มลทินพันธนาการ

คนทำต้องชดใช้        ดวงตะวันกำลังจะลับเหลี่ยมเนินเขาตรงหน้า คมเดช กฤติพลชัย บอกให้ลูกน้องคู่ใจเหยียบคันเร่งเพื่อให้ถึงไร่ก่อนจะมืดค่ำ ดวงตาคมกล้าสีน้ำตาลมองต้นไม้ร่มรื่นข้างทาง ชายหนุ่มค่อนข้างรู้สึกเฉยชาทั้งที่ควรจะสดชื่นกับภาพที่เห็นเบื้องหน้า เหตุใดเป็นเช่นนั้น เขาย่อมรู้ดีแก่ใจ ชายหนุ่มวัย 31 ปี กุมคางทรงเหลี่ยมซึ่งรับกับใบหน้าได้รูป อันที่จริงคืนนี้เขาจะไม่มาตามคำสั่งของพ่อก็ได้ แต่ดันนึกสนุก นึกสมเพชคนบางคนเลยต้องมาเพื่อดูหน้าหล่อน พ่อแต่งงานครั้งที่เท่าไหร่เขาจำไม่ได้ แต่ชื่อเจ้าสาวทำให้เขาเฉยอย่างคราก่อนไม่ได้ ผู้หญิงคนนั้น ไม่อยากเชื่อพ่อจะเอาจริงอย่างที่ตนพูด อันนี้จะเรียกว่าเป็นความพ่ายแพ้หรือชนะของตนล่ะ และที่เขามาเพราะอยากเห็นหน้าเจ้าสาวเท่านั้น พ่อรู้คงหัวเสีย แต่เขาก็ไม่สนใจข้อนี้เท่าไหร่ มือถือสั่นไหว คมเดชกดรับ “มีอะไรครับ” “ถึงไหนแล้วครับคุณคมเดช” เสียงคนสนิทพ่อถามไถ่ คมเดชมองข้างทางอ่านป้ายข้างหน้าซึ่งผ่านสายตา “ใกล้แล้วครับ” “ผมจะรายงานนายครับ” คมเดชวางสาย ปากพึมพำ “ทำไมโทรเร่งนักวะฮิโรชิ” ฮิโรชิคือคนสนิทที่แม่ให้ติดตามตน ฝ่ายนั้นไม่ตอบ คมเดชเองไม่หวังคำตอบเพียงลูบผม กระชับเสื้อสูทที่ไม่เคยใส่ให้ใครที่ไร่เห็น ปกติเมื่อก่อน เสื้อยืด กางเกงยีนต์ เสื้อหนัง นั่นแหละคือตัวเขา ฮิโรชิขับช้าลง คมเดชมองคนสนิท “ทำไม” “ระวังตัวนะครับ อย่าประมาท” คมเดชยิ้มมุมปาก มองรอบๆ ไร่องุ่นกว้างขวางก่อนจะพึมพำ “ไม่มีอะไรน่า ถึงอยากได้สมบัติพ่อแต่คนพวกนั้นคงไม่ลงมือวันนี้มั้ง” พูดจบมองยังลานบ้านกว้างขวางซึ่งมีแขกหลายคนมาร่วมงานแต่งของพ่อ ในจำนวนคนเหล่านั้นมีญาติตาโตที่หวังสมบัติคนอื่นอยู่ด้วยแน่นอน รวมทั้งพวกชาวเกาะที่ชอบเลียแข้งขาพ่อ คมเดชไม่รอให้คนสนิทเปิดประตู เขาเดินลงจากรถและเดินเร็วไว เล็ดลอดเข้าในบ้านที่ยังจำได้แม่นว่าประตูมีทิศไหนบ้าง ห้องพักของเจ้าสาว เทียมฟ้า ว่าที่เจ้าสาว ขาว หมวย สวยอึ๋ม อายุ 28 ปีกำลังนั่งฟุบกับโต๊ะเครื่องแป้ง ได้ยินเสียงใครบางคนเดินเข้ามา เธอไล่ทันทีด้วยความหงุดหงิด ปกติเธอไม่ใช่คนใจร้อน แต่คืนนี้ใจเธอไม่มีความสุขเลย “ออกไปก่อนเถอะยังไม่ถึงเวลาออกไป ฟ้าอยากพักก่อน” คมเดชเท้าเอวมองร่างในชุดลูกไม้สีขาวเรียบๆ แต่สวยมากเมื่อเธอใส่ เขากระแฮ่มเพราะไม่รู้จะคุยอะไร ทำให้เจ้าสาวพ่อหันมามองทันที ก่อนจะเบิกตากว้าง “คุณ มา มาด้วยเหรอ” คมเดชมองปากรูปกระชับ เครื่องหน้าที่ดูเรียวลงมาก และใบหน้าทุกส่วนที่สวยด้วยเครื่องสำอาง เมื่อมองทั่วใบหน้าก็ยิ้ม หยัน “ทำไมจะมาไม่ได้ นี่มันบ้านพ่อฉันนะ หรือว่าฉันเข้าบ้านผิด” “ถามไปอย่างนั้นแหละไม่ได้สนใจจริงๆ ค่ะ ฉันได้เวลาคุยต้องออกไปแล้ว ขอตัวนะคะ” เจ้าสาวคนสวยพยายามไม่มองใบหน้าตน เดินไปยังประตู เด็กน้อยยังมองออกว่าจะหนี คมเดชเข้าไปขวาง “จะไปไหน ไม่ดีใจหรือที่เห็นฉัน เมื่อก่อนอยากแต่งงานกับฉันนัก ตอนนี้ไม่มีหนทางต้องเอาพ่อมาแก้ขัดหรือจ๊ะ ช่างน่าเห็นใจ ว่าแต่นี่คำสั่งพ่อเธออีกหรือเปล่า” ใบหน้าหล่อนเชิดอย่างไม่เคยเห็น คมเดชมองอย่างแปลกใจ ไม่กลัวคอเคล็ดหรือนั่น “กรุณาหลีกค่ะ” คมเดชไม่หลีก มองรอบๆ ห้องแทนที่จะมองคนตรงหน้า เพรารู้สึกอยากกลืนน้ำลายยามมอง แต่เมื่อเธอไล่เขากลายๆ ก็จำต้องมองหล่อน และจ้องชุดเจ้าสาวซึ่งเปิดโชว์ไหล่ขาวเนียน เธอเปลี่ยนไปมาก ผอมลง เขาจ้องเนิ่นนาน “มองอะไรคะ” “ทำไมมองไม่ได้ เมื่อก่อนมากกว่านี้เธอก็อยากให้ฉันเห็นนี่น่า” คมเดชจ้องคนตรงหน้าอยู่อย่างนั้นไม่กะพริบตา การได้แกล้งหล่อนช่างสนุก เจ้าสาวหน้าแดงก่ำ หันหาของใกล้มือเพราะอยากปาใส่คนข้างๆ แต่ไม่พบอะไรซ้ำยังโดนคุกคามใกล้กว่าเคย เธอถอยชิดประตูและเรียกเด็กในบ้าน “ใครอยู่ข้างนอกบ้าง มีใครอยู่ไหม” “ดัดจริต ทำมาเป็นกลัวผู้ชายที่เคยคิดจะเอาทำผัว”  คมเดชทนไม่ไหวต่อว่าใกล้ใบหู หญิงสาวใบหน้าแดงด้วยความโกรธยกมือจะฟาดใบหน้าคนที่ทำให้เธออับอายแต่ชายหนุ่มจับมือเธอบีบ สองคนจ้องตากันอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ก่อนทุกอย่างจะหยุดลงเพราะเสียงนายเดชคุณ “ออกมาได้แล้วเทียมฟ้า ฉันจะรอที่บันไดด้านล่าง” หญิงสาวสะบัดมือจากการคุกคามและพูดรอดไรฟันสวย “ไม่นานจะได้เรียกฉันว่าแม่ ต้องการแบบนี้ไม่ใช่หรือคะจึงหนีไปอย่างคนขี้ขลาด ทำตัวให้ดีๆ นะคุณ แล้วอย่าหาว่าแม่เลี้ยงอย่างฉันไม่เตือน” ว่าแล้วเธอออกไป คมเดชเดินไปดูที่ระเบียง ดีใจที่ให้ฮิโรชิจอดรถไกลบ้าน ทำให้พ่อยังไม่รู้ว่าเขามาถึงแล้ว แม่เลี้ยงเหรอ คนขี้ขลาดเหรอ ทำไมคำนี้ทำให้เขาก้าวขาออกจากห้องนี้ไม่ได้นะ แต่หล่อนคนนั้นที่เคยเป็นคู่หมั้นจำใจปากร้ายขึ้นมาก เห็นแล้วขัดลูกตานัก เทียมฟ้า เธอจะทำอะไรกันแน่ หรือนี่เป็นคำสั่งของพ่อเธออีก คนบ้านเธอนี่ก็แปลก อยากรวยทางลัดจนทำเรื่องน่าเกลียดไม่มีวันพัก เร่ขายเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ก็ให้สงสัยเสมอมา ที่ผ่านมาเธอทำไปเพราะพ่อหรือเพื่อตนเอง “นายครับไปกันหรือยัง” “ไปสิ ” คมเดชเดินไปหาคนสนิท เพื่อลงไปหาพ่อ ซึ่งอยากรู้นักจะดีใจแค่ไหน หรือเฉยชาเหมือนเคยเมื่อเจอกัน          เมื่อหกปีที่แล้ว เขาจากไร่กว้างแห่งนี้ไปอยู่กับแม่ ไปแล้วไม่เคยกลับมา เขาดูแลช่วยดุแลกิจการโรงแรมของตาเล็กๆ น้อยๆ และบินไปหาญาติที่ญี่ปุ่นกับแม่ และพักยาวนานที่นั่น เขาได้รู้ว่าความสุขจากแม่นั้นยิ่งใหญ่มาก ต่างกับที่พ่อเคยพูดให้เข้าใจผิด          เลิกรากันด้วยความไม่เข้าใจ กลายเป็นความเกลียดชัง แม้จะเลี้ยงดูเขามา พ่อก็ห่างเหินกับเขามาก คมเดชคิดแบบนั้นมาตลอด และทำให้ญาติพี่น้องพ่อไม่เกรงใจเขา ป้าจ้องแต่จะกำจัดเขาให้พ้นจากที่นี่ คงหวังอยากได้สมบัติพ่อเหมือนครอบครัวเทียมฟ้า ไอ้พวกอยากชุบมือเปิบ มีอยู่แล้วยังไม่รู้จักพอ เขาเกลียดนัก ด้านล่างในสวนสวยแสงไฟสว่างจ้า ดอกไม้ส่งกลิ่นหอม เพื่อนฝูง แขกพ่อกำลังดื่มกิน คมเดชเดินตรงไปยังพ่อ ฝ่ายนั้นเห็นเขาก็ชะงัก “คมเดช” คมเดชไหว้พ่อ กวาดตามองแขก ป้า หลายคนที่จ้องตนเหมือนตัวประหลาด ชายหนุ่มจำใจยกมือไหว้ทุกคน และหันไปสนใจพ่อ ไม่แปลกที่ทุกคนจะมองเขา เพราะว่าค่ำคืนนี้ที่อันจริง เขามากกว่าสมควรยืนตรงพ่อยืนอยู่ ดังนั้นเสียงซุบซิบจึงเกิดขึ้นตามโต๊ะต่างๆ แต่คมเดชไม่อยากสนใจ “ต้องมาสิครับ พ่อช่วยรับหน้าเรื่องที่เพื่อนพ่อต้องการ เชื่อว่าทุกคนคงดีใจ แต่บอกไว้เลยยังไงผมก็ไม่คิดทิ้งไร่ที่พ่อรักหรอก สักวันต้องมาช่วยดูแล” นายเดชคุณกอดไหล่ตน กระซิบ “ห้ามพูดมาก ไม่อย่างนั้นฉันจะให้แกเป็นเจ้าบ่าวแทน นี่มันคืนมงคล แกทำให้ผู้หญิงคนหนึ่งต้องอับอายยังไม่สำนึกอีก” พ่อด่าตนแล้วจับมือเทียมฟ้ามาใกล้ๆ “ต่อไปเขาคือแม่เลี้ยงแก เขาจะดูแลพ่อตลอดไป ที่ผ่านมาก็ดูแลมาตลอด” คมเดชยิ้มหยัน พ่อว่ากำลังกระทบกันอีกแล้ว เขาเองก็อยากดูแล แต่พ่อนั่นแหละร่วมมือคนอื่นผลักไสเขา นายทศเพื่อนพ่อยิ้มกับตน พูดให้ทุกคนได้ยิน คมเดชมองฝ่ายนั้นอย่างเย็นชา “นั่นมันแน่อยู่แล้ว ยายเทียมฟ้าดูแลเดชคุณมาตลอด ต่อไปจะเป็นเมียก็ต้องดูแลยิ่งกว่าเคย และตลอดไป” ทุกคนแสดงความยินดี คมเดชมองหน้าเจ้าสาว ยกแก้วไวน์แสดงความยินดีกับเธอ แต่ฝ่ายนั้นไม่สนใจกลับกระซิบให้พ่อไปด้านอื่น เขาไม่ชอบภาพตรงหน้าเลย และตอนนั้นก็เห็นว่าเพื่อนๆ ใกล้บ้านเธอเข้ามา คมเดชหันไปทักทายเพื่อนพ่อเริ่มจากนายทศ “คงสบายดีนะครับ ยิ่งไม่มีผมคงสบาย” นายทศหัวเราะ “พูดอะไรอย่างนั้น ปกติคมอยู่ลุงก็สบายดีนะ แต่ต่อไปคงสบายใจขึ้นยายฟ้า ได้มีคนดูแลที่คู่ควร” ป้าหญิงของเขาเพียงคนเดียวสลายตัวไปทางอื่น เหมือนไม่มีใครอยากคุยกับตน คมเดชมองตามด้วยสายตาเย็นชา “แล้วนายล่ะเป็นอย่างไร ทำงานอะไรหรือ แต่เอ่อ คงไม่ทำงานหรอกใช่ไหม คงเที่ยวเพลินล่ะสิ อยู่กับแม่ที่ตามใจ ฮ่า ฮ่า” คมเดชหัวเราะ มองคนที่หยันตน เพราะคงคิดว่าเขาคือคมเดชเหมือนวันก่อน ชายหนุ่มยิ้มหล่อเหลาอวดไรฟันขาวสะอาด  “คุณรู้ได้อย่างไรว่าแม่จะทำอย่างไรกับผม ผมว่าคุณไม่รู้อะไรเลย” ว่าแล้วคนหล่อเหลาที่สุดในงานหัวเราะบ้าง “ก็พ่อนายย้ำเสมอ แม่นายไม่ได้ทำงานอะไร นายเองเหมือนแม่ แต่นายจากไปพวกเราอดห่วงนายไม่ได้” คมเดชหัวเราะมองนายทศที่ผมหงอกมากกว่าผมดำ ตอนนี้อายุ 59 ปี และพูดเบาๆ “อย่าห่วงเลยครับ และจะบอกให้บางครั้งพ่อก็ชอบพูดโกหก และตอนนี้แม่เขาสอนผมยิงปืน ปาระเบิดจนผมชำนาญ เอ่อ ถ้าลุงมีอะไรให้ช่วยบอกผมได้ทุกเมื่อครับ” ว่าแล้วเดินไปนั่งมองภายในงาน ไม่เห็นว่านายทศมองอย่างเกลียดชัง สงสัย และนอกจากนั้นมีสายตาระวังระไวของเจ้าสาวมองมาตลอด “มาดื่มกันฮิโรชิ” หลังจากนั้นเจ้านายกับลูกน้องนั่งดื่มกันเงียบๆ โดยไม่มีใครมาเข้าใกล้