"เล่นมุกเหรอ ไม่เห็นต้องแกล้งจำไม่ได้เลย พี่ไม่ได้จะว่าอะไรสักหน่อย " ผมเริ่มจะมีอารมณ์ รู้สึกแย่กับท่าทีตึงเครียดอย่างบอกไม่ถูก
"รู้จักผมใช่ไหมครับ ...ผมเป็นอะไรกับพี่ นี่กุญแจของห้องนี้ใช่ไหม? " เขายื่นมันมาให้ผมดู และใช่ นั่นกุญแจห้องนี้ผมรีบกระชากดึงจากในมือเขามาทันที
"ขอบคุณที่เอามาคืน ที่นี่ไม่มีอะไรแล้ว จอมทัพก็กลับไปเถอะ แล้วอย่ามาที่นี่อีก "
ผมทำใจมองหน้าเขาไม่ได้จริงๆ เมื่อนึกถึงสิ่งผมต้องพบเจอ จริงอยู่มันคือความผิดของผม แต่เขาก็มีส่วน แล้วก็เล่นหายไปดื้อๆ กว่าจะโผล่หัวมาให้เจอ ก็มาทำไขสือแบบนี้ มาทำไม? เพื่ออะไร? ให้ตายเถอะ!! ผมเริ่มจะชินแล้วที่ต้องอยู่โดดเดี่ยว แล้วผมก็ยอมรับได้แล้วที่จะเป็นเพียงแม่คนเดียวของลูก เพราะฉะนั้นไม่มีเขาก็ได้ ผมเลี้ยงลูกได้อยู่แล้ว
“ไม่มีธุระอะไรแล้ว กลับไปเถอะ"
ผมพูดประโยคสุดท้าย ใส่เขาจนหน้าเสีย หลังจากนั้นเขาก็ค่อยๆ หันหลังไป ผมทันสังเกตุเห็น
