หว่านเหนียงทะลุมิติมาเป็นคุณแม่ลูกสองในชนบท

"ท่านแม่ ฮื่อ ๆ" เด็กน้อยในชุดผ้าหยาบกระด้างสีดำนั่งลงข้างโลงศพของมารดา "เสี่ยวฮุ่ย น้องข้าท่านแม่แค่หลับไปเท่านั้นเอง" เสี่ยวฮัวปลอบใจน้องสาวฝาแฝดของนาง ชาวบ้านที่มาร่วมงานศพของหว่านเหนียงต่างเสีย หว่านเหนียงเป็นลมหัวฟาดพื้นแล้วตายทันที ช่างน่าเวทนาเด็กสองคนนี้ยิ่งนัก เด็กแฝดอย่างเสี่ยวฮัวคนพี่ส่วนเสี่ยวฮุ่ยคนน้องช่างอาภัพเสียจริงบิดาไปทำงานที่เมืองหลวงห้าปีแล้วยังไม่กลับมา อีกทั้งสามคนแม่ลูกอาศัยในเรือนที่มีญาติสามีเอาเปรียบ อย่างนางซินเจียกับพี่สามีอย่างลู่เซี่ย ลำพังตอนมีชีวิตอยู่ความเป็นอยู่ของสามแม่ลูกก็ลำบากแล้ว พูดถึงหว่านเหนียงเป็นคนน่าสงสารเหมือนกัน ตั้งแต่นางสวีแม่สามีตายไปเมื่อสองปีก่อน พี่เขยกับพี่สะใภ้ก็รังแกหว่านเหนียงกับลูกของนาง หวานเหนียงเป็นสะใภ้เลี้ยงของตระกูล นายท่านลู่เป็นคนเก็บนางได้จึงเลี้ยงดูให้มาเป็นสะใภ้ของบุตรชายคนเล็กอย่างลู่อวี้ "เลิกร้องได้แล้วไหน ๆ แม่ของพวกเจ้าก็ตายเเล้ว หลังจากจัดงานศพแม่เจ้า พวกเจ้าสองคนพี่น้องต้องเป็นสาวใช้ในอำเภอจงฉิ่ง" คนเป็นป้าอย่างซินเจียพูดอย่างไม่รู้สึกสงสารเด็กน้อยทั้งสองเอาเสียเลย จนชาวบ้านแถวนั้นทนไม่ไหวจึงสอดปากขึ้นมา "ซินเจีย เจ้าแฝดก็ยังเป็นหลานของเจ้า เหตุใดต้องขายเจ้าแฝดด้วยเล่า" ป้าหนานเป็นหมอตำแยในหมู่บ้านสกุลจางบนหุบเขา ได้แต่เวทนาเจ้าแฝดอย่างเสี่ยวฮุ่ยเสี่ยวฮัว เด็กน้อยทั้งสองนั่งทำตาปริบ ๆ ข้างโล่งศพของมารดาอย่างหว่านเหนียง หว่านเหนียงอายุเพียงแค่ยี่สิบปีไม่น่าที่จะมาตายไวจริง ๆ "ป้าหนาน ลำพังพวกข้าสองคนผัวเมียยังอดมื้อกินมื้อจะเอาเงินที่ไหนเลี้ยงเจ้าแฝดเล่า" ซินเจียเอ่ยขึ้นอย่างไม่สนใจหลานแฝด "จริงด้วยป้าหนาน อีกทั้งลู่อวี้ไปตายไหนก็ไม่รู้ตั้งหกปียังไม่กลับมาอีก" ลู่เซี่ยผู้เป็นพี่ชายของลู่อวี้เอ่ยขึ้น พวกเขาสองคนผัวเมียตัดสินใจจะขายเจ้าแฝดเพื่อนำเงินมาเลี้ยงตัวเอง ส่วนที่เหลือซ่อมแซมเรือนที่ผุพัง ชาวบ้านที่มาร่วมงานศพของหว่านเหนียงเอือมระอายิ่งนัก "ท่านป้า ท่านเอาเงินของท่านแม่ข้าคืนมานะ" เสี่ยวฮัวเดินไปหาซินเจียผู้เป็นป้า ซินเจียงมองเจ้าเด็กเสี่ยวฮัวดวงตาแดงก่ำ "ข้าไปเอาของแม่เจ้ามาที่ไหนกัน" ซินเจียนึกอยากตบกบาลเจ้าเด็กบ้าผู้นี้ พูดเรื่องแบบนี้ต่อหน้าชาวบ้านมากมายได้อย่างไรกัน "นี่เจ้าถึงกับกล้าขโมยเงินคนตายเชียวรึ" ชาวบ้านต่างต่อว่าซินเจีย "ไม่ใช่นะ" ซินเจียใบหน้าชาขึ้นมาทันที นางส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากสามีเป็นเชิงว่าให้อธิบายให้ชาวบ้านฟัง "ภรรยาข้าไม่ได้เอาเงินน้องสะใภ้ไปจริง ๆ " ลู่เซี่ยย่อมต้องหาทางช่วยภรรยาเขาอยู่แล้ว ในระหว่างที่ทุกคนกำลังถกเถียงกันอยู่นั้นฝาโลงศพหล่นลงมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ ทำให้ชาวบ้านต่างวิ่งหนีกันคนละทิศ คนละทาง "ช่วยด้วย ผีหลอกแล้ว" ทุกคนต่างวิ่งไปหลบมุมมีเพียงสองแฝดเท่านั้นที่ดีใจ เพราะคิดว่ามารดายังไม่ตาย "ท่านแม่ ท่านแม่" เสี่ยวฮัวเสี่ยวฮุ่ย มองเข้าไปในโลงศพ แต่ทว่าต้องตกใจเมื่อเห็นมารดาที่นอนอยู่ ลืมตาแล้วลุกออกจากโลงศพ หว่านเหนียงมองสถานที่ประหลาด นางตายแล้วรึ หญิงสาวจำได้ว่านางขับรถลงทะเลสาบ นางหาทางออกไม่ได้ นางเพิ่งออกเวรนางเป็นหมอพักผ่อนน้อย หว่านเหนียงมองไปโดยรอบ เสื้อผ้า เรือนไม้จีน "ท่านแม่ ท่านยังไม่ตาย" เจ้าเด็กแฝดหญิงคู่นี้กอดนางแล้วร้องไห้ หว่านเหนียงปวดหัวยิ่งนัก ความทรงจำเจ้าของร่างเดิมไหลเข้ามาในสมอง สตรีนางนี้เป็นสะใภ้เลี้ยงของสกุลลู่ สามีไปตายไหนไม่รู้ ปล่อยให้เจ้าของร่างเดิมเลี้ยงเจ้าแฝดคนเดียว อีกทั้งมีพี่สะใภ้ที่ขี้เหนียวและเอาเปรียบพวกนางสามแม่ลูกอย่างมาก "หว่านเหนียงนี่เจ้ายังไม่ตายรึ" ซินเจียกับสามีเดินเข้ามาอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ อีกทั้งชาวบ้านที่หลบอยู่ต่างถอนหายใจเมื่อรู้ว่าหว่านเหนียงยังไม่ตาย "ข้ายังไม่ แต่พี่สะใภ้กล้าขโมยเงินข้าเสียจริง" หว่านเหนียงจำเป็นต้องทวงของบางอย่างของหว่านเหนียงคนเดิมคืนมาจากพี่สะใภ้ "ท่านแม่ ท่านป้าขโมยเงินท่านไป" เสี่ยวฮัวเสี่ยวฮุ่ยตอบพร้อมกัน "ข้า...ไม่ได้ขโมย" "ท่านจะคืนข้ารึไม่" หว่านเหนียงมองซินเจียอย่างไม่พอใจ ชาวบ้านต่างมองซินเจียจะคืนถุงเงินให้หว่านเหนียงรึไม่ "ในเมื่อนางฟื้นแล้วเจ้าก็คืนถุงเงินให้นางเถอะ" ชาวบ้านต่างเข้าข้างหว่านเหนียง สุดท้ายซินเจียต้องคืนถุงเงินให้หว่านเหนียง เพราะชาวบ้านคาดคั้นนางมากเกินไป นางและสามีจึงกลับเข้าไปในเรือนอย่างหัวเสีย ส่วนชาวบ้านต่างแยกย้ายกันไปทำมาหากิน หว่านเหนียงมองห้องเก่า ๆ หลังคาผุ ๆ พัง ๆ นี่คือห้องนางกับเจ้าแฝดรึ "ท่านแม่ข้ากลัวว่าท่านจะไม่กลับมา" เสี่ยวฮัวน้ำตาไหลกอดมารดา เสี่ยวฮุ่ยก็เช่นกัน หว่านเหนียงคิดว่า มารดาที่แท้จริงของเจ้าแฝดตายเเล้ว นางเพียงวิญญาณจากโลกหนึ่ง เอาเถอะนางจะเลี้ยงเจ้าเเฝดให้ดีที่สุด เพราะถึงอย่างไรนางก็ต้องอยู่ในร่างนี้ไปจนตาย หว่านเหนียงได้แต่กอดบุตรสาวทั้งสอง "มารดากลับมาเเล้ว จะไม่ให้ผู้ใดรังแกเจ้าอย่าร้องไห้เลย เด็กดี"