The Heiress

Chapter 2: Zeira, The Heiress

-9 years later-

"Bibi. Where are you going?" Mimi shouted at me, while I'm rushing down the stairs. I looked at her wearing a genuine smile nang makababa na ako. Bigla siyang nagkaroon ng hindi maipaliwanag na kaba nang tignan ako and immediately walk towards me, checking my whole body, weirdly.

"You, little girl! Bakit ka bumababa ng hagdan ng ganoon kabilis?!" then she looked at the stairs then me, again. "What if nalaglag ka? Oh my Gosh, bibi! You're making me worry--" I kissed her cheeks and smiled again.

"Mimi, I'm already okay. And maglalaro na po ako sa labas with my friends. I love you." I said then started to walk towards the door. I don't know why Mimi's acting like that. And I know she'll nag again so I just decided to kiss her.

"Wait, Bibi! Are you sure you're already okay?" Tumingin ako kay Mimi nang nasa pinto na ako. "Opo."

She looks relieved. "Don't get hurt, okay?" Nakangiti na siya habang sinasabi yon. I smiled back, and nodded. "I love you, too, Bibi." Pagkatapos nun, binuksan ko na ang pinto at lumabas.

Tumakbo ako agad papunta sa bahay nila Mishie at Syn. I miss playing with them. Nakakulong lang kasi ako sa bahay since last week. At ngayon lang ako pinalabas nila Mimi at Didi. I guess that's because of what had happened last week? They must be really worried of me. I should say sorry. But then, I'll play first.

Pinindot ko ang doorbell ng bahay nila Mishie nang makarating ako. Agad namang lumabas si Yaya Del at pinagbuksan ako ng gate. Nagulat pa siya nung una and asked me if I'm okay. I smiled and said, "Yes po, ya." She seems satisfied on my answer kaya pinapasok na niya ako. Inilibot ko ang tingin ko sa bahay nila Mishie. She's not here. Itatanong ko sana kay Yaya Del kung nasaan si Mishie pero parang nabasa niya naman yata ang nasa isip ko bago ko pa man masabi. "Nasa garden sila, Zeira." sabi niya kaya nginitian ko siya at tumakbo papunta sa garden sa likod.

I saw Mishie and Syn playing with their barbie dolls there habang nakasalampak sa grass. "Mishie! Syn!" I called out their names to catch their attentions. Para namang nagliwanag ang mga mukha nila when they saw me.

"Waaaaaaah! Zy!" sabay nilang sigaw at tumakbo palapit sakin at niyakap ako ng mahigpit. Eh? What's happening?

"I can't b--breath-e." That's the only thing that I could say. I really can't breathe.

"Ops! Sorry, Zy. Nadala lang kami." and with that, bumitaw na silang dalawa sa pagkakayakap sa'kin, wearing smiles on their faces at teary eyed rin sila.

"Omygosh, Zy! We missed you. We really did!" Syn exclaimed.

"Yes! We did!" segunda naman ni Mishie.

"You did? You don't miss me, now?" I said while pouting. Syn looks disgusted on what I did. Hindi kasi siya sanay while Mishie just laughed.

"Of course! Nakita ka na namin kaya there's no way na mamimiss ka pa namin. We did miss you but we don't miss you, anymore. And oh, don't ever pout again, Zy! You look like a crocodile! Seriously." Syn said. She's being a sarcastic queen, again. But I just laughed. Sanay naman na kami ni Mishie sa kanya. And honestly, I missed that sarcasm of her kahit isang linggo lang naman kaming hindi nagkita.

"Don't believe her, Zy. She's being a sarcastic queen, again!" Mishie rolled her eyes heavenwards. Mas natawa ako sa reaksyon niya. Sa aming tatlo, si Mishie ang pinakamabait. She's like a princess. Siya rin kasi ang pinakamayaman samin. And well, she's a damsel in distress. I'm not saying that she's weak but she's a princess, right? And most princess are weak, kasi may mga prince na magpapatunay na kaya nila silang alagaan. She's the most childish, too. While me? Well, I think I'm the most plain friend ever. And... matured. Yes, ako ang pinakamatured mag-isip saming tatlo. I don't know why. Kahit na 9 years old lang ako, I have the capability to think like I'm already a 20-year old lady. But then, ako ang pinakamaloko at pinakamakulit sa amin. How contrasting, right? I'm a mature one but I'm still a child, though.

"Whatever, Miss Goody-goody." Syn said.

"Hey. That's enough." I said with a smile. Sumunod naman silang dalawa sakin.

"Gosh! Kumpleto na ulit tayo! Group hug, sissies!" Mishie said and we did.

After hugging, ay kinumusta rin nila ako. I said I'm okay, dahil yon naman talaga ang totoo.

"Are you sure?" Mishie asks with a worried face.

"Isn't it obvious, Mish? Can you see bruises or even scars on her skin?" Syn asked sarcastically, reason for Mish to roll her eyes. Kapag talaga kay Syn, hindi mapigilan ni Mish ang mainis.

"Yes. I'm fine, Mishie." Sagot ko sa kanya and that caught her attention.

"B-but, how did that happen? I-i mean, you look perfectly fine, Zy. I'm not saying na dapat hanggang ngayon n-na---" hindi niya maituloy ang sasabihin niya habang umiiling. "B-but after that car accident? Nasagasaan ka, Zy! We saw that. But look at you. In just one week? Just h-how?" seryosong tanong ni Mishie.

Napansin ko rin naman na sumeryoso ang mukha ni Syn at naghihintay sa isasagot ko. Nasagasaan ba talaga ako? Pero bakit hindi ko matandaan? Ang alam ko lang, muntik na akong masagasaan. Pero kung talagang nasagasaan ako, bakit ang bilis kong nakarecover? How did that happen?

Tipid lang akong ngumiti sa kanila. "I don't know, either." alanganin kong sabi. Alam ko namang nag-aalala lang sila. Pero hindi ko talaga alam kung paano nangyari ang mga ito. "Tara? Let's just play! We're too young for this kind of puzzle." sabi ko nalang para hindi na sila mag-isip.

"But puzzles made for the young ones, too." kontra naman ni Syn, sakin.

"Well, not all puzzles are made for us and that includes this one. So don't think too much. I'm fine." I said, seriously. Mukha namang nasatisfy na sila don at hindi na ulit nagtanong. Masyado silang nag-aalala sakin. I just don't like that.

"Where are we going, then?" nakangiti nang tanong ni Mishie habang palabas kami ng bahay nila. Hindi kasi kami naglalaro sa loob ng bahay kapag kasama ako. Usually, sa labas kami.

"Gatewoods!" I said excitedly. "Sige!" sang-ayon naman ni Syn sa'kin. Ngayon lang kami pupunta don upang maglaro. I'm excited!

"W-what?" tanong ni Mishie at napahinto sa paglalakad. Lumingon kami sa kanya habang nakatingin ng nagtataka. "Ayaw mo ba, Mish?" tanong ni Syn sa kanya.

"Ugh. My mom told me na wag pupunta don. Marami daw kasing multo at delikado since tagong part yun ng subdivision." she stated na halata mong takot.

"OMG! Multo?" sabi naman ni Syn at saka lumapit kay Mishie at balak na sanang maglakad palayo. "I'd rather play inside our home than to see a ghost!" she exclaimed.

"Wait up! You guys seriously believing that?" pigil ko sa kanila nang maglakad sila papasok sa bahay nila Mishie.

Tumingin sakin si Syn, "Y-yes?" alanganing sagot na tanong niya. Ang isang sarcastic na tulad ni Syndrie Wilward ay takot sa multo. I laugh.

"Ano ba kayo, guys. Walang multo." natatawa kong sabi sa kanila. Tumingin naman sila sa'kin na parang naninigurado. Nakangiti lang ako and said, "Trust me, bestfriends."

They both sighed at saka naglakad na ulit papunta sa'kin.

Habang papalapit kami sa mapunong lugar na iyon ng subdivision ay pare-parehas kaming kinikilabutan. Kahit na tanghaling tapat. Napalingon rin ako sa paligid. Halos wala ng bahay dito. Pero alam ko, dito dumadaan si Mimi kapag namamalengke siya. Mas gusto niya kasing naglalakad. At may shortcut daw dito. I've never been here, though.

"Z-zy. I think we should g-go home, already." napakapit sakin bigla si Mishie.

"Same here." tumingin naman ako sa kaliwa ko at nakakapit na rin sa'kin si Syn.

I sighed. Mukhang takot nga sila.

Huminto ako sa paglalakad kaya napatingin silang dalawa sakin na parang iiyak na.

"Alright. Hindi na tayo pupunta don. Let's play here." sabi ko na ikinatuwa naman nila. Malapit na rin kami halos sa Gatewoods at wala na rin masyadong bahay dito sa pinaglalaruan namin.

"Syn, where's the ball?" I asked. We're not the ordinary kids na naglalaro ng tagu-taguan, piko, chinese garter, tumbang preso at iba pa. We usually play ball-games. Yes. We're the sporty type of kids. Kaya kailangan namin ng malaking space lagi, kapag naglalaro. May pinaglalaruan naman kami dati, doon sa malapit lang sa street namin. Isa iyong bakanteng lote. Kaso lang, nabili na ata. Kaya hindi na kami nakapaglaro doon. And that's also the reason kung bakit muntik na akong mabangga last week. Habang naghahanap kami ng pwedeng laruan, hindi namin namalayan na nakalabas na pala kami ng subdivision. And the rest is history.

Tinanggal naman niya ang bagpack na pinaglalagyan ng volleyball niya at saka nilabas ang bola mula don.

We started to play. Since tatlo lang kami, at mas magaling sa'min si Syn. Magkakampi kami ni Mishie.

Two vs one.

Syn served the ball. Nasalo ko naman yon agad at ipinasa pabalik. Syn received it at pinunta sa direskyon ni Mishie but then... "OMG! I'm sorry guys! OMG!"

Mabilis akong pumunta sa direksyon ni Mishie at tinulungan siyang tumayo. Masyado atang napalakas ang pagtira ni Syn sa bola kaya imbes na sa kamay ni Mishie tumama, ay sa ulo niya iyon napunta.

Nakita ko naman na mabilis na tumakbo palapit sa'min si Syn.

"Mish! Sorry talaga. Are you okay?" nag-aalalang tanong ni Syn kay Mishie.

"Don't worry. I'm okay." -Mishie

"Are you sure?" parang iiyak nang tanong ulit ni Syn.

Mishie nodded in response.

Napatingin naman ako sa pinuntahan ng bola. Oh my gosh. Ang layo ng narating. At talagang sa Gatewoods pa.

"OMG, Zy!" bumalik ang tingin ko sa dalawang kasama ko na ngayon ay nakatingin na rin sa bola na nasa Gatewoods.

"S-sinong ku--" pinutol ko ang sasabihin ni Mishie at naglakad patungo sa Gatewoods. "Ako na."

Natatakot rin ako. Walking in this kind of place sent me shivers... in a bad way. What's up with this place? Totoo kayang may multo dito?

Pakiramdam ko, someone's starring at me while I'm walking. Is someone eyeing me?

Tumingin ako sa paligid pero wala namang tao. I sighed in relief. Baka naman naghahallucinate lang ako.

Lumapit ako sa isang malaking puno. Ito ata ang pinakamalaking puno dito sa Gatewoods. Kinuha ko agad ang bola namin nang makita ko iyon.

Nakahinga ako ng maluwag nang makarating ako dito ng maayos. Pakiramdam ko habang naglalakad ako kanina, ay bigla nalang may sasalubong sakin at magmamake face just to scare me.

Babalik na sana ako sa pwesto namin kanina nang napansin ko sina Syn at Mishie na mabilis na tumatakbo papunta sakin. At hindi ko alam kung bakit, pero nanlaki ang mata ko nang maramdaman ang presensya ng isang tao sa likod ko. Pero bago pa ako makalingon ay may humawak na sa'kin sa braso at mabilis akong iniharap sa kanya, only to see a guy. Mas matangkad siya sakin kaya nakatingala ako sa kanya. Hindi ko maipaliwanag ang itsura niya dahil tanging sa mata niya lang ako nakatingin. Mas natakot ako nang dahil sa tingin niya. Pakiramdam ko, anytime, papatayin niya ako. Pero kahit ganoon, hindi ko maialis ang tingin ko sa kanya.

"L-let me go! Ah! Mimi!" sigaw ko sa kanya pero parang mas nagalit lang siya nang dahil sa sigaw ko. Naiiyak na ako. And then it hits me.

Napatingin ako sa likod ko kung saan tumatakbo pa rin sila Mishie at Syn. Malapit na sila dito. No. Mapapahamak rin sila. I love my bestfriends. And I won't let something bad happen to them.

"DON'T GO NEAR ME! JUST GO!" sigaw ko sa kanila na ikinahinto nila. "Just go!" sigaw ko ulit at humarap sa halimaw na nasa harap ko. Ngayon ko lang nakita ang kabuuan niya.

He's like a monster. Or a vampire? He's the palest man I've ever seen. Vampire sa ganitong oras? Napatingin ako sa leeg niya. May nakasulat don na hindi ko maintindihan kung ano ang ibig sabihin. Isang S at sa S na iyon ay may nakapulupot na tangkay ng rose. Nasa ulo naman ng S ang pinakabulaklak. Sa gitna non ay may nakalagay na pangalan. Pero hindi ko iyon mabasa dahil sa sobrang liit. Naalala ko ang peklat ko sa batok. Pero iba ang peklat na iyon o tatoo? Mukha kasing tatoo ang isang iyon pero nang tanungin ko naman kila Mimi, ang sabi, peklat daw iyon.

Hanggang sa bumaba ang tingin ko sa kanang braso niya. Kaliwang kamay niya kasi ang nakahawak sa'kin.

"D-dugo?" hindi ko namalayang sabi ko. Omygod! May dugo sa kanang braso niya.

Namalayan ko nalang na lumuwag ang pagkakahawak niya sa'kin. Titingin sana ako sa kanya pero napakabilis ng sunod na nangyari. Para siyang hangin na bigla nalang naglaho sa paningin ko. S-saan siya pumunta?

Nanginginig ang buong katawan ko dahil sa nangyaring iyon. Nanghina rin ang tuhod ko. Naramdaman ko nalang ang sahig sa mga binti ko. Napaupo ako nang dahil sa sobrang panghihina ng tuhod ko. Pero nakatingin pa rin ako sa harap ko. Ano iyon? Is that a dream? P-pero bakit...

Napatingin ako bigla sa braso ko. Sa sobrang higpit ng pagkakahawak ng taong-- tao ba talaga iyon?-- yon sakin ay nagmarka ang kamay niya. Kung panaginip ang nangyari, masakit ang wrist ko? Bakit may marka ito? Hindi ko rin namalayan ang pagkakahulog ko sa volleyball. A-ano ba talaga yon?

"Zy!" napatingin ako sa dalawang taong tumawag sakin. Si Mishie at Syn.

"Ano'ng nangyari sayo? Bakit parang may nakikita kang multo kanina? Sino yung kausap mo? Omg! M-may nakita ka ba talaga?" Syn asked habang nakatingin sakin na parang ang weird weird ko.

Huh? What is she saying?

"Oo nga, Zy. Saka bakit mo kami pinapaalis?" Mishie asked too at saka tumingin sa paligid namin.

Don't tell me, hindi nila nakita ang nakita ko? Pero... "Bakit kayo tumatakbo palapit sa'kin?" ako naman ang nagtanong.

"Kasi ang tagal mong kunin yung bola. Tumawag sa'kin si Yaya at pinapauwi na ako. Parating na raw sila Mommy. Tumatakbo kami kanina para sana sunduin ka. Pero pinapaalis mo kami." Mishie explained. Nanlamig ang buong katawan ko nang dahil sa sinabi niya.

So that explains everything. But one thing left unexplained, what did I see? Is he a ghost? Or what? Just by thinking of him makes me want to pee in my shorts.

Tumingin ako sa paligid pero wala ni isang tao. What happened?

"Okay ka na ba?" Syn asked looking at me worriedly.

Kahit na hindi pa ako okay at nanginginig pa ang buong katawan ko, tumango nalang ako.

"Let's get back home." sabi ko at tumayo.

Ano ba talaga yong nakita ko?

Thanks! :*

-Alee