หลังจากร้องไห้สะอึ้นให้จอมทัพปลอบอยู่นาน ผมก็ค่อยๆ ดีขึ้น เราขึ้นมาคุยต่อที่ห้อง ผมเพิ่งจะรู้ตัวว่าเหนื่อยมาก เพราะทั้งวิ่งลงบันไดสิบชั้น แถมยังร้องไห้เหมือนกับว่าฟ้าถล่มอีก จอมทัพพยุงผมเดินช้าๆ สายตาเขาเอาแต่จ้องมองดูผม มันเต็มไปด้วยห่วงใย
"พี่เดินไหวหรือเปล่า? "
เขาถามผมพยักหน้าอือ! แต่ว่าจริงๆ น่ะ ขาผมแทบไม่มีแรง ก้าวได้สองก้าว พอก้าวสามก็ทรุดลงตรงนั้น จอมทัพรีบคว้ามือมาพยุงผมไว้
"พี่โอเคจริงหรือเปล่า? ..เดินไหวแน่นะ? "
"ไม่จริงเลย"
ถึงผมจะบอกว่าไหว แต่ว่าเขาดูออก จึงซ้อนอุ้มผมทันทีเพื่อตัดปัญหา ผมตกใจมากเหมือนกัน คาดไม่ถึงว่าเขาจะทำ
"ผมอุ้มพี่ดีกว่าเดี๋ยวอันตรายถึงลูก พี่อย่าเดินเลยนะ"
"จอมทัพไม่เจ็บตัวเหรอ ไม่สบายด้วยนี่! " หัวก็ยังมีร่องรอยบาดแผล มีเทปปิดแผลปะอยู่ ผมก็รู้สึกเป็นห่วงเขาก็เพิ่งหายจากการบาดเจ็บแต่ดันมาอุ้มผมอีก จะเป็นการทำร้ายเขาทางอ้อมไหม
"ไม่เป็นไรครับ ผมหายแล
