เพื่อนกันจริงๆ(เหรอ?)

1037 Words

เพื่อนกันจริงๆ(เหรอ?) ครืดดดด…. มือถือผมสั่นในจังหวะเดิมซ้ำๆ เมื่อเปิดมันออกมาดูก็เห็นข้อความในกรุ๊ปแชท เพื่อนๆ ทะยอยลงรูปกินเลี้ยงมีทั้งรูปดีๆ สวยๆและรูปเหี้ยๆปะปนกันไปใครเก็บทรงไม่อยู่ประคองสติไม่ได้ก็ซวยไปกลุ่มก๊วนผู้ชายก็เล่นกันอย่างนี้ล่ะครับ ผมยิ้มเลื่อนปัดหน้าจอมือถือดูรูปไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเห็นรูปนี้ รูปผมกับไอ้เมฆ… จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่ายืนถ่ายรูปคู่กันตั้งแต่ตอนไหนเปิดจอค้างไว้แบบนั้นก่อนจะตัดสินใจเซฟรูปเข้าเครื่อง เพราะผมห้ามใจไม่ได้… “…” ไม่รู้จะพูดอะไรนอกจากความรู้สึกทางร่างกายที่มันดูเหนื่อยล้าไร้เรี่ยวแรง เมื่อไหร่มันจะผ่านไปสักที ผมไม่อยากติดกับความรู้สึกนี้ในใจ พยายามจะไม่รัก พยายามจะไม่คิดถึง พยายามจะนึกถึงแต่เรื่องแย่ๆ เพื่อให้ตัวเองเจ็บช้ำแล้วเดินออกไป แต่… ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงจริงๆพยายามไม่รักต้องทำยังไง ต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหนถ้าไม่ให้คิดถึงเพราะถึงแม้จะนึกถึงเรื่องแย่ๆ แต่ก็ดันเผลอยิ้มให้สายตาที่เคยแคร์เคยห่วงใย ผมไม่ควรเจอมันใช่มั้ย? หรือว่าต้องเจอต่อไปให้หัวใจมันชาชิน? ... จะเป็นไปได้มั้ยถ้าผมจะกลับไปขอคบกับมันบ้าง? แกล้งลืม… ไม่รู้ไม่เห็นว่ามันรักใคร? ... ผมทำได้รึเปล่า? ไม่อยากเหงาและจมอยู่กับความว่างเปล่าแบบนี้เลย ผมเอาแต่คิดฟุ้งซ่าน มองเอกสารที่ยังพิมพ์ไม่เสร็จดีแต่ตอนนี้ไม่ไหวแล้วครับเลยเวลาเลิกงานมานานมากแล้ว สมองเบลอๆ ผมคงต้องกลับบ้านแล้วล่ะ กลับมาถึงบ้านก็เห็นรถยับจอดอยู่ ถึงเวลาที่ผมต้องปั้นหน้าแสร้งทำว่าตัวเองสบายดีแล้วสินะถอนหายใจ… รู้ดีว่าตัวเองต้องทำอย่างไร ได้เวลาทานข้าววันนี้ป้าติ๋วทำพะโล้ของโปรดของยับไว้ให้บรรยากาศในบ้านดูสดใสเวลาที่ยับและคินอยู่ด้วยกัน ส่วนตัวผมนั้นก็ได้แต่มองด้วยความโล่งใจ เห็นคินมีความสุขผมก็ยิ้มได้แบบไม่ต้องกังวล “เมื่อคืนขอบใจนะยับเห็นคินว่าช่วยกันแบกพี่ขึ้นห้อง” “ไม่เป็นไรเลยพี่” “เอาไว้เลี้ยงข้าว…หรือเลี้ยงเหล้าดี” ผมยิ้ม “ได้หมด” ยับยิ้มก่อนหันไปมองคินเหมือนจะขออนุญาต “เอ่อ…ผมเจอกุญแจรถพี่เคแล้วนะ” “เหรอ? ...อยู่ไหนวะ” “เป๋ากางเกง” “เออ…ขอบใจครั้งนี้สุดจริงหนักไปหน่อย” รู้สึกผิดที่เป็นภาระคนอื่นครับ “โดนเจ้านายดุมั้ยครับ?” “ไม่เหลือ…มึงก็รู้ว่าคุณบอยเขาเป็นแบบไหน” ผมได้ทีบ่นเรื่องเจ้านายให้น้องฟัง ยอมรับครับว่าเล่าไปหลายอย่างตั้งแต่ได้ทำงานที่นี่คินมันตื่นเต้นมากตอนที่รู้ว่าผมได้ไปฝึกงานแถมได้กลายเป็นผู้ช่วยคุณบอย เหมือนบอสผมเขาจะมีชื่อเสียงในกลุ่มนักเรียนนักศึกษาแต่ผมน่ะไม่รู้จักเขาหรอกครับ คินบอกว่าเขาเป็นเน็ตไอดอลรุ่นบุกเบิก พอผมเริ่มหาข้อมูลเก่าๆถึงเข้าใจครีมเขาก็มีแต่พวกเน็ตไอดอลเป็นพรีเซ็นเตอร์อ่ะนะ แต่ที่ขายดีผมบอกได้เลยว่ามาจากเจ้าของแบรนด์ล้วนๆ บอสผมหน้าใสมาก หน้าเด็กหมือนเวลาไม่อาจฆ่าบอสได้เลยมันเลยเป็นการการันตีคุณภาพว่า cillic ใช้ดีจริงๆ บางทีผมก็แอบเคลิ้มนะเวลาที่เขาดูหล่อเป็นพิเศษแบบ...วันไหนต้องไปออกรายการหรือไปงานอีเว้นต์ เขาจะหล่อละมุนกว่าเดิมถ้าบอกว่าเด็กกว่าอายุจริง10ปีเหลือสัก24ผมก็เชื่อนะ “พี่เค…ไม่เป็นไรแล้วใช่มั้ย” “เป็นอะไรกูก็สบายดีนี่” “ผมหมายถึง…เรื่องที่ไปเจอพี่เมฆ…” “มึง!” ยับทำเสียงเข้มมองคินแบบไม่ชอบใจผมเองก็ได้แต่ยิ้ม “ไอ้หมงบอกมึงเหรอ?” “ครับ” “ไม่เป็นไรเลย…กูสบายดี” ตอบยิ้มๆยังพยายามเต็มที่กับการไม่ทำให้ใครต้องเสียใจ “ดีแล้วครับ…ผมดีใจที่เห็นพี่ยิ้ม” คินยิ้มให้ผมอย่างสดใสแววตาไร้ความระแวงกังวลใดๆ ทั้งสิ้น ผมวางช้อนลงและมองน้องทั้งสองคนอย่างจริงจัง “มีเรื่องที่กูยังไม่ได้บอกมึงนะคิน…” “ครับ?” คินงงๆ “มันดีขึ้นมากเริ่มเป็นผู้เป็นอันนี้กูก็ต้องขอบใจมึงด้วย…” “หมายความว่าไงครับ? ...พี่กลับไปคบกันเหรอ?” คินถามหน้าตื่น “เปล่า…แต่กูกับเมฆกลับมาเป็นเพื่อนกัน” ผมยิ้มฝืนรู้สึกเต็มกลืนกับคำว่าเพื่อนที่ผมกับเมฆพึ่งกลับมาใช้สถานะนี้กัน กดไว้… อย่าแสดงความรู้สึกอื่นใดออกมา… ผมได้แต่บอกตัวเองขณะมองน้องทั้งสองคนที่ดูจะกังวลและสงสัย “เพื่อน!!!” ผมกับไอ้ยับพูดพร้อมกัน “เลวขนาดนั้นพี่ก็ยังเป็นเพื่อนกันได้อีกนะ” ยับประชดขณะที่คินก็หันไปดุ “งั้นมั้ง…แต่ยังไงมันก็ยังเป็นเพื่อนที่กูห่วงใย คิดถึง ปรารถนาดีด้วยตลอด กูไม่รู้หรอกว่าตัดสินใจถูกรึเปล่าแต่มันจะรู้สึกผิดมากถ้าตัดมันออกจากชีวิต” ผมมองยับอย่างจริงจัง ยอมรับว่าไม่พอใจในคำพูดที่เขาต่อว่าไอ้เมฆ ผมกำลังปกป้องมัน “ผมเข้าใจนะ…” คินยิ้มเศร้า “เข้าใจอะไร! ...มึงอย่าบอกนะว่าจะกลับไปเป็นน้องมันบ้าง!” ยับรีบดัก “ไม่ได้เหรอวะ?” คินแกล้งถามตาใส “ไม่ได้! ...กูไม่ยอม!” ยับทำหน้าจริงจัง “กู…พูดเล่น” คินยิ้ม “ไม่ตลกนะเรื่องนี้กูจริงจังสุด!” “พอ! ...อย่ามาเถียงกันกินข้าวๆ” ผมปรามน้องที่เหมือนจะงอนกันซะแล้ว ไม่กล้าพูดอะไรต่อปล่อยให้ความคิดจมอยู่ในบรรยากาศที่เงียบงันเรากินข้าวกันโดยไม่มีใครเอ่ยอะไรออกมาอีก

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more