ท่านแม่คนนี้ ขอมีชีวิตรอดได้ไหมคะ

“นี่ คุณรู้รึเปล่าว่าการเลี้ยงเด็กคนหนึ่งต้องใช้เงินมากแค่ไหน ครอบครัวของเราไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่ดีเท่าไหร่นัก แค่ลำพังชุดเดรสและเครื่องประดับของคุณผมจะต้องทำงานหนักมาแค่ไหนคุณรู้บ้างรึเปล่าโรวี่!!!” โรวีนามองหน้าของสามีตัวเองที่พึ่งจะพ่นคำกล่าวเช่นนั้นออกมาในทันทีที่เธอบอกกล่าวกับเขาว่าเธอตั้งครรภ์ “อิไล..เราแต่งงานกันมาสองปีแล้ว แม่ของคุณทวงถามถึงทายาทแห่งซารังต์ตลอดเวลา คุณออกไปข้างนอกทั้งวันจะรู้ได้ยังไงว่าฉันพบเจออะไรบ้างในบ้านหลังนี้น่ะ” อิไลเขวี้ยงแก้วสุราลงพื้นด้วยความรู้สึกโกรธ “ผม..เหนื่อย แค่หาเงินก็เหนื่อยจะแย่แล้วนี่จะต้องหาเงินเพิ่มขึ้นเพราะเด็กที่ไม่รู้ว่าเป็นลูกผมรึเปล่าอีกด้วย โรวี่..เรานอนด้วยกันครั้งล่าสุดเมื่อสามเดือนที่แล้วนะ ผมจะแน่ใจได้ยังไงว่าระหว่างที่ผมไม่อยู่ คุณจะไปแอบเล่นชู้กับบรรดาชายหนุ่มที่อยู่รอบตัวคุณรึเปล่า” ใบหน้าที่งดงามของโรวีนาแข็งค้างในทันที นี่คือการตั้งครรภ์ครั้งแรกของเธอ และเธอมั่นใจว่านี่คือลูกของอิไลอย่างแน่นอนเพราะช่วงเวลาที่ผ่านมาเธอไม่ได้ไปนอนกับใครทั้งนั้น! อันที่จริงตั้งแต่แต่งงานกับเขาเธอไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับบุรุษคนไหนเลย เธอคือบุตรีของท่านดยุคแดนใต้ ตระกูลแมทสันนั้นร่ำรวยมากทีเดียว เธอหาสามีที่ดีกว่าอิไลได้มากมายแต่เพราะความจริงใจของเขามันถึงได้ทำให้เธอยินยอมถึงแม้ว่าตระกูลซารังต์จะไม่ได้ร่ำรวยอะไรอีกทั้งยังเป็นแค่เคาน์จนๆ เธอคิดว่าความรักของเราจะสามารถเอาชนะในความทุกข์ยากได้ แต่มันไม่ได้เป็นแบบนั้น ช่องว่างระหว่างเธอและเขามันเยอะแยะเต็มไปหมด เพราะความงดงามที่หาไม่ได้ง่ายๆ จากสตรีทั่วไปนั่นทำให้ชาวเมืองและชนชั้นสูงพูดอยู่เสมอว่าเพชรเม็ดงามอยู่ในอุ้มมือของชายตัดฝืน มันคือสำนวนการเปรียบเปรยถึงสิ่งล้ำค่าที่อยู่ในมือของคนที่ไม่เห็นค่าและไม่สามารถเจียระไนเพชรเม็ดนั้นให้เจิดจรัสขึ้นมาได้ โรวีนาเป็นเพชรที่นับวันยิ่งหม่นหมองในตระกูลซารังต์ เธอกำลังจะกลายเป็นก้อนกรวดในมือของอิไล การแต่งงานครั้งนี้ทำให้เธอและครอบครัวตระกูลแมทสันนั้นผิดใจกัน นั่นทำให้โรวีน่าจะกลับไปที่ตระกูลแมทสันที่อยู่ทางใต้ก็ไม่ได้ ยิ่งนับวันเธอยิ่งเจ็บปวดและเคียดแค้นตัวเอง มันยิ่งหนักมากขึ้นเมื่อเธอคลอดเด็กผู้หญิงออกมาทั้งๆ ที่ในใจของโรวีนาภาวนาให้เป็นเด็กผู้ชายเพื่อสืบทอดตระกูล นั่นคือสาเหตุว่าทำไมเธอถึงไม่รักเมลลี่ ลูกสาวของเธอเลยเพราะว่าเมลลี่เหมือนอิไลอย่างกับแกะ ลูกสาวที่แทบไม่ได้รับความงดงามไปจากเธอเลยอีกทั้งยังเป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด! โรวีนาทำร้ายเมลลี่หนักขึ้นทุกวัน อีกทั้งอิไลเองก็ทนรับความกดดันไม่ไหวเขาหาเงินให้ภรรยาไม่เพียงพอต่อความต้องการของเธอ อีกทั้งยังเหนื่อยกับการต้องมาระแวดระวังภรรยาคนงามไม่ให้เธอนอกใจเขา เพราะแบบนั้นเขาจึงตัดสินใจจบชีวิตตัวเองด้วยการกระโดดลงไปในแม่น้ำที่กำลังไหลเชี่ยว เขาตายและทิ้งภาระทุกอย่างให้โรวีนา เธอแตกสลายซ้ำแล้วซ้ำเล่าอีกทั้งเธอยังอายุเพียงแค่19เท่านั้น เงินทองที่หลงเหลือ ไม่ว่าจะเอาไปลงทุนทำอะไรก็ถูกโกงและขาดทุนจนหมดสิ้น ในยามนี้ตระกูลซารังต์เหลือแต่ชื่อเท่านั้น ไม่หลงเหลือเงินแม้แต่เหรียญเดียว “เป็นเพราะแก แกมันเป็นตัวซวยที่เกิดมา นังตัวซวยเมลลี่!!” . . ฉันส่ายหน้าเบาๆ เมื่อกำลังนั่งอยู่ในคฤหาสน์ซารังต์ ถึงไม่อยากจะเชื่อเท่าไหร่นักแต่ฉันในตอนนี้คือโรวีนาไม่ผิดแน่ และเด็กที่กำลังกอดขาของฉันร้องไห้อยู่นี้คงจะเป็นเมลลี่อย่างแน่นอน โรวีนาดื่มยาพิษเข้าไปและตั้งใจจะตาย นางคงตายจริงๆ นั่นแหละไม่อย่างนั้นฉันคงจะเข้ามาอยู่ในร่างของโรวีนาไม่ได้อย่างแน่นอน คฤหาสน์ที่แสนกว้างใหญ่แต่กลับอยู่ในสภาพที่ทรุดโทรมอย่างน่าเหลือเชื่อ มีสาวใช้ผู้หนึ่งที่กำลังร้องไห้และกอดเมลลี่เอาไว้แน่น หากจำไม่ผิดนางชื่อว่ายูนีกสินะ เป็นสาวใช้ที่ติดตามโรวีนามาตั้งแต่แดนใต้ และ..นี่ฉันตายแล้วเหรอวะเนี่ย ความรู้สึกสุดท้ายคือฉันกำลังย้ายโรงพยาบาลเพื่อรักษาตัว แต่ร่างกายคงทนต่อโรคที่รุมเร้าไม่ไหวสินะ เอาเถอะ ไหนๆ ก็ไหนๆ ได้เข้ามาอยู่ในนิยายที่ชอบอ่านทั้งที ก็ลองใช้ชีวิตให้ดีอีกครั้งเถอะ “เมลลี่..” เด็กน้อยวัย7ขวบเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าของท่านแม่ด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความตื่นตกใจ ก่อนหน้านี้ยูนีกบอกกล่าวกับเธอว่าท่านแม่ไม่หายใจแล้ว แต่ทว่าในยามนี้ท่านแม่ฟื้นขึ้นมาราวกับปาฏิหาริย์ “ทะ..ท่านแม่คะ ละ..ลูกผิดเอง ลูกจะออกไปทำงานให้มากกว่าเดิมจะไปรับจ้างป้าเอดิตล้างจานและเก็บลูกพีชเพิ่มด้วย เพราะอย่างนั้นท่านแม่อย่า..อย่าดื่มยาพวกนั้นอีกเลยนะคะ ลูกจะไปหาเงินมาให้ท่านแม่เอง หากว่าท่านแม่อยากดื่ม..ดื่มสุราลูกจะหาเงินซื้อมาให้..” ชั่วขณะหนึ่งที่ความสิ้นหวังกำลังครอบงำจิตใจของฉันไม่รู้ เหมือนกันว่าทำไมเพียงแค่เห็นท่าทีความดีใจของเด็กน้อยที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่ข้างหน้าฉันรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเอง..ได้รับการยอมรับอีกครั้งหนึ่ง มีคนกำลังดีใจในการที่ฉันกลับมาหายใจอีกครั้ง ถึงแม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นเด็กและสาวใช้ก็เถอะ “ท่านเคาน์เตส..ขอโทษนะคะ ข้าไปตามหมอมาแล้วแต่เพราะเราไม่มีเงิน หมอก็เลยไม่ยอมมาที่นี่ ข้าผิดไปแล้วค่ะ รู้สึกอย่างไรบ้างคะทรมานมาหรือไม่ พรุ่งนี้ข้าและคุณหนูจะรีบไปหาเงิน..” ฉันยื่นมือไปหมายจะจับแก้มของเมลลี่ แต่เด็กน้อยหลับตาลงในทันทีพร้อมกับร่างกายที่กำลังสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว “ไม่เป็นไรเมลลี่ ฉัน..อ่า..แม่ไม่ได้จะตีลูกหรอกนะ” ตื่นมาอีกครั้งก็มีลูกแถมยังอยู่ในสภาพหมดตัวอีกต่างหาก เราไม่มีเงินเหลือเลยแม้แต่เหรียญเดียวนั่นถือเป็นวิกฤติหนักมาเลยในชีวิตนี้ ชุดที่โรวีนาสวมนั้นทั้งสะอาดและทำจากผ้าชั้นดีแต่ชุดของเมลลี่ทั้งเก่าและขาด อีกทั้งเด็กคนนี้ยังผอมแห้งเหมือนกับกำลังขาดสารอาหารอีกด้วย โรวีนา..ยัยบ้าเอ้ย ทำกับลูกสาวตัวเองแบบนี้ได้ยังไงกัน “อ่า ให้ตายสิ ทำไมเรามีสภาพแบบนี้กันนะ มาเถอะรีบลุกขึ้น ไหนๆ ก็กลับมามีชีวิตอีกครั้งแล้ว ครั้งนี้แม่จะทำให้ลูกมีความสุขมากที่สุดเลยแม่สัญญา” ฉันลูกขึ้นจากเตียงพร้อมกับยืนบิดไปบิดมาเพื่อยืดเส้นยืดสาย สิ่งแรกที่ต้องคิดจากนี้คือการหาเงินก่อนยังไงล่ะ เมื่อฉันทำให้เมลลี่ร่ำรวย ทำให้คฤหาสน์แห่งนี้มีสาวใช้สักสามสิบคนเมื่อไหร่ ฉันจะไปตามหวีดเมนของตัวเองสักที ท่านดยุคฟลอยด์ที่รัก คงจะดีหากว่าฉันมีโอกาสได้มองเห็นคุณด้วยดวงตาคู่นี้ มันคงจะดีกว่าในตอนที่ฉันมองเห็นคุณผ่านทางการบอกเล่าของตัวอักษรในนิยาย