"คะ แค๊กกก ปะ ปล่อยหนู" น้ำเสียงแหบพร่าจากร่างเล็กอ้อนวอนขอให้ชายฉกรรจ์ปล่อยเธอ เมื่อชายหนุ่มกำลังใช้เชือกรัดคอเล็กให้เธอหายใจไม่ออก "กูถาม! ว่ามึงยิงเพื่อนกูทำไม" ชายหนุ่มย้ำถาม เผื่อเธอจะกลัวตายจนลืมเหตุการณ์ในวันนั้น ว่าตัวเธอเองเป็นคนลงมือก่อเหตุยิงหัว เพื่อนชายหนุ่มคนสนิท "ฮึก นะ หนูไม่รู้ว่าคุณพูดเรื่องอะไร ฮื่อ" ร่างบางพนมมือไหว้ขอร้องชายหนุ่มทั้งน้ำตา เธอเองรู้ดีว่าปัญหาทั้งหมดในใจเขาจะต้องการคำตอบว่ายังไง เธอไม่ผิดอะไรทั้งนั้นเพราะฉนั้นเธอจะไม่ยอมพูดเด็ดขาด

ฉันชื่อ 'เกี๊ยว' ที่ชีวิตตั้งแต่เด็กไม่ได้สวยหรูแบบคนทั่วไปเลยต้องพยายามทะเยอทะยานให้สูงให้มีเหมือนคนอื่น ก้าวแรกที่เข้ากรุงเทพฉันโกหกพ่อแม่ตัวเองว่าจะหางานทำเพื่อส่งเสียตัวเองเรียนให้จบแล้วกลับไปดูแลพ่อแม่ที่บ้านนอก ฉันใช้เวลาในการหางานมานับครึ่งเดือน จนสุดท้ายทางเลือกที่ทำให้ได้เงินคือการเป็น 'เด็กเสี่ย' "เซ็นต์ตรงนี้ แล้วพรุ่งนี้ก็ย้ายมาอยู่คอนโดกู" "ฉันไม่ว่าง พรุ่งนี้ฉันมีสอบมิดเทอม" ฉันอ่านเอกสารที่วางไว้บนโต๊ะตรงหน้า "มึงอยากเจ็บตัวมากใช่ไหมอีเกี๊ยว!" ฉันโดนจู่โจมด้วยมือใหญ่ที่บีบคอฉันไว้ แววตาที่ว่างเปล่า ภายในตาคนตรงหน้ามันทำให้ฉันหวาดกลัวเขายิ่งเข้าไปทุกวัน

มีผัวเป็นราชทัณฑ์ต้องทำใจหน่อย อารมณ์มันก็จะโหดๆอยู่ในโหมดแอบอ้อนเมียเด็กหน่อย เกริ่นนำ "พักนี้ไม่เจอหน้าคราตาผัวแกเลยนะชูใจ?" หญิงสาวเอ่ยถามเพื่อนสนิทหลังไม่เห็นหน้าตาแฟนหนุ่มของชูใจ เธอพึ่งแต่งงานกับชายหนุ่มไปหมาดๆ แต่กลับเห็นหน้าชูใจมาต้อนรับเพียงตัวคนเดียว "ทำงานนะแพรว" ชูใจเอ่ยตอบปากเปล่า หลังจะหยิบรีโมทควบคุมการทำงานของเครื่องปรับอากาศที่ถูกซ่อนทับไว้ใต้หมอนนิ่มบนตัวโซฟาใหญ่ ก่อนจะเอนแผ่นหลังนั่งพนักพิง "ทำงานอะไรเหรอ?" แพรวเอียงคนสงสัย เชิงแปลกใจกับอาชีพที่แฟนหนุ่มชูใจทำ หากเป็นพนักงานบริษัททั่วไปเดี๋ยวนี้เขามีใบลางานพิเศษให้นะ ทำไมไม่ขอลาหยุดสักอาทิตย์ใช้เวลาอยู่ร่วมกับชูใจก่อนละ "เป็นราชทัณฑ์" ราชทัณฑ์ทั้งชื่อและการงาน แพรวถึงกับชักสีหน้านวลกลายเป็นซีดเผือกได้ในเสี้ยววินาที เธอจะตกใจทำไมกันขนาดนั้นเล่า ในเมื่อเธอไม่ต้องมาแบกรับภาระหนักใจแบบชูใจ ชูใจนะถูกพ่อบังคับให้เธอแต่งงานกระทันหันกับชายหนุ่มแบบสายฟ้าแลบทั้งที่ชูใจเพิ่งขึ้นม.6มาหมาดๆ โรงเรียนก็ต้องหยุดไปตั้ง1อาทิตย์เพื่อเตรียมตัวขนของเข้าบ้านสามี