2:บอสแบบบอยๆ

1958 Words

บอสแบบบอยๆ: ผมลืมตาตื่น… ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเมื่อคืนกลับบ้านมาได้ยังไง ผมดื่มไปเยอะ อยากเมา อยากลืมแต่ตื่นมาก็ยังรู้สึกเหมือนเดิม ปวดหัวชะมัด! เดินลงมาข้างล่างหลังอาบน้ำเสร็จ “ตื่นแล้วเหรอพี่เค” เสียงคินทักทายอย่างสดใส “อื่ม…หนักไปหน่อยเมื่อคืน” ผมตอบขณะเดินไปหยิบแก้วกาแฟ “พี่หมงบ่นใหญ่” “ไอ้หมงมาส่งเหรอ?” “ครับ…พี่หมงกับยับแบกพี่ขึ้นไป” “แล้วยับล่ะ?” ผมถามหาแฟนน้องชาย คงต้องขอบใจมันสักหน่อย “ไปเรียนครับบ่ายๆ เดี๋ยวก็มา…พี่เคล่ะวันนี้ไม่ไปทำงานเหรอ?” “งาน??? ...” ผมยืนถือถ้วยกาแฟค้างไว้ในมือ “เชี่ย! ...วันเสาร์นี่หว่า!” ผมวางแก้วกาแฟรีบวิ่งขึ้นห้องควานหามือถือเป็นอันดับแรก “33สาย!” ตายแน่ๆ ชีวิตผม แต่งตัวก่อนแล้วค่อยโทรหาแล้วกัน ผมรีบแต่งตัวคว้ากระเป๋าตังและมือถือวิ่งลงไปข้างล่างอย่างรวดเร็ว “เชี่ย! ...กุญแจรถ” เดินย้อนกลับเข้าห้องแต่หากุญแจไม่เจอ “คิน! ...ไอ้คิน!!” ผมตะโกนเรียกน้อง “ครับ” คินหน้าตื่น “ยืมรถหน่อย!” “คะ…ครับ” คินวิ่งไปเอากุญแจรถตัวเองมาให้ผม “ขอบใจ…กุญแจกูหายถ้าว่างก็ช่วยหาให้ที บอกยับด้วยว่าเย็นนี้กูเลี้ยงข้าว” ผมตะโกนสั่งแล้วก็รีบวิ่งขึ้นรถ สาย! ... กี่โมงแล้ววะเนี่ย? ... “11 โมง” “ไปถึงก็พักเที่ยงพอดี…บอสเอากูตายแน่ๆ …” ผมขนลุกเมื่อนึกถึงเจ้านายสายโหดของตัวเอง โทรหา! … ต้องโทรหาก่อน! ... ผมกดมือถืออย่างรีบร้อนพอๆ กับเท้าที่เยียบคันเร่งเกือบจม ตอนนี้ผมฝึกงานเป็นผู้ช่วยส่วนตัวของคุณบอยครับ เอ่ยชื่อนี้บางคนอาจงงว่าเขาคือใครแต่ถ้าบอกว่าเจ้าของแบรนด์ cillic ทุกคนก็ร้องอ๋อกันทั้งนั้น เขาดังในฐานะเศรษฐีใหม่ ‘อายุน้อยร้อยล้าน’ อายุ34 แต่หน้าเด็กสูสีกับหนังหน้าผมเลยล่ะ หล่อ รวย ดูละมุนเหมือนอปป้าในซีรีย์เกาหลี ครีมเขาคงใช้ดีจริงๆ อ่ะนะ… แต่อย่าพึ่งชมครับ เพราะชีวิตจริงหลังกล้องหลังสื่อออนไลน์คือเขาเอาแต่ใจ โมโหร้าย ปากจัด จุกจิกจู้จี้ เป๊ะสุดๆ ชีวิตผมขึ้นอยู่กับน้ำหมึกจากปลายปากกาของเขา ‘….’ ผมโทรไปหลายรอบแล้วครับแต่เขาไม่รับ เลี้ยวรถเข้าออฟฟิสที่เงียบสงัดมีเพียงลุงทัดรปภ.ที่ยิ้มให้ผม พักเที่ยงไม่มีใครอยู่ครับผมเดินมึนๆ ขึ้นมาบนชั้นสองซึ่งเป็นห้องทำงานของฝ่ายบริหาร “ทำอะไรของคุณ! ...ผมบอกให้ไปเอาเอกสารสัญญาฉบับล่าสุดแล้วนี่อะไร 2018! ...คุณหลงปีเหรอ!!!” ผมสะดุ้งสุดตัวเมื่อได้ยินเสียงเจ้านายโวยวายอยู่ในห้อง นี่เขาไม่ได้ออกไปทานข้าวหรอกเหรอ สมองคิดเท้าก็รีบก้าวยาวๆ ขณะที่มือก็ผลักประตูเข้ามาในห้องทำงานเจ้านายอย่างลืมตัว “นี่คุณ!!!” บอสชี้หน้าผมทันที “บอสต้องการสัญญาของใครครับ?” ผมรีบแก้สถานการพร้อมกับใช้สายตาที่สำนึกผิดส่งไปให้พี่ที่ต้องมาทำงานแทนผม เธอตวัดสายตามองผมเหมือนโกรธแต่จะโทษเธอก็ไม่ได้ “คุณออกไป! ส่วนคุณ...เคทัต!!!” บอสกระดิกนิ้วเรียกให้ผมเข้าไปใกล้ๆ ผมหันไปขอโทษเพื่อนร่วมงานระหว่างเดินสวนกันและเดินไปนั่งที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับบอส ปัง!!! เสียงตบโต๊ะดังสนั่นดึงให้ผมเด้งตัวขึ้นมานั่งหลังตรงด้วยความตกใจค่อยไล่สายตาขึ้นไปมองผู้ชายในชุดสูทสีขาวสะอาดตากำลังส่งสายตาที่ดุเข้มมาที่ผม ซวยแล้วไง… ผมคิดในใจ “สะ…สวัสดีครับ” มารยาทงามยกมือไหว้ท่านceoไว้ก่อนครับแม้จะช้าไปหน่อยก็เถอะ “นี่กี่โมงแล้วคุณเคทัต!” เขายังจ้องผมแถมยังยิ้มให้อีกต่างหาก ขนลุกแล้วครับ… อะไรที่ลุกได้ในตัวตอนนี้ลุกหมด “ผมขอโทษครับ” ผมยกมือตั้งฉากพนมจนแทบจะกราบบอสอีกหน ผมรู้ครับว่าผมผิด เป็นแค่เด็กฝึกงานแต่ดันมาสายโดยไม่แจ้งอะไรและติดต่อไม่ได้อีกต่างหาก “ผมโทรหาคุณ33สาย…เด็กสมัยนี้นี่มันยังไง ไม่มีวินัย! ไร้ความรับผิดชอบ! ตื่นให้มาทำงานทันเวลายังทำไม่ได้กันเลยสินะ!!!” เขาตะคอกคำหลังใส่ผมจนขี้หูสั่นเลยทีเดียว นั่นไง… พายุลูกใหญ่มาแล้วครับ…ใครว่าบอสผมใจดีนี่ผมตีปากแตกเลยนะมาดูตอนนี้สิ! “ผมขอโทษครับ…รับรองครับว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก” ผมอธิบายและยิ้มให้บอสแบบสำนึก ใจดีสู้เสือครับ… “อีกอาทิตย์เดียวคุณก็ฝึกงานจบ…เรื่องที่เราจะรับคุณเข้าทำงานคงต้องพิจารณาใหม่” “อะ…อะไรนะครับ!!” ผมตกใจ นั่นไง… ตื่นผิดชีวิตเปลี่ยน ผมจะได้งานทำแล้วนะครับเนี่ยแล้วที่ผมแพลนทุกอย่างเอาไว้ล่ะ ไม่นะ! ... อยากจะร้องไห้อุตส่าห์ได้รับโอกาสที่ดีแล้วแท้ๆ คือความจริงผมก็มาฝึกงานฝ่ายการตลาดน่ะครับแต่วันที่ผมมาดันเห็นบอสเขากำลังอาละวาดและไล่เลขาตัวเองออกพอดี พวกพี่ๆ ก็เลยส่งผมไปเป็นผู้ช่วยบอสแทน ยอมรับว่าเครียดกดดันมาก พึ่งรู้ว่าเด็กฝึกงานต้องรับบทหนักขนาดนี้ แต่ผมก็เป็นคนมุ่งมั่นตั้งใจนะแม้ช่วงที่ฝึกงานจะมีเรื่องส่วนตัวมาทำให้ผมเสียสมาธิบ้างก็เถอะ บอสก็พอใจที่ผมทำงานได้ดีกว่าเลขาคนเก่าก็เลยเปรยๆ ชวนผมเข้าทำงานครับ “พอๆ ไอ้บอยเสียงดังโวยวายอยู่นั่น” เสียงแหบแห้งของคุณแป้งโก๊ะดังขึ้น ราชินีของผมมาแล้วครับ… ผมยิ้มก่อนจะยกมือไหว้คุณแป้งโก๊ะ “สวัสดีครับ” “ไหว้พระค่ะหนุ่มน้อย” เธอยิ้มพร้อมกับยื่นมือมาเกาคางผมแบบหยอกล้อ “เอ็นดูวว์…” คุณแป้งยิ้มก่อนจะหันไปตวัดสายตาใส่เพื่อนอย่างเอาเรื่อง ใช่ครับ… ทั้งคู่เป็นเพื่อนกัน ส่วนความสนิทนั้นผมบอกเลยว่ามากกกก… จากที่ทำงานมาไม่ว่าบอสจะเหวี่ยงจะโหดใส่ใครพอเจอคุณแป้งเข้าไปก็จะเงียบทันที “ตอนมึงเรียนมึงเคยมาทันเช็คชื่อแบบไม่มีสายเลยกี่วิชา! ...5ปีที่เรียนมามึงบอกกูสิว่าโคตรขยันตั้งใจ…ให้กูพูดย้อนอดีตระลึกชาติให้น้องเคฟังมั้ย” คุณแป้งกอดอกจ้องบอสอย่างผู้ชนะ นี่แหล่ะครับราชินีที่แท้จริง… ตอนเข้ามาแรกๆ ผมคิดว่าบอสกับคุณแป้งเป็นแฟนกันแต่อยู่นานไปก็รู้จากคนอื่นว่าคุณแป้งกับบอสเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียน เธอเป็นสาวร่างอวบที่แต่งตัวจัด แต่งตัวเต็ม มั่นใจ นิสัยผู้ชายๆ หน่อยไม่จุกจิกจู้จี้ แต่มีข้อเสียคือชอบแอ๊วผู้ชาย สายเปย์ รักคนง่ายและอกหักเก่งฉายาสมัยเรียนคือแป้งโก๊ะ “ไอ้แป้ง! ...กูกำลังสอนเด็กมันอยู่” บอสอธิบายเสียงเรียบ “กูก็สอนมึงเหมือนกัน…มาสายหนึ่งครั้งเวลารวมยังไม่เท่า5ปีของมึงเลย เบาๆ หน่อยจะเยอะไปไหนถามน้องเขารึยังเผื่อ หมาตายควายตัดหน้ารถไม่ใช่เอาแต่ด่าแบบนี้” คุณแป้งดุเป็นชุดก่อนจะหันมายิ้มให้ผมอีก “ไอ้บอยไม่รับ…แต่พี่รับนะน้องเค” คุณแป้งยิ้มพร้อมกับโอบไหล่ผมอย่างปกป้องเข้าข้างสุดๆ ผมขอย้ายไปเป็นผู้ช่วยคุณแป้งจะได้มั้ยนะ… “มึง!” บอสหัวเสียตวัดสายตามามองผม “ไปเอาสัญญาของแพรพลอยมา!” “ครับ!” ผมลุกขึ้นออกจากห้องอย่างรวดเร็ว แป้งปรายตามองเพื่อนรักที่อารมณ์ดีผิดกับก่อนหน้านี้ราวกับคนละคน “อารมณ์ดีแล้วนะ…” แป้งหันไปมองหน้าบอยที่เผลอยิ้มบางๆ เมื่อมองแผ่นหลังกว้างของเคทัตที่รีบวิ่งออกไป “ดีเชี่ยไร!” “แหมมม….กูละอยากแหมให้ถึงดาวอังคารสายตารอยยิ้มมึงมันคิดไม่ซื่อไอ้บอย!” “ตรงไหน?” “เออ…เจ้านาย…ลูกน้อง…” แป้งประชดเพื่อนก่อนจะเดินออกจากห้องไป รู้ดีว่าง้างปากยังไงไอ้บอยมันก็ไม่พูดหรอกแต่สายตามันน่ะตอบไปหมดแล้ว… แป้งยิ้มมองเด็กหนุ่มที่อายุห่างจากเธอเลยสิบปีอย่างเอ็นดู เขาก็น่ารักจริงแถมยังทำงานดี ขยัน ใจเย็น “คุณนะครับคุณแป้ง…” เคยกมือไหว้เธออีกรอบ “พี่ค่ะ…ไม่เรียกคุณนะคะดูไม่สนิท” เธอยิ้ม เอนตัวมาพิงบนโต๊ะแถมยังจับไหล่หนาของเด็กหนุ่มก่อนจะลูบมือลงไปจนเกือบสุดปลายแขน เคทัตตกใจรีบดึงมือกลับมุดลงไปใต้โต๊ะ “น่ากินเน๊อะ! ...เสียดายของ” เธอหัวเราะเบาๆ ขณะเดินกลับไปที่ห้องทำงานตัวเอง ผมกลับมาสนใจงานบนโต๊ะอีกครั้งบอสกำลังรอเอกสารสำคัญอยู่ รีบเอาสัญญาออกจากเครื่องปริ้นใส่แฟ้มและเดินกลับเข้าไปในห้องทำงานอีกครั้ง “เรียบร้อยครับ…” ผมวางแฟ้มสัญญาตรงหน้าพร้อมกับยิ้มบางๆ บอสมองผมหน้านิ่งก่อนจะอ่านเอกสารสัญญา “คอนเฟิร์มเวลากับคุณแพรพลอยแล้วนะครับ ตอน11:30 เธอมีเวลาไม่มากมีเรียนตอนบ่าย” “แล้วทำไมไม่นัดเร็วขึ้น” “เธอไม่สะดวกครับ…ผมเห็นว่าสัญญาฉบับนี้มีรายละเอียดที่ไม่แตกต่างจากฉบับที่แล้วเท่าไหร่คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาอะไรและ…..” “อะไร?” “คุณแพรพลอยเธอคงอยากให้บอสทานข้าวกับเธอสักมื้อ” ผมยิ้ม “อะไรนะ?...คุณไปได้ยินอะไรผิดๆ มา!” บอสตวัดสายตาดุๆ ใส่ผม “ให้เปลี่ยนสถานที่นัดจากบริษัทเป็นร้านสวยๆ แถวนี้มั้ยครับ?” “เค…ทัต!!” “ขอตัวครับ…” ผมยิ้มเสียววาบไปทั้งหลัง แอบชะโงกหน้าเข้าไปดูในห้องทำงานบอสเพื่อความแน่ใจก่อนจะเลื่อนเก้าอี้ตรงโต๊ะหน้าห้องลงนั่งพร้อมกับผ่อนลมหายใจด้วยความเหน็ดเหนื่อย ฟุบหน้าลงกับโต๊ะทำงานอย่างสิ้นสภาพ ความจริงคือผมยังมึนๆ งงๆ ไม่หายเลยครับ ร่างกายชักจะพะอืดพะอมหวิวๆ โหวงๆ ในท้องแล้วล่ะ “เฮ้อ…” ผมถอนหายใจในหัวกลับไปนึงถึงเรื่องเมื่อคืออีกครั้ง “เพื่อนเหรอ?” ผมถามตัวเองเมื่อตบปากรับคำว่าจะเป็นเพื่อนกับไอ้เมฆมันไปแล้ว เพื่อนกันมันต้องเป็บแบบไหนวะ? ... มันนานเกินไปจนกูลืมไปหมดแล้ว กูห่วงมึงได้มั้ย พูดทุกอย่างที่ใจคิดได้รึเปล่าหรือแค่เป็นเพื่อนกินเหล้ากับมึงแค่นั้น กูยังรักมึงอยู่เลยว่ะเมฆ… ปวดหัว… มวนท้อง… ผมต้องหายาแก้ปวดกินแก้ขัดไปก่อน ลุกออกจากโต๊ะเดินไปห้องแคนทีน ผมกินยาดื่มน้ำและเดินไปหยิบแก้วกาแฟ ในหัวนึกถึงเรื่องของมันอีกแล้ว กอดของมันแม่งอบอุ่นชิบหาย… ผมเผลอยิ้มสมเพชตัวเองที่ยังคิดอะไรแบบนั้น เมาไปก็เปล่าประโยชน์ครับมันไม่ช่วยทำให้ผมลืมสักนิด “ลืมไม่ได้ก็ไม่ต้องลืม…” ผมพูดกับตัวเอง ยื่นมือไปกดน้ำร้อนและถอนหายใจทิ้งยาวๆ หนึ่งที ใช่… ฝืนทำไมล่ะ… ยังรักมันอยู่ก็รักไปสิ แม้จะเจ็บแต่มันก็ยังดีกว่าจะไม่ได้เจอหน้ามันอีกนะ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more