ล้อกูดีนักเดี๋ยวกูจับทำเมีย

ล้อกูดีนัก…1  คณะนิติศาสตร์ ดรึ๊ง! ...ดรึ๊ง! เสียงไลน์ดังขึ้นดึงความรู้สึกผมออกจากอารมณ์ที่กำลังหงุดหงิด มือหนาล้วงหยิบมือถือในกางเกงสแล็คสีดำของตัวเองออกมาดูขณะเดินออกจากตึกคณะนิติศาสตร์ตรงไปยังที่จอดรถ 6/3 ขาวเขียวพวกเดียวกัน กรุ๊ปไลน์สมัยมัธยมของผมเอง ชื่อภัทรกรที่ปรากฏขึ้นมาทำให้ผมไม่ลังเลที่จะกดเข้าไป Pattarakorn: ‘พวกมึงถึงเวลากูอีกแล้วคืนสู่เหย้าปีนี้เอาไง?’ 14:47น. ผมมองไลน์ของอดีตหัวหน้าห้องที่ส่งเข้ามา เมื่อวานก็เจอกันไม่เห็นมันจะบอกผมสักคำที่พูดแบบนี้เพราะเราเป็นเพื่อนสนิทแก๊งค์เดียวกัน มีผม ไอ้ภัทร ไอ้ยอด ไอ้ริว ไอ้เด๋อ (เป็นฉายาจริงๆ มันชื่อดรีม…หวานเกินหน้าไปหลายเบอร์เพื่อนเลยไม่เรียก) อีกสองสามเดือนข้างหน้าคือวันครบรอบสถาปนาโรงเรียนเก่าผม ผ่านมา2ปีแล้วที่จากรั้วโรงเรียนมัธยมศึกษาก้าวเข้าสู่รั้วมหาลัย ยอดเขาอันเท่าแขน: ‘อย่างไวกูนึกว่าจัดไปเมื่อวาน555’ 14:48น. สมเด๋อ: ‘มึงเจอพวกกูทุกวันไอ้เชี่ยยอด…’ 14:48น. RYU_JI: ‘มึงไม่ต้องไปไอ้ยอดกูเบื่อหน้ามึง555’ 14:48น. Pattarakorn: ‘ไปกัดกันไกลๆ วันนี้เอาสาระ ปีนี้กูบังคับนะต้องไปทุกคน อ.กมล เกษียณปีนี้ กูว่าควรมีเซอร์ไพรส์รุ่นเราแม่งวุ่นวายสุดสำหรับจารละ’ 14:48น. ยอดเขาอันเท่าแขน: ‘ไอ้ยีนส์หายว่ะ’ 14:49น. Pattarakorn: ‘โต๊ะละห้าพัน หัวละห้าร้อยลงชื่อโอนตังเข้าบัญชีกูเหมือนเดิม' 14:50น. 'ได้ไม่ครบสี่โต๊ะ' 14:51น. 'ปีนี้กูอมตังนะใครอ่านแล้วลากแก๊งค์พวกมึงๆ มาโอนตังเดี๋ยวนี้’ 14:51น. Nightlight: ‘กูไป’ 14:52น. PoPPo: ‘เรื่องโอนไวไว้ใจกู’ 14:52น. หลังจากนั้นไลน์ก็เด้งไม่หยุดเพราะทุกคนส่งรูปแสดงหลักฐานการโอนเงินให้ไอ้ภัทรในกรุ๊ปไลน์ ผมไล่ชื่อเพื่อนๆ ดูก็โอนกันไปเกินครึ่งห้องแล้ว Pattarakorn: ‘พวกมึงที่เหลือกูให้เวลาถึงวันศ. อย่าเนียนชิ่งกูตามตบที่บ้านรายตัวนะ!’ 15:08น. แก๊งค์ผมก็โอนกันไปแล้ว แต่… ‘ผมไม่อยากไป’ พอเห็นชื่อไอ้ไนท์ความรู้สึกที่มันคั่งค้างตกตะกอนอยู่ในใจก็กลับมาเมื่อนึกถึงหน้าเพื่อนรักของมัน คนที่แทบจะเรียกว่าเป็นศัตรูกันกับผมก็ว่าได้ ไอ้เชี่ยเต! ... ดรึ๊ง! ดรึ๊ง! ผมก้มลงไปมองหน้าจอมือถืออีกครั้งไอ้ภัทรมันทักมาในไลน์ส่วนตัว Pattarakorn: ‘มึงต้องไปไอ้ยีนส์กูกราบ’ 15:14น.                     Jeans:             ‘คิดก่อน’ 15:15น. Pattarakorn: ‘คิดเชี่ยไรเห็นแก่ อ.กมล มึงไม่ไปทั้งสองปีกูก็ไม่เคยบังคับ แต่ปีนี้ขอ’ 15:15น. ‘มึงอย่าคิด!’ 15:16น.                    Jeans:          ‘มันโอนยัง’ 15:18น. Pattarakorn: ‘กูออกให้มึงก็ได้’ 15:20น. ‘มึงยุไหน?’ 15:20น.                     Jeans:       ‘อยู่มอกำลังกลับ’ 15:25น. ผมเปิดประตูรถเมื่อเดินมาถึง เดินไปตอบแชทไปทำให้ผมใช้เวลาเดินนานกว่าที่เป็นความหงุดหงิดจากไอ้ฟู่เพื่อนสนิทในคณะจางหายไปเมื่อสมองมีสิ่งใหม่ให้ขบคิด สตาร์ทรถพารถยุโรปราคาหลายล้านออกจากมหาลัย ผมควรไปดีมั้ยนะ? ... สมองคิดพร้อมกับยกมือขึ้นมากัดเล็บขณะรถติดไฟแดงผมไม่ได้กลัวมันนะบวกมาบวกกลับไม่เคยเลี่ยง แต่แม่ง! ... ไม่อยากเห็นหน้ามันอ่ะเข้าใจมั้ยครับ? ไฟเขียว เข้าเกียร์เหยียบคันเร่งตรงกลับบ้านที่อยู่คนละฝากฝั่งกับมหาลัย ‘ไอ้ภัทร’ มองเพื่อนที่จอดรถมอไซค์หลบร้อนอยู่หน้าบ้าน กดรีโมทเปิดประตูรั้วมันก็รีบไถตัวที่คร่อมบนรถมอไซค์เข้ามาในบ้านผม “ลงทุนไปนะมึงอ่ะ” ผมมองหน้ามันแบบไม่ชอบใจนักก่อนจะออกเดินนำเข้ามาในบ้านที่ใหญ่โตกว้างขวางและเงียบเหงา “กูจริงจังไงกลัวมึงไม่ไปมากสุด” ไอ้ภัทรเดินตามเข้ามาในบ้านก่อนจะเดินแซงผมไปนั่งลงบนโซฟารับแขก “ขาดกูจารเขาก็เกษียณอยู่ดีป่ะวะ” ผมย้อนพร้อมนั่งลงที่โซฟาฝั่งตรงข้ามมัน “มึงเข้าใจคำว่ากตัญญุตามั้ยวะ?” “พูดงี้ด่ากูก็ได้” “ไปเหอะมึงจะกลัวแม่งทำไมวะ” “กูไม่ได้กลัว!” ผมสวนกลับทันที “ดีงั้นวันงานเจอกัน" ไอ้ภัทรยิ้ม “แล้วนี่บ้านมึงไม่มีใครอยู่เลยเหรอวะเงียบโคตร” มันถามพร้อมกับมองหาสิ่งมีชีวิตอื่นๆ “มีแม่บ้านมึงอยากเจอมั้ยล่ะ” “กวนตีน!” ผมยิ้มไม่พูดอะไรนอกจากลุกขึ้น ไอ้ภัทรก็ลุกตามผมขึ้นมาที่ห้องนอน มันเดินไปนั่งหน้าคอมจัดแจงเปิดใช้เหมือนเป็นเจ้าของห้องซะเอง ผมไม่ได้ว่าเดินเลี่ยงมันเข้ามาในห้องแต่งตัวเงียบๆ “ไม่ได้มาบ้านมึงตั้งนานคิดถึงสมัยเด็กว่ะ” มันหันกลับมามองผมที่กำลังเปลี่ยนเสื้อ “ไม่กี่ปีเอง...พูดงี้คือ?” ผมมองหน้ามันที่จ้องมาด้วยสายตาที่เปลี่ยนไป “เปล่า…” มันยิ้มแล้วก็เบือนหน้ากลับไปสนใจจอคอมฯ ใช่...ผ่านมาแล้วไม่กี่ปี... แต่สายตามันเมื่อกี้ทำผมอึดอัดขึ้นมาเฉย หลงลืมไปเลยว่าเราเคยผ่านช่วงเวลาแห่งความลับมาด้วยกันเพราะหลังจากนั้นผมกับมันแม่งเป็นเพื่อนกันได้อย่างสนิทใจ ความลับที่สุดท้ายไม่กลายเป็นความรัก... อารมณ์อยากลองของเด็ก17 ที่ไม่มีอะไรพิเศษนอกจากสนุกตื่นเต้น คึกคะนอง เดินมานั่งที่ปลายเตียงมองแผ่นหลังกว้างที่ยังสนใจภาพเคลื่อนไหวในจอสี่เหลี่ยมเล็ก แต่ผม... เคยรู้สึกพิเศษกับมันจริงๆถ้าพูดแบบไม่มีฟอร์มก็คือผมแอบชอบมัน ชอบมาก ชอบมาตลอดจนได้ลึกซึ้งกันแล้วความชอบของผมมันก็จางหายไปเหลือทิ้งไว้เพียงคำว่าเพื่อน ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครดูออก ทั้งความรู้สึกในใจผมและเรื่องที่ผมกับมันทำร่วมกันช่วงม.5ถือว่าเป็นช่วงเวลาที่สดชื่นหอมหวานของผมและความหอมหวานก็จบลงตอนปิดเทอมใหญ่ก่อนจะได้ขึ้นม.6 แต่เมื่อกี้... สายตาที่มันมองผมแม่งเหมือนตอนนั้นไม่มีผิด ผมตัดใจจากมันไปแล้วและมั่นใจว่าสายตานั้นมันก็ไม่ได้หมายความว่ามันรู้สึกอะไรพิเศษกับผม แม้มันจะไม่มีแฟนทั้งๆ ที่เป็นเดือนเภสัชมีคนเข้าหายินดีที่จะทำความรู้จักมันมากมาย “กูไป…” ผมตอบกลับมันไปในที่สุดเพราะไม่รู้จะพูดอะไรหลังจากนั่งเงียบมาหลายนาที “จริงอ่ะ?” มันหันกลับมาพร้อมรอยยิ้ม “เออ” ผมพยักหน้า “ก็แค่เนี้ย!” ไอ้ภัทรทำหน้าเหมือนหมันไส้ปลายจมูกย่นยู่แถมยังทำปากจู๋ใส่ผม มึงน่ารัก... ผมรีบตัดความคิดอกุศลออกไปอาจเพราะเราไม่ได้อยู่กันตามลำพังสองคนมานานสมองผมเลยพาลดึงตัวเองกลับไปในอดีต “หิวมั้ย? ..ไปหาไรแดกกัน” ผมเปลี่ยนเรื่องพยายามดึงตัวเองกลับมา “หึ…วันนี้กูต้องกลับไปกินข้าวบ้าน” ไอ้ภัทรบอกปัดพร้อมกับปิดคอมฯ “งั้น...กูกลับนะ” “อือ…” ผมพยักหน้ามองมันที่เดินออกไปโดยที่ไม่ได้เดินออกไปส่ง ผมคงอยู่ในช่วงอารมณ์สับสนมากไปหน่อยเพราะเรื่องงานคืนสู่เหย้าทำให้หัวผมมันวนคิดแต่เรื่องเก่าๆ ทั้งสิ้น