Ölüm bana dokunuyordu. Öldürmüyordu. Ölümden kurtarıyordu. Son bir hafta içinde kaç kez ölüm ile yüz yüze geldiğimi bilmiyordum. Azrail benimle kader ve zaman üzerinden oyun oynuyordu. Ne kadar Azrail'i yenersem yeneyim Azrail bir kez bile galip olsa hükmen yenilmiş oluyordun.
Azrail'in bir tane olduğunu sanıyordum.
Üç tane ve taştan heykeller. Kocaman kulakları, yarasa gibi geniş kanatları, uzun pullu ejder kuyrukları ve kediye benzer kafaları ile küçük çifter boynuzları ile daha önceden gördüğüm hiç bir hayvana benzemiyorlardı. Aslında gördüğüm çoğu hayvanın genetik karışımı olan melezlere benziyorlardı.
Azrail böyle olamazdı. Ben daha yüce bir varlık bekliyordum.
Biri başımdan tutmuştu küçük pençeleri saçlarıma dolamıştı. Biri de sol kolumdan sıkı sıkıya kavramış kendine çekiyord
