The Campus Nerd's Revenge

Chapter 2

Naglalakad na ako sa hallway namin, they all looking at me, napabuntong hininga naman ako bakit nga ba 'di sila titingin sakin? I am the campus nerd. Yeah, nagkaroon ng voting for the campus nerd and sadly I won. Hindi ko alam pero mukhang napag-tripan ata nila ako. Sa panahon ngayon pag panget at nerd ka, ikaw na ang sentro ng tsismis at ikaw agad ang target ng mga bullies.

Napatigil naman ako sa paglalakad ng may nagbuhos sakin ng juice. Tiningnan ko sila the campus Queens. Hindi ko nalang sila pinansin tutal ay sanay na ako sa pambu-bully nila sa akin. Kahit naman siguro patigilin ko sila hindi naman sila tanga para tumigil. Kailan pa nakikinig ang nakaka-angat sa mga nakakababa?

Campus Queens na pinapangunahan ni Freah.

"Aba!! Ang kapal ng pagmumukha mong talikuran ako ah" sabi niya bago hinila ang buhok ko, napaigik naman ako sa sakit. They always like this, para bang normal na sa kanila ang pagiging brutal.

I’ve been the target of the bullies since the rumors started. Rumors about me dating a handsome guy. Mga makikitid ang utak.

"A-aray ano ba. Bi-bitawan mo ko" naiiyak kong sabi sa kanya, pero pra siyang bingi, hindi niya ako pinkinggan at mas lalo pang hinigpitan ang pagkakasabunot sa akin.

"Ang landi mo!" Sabi niya at mas hinigpitan pa ang pagkakahila sa buhok ko. Pilit ko namang hinihila ang buhok ko mula sa kamay niya. Masyadong masakit. Parang matatanggal ang anit ko.

"Ano bang ginawa ko sayo?" Nanunubig na ang mata ko pero nilalaban kong huwag umiyak.

Mahigpit ang pagkakahawak niya sa buhok na parang balak talagang tanggalin ang buhok ko. Walang pumigil. Walang tumulong. Ang mga nakakakita ay nakatingin lamang sa amin. Ang iba’y nakikisimpatya ngunit doon lang, ang iba nama’y natatawa at ang iba’y gusto pa atang sumali. Lumapit ang isa pa niyang kaibigan at marahas na hinawakan ang pisngi ko

"Problema naming? Ang kalandian mo!" Sabay tulak sakin, napaupo ako sa lupa. Malakas ang pagkakatulak niya na sobrang sakit ng puwet ko.

Ano bang kasalan ko sa kanila? Nanahimik naman ako , porke't nerd kailangan na agad maltratuhin ? Tao din kami ah. Yes, maybe we're not in the same position but still, we are still humans. Aren’t they tired of bullying me? Aren’t they tired of this kind of life?

"Listen everyone" sabi ng babaeng sumabunot sa akin. Nakatingin lang ako sa kanya. Ayoko ng lumaban pagod na ako tanggap ko na, na kahit kailan hindi nila ako matatanggap.

"Kilala niyo ba ang malanding babaeng 'to?" sabay turo sakin. She look at me with a hint of disgust in her face. Inayos ko ang sarili at tumayo pero marahas niya akong itinulak kaya bumagsak ulit ako sa lupa.

"She have a relationship with our Campus King" napasinghap ako sa sinabi niya, nagulat naman ang iba, pero paano niya nalaman?

Yes, rumorse been circulating that I’m dating someone na sikat sa school but I’ve never expected that they’ll know whom I am dating. I made sure that no one can know the truth. Hindi ko nga kinakausap si Justine dito sa school e para lang mapro-tektahan siya, kaya bakit nila nalaman?

"Ang landi diba?" She smiled sheepishly. They all look at me with disgust on their faces. Am I that ugly? Na para bang hindi kami pwede at kahit kailan hindi pwedeng maging kami.

Damn their mindset. Damn their belief.

"Seryoso? Yuck landi"

"Flirt"

"w***e"

Hindi ko gustong umiyak pero ang sakit ng sinabi nila. I expected this but not this worst! They are too much. Napaiyak nalang ako sa sinabi nila masama bang mag mahal? Dapat ang gwapo ay sa maganda lang? Wala naman silang alam. Is love not enough to make people accept me or my relationship. Tumayo nalang ako at pinagpagan ang damit ko, pinunasan ko naman ang luha ko, at tumayo na, kailangan ko ng puntahan si Justine.

He wants to see me. I want to know if he’s okay. Habang naglalakad ako ay may biglang pumatid sa akin kaya napasubsob ako sa lupa. Nakarinig ako ang malakas na tawanan. Gusto kong lumaban. Gusto kong ipaglaban ang sarili, pero para saan pa? The more I fight, the more they’ll bully me.

Napaiyak ako sa sakit, pero tumayo agad ako. Tiningnan ko ang tuhod kong dumudugo, pero 'di na ako nag abalang linisin, naglakad na agad ako, ang daming masasakit na salita ang narinig ko pero hindi ko na iyon pinansin. Pag dating ko sa rooftop nakita kong nakatingin sa baba si Justine.

Nakita niya ba ang nangyari? Para namang may kumurot sa puso ko, kung nakita niya pala bakit hindi niya ako tinulungan?

"Hey babe, sorry ngayon lang ako" sabi ko sa kanya. Humarap sya sa akin. Nakita ko ang gulat sa mukha niya sa itsura ko ngayon. Ibig sabihin hindi niya nakita ang nangyari?

I flash emotion of worried and pain cross his eyes but it immediately turn into a cold one

"Here, babe, this is my gift to you. Happy fifth monthsarry!" ngumiti ako. Ininda ang sakit na naramdaman. I don’t want him to get worried. Kahit na madumi ang uniporme ay nanahimik pa rin. Hindi ako nagsumbong, kahit gustong-gusto ko ng umiyak.

"El" tawag niya sakin, mas lalo kong pinalapad ang ngiti ko. Ayokong mag-alala siya.

"Bakit, babe?" ibinaba ko ang gift ko sa kaniya. Lumapit ako sa kaniya.

"Mag break na tayo" napatigil ako sa ginagawa kong paghakbang.

Mali ang narinig ko 'di ba? Nabibingi ata ako. Nilingon ko siya. Gusto kong tumawa pero ng Makita ang seryosong tingin ay tuluyan akong natulog sa aking kinatatayuan. Hindi iyon totoo ‘di ba?

"Na-nagbibiro ka ba, Justine?" umiling siya. Nawala ang ngiting pilit na ipinapakita. Anong sinasabi niya? Ayaw ata gumana ng utak ko.

"Hindi" mas lalo akong nanigas. Parang may pumipiga sa puso ko. Sa bawat tingin niya sa akin, hindi ko mahagilap ang pagmamahal. Sobrang sakit, parang may libo-libong karayom ang tumutusok sa puso ko. Sobrang sakit. Ang layo nan g narating namin ngayon pa ba siya bibitaw?

"Justine naman eh. Stop joking. Hindi nakakatuwa" pagak akong tumawa. May supresa ba siya? I smiled widely. May kung anong basang tumulo sa pisngi ko kaya kinapa ko ito. Ayaw tanggapin ng utak ko ang totoo pero ang puso ko ay alam na ang ibig sabihin. Nakangiti ako pero ang luhang tumulo ay nagsasabing nasasaktan ako.

"Break na tayo" diretso ang lakad niya paalis. Sunod-sunod na tumulo ang luha ko. Ano ba ang nangyayari?

Is this a joke? If it is please tell me now. Sobrang sakit ng puso ko. Ano bang nangyayari kay Justine? Hindi naman siya ganoon ah? In the middle of denying I found myself understanding that this isn’t a joke.

Bakit?

Bakit ngayon pa? Ngayon ang panahong kailangang-kailangan ko siya. Mahal ko siya. Ibinigay ko ang lahat, pero bakit hindi niya ako mapanindigan? Did he really love me? Gusto kong sumigaw pero boses ang lumabas.

Umiyak ako ng umiyak hanggang sa wala ng tumulong luha. I cried my pain out. I cried my worries. Bumaba lang ako ng hapon na. Ayokong mag-alala sa akin ang kapatid ko kung umuwi man ako. Hindi ako dinalaw ng gutom sa boung umagang nasa rooftop ako. Para akong hanging naglalakad. Wala akong makita o marinig. Bigla akong gumulong sa hagdan. Umangat ang tingin ko sa taong pumatid sa akin, wala man lang akong maramdamang sakit sa pagkahulog. I look at them. Tumayo at nagpatuloy sa paglalakad.

Naisip kong huwag ng lumaban pa. Siguro tatanggapin ko na lang ang katotohanang I was not born to loved but to grieved.

Nang makalabas na ako ng campus nakita ko si Justine mas lalong nanikip ang dibdib ko when I saw him with Freah our Queen bee, pero ngumiti ako. Alam ko mahal na mahal ako ni Justine, he's just joking earlier. He cannot leave me. He can't.

"Justine!!" tawag ko sa kanya. Nilingon nila ako. He was so shocked seeing me. I know I messed. Ni hindi ko inayos ang sarili. Ni hindi ko ginamot ang sugat. Nagusap sila ni Freah bago lumapit sa akin

"El I want you to meet my girlfriend, siya talaga ang mahal ko. I'm sorry for using you" mas lalong namanhid ang puso ko. Wala akong maramdaman pero alam kong tumutulo ang luha ko. Para akong bingi.

 He just what? He used me?

Hanggang kailan ba mawawala ang sakit? Bakit sobra-sobra ang sakit? Parang pinipiga ang puso ko.

Using? Does it mean kahit kailan hindi niya ako minahal? Niloko niya ako. All this time, pinaikot niya lang ako. Hindi niya ako mahal. Hindi niya ako minahal

"Justine naman" Babe, if you are just joking stop it. You might kill me. Naninikip ang dibdib ko sa sakit.

"Tapos na tayo, El. No actually, hindi naging tayo" hinila niya papaalis si freah na ngayon ay nakangisi sa akin, na para bang sobrang saya niya dahil wala na kami ni Justine. Dahil, ginamit lang ako ni Justine

"Justine!”

"Hindi kita minahal, okay? Panakip butas ka lang" tuluyan na siyang umalis. Hindi ako nilingon hanggang sa mawala sila sa paningin. Patuloy sa pag tulo ang luha ko, parang ulan na ayaw tumigil. It is like the raindrop inside us.

Tears are how our heart speaks when our lips cannot describe how much we're been hurt. Damn it! Ang sakit!

Ang sakit sobra, bakit ang sama nila ?

I walked like a ghost. Ang sakit ng nararamdaman ko, sa sobrang sakit ay wala na akong makita. Unti-unting namanhid ang aking katawan. Natigil ang luhang kanina pa tumutulo, ngunit, wala na akong maramdaman

"Miss!!" naramdaman ko nalang may humila sakin sa akin ng sobrang lakas. Malakas na busina ang sunod kong narinig.

"Baliw ka ba?!" Sigaw ng babaeng humila sa akin.

"Baliw na nga yata ako" wala sa sariling tugon ko. Hinila ko ang kamay at nagpatuloy sa paglalakad.

"Tss. Kung gusto mong magpakamatay, piliin mo iyong truck!" Nilingon ko siya.

"Mawawala ba no’n ang sakit?”

“Kung sinaktan ka, teach them a lesson, huwag mo hayaang apihin ka, lumaban ka kasi sa mundong ito kakawawain ka kung mahina ka"

"What do you mean?"

"Take some revenge?"

"Revenge?"

"Yes revenge, I don't know you at kung anong problema mo pero alam ko sinaktan ka, make them pay" Sabi niya. Nakakatitig lang ako sa kaniya.

Yes revenge. I need to revenge

Hindi pwede 'to, hindi pwedeng ako palagi ang kawawa, magbabayad sila

"Will you help me?" I ask desperately

"Of course if you want" Tumango ako

Wait for me. Babaliktarin ko ang mundong ginagalawan natin 

Wait for the CAMPUS NERD'S REVENGE BITCHES.