คุณนายสี่ของ ท่านแม่ทัพใหญ่

เปลือกตางามค่อย ๆ ขยับขึ้น กวาดสายตามองไปโดยรอบ พบว่าสาวใช้นางหนึ่งนั่งร้องไห้ ที่แห่งนี้ช่างแปลกตานัก  "ผีหลอก ผีหลอก" เด็กคนนั้น ทำท่าทีแตกตื่น เกาเหมียวหรง งงไปหมดเเล้ว "คุณหนูยังไม่ตาย" หญิงวัยกลางคนสวมชุดหยาบกระด้างเดินเข้ามา  เกาเหมียวหรงเเสบที่ลำคอนัก เหมือนมีอะไรมารัดคอนาง "คุณหนู โชคดีนักยังไม่ตาย ในตอนนั้น บ่าวกับแม่นมหยงเป็นคนเอาท่านลงมาจากคาน เด็กคนนั้นพูดเเล้วยังเห็นภาพ เกาเหมียวหรงปวดศีรษะ ยิ่งนัก ความทรงจำบางอย่างไหลเข้าสมองของนาง ภาพบางอย่างผุดขึ้นมา นางจำได้ว่าตนเองขับรถเพื่อจะเที่ยวทะเล แต่ชนขอบราวกั้นทะเล ทำให้รถจมน้ำทะเล แสดงว่า นางตายเเล้ว แล้วมาสิงร่างผู้หญิงคนนี้  ชื่อแซ่เดียวกันกับนาง เกาเหมียวหรง คนนี้ผูกคอตาย สาเหตุเพราะต้องไปแต่งงานกับพ่อค้าคารวานแก่คราวบิดา "เอาคันฉ่องมาให้ข้า" สาวใช้เสี่ยวหงรีบหากระจกให้เจ้านาย ทันทีที่ส่องดูใบหน้างามอ่อนเยาว์ยิ่งนัก ดูท่าอายุไม่เกินสิบหกปี สตรีนางนี้มีใบหน้าคล้ายนางจริงในโลกปัจจุบัน ยุคสองพันปี เกาเหมียวหรงอายุสามสีปีเเล้ว แต่ก็ดูอ่อนเยาว์นัก ลำคอระหงแดงเถือก เเสดงว่า เจ้าของร่างเดิมตายไปแล้ว ช่างน่าสงสารนางนัก "พี่ใหญ่ ข้าคิดว่าท่านตายเเล้วเสียอีก กะอีแค่แต่งกับพ่อค้า ทำทีฆ่าตัวตาย ท่านนี้ช่างว่างจริง ๆ ขยันสร้างเรื่องให้ท่านพ่อ ไม่เว้นแต่ละวัน" เกาเหมยหรง น้องสาวต่างมารดาของนางเอ่ยขึ้น ชีวิตเกาเหมยหรง ดีกว่าเกาเหมียวหรงยิ่งนัก เกาเซิงรักฮูหยินรองมาก มีของดี ๆ ล้วนให้นางหมด นางก็มอบให้บุตรสาวของนาง อย่างเกาเหมยหรง แม้แต้มุกจากทะเลใต้ ยังมอบให้เกาเหมยหรง "เจ้ากลับไปเถอะ อย่าได้มาวุ่นวายกับข้า" เกาเหมียวหรงไล่เกาเหมียวหรง ในความทรงจำ น้องสาวคนนี้เป็นปรปักษ์กับเกาเหมียวหรง หาเรื่องนางตลอด "เจ้ากล้าไล่ข้า ข้าจะฟ้องท่านพ่อ" เกาเหมยหรง กระทืบเท้าอย่างไม่พอใจ ในค่ำคืนนั้น คนเป็นบิดาได้ย่างกรายเข้ามาในเรือนของเกาเหมียวหรง เกาเซิงเพิ่งกลับจากที่ทำงาน แล้วมาถึงจวนนายอำเภอ เมียรักรายงานว่าบุตรสาวสารเลว มิพอใจการแต่งงานในครั้ง ถึงขนาดผูกคอตาย แต่ทว่ามิตาย มือหนากระทบใบหน้างาม เกาเซิงเเสดงความรักกับบุตรสาวเยี่ยงนี้รึ "ท่านพ่อ ตบข้าทำไม" "ดีนะเจ้าไม่ตาย ออกเรือนกับพ่อค้าดี ๆ ไม่ชอบ ตบนี้ให้เจ้าจำไว้ว่า อย่าได้สร้างความวุ่นวายกับข้าอีก ผ่านปีใหม่ไป เจ้าก็ได้ออกเรือนเเล้ว" ทันทีที่กล่าวจบ มือหนาสะบัด อาภรณ์หรูหราย่างกรายออกไป  เกาเหมียวหรงมองดู คนสมองสุนัขเดินออกไปวไกลเเล้ว แม้แต่บุตรสาวยังไม่มีความรักให้ แม่นมหยงเห็นเข้า ปวดใจ กับเสี่ยวหง จึงได้หายามาทาให้เจ้านาย หลังปีใหม่ อย่างนั้นรึ นางยังเหลือเวลาอีกยี่สิบวัน ที่จะจัดการเรื่องนี้ ในยามบ่ายของวันนั้น เกาเหมียวหรงตื่นขึ้นมา หวังว่าจะฟื้นที่โรงพยาบาล แต่ทว่ายังอยู่โลกปัจจุบันเหมือนเดิม หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จกับรับสำรับเสร็จ นางกะว่าจะเดินเล่นรอบ ๆ จวน แต่ทว่า สาวใช้จากเรือนใหญ่ เข้ามารายงานว่า พ่อค้าคารวานนำสิดสอดมามอบให้กับตัวเองนับยี่สิบหีบ บ่าวสองคนอย่างแม่นมหยงกับเสี่ยวหง ในใจพลันเป็นห่วงคุณหนูอย่างมาก ในตอนที่เกาเหมียวหรงไปถึงห้องโถงรับรอง ฮูหยินรองใบหน้ายิ้มระรื่น นับหีบแดงยี่สิบหีบ ของในหีบนั้นเต็มไปด้วยเครื่องประดับเเละอัญมณีจำนวนมาก "ลูกรักของข้า เจ้ามาเเล้ว ดูสิ ท่านจางหวังส่งสินสอกมาให้เจ้า มานั่งข้างแม่เร็ว" ข้างฮูหยินรองคือเก้าอี้ว่าง ก็ข้างจางหวัง บุรุษอ้วนอัปลักษณ์ คิดจะเป็นเฒ่าจันทราผูกดายแดงให้นางรึ ฝันไปเถอะ!!!! เกาเซิงมองบุตรสาวคนโตยืนนิ่ง "นั่งข้างมารดาของเจ้า" เกาเซิงผู้เข้าข้างฮูหยินรองมาตลอด ทำให้เกาเหมียวหรงจำใจยิ้มหวานให้คนเหล่านั้นเเล้วยอมนั่งเก้าอี้อีกตัวด้านซ้ายฮูหยินรอง ด้านขวา เจ้าแก่ราคะ "เหมียวหรงงามนัก" จางหวังเรียกชื่ออย่างสนิท  "ท่านจาง จะอยู่รับประทานข้าวด้วยรึไม่" เกาเซิงเอ่ยชักชวน  "ท่านจางได้อย่างไร กัน ท่านพ่อตา เรียกข้าว่า จางหวังก็พอแล้ว" ทั้งที่จางหวังหกสิบปี ส่วนเกาเซิงห้าสิบปี ทำให้เกาเหมียวหรงอยากจะหัวเราะให้ฟันล่วงเสียจริง ลูกเขยแก่กว่าพ่อตา  "เหมียวหรงรินน้ำชาให้ท่านจางสิลูก" "เจ้าค่ะ ท่านแม่" นางแสร้งเล่นละครไปตามน้ำ น้ำชาที่นางรินเสร็จ เเล้วยื่นให้เขา จางหวังหัวใจชุ่มฉ่ำ กระปี้กระเปร่า ได้เห็นสาวงาม คว้าจอกน่ำชาขึ้นมาดื่มแม้ว่า จะร้อนลวกลิ้นก็ตาม "กว่าจะถึงช่วงเย็น เหมียวหรงพาพี่เขาไปเดินเล่นชมสวนในจวนเราสิลูก" คนเป็นบิดาเปิดทางเต็มที่ จางหวังเดินตามหลังร่างงาม ที่มีกลิ่นกายหอมบริสุทธิ์ ทำให้คนแก่อย่างเขาหัวใจกระชุ่มกระชวยนัก  เกาเหมียวหรงเดินทอดน่องพาเขามาที่สวนดอกท้อท้ายจวน เสี่ยวหงสาวใช้ไม่ยอมห่างเจ้านาย จางหวังเห็นเสี่ยวหงมองเป็นก้างขวางคอชิ้นใหญ่เชียวล่ะ ถ้าไม่มีสาวใช้นางนี้จะดีไม่น้อยเลย "งามนัก ดอกท้อจวนนายอำเภอ" เพียงเสียงแก่หงำเหงือกเปล่งออกมา เกาเหมียวหรงนึกชังขึ้นมา อายุก็เยอะ ยังอยากได้เมียเด็ก