“ภาพเธอคราง ร้องไห้ อย่างสุขสมจะแพร่ออกไปถ้าไม่มาหาฉันตามที่ต้องการ และจะแพร่ออกไปถ้ารู้ว่าไปหาไอ้นิพล” “คุณไม่ได้ทำใช่ไหม” ตติยากรตัวสั่น ไม่คิดว่าเขาจะทำกันขนาดนี้ “ฉันทำ ให้สาสมที่เคยนอกใจคนที่ให้ชีวิตที่ดีกับเธอ ต่อไปนี้มาหาฉันเมื่อเรียกหา ส่วนเงินเราจะไม่พูดถึงมัน” “ใจร้าย โหดร้ายที่สุด เอาภาพพวกนั้นมานะ ฉันจะเอาไปทำลาย ฮือๆๆๆ” “ไม่มีทาง ร้องไห้น้ำตาเป็นสายเลือดเธอก็ไม่มีทางเปลี่ยนความตั้งใจฉันได้” “ทำแบบนี้เพื่ออะไร” กระเป๋าในมือเล็กร่วงหล่น วันนี้เธอมาเจออะไร มันคือฝันร้ายอะไรอีก… “ปล่อยให้อังมีความสุขกับผัวเขา เธอไม่ต้องไปยุ่ง ส่วนเรื่องของฉันแค่สนุกๆ ดอกเบี้ยนิดหน่อยเรื่องเงินหนึ่งล้านที่เธอเอาไปไง ฉันคิดอยู่หลายเดือน เสียดาย” “แต่ แต่ฉันไม่…” “คุณภาสกรคะคุณเพชรเข้ามา” อินเตอร์คอมมาขัดจังหวะ คนใจร้ายรีบจัดเสื้อให้เข้าที่เข้าทาง ตติยากรตัวสั่น ป้ายเช็ดน้ำตา “ออกไปทางประตูหลัง ออกไปให้เงียบที่สุด” มือยาวชี้ ตติยากรก้มเก็บกระเป๋าด้วยมือที่สั่นเทา “ไปสิ” หญิงสาวมองกล้องที่ยังวางในห้อง ก่อนจะปิดปากวิ่งทั้งน้ำตาออกไปทางประตูหลังที่เจ้าของห้องชี้…

“กอดทำไม คิดว่ามัวแต่ทำอาหารเพลินจนลืมอกที่ซบทุกคืนซะแล้ว” “จอมแค่ว่างค่ะ ลองทำดูไว้ให้คุณทาน ลูกน้องคุณพูดว่าอร่อย จอมก็ดีใจ” “ลิ้นพวกมันกับลิ้นฉันจะเหมือนกันได้ยังไง” อาชารั้งร่างหอมเข้ามาแนบอก จ้องนัยน์ตาที่ตื่นตกใจอย่างมีเลศนัย สาวน้อยคนนี้ทำให้เขานั่งเก้าอี้ที่ทำงานไม่ติด ต้องรีบแจ้นมาหาเธอ ดูสิยังมาทำตาโตเขาพูดแบบนี้ น่าฟัดเสียจริง “พูดจนจอมหัวใจเต้นแรงเลยค่ะ คุณอ่ะชอบแกล้ง” “ชอบหรือเปล่าล่ะ” อาชากระซิบเสียงพร่าใกล้ใบหูเล็ก “ถ้าชอบฉันจะเริ่มแกล้งเลยนะ ตอนนี้เลย” ว่าแล้วมือแข็งแรงก็ไล้ปากอิ่มตึง ถอดแว่นสายตาของสาวน้อยออกไป ใบหน้าสาวน้อยแดงก่ำ อาชาก้มหน้าช้าๆ บดจูบริมฝีปากสีสวย

มหาสมุทรเจอผู้หญิงที่เคยบอกทอดทิ้ง เธอมีลูกน้อยอายุ5 ขวบกว่า ชายหนุ่มสงสัย ร้อนใจว่าเด็กชายตัวน้อยเป็นลูกใคร เขาต้องถามนับทรายให้รู้เรื่อง แต่ปัญหากวนใจเขาไม่ได้มีเพียงเรื่องลูก เมื่อเพื่อนรักบอกว่ากำลังตามจีบนับทราย ------------------- “นี่จะบอกว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกฉันจริงหรือ” ใบหน้าบอสใหญ่บึ้ง มือจับขอบประตูแน่น “คิดเองสิ คุณมันคนฉลาด ไม่อย่างนั้นจะส่งพี่ชายฉันเข้าคุกได้อย่างไร จะตีสองหน้าว่ารักเด็กสาวคนหนึ่งทั้งที่เกลียดเข้าใส้ได้อย่างไร” “อย่าพูดให้ยาว บอกฉันมาว่าเด็กนั่นลูกใคร บอกมา อย่าให้แม่เธอมาป่วนชีวิตฉัน ถ้าให้ดีออกไปจากโรงแรมนี้ ฉันอนุเคราะห์ไม่คิดเงินสักบาท” มหาสมุทรเสียงเข้มทั้งที่ใจสั่นอย่างไม่เคยเป็น “กลัวอะไร ความจริงก็คือความจริง คุณเจอเขาแล้ว คุณดูไม่ออกเหรอ แต่ถึงจะรู้ว่าบอกเลยว่าไม่มีสิทธิ์ในตอนนี้” “เธอไม่ได้ท้องอย่ามาสร้างเรื่อง” มือใหญ่บีบไหล่เล็ก ใบหน้าสวยยื่นเข้าไปใกล้ แม้ใจหวั่นไหว เจ็บแค้น แต่เธออยากเห็นดวงตาหวาดหวั่นบ้าง “คุณคิดว่าตนเองฉลาดทุกเรื่องหรือไง คุณโดนแม่คุณโกหกแล้ว” ร่างใหญ่ดันร่างเล็กชิดกำแพง “อย่ามาพูดเพ้อเจ้อ เธอต้องการแก้แค้นฉันหรือ มันจะนานไปหน่อยไหมกว่าจะกลับมาแก้แค้น”

คนที่หมั้นหมายกันไว้หนีการแต่งงานไป ทำให้เธออับอาย ปวดใจ เทียมฟ้าต้องอยู่กับความเสียใจนานหลายปี เมื่อเขากลับมา คมเดชกลับสร้างมลทินให้เธออีกครั้ง ซ้ำขับไล่ไสส่งเธอให้ออกไปจากบ้านเขา เธอจากมาเพราะหมดสิ้นซึ่งครอบครัว หมดสิ้นทุกสิ่งทุกอย่าง โดยไม่รู้ว่าในท้องมีลูกของเขาไปด้วย…

ภูริชญาตามหัวใจตนเองไปในป่าเขาเพราะห่วงใยจอมทัพ เธอใช้ยาปลุกเซ็กเพื่อหวังให้เขาครอบครองเธอ หวังว่าจะคว้าหัวใจเขาได้ และช่วยปลอบโยนในวันที่เขาเศร้าใจ แต่ผลตอบแทนที่ได้กลับมาคือความเฉยชาและคำผลักไส ในเมื่อเขาให้เธอไปตาย เธอจะให้เขาสมใจ สาวน้อยคิดสั้นๆ เพราะกำลังเสียใจ และเธอก็ประสบอุบัติเหตุ ก่อนจะหมดสติเธอภาวนา ดีเหมือนกันรักที่คว้าไม่ได้จะได้ลืมให้หมดสิ้น

อริย์ธัช บุลยเณรย์ เขามีคนรักอยู่แล้วทั้งสองกำลังจะแต่งงานกัน ธนิสรา ศิรินุดิเรก หญิงสาวหัวใจอ้างว้างโดดเดี่ยวแสนเจ็บปวดใจเมื่อรู้ข่าว คุณธัช เธอหลงรักเขามาเนิ่นนาน เขาคือผู้ที่ทำให้โลกสีเทาๆ ของเธอกลายเป็นสีสดใส และด้วยความโกรธอยากทำให้คนที่ทำร้ายแม่เจ็บ ปวดใจ ธนิสราได้ทำลายวันแห่งความสุขที่ทั้งสองคนมีร่วมกัน จนเขาเกลียดเธอเข้ากระดูกดำ โลกเธอบัดนี้เป็นสีดำสนิท เมื่อเขาไม่เห็นเธออยู่ในสายตาอีกต่อไป และเมื่อพันธะลวงๆ เกิดขึ้นเพราะความจำเป็น คุณธัชโทษว่าเป็นความผิดของเธอ ผู้ชายอ่อนโยนคงไม่มีอีกแล้ว แม้บอกว่ารักเขาหมดใจ เขาก็ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น ทำให้เธอเจ็บหัวใจทมิฬเขาคงสาแก่ใจ

เดชาธร ประธานหนุ่มรูปหล่อพ่อรวย ถูกปองร้ายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด แต่โชคดีที่ได้เงือกสาวแสนสวยช่วยไว้ แต่การช่วยเหลือเขาทำให้เธอโดนถอนหมั้นและโดนพ่อไล่ออกจากบ้าน สาวน้อยจึงเข้าสู่อ้อมกอดของท่านประธานมาดขรึมที่มาในรูปแบบพ่อพระอย่างง่ายดาย แต่ท่านประธานอย่างเขาแม้พึงใจสาวน้อยเพียงใดก็มีผู้หญิงซึ่งแม่เตรียมไว้ให้แล้ว สาวน้อยที่ได้เชยชมสมใจจึงต้องอยู่ในฐานะหลบๆ ซ่อนๆ เขาหวังว่าเธอจะเข้าใจ แต่เขาหารู้ไม่ว่า กำลังชะล่าใจเกินไป เพราะเมียเด็กนั้นกำลังจะโบยบินจากลา เนื่องจากคนรอบตัวเขาที่หวังดีและไม่หวังดี

ได้พบกับคู่หมั้นที่รอคอยมาเนิ่นนานแต่เขากลับเย็นชากับคนที่รอ ไร้ซึ่งเยื่อใย รักเขาหมดหัวใจ เหตุใดจึงเป็นเช่นนั้น ในเมื่อเขารับหมั้นเธอด้วยความเต็มใจ หรือเรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นเพียงคำลวงอย่างที่เคยได้ยิน แต่เมื่อพยายามตัดใจไอแสนเย็นเยียบกลับมาสู่หัวใจอีกครา เธอต้องยอมหรือทะนงตน เพราะความเจ็บปวดในวันวานมันยังร้าวไปทั้งใจ

ค่ำคืนหนึ่งฐิตานันท์ตกเป็นของผู้ชายที่เธอพาตัวเองไปหลบภัยในห้องเขา คืนนั้นทำให้เธอตั้งครรภ์ เมื่อมาเจอพ่อขอลูกอีกครั้งเขากลายเป็นเจ้านาย ที่พอใจเธอและซื้อเธอไว้บนเตียง เพราะต้องการเงินเธอจึงยินยอม เพราะเขาเป็นพ่อของลูกไม่ลังเลที่จะตกลง แม้เขาจะเห็นเธอเป็นแค่นางบำเรอหรือเงาของใครก็ตาม

มาติกาโดนส่งมาทำงานใช้หนี้กับเจ้านายจอมดุ แล้ววันหนึ่งเขามาบอกว่าจะแต่งงานกับเธอ แต่งงานแลกหนี้ เขาก็หล่อเหลาอยู่นะ แต่เธอยังเด็ก ยังไม่อยากแต่งงานและเขาไม่ใช่สเปก ในเมื่อเลี่ยงไม่ได้เธอจึงหนีไม่พ้นเงื้อมือคนเจ้าเล่ห์แสนกล ……………………………. “ใครมาคะ” มาติกาชวนคุยเรื่องอื่น “เด็กพิงค์ ขัดจังหวะ ฉันไล่ตะเพิดไปแล้ว” มาติกาหน้าแดง สบตาคมดุแม้ยังขวยเขิน “อย่าบอกนะว่าคุณ เอ่อคุณจะ…” “อือ” กิตติคุณแกล้งลูบไหล่ขาวนวลอีกครั้ง มาติกาตาโต “ไหนคุณเก้าบอกว่าจะไม่เคยคิดแตะต้องมาไงคะ แล้วทำไม” พวงแก้มสาวนั้นแดงซ่าน แต่ต้องถามให้รู้แน่ อยากให้เขาจำคำในวันวานให้ได้ เพิ่งพูดไปไม่กี่วันเองนะ แก่ก็ยังไม่แก่ เธอต้องเอาตัวรอดให้ได้ พรุ่งนี้ก็หมดหน้าที่แล้ว “ไม่เคยคิดแต่ไม่ได้บอกว่าจะไม่ทำนี่น่า ไม่จูบแต่ดูดซะมากกว่า” “คุณเก้า!” “เรียกทำไม เรียกตั้งหลายครั้งตอนโดนล้วงเข้าในเสื้อ ในกระโปรง เบื่อจะฟังแล้ว” สาวน้อยหน้าแดงจัด ทำอะไรไม่ได้ก็เดินหนี กิตติคุณมองบั้นท้ายกลมกลึง เด้งดึ๋ง แอบกลืนน้ำลาย นี่กะเดินยั่วเขาใช่ไหม

ดร.อาเธอร์ คณิสร คุณหมอนักบุญของใครต่อใครแต่สำหรัลมมะณีเขาเป็นปีศาจร้าย ไบโพลาร์ น้องสาว คนรักเขากลายเป็นเจ้าหญิงนิทราความผิดเธอคนเดียวหรือไร แต่เพียงต้องการไถ่บาปให้พี่ชายเธอต้องจำทนอยู่ให้ปีศาจเหยียบย่ำหัวใจ ทรมานร่างกาย และเมื่อคนรักเขาฟื้นคืน สาวน้อยต้องหอบลูกที่เขาไม่ต้องการจากไป

“เธอให้นมลูกกี่เดือนเหรอสุรีย์ฉาย ฉันหมายถึงน้ำนมของเธอน่ะ” สุรีย์ฉายกำลังถือขวดนมใจลอยอยู่เกิดอาการชะงัก ใบหน้าแดงก่ำ “ว่ายังไง ทำไมไม่ตอบฉัน” คุณหญิงถามซ้ำจ้องใบหน้าแม่ของหลานด้วยความสงสัย ถามแค่นี้ทำไมต้องทำหน้าแปลกด้วย เรนเหลือบมองไม่ช่วยตอบ อยากรู้ว่าแม่ตัวปลอมจะตอบว่าอย่างไร “น้ำนมดิฉันไม่ค่อยมีค่ะคุณหญิง” สุรีย์ฉายหาคำตอบได้ถอนใจโล่งอก “ผู้หญิงสมัยนี้กลัวทรวดทรงองค์เอวจะเสียมากกว่า ไม่ยอมให้นมลูก” คุณหญิงพูดลอยๆ สุรีย์ฉายเฉยเสียแม้รู้โดนกระทบ เธอไม่จำเป็นต้องร้อนตัวเพราะไม่ได้คิดเช่นนั้น คุณหญิงมองด้วยสายตาไม่พอใจ “ไม่บอกออกมาล่ะว่าถึงไม่มีลูกก็เสียทรงหมดแล้วเพราะมือผู้ใหญ่ ฉันหมายถึงแขกเธอน่ะ” เรนหมั่นไส้กระซิบที่ใบหู แม่ตัวปลอมมองไม่พอใจ เรนพูดต่อ “นี่แหละพอพูดความจริงก็โกรธ” “อะไรกันสองคนนี้กระซิบกระซาบ อยากอยู่กันสองคนก็ไปสิ”

ทะเลคลั่งอันโหดร้ายพรากพ่อ พรากคนรักจากไปไม่มีวันหวนคืน คุณหนูใบหยก แสงมรกตโดนไล่ออกจากบ้านที่เคยอยู่ตั้งแต่เด็กเพราะแม่เป็นเพียงเมียนอกสมรส หวาดกลัวแต่เธอต้องอยู่ต่อไปเพื่อแม่ที่ตาบอด ทะเลกว้างใหญ่แต่จำทนมองดูเพราะความจำเป็น มันคืองาน วันหนึ่งเธอเจอผู้ชายหน้าตาเหมือนคนรัก แตกต่างที่เขาร่ำรวยล้นฟ้าและเป็นคู่ควงพี่สาว เขาทำให้เธอหวั่นไหว มีรอยยิ้มอีกครั้ง แต่รอยยิ้มนั้นเป็นแค่ภาพลวงตา

คุณหมอวงศกร ผสุชา เธอรักมั่น ปรารถนาเป็นเจ้าสาวของเขามาเนิ่นนาน แม้ตอนนี้เขาจะเกลียดชังรังแกกันเหตุเพราะโกรธแค้นแม่ของเธอ แต่นิทราก็อดทนทุกอย่าง หวังเอื้อมรักในวันวานให้หวนคืนดังเดิม คำสัญญามั่นที่มีให้กันเธอไม่เชื่อเขาจะลืมง่ายดาย ใครจะว่าเธอโง่ หน้าด้านหน้าทนเธอก็ยอม แต่เมื่อเขาพาน้องสาวต่างสายเลือดของเธอเข้ามาซ้ำเติมหัวใจที่รวดร้าว หัวใจแม้จะบอกว่ายังรักมั่นก็คงต้องไป คนใจร้าย เขาจะรู้มั้ย เขากำลังทำเธอเจ็บกว่าครั้งไหน สร้างครอบครัวที่อบอุ่นด้วยกันเธอเกินเอื้อมคว้ามันแล้ว จำจากไป แต่หนทางที่เลือกก็ไม่ง่ายนัก เมื่อได้รู้ว่าเธอกำลังอุ้มท้องลูกของผู้ชายที่ทั้งรักและทั้งเกลียด

เมื่อคนรักเก่ากลายมาเป็นว่าที่สามีลูกเลี้ยง ชนจันทร์ต้องกล้ำกลืนความเสียใจ อีเธอร์ร้ายกาจกับเธอได้ จะพยายามเลี่ยงหนีแต่เขาจะมาร้ายกับลูกชายของเธอไม่ได้ เขาทำให้ลูกเกิดมาซ้ำยังทอดทิ้ง แค่นั้นลูกก็น่าสงสารมากพอแล้ว

รสรัก รอยเสน่หา ทำให้เธอสุข ทุกข์เฝ้ารอคอย ปาฏิหารย์ หากเมื่อวันนั้นมาถึง เขากลับทำให้เธอทุกข์ทรมานเจ็บเจียนจะขาดใจ “ปล่อยเนยนะ เนยไม่ยอมพี่อีกแล้ว จากนี้ไปเราจะเป็นแค่คนแปลกหน้า เนยจะไปตามทางที่พี่ต้องการ” เนวิตาเสียงข่มขืนใกล้ใบหูเขา “จะทำได้จริงๆ หรือสาวน้อย ลองดูกันไหม สักพักเธอจะวอนขอฉันหน้าดำหน้าแดงเชียวล่ะ”

เธอจะทำอย่างไรเมื่อหัวใจแบ่งเป็นสองภาค จะอภัยเขาดีไหมที่เคยใจร้าย เอาเปรียบ ทำร้ายให้เธอร้องไห้หลายต่อหลายครั้ง หลอกลวงว่าเธอเป็นคู่หม้นทั้งที่เขามีคนนหัวใจอยู่แล้ว ....... “ทำอะไรคุณ อย่านะ ไม่ ไม่ ไม่นะคะ ดูหน้าฉันก่อน ฉันไม่ใช่ดารานางแบบในสังกัดคุณนะคะปล่อยฉันไปเถอะ” ผ่องรำไพตะลึงคิดว่าอาจโดนข่มเหงรู้ว่าไม้แข็งไม่ได้ผลก็ใช้ไม้อ่อนวอนขอด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร มือบางป่ายปัดมือใหญ่

เขามองเธอเป็นดอกไม้ ไม่ได้คิดทนุถนอมอย่างที่ควรจะเป็น เพียงเด็ดดม ขย้ำขยี้เล่น สาเหตุเพราะพ่อของเขายกย่องแม่ของเธอ และเขาจับได้ว่าแม่เธอทำร้ายจิตใจพ่อเขาด้วยการคบชู้ แม่เธอไม่ใช่คนผิดแต่ความแค้นทุกอย่างมาตกที่เธอ น้ำตาที่ไหลรินมาตลอดตั้งแต่พ่อจากไปเริ่มแห้งเหือดหาย เธอไร้ซึ่งศักดิ์ศรีใดๆ เมื่อปรินทร อัครพิภพ ให้เธอรับโทษทัณฑ์ที่ไม่ได้ก่อ เพื่แแม้ แม้เจ็บปวดหัวใจ แม้อายเธอต้องอดทนต่อไป

แพรวา กัญญาพรรณ เรืองนุพงษ์ เธอเฝ้าฝันถึงครอบครัวที่อบอุ่น และเมื่อเจอแสงสว่างในชีวิตเธอไม่รีรอไขว่คว้ารักในวันวานให้กลับมา แต่เธอหารู้ไม่ว่าสำหรับวินนี่เขาเข้าหาเธออีกครั้งเพื่อการเอาคืนเท่านั้น งานนี้แพรวาต้องเจ็บทบทวีที่เขาเคยเจอ จึงจะสาสมใจ

คุณอาริท ชอบเก็บ ‘เด็กสาวๆ’ ไว้กกกอด จะทำอย่างไร เมื่อ หลานสาว บัวชมพูอวบอึ๋ม มาอยู่ใกล้มือ อีริคดวงตาวาวโรจน์ ด้วยความโกรธ ความแค้น “หลายครั้งแล้วใช่ไหม หลายครั้งแล้วไหม ถ้ายังนั้นลงไปล้างตัวเสียหน่อย หลังจากนี้เผื่อใครมาขอไปเป็นเมียจะได้ไม่มีกลิ่นคาวติดตัวมากเกินไป” อีริคยกร่างหลานขึ้นเดินไปทำทีโยนลงในทะเล บัวชมพูตกใจ ดิ้นรนลงจากอ้อมแขน “อา อย่านะ อย่านะ” “ชุดบ้าๆ ที่ปิด ‘นม’ ไม่มิดเขาให้เอามาใส่ลงในน้ำไม่ได้มายั่วผู้ชาย ลงไป” อีริคตั้งท่าโยน “คนใจร้าย ปล่อย” “ปากดีลงไป” อีริคตั้งท่าโยนอีกครั้ง “กรี๊ดดด….อาริทขา บัวโกหก บัวไม่มีอะไรกับเขา” สาวน้อยสารภาพน้ำตาร่วง

เธอจะกลับไปทำงานได้อย่างไร มุกตาภาใส่ตะขอชุดชั้นในมือสั่นเทาเมื่อลุกขึ้นนั่งตรงพื้นหญ้าที่รองรับสองร่างที่ตกในอารมณ์ใคร่เมื่อครู่ ไม่หันมองสายตาคมซึ่งยืนพิงต้นไม้มองดูอยู่ เธออายที่ยินยอมเขาอีกจนได้ “มอมแมมเป็นลูกวัว กลับไปอาบน้ำที่บ้านซะไม่ต้องเข้าไปทำงาน”เสียงทุ้มออกคำสั่ง เธอลูบเส้นผมชื้นบริเวณหน้าผากค่อยๆ หันไปมองเขา “ทำไม หรืออยากไปโชว์ใครๆ ว่าฉันมาขี่เธอที่กลางทุ่ง” มรุเดชซักถามเห็นสายตาไม่พอใจที่มองมา “ฉันไม่ใช่วัว ม้านะ” เธออยากร้องไห้ ใช้มือเท้าพื้นดินพื้นหญ้าลุกขึ้นยืน “เออก็จริง เธอเป็นคนขี่นี่นะ” ชายหนุ่มพยักหน้ามองใบหน้าแดงก่ำไม่คลาดสายตา “คนบ้า” มุกตาภาด่าออกมาเมื่อเขาพูดให้อับอาย ก็เขานั่นแหละบังคับเธอเองให้นั่งบนตัวเขา ไม่ยินยอมก็ทรมานร่างกายเธอ “บ้าได้มากกว่านี้จำไว้ อย่าปากดี” เขาชี้หน้าก่อนเดินนำหน้ากลับฟาร์ม มุกตาภามองซ้ายขวา ก้มสำรวจเสื้อผ้าตนเองอีกครั้งเดินตามหลังร่างใหญ่ ด่าทอเขาตลอดเส้นทาง

พันธนาการเธอไว้ด้วยความแค้น ความโหยหา หรือหวง หัวใจ ‘ฆนศิลา’ ไม่อยากคิดอีกต่อไป นับจากนี้แค่ต้องทำให้หัวใจที่เหมือนโดนทรยศให้รู้สึกถึงชัยชนะก็เท่านั้น ครบตามสัญญาที่เฝ้ารอคอย สมใจแค้นเมื่อไหร่ต่างคนก็ต่างไป… ‘งามฟ้า’ ไม่เคยคิดคนที่เคยหลอกล่อ ล่อลวงหัวใจสาวน้อยคนหนึ่ง จะไร้ความปราณี เถื่อนเช่นนี้ เสียแรงที่เคยรัก เคยบูชา เมื่อเขาใจดำ ไร้ซึ่งหัวใจ ความลับเรื่องที่ปกปิดไว้ก็จะเป็นเช่นนั้นตลอดไป ฆนศิลา ปิยรมย์ ไม่คู่ควรกับคำว่า ‘พ่อ’

ราฟาเอล ฟาน เดอร์ซาร์มอบเงินก้อนโตให้นางบำเรอที่ปลดระวางก่อนกำหนด ไม่ต้องการรับรู้ว่าเธอต้องการตามติดก้นเขาเหมือนกับผู้หญิงที่ผ่านมา ทว่าเมื่อเจอกันอีกครั้งเธอกลับมีลูกชายตัวโตเคียงข้าง 'เวอร์จิ้น' ที่ผ่านมาเธอต้มเขาเสียเปื่อย ชายหนุ่มไม่ยอมรับไม่ได้ว่าเสียหน้า การขอของแถมจากอดีตนางบำเรอจึงเริ่มต้นขึ้น โดยไม่คำนึงถึงใครหน้าไหน (ก็เขามันจอมวายร้าย)