CHAPTER 8. EVERY MOMENT COUNTS
1195 Words
Hindi pa rin ako makapaniwalang nakasama ko si Aya nang ilang oras kahapon. Everything feels surreal until now. Hindi ako makapag-focus marami pa naman akong babasahing dokumento ngayon.
Ako si Seo Joon Bagnas Lee, 29 years old, isang businessman,itinuturing na presidente ng aming kompanya na Triumphant corporation. isang kompanya na ang porte ay pagdedesinyo ng mga kasuotan. ang kompanya ay nabibilang sa "Fashion Industry"
Makulimlim ang langit na para bang nagluluksa pa rin kagaya ng dati. Kaarawan ko ngayon, sa tuwing sasapit ito ay halos kalungkutan lang ang bumabalot sa'kin. My Mom died on my birthday Kaya naman ni hindi ko ito ipinagdiriwang.
No one greeted me, except Hannah she woke up early and sung a birthday song for me habang nagmamaneho ako para ihatid siya sa eskwelahan. Hannah isn't my legitimate sister, she was adapted. My father and his new wife doesn't have a child. I was the one who chose who to adapt and luckily I made a right choice. She grew up adorable and respectful kid.
Wala akong maituturing na masayang alaala maliban noong nabubuhay pa ang aking ina. But sadly she died early, I was 12, years old that time and I can't bear to lose her, pero wala akong magagawa nakatadhana siyang mawala.
Hindi kami ganoon ka-close ng tatay ko. He always pressures me. Nakakapagod na kailangan kong ipakita na deserving akong maging anak niya. Kahit siya mismo ay hindi mabuting ama sa akin. Sarili lamang niya ang iniisip niya. All these years nakafocus lamang ang buong atensyon ko sa pagpapalago ng aming negosyo.
Hindi madaling makuha ang atensyon ko ng kahit na sino, but this girl named Aya got my attention effortlessly. When I know it I'm already on her trap.
FLASHBACK
"Dito po sir," ani ng officer ng event habang itinuturo sa'kin ang aking pwesto.
Isa ako sa guest judge ng kompetisyon na ito na may temang "paint your hearts out"
"Thank you," tugon ko naman rito habang nakabow na nagpapasalamat.
Hindi ako artist pero isa akong kolektor. I loved buying paintings na sa tingin ko ay may malalim na kahulugan o minsan naman ay kaaya-aya lamang talaga sa'king paningin.
Nagsimula naman agad ang patimpalak. Pagkatapos ng pagsalang ng contestants ay wala pa ring nakakuha ng atensyon ko. Until this girl showed up on the stage, siya na pala ang nakasalang para magpaliwanag ng kanyang piece. I attentively looking at her. bago pa man ito nagsimula ay ngumiti muna ito nang malapad. her artwork isn't that grand or impressive, it was a face of a man frowning, but her explanation was too stunning to be ignored. Plus her existence made me feel shivers all over my skin.
She didn't won the prize but she was proclaimed as second runner up and I admired her for her sportsmanship, congratulating her competitor and smiling as if she is the winner.
And that's one of the reason why I decided to built my own art gallery. The aim of that project was to help new and underrated artist to promote and even sell their artwork on a good price.
After seven years I accidentally found that girl again.
That girl that made me felt something on my stomach.
Naghahanap Kami ng school para kay Hannah at sabi nila na isa ang Asian Academy sa mga magagandang eskwelahan na nag-ooffer ng art classes.
Kaya naman dito ko na lamang i-nenroll si Hannah. Pauwi na kami matapos makapag-enroll nang nahagip ng aking paningin ang isang pamilyar na mukha.
It's her.. I muttered na halos pabulong iyon.
"She's beautiful kuya noh!?, Sabi naman ni Hannah habang nakatingin sa babaeng naglalakad.
"Luckily she's my teacher, I saw her pic and name on my booklet. Tugon ni Hannah na tila ba ay tuwang-tuwa.
"What!?" Totoo ba yan? tanong ko na para bang di makapaniwala.
"Yes, I check it already and I saw her picture on a bulletin board. I bet she's kind too. dugtong pa nito.
End of Flashback….
"Sir,!" Ani ng aking sekretarya.
"Alas-dose na po, di ba't sabi niyo po ipaalala ko na susunduin nyo si Hannah"
Sunod-sunod na sabi nito.
"Oh, I forgot! thank you, Vivian"
Nagmadali na akong ayusin ang aking sarili pagkatapos ay kinuha ang Susi ng sasakyan saka bumaba papunta sa garahe. Nakarating naman ako kaagad buti na lamang at wala masyadong trapik ngayon. Dali-dali akong pumunta sa room nito para tingnan kung naroon pa ito.
"Hannah! I'm here, let's go may meeting pa 'kong pupuntahan tugon ko rito.
"Saglit lang, kuya," saad naman nito na para bang may hinihintay.
Ilang sandali lamang ay may sumabog na confetti sa'kin, kasabay nang pagkanta nito ng "happy birthday to you, 5x "
Si Aya iyon na sinasabayan na rin ni Hannah sa pagkanta. Lumapit ito sa akin sabay abot ng eco bag na di ko mawari ang laman pero mabigyan ito.
"How did you know?," nagtataka kong tanong dahil hindi ko naman nasabi rito ang tungkol sa kaarawan ko.
"Sabi ni Hannah kahapon, kaya naisipan naming aurpresahin ka kaso mukhang nawalan na ito ng energy" mahaba nitong paliwanag habang nakatingin sa'king kapatid.
"Salamat," masinsinan kong tugon, habang di pa rin makapaniwala.
"siya nga pala 'yong isa riyan ay pagkain,'wag mong kalimutang kainin baka mapanis. Niluto ko 'yan secret recipe ko ng spaghetti sana kainin mo" sabi nito na tila naghihiya pa sa kanyang regalo.
"Talaga," saad ko. Di ko na napigilan ang sarili at niyakap ko siya nang mahigpit.
"Thank you for making my birthday memorable" tugon ko rito habang nakayakap pa rin.
"Si Hannah ang mag-isip nito," naghihiya nitong tugon. Teka, makakalas na ata ang buto ko sa higpit ng pagkakatakap mo " sabay tawa nito.
" Sorry, nadala lang," tugon ko habang nakakamot ng ulo.
"Nagbibiro lang ako,"
"Gusto ko sanang ipasyal kayo ni Hannah kaso may mahalagang meeting ako ngayon, sa sunod na lamang kapag may free time ako." Tugon ko naman rito.
"Sige ba!," masigla naman nitong tugon.
"Sige alis na kami,"
"Ingat kayo,"
"Ingat sa pag-uwi mamaya Aya," pagpapaalala ko naman rito.
Kumaway naman ito mula sa pintuan. Tuluyan naman akong pumasok sa kotse at pinaharorot ang sasakyan.
Wala man si mama ngayon, alam kong kahit paano ay may mga tao akong natagpuan na di ko na hahayaang mawala. Hannah and Aya, dalawang tao na pinapahalagahan ko.
Natapos ang meeting ko nang halos ikasakto Alas-nuwebe. Nag-iinat inat lamang ako nang masulyapan ko ang papel na nasa ibabaw ng aking mesa.
Papeles iyon para sa plano kong proyekto na simulan sa France. Noong nakaraan taon ko pa ito plinano. Ang pagpapatayo ng pangalawang branch ng art gallery sa France. Pulido na ang plano ukol rito kaso ngayon ay tila ba nagbago ang isip ko. Kung tutuloy man ako roon ay sisiguraduhin kong maisasama ko si Aya. Naisip ko na pwede ko siyang alukin ng scholarship para mag-aral sa France. Sa ganoong paraan ay hindi siya mahihiwalay sa'kin.
Hindi ko pinoproblema ang pagpayag nito. Determinado akong umamin at sa palagay ko naman ay wala itong nobyo. Kaya Hindi malabong umoo ito.
"Sisiguraduhin kong mananatili siya sa tabi ko" bulong ko habang papikit na ang mata dahil sa pagod.
"Thank God I found you, I was lost without you" ?
- Writer
