"ค่ะ..ถ้าความเป็นน้องสาวพี่ซันก็ยังให้นาวไม่ได้ เข้าใจแล้วค่ะ งั้นนาวจะชดใช้คืนให้ หนี้ชีวิตที่พี่เคยช่วยนาว เราจะได้ไม่ต้องติดค้างอะไรกันอีก จากที่กลัวเขาจนตัวสั่นกลายเป็นเสียใจจนไม่เหลืออะไรให้กลัวอีกแล้ว บวกกับฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปพอสมควรเป็นตัวกระตุ้นความกล้าชั้นดี ทำให้พูดออกมาอย่างไม่ลังเล "จูบนาวซิคะ!!!นอนกับนาว.. เพราะพี่เคยช่วยชีวิตนาว ร่างกายของนาวจึงควรเป็นของพี่แล้วเราจะได้จบกันสักที ชีวิตที่เหลือไม่ต้องติดค้างกันอีก พูดใส่หน้าเขาเสียงดัง "พี่ให้โอกาสนาวตัดสินใจอีกทีเพราะถ้าพี่เริ่มแล้วจะไม่หยุดกลางคันเด็ดขาด!! "ไม่ต้องหยุดค่ะ!พี่จะถามอะไรนักหนากลัวมากเหรอคะ..ตกลงชื่อซันของพี่แปลว่าดวงอาทิตย์หรือก้นหิ่งห้อยกันแน่คะ แสงถึงได้ริบหรี่ ขี้ขลาด และใจเสาะนักเสียงหวานพูดห้วนๆไม่พอใจที่เขาชักช้า ถึงแม้ในใจจะสั่นกลัวคนตรงหน้าเหลือเกิน ภาณุรุจได้ยินคำพูดท้าทายเหยียดหยามจากคนใต้ร่าง ก็อารมณ์พุ่งเดือด พอกันทีกับความอดทนเพราะเขาจะไม่ใช้มันแล้ว มองหน้าหวานด้วยสายตาวาววับเหมือนเสือจ้องตะครุบเหยื่อ "แล้วอย่ามาร้องขอชีวิตก็แล้วกัน ถ้าพรุ่งนี้นาวไม่คลานลงจากเตียงก็เรียกพี่ว่าหิ่งห้อยได้เลย เสียงทุ้มพูดกดเสียงต่ำเบาๆข้างหูเธอ ว่าแล้วฉกปากอุ่นๆลงไปประกบปากอิ่มที่สั่นระริกอีกครั้ง จูบบดๆปากดีที่ท้าทายเก่ง ในหลายบริบทความรักมักถูกเปรียบว่าเหมือนไฟ ความรักของเธอก็เป็นเช่นนั้น เพราะรักเขามาเนิ่นนานตั้งแต่เด็ก เปรียบเหมือนไฟคบเพลิงโอลิมปิกที่ไม่เคยมอดดับลุกโชนอยู่ในหัวใจดวงเล็กอย่างเงียบๆ ในความห่างเหิน ไม่คุ้นเคย เป็นเพื่อนสนิทของน้องสาวแต่ไม่เคยสนิทกับพี่ชาย ในระยะห่างที่ไม่เคยใกล้ กลับมีความทรงจำที่ประทับใจครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกครั้งที่ต้องการความช่วยเหลือเขาคือคนแรกที่ไปถึงตัวเธอ.. หัวใจจึงเฝ้าจดจำ ทำให้พื้นที่สี่ห้องของใจไม่เคยมีใครนอก จากเขาทั้งที่พยายามมูฟออนเพราะรู้ดีว่าเหมือนรักอยู่กับเงาไม่มีวันเป็นจริง แต่แล้วโชคชะตาก็เข้าข้าง โลกเหวี่ยงให้ได้มาอยู่ใกล้ชิดกันความฝันที่จะได้เป็นคนที่เขารักอาจเป็นจริงหรือเพื่อให้เธอได้พบคำตอบที่ชัดเจนว่าต่อให้รอจนชั่วชีวิตก็คงเป็นได้แค่เพื่อนน้องสาวไม่มีวันก้าวข้ามเส้นแบ่งไปมากกว่านั้นทั้งๆที่ตัวก็เสียให้เขาไปแล้ว ภาณรุจ แปลว่าดวงอาทิตย์ที่รุ่งโรจน์ เจ้าของชื่อนี้คือชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ผู้มีใบหน้าหล่อคมบุคลิกนิ่งขรึมสุขุมพูดน้อยต่อยหนักเก็บความรู้สึกเป็นบุคลิกที่ทุกคนรอบข้างต้องเกรงใจ คงมีแต่แววตาเท่านั้นที่ฉายความอบอุ่นใจดีอยู่เป็นนิจแต่ก็ให้เห็นเฉพาะกับคนสนิทรอบข้างเท่านั้น ด้วยความที่เป็นผู้ชายคนเดียวของบ้านทำให้เขาต้องเข้มแข็งพร้อมปกป้องดูแลครอบครัวและทุกคนที่อยู่รอบตัวรวมถึงเธอสาวน้อยที่เป็นเพื่อนสนิทของน้องสาวผู้หญิงที่เขาเก็บซ่อนอยู่ในก้นบึ้งหัวใจมานาน ความช่างปกป้องดูแลของเขาเป็นดั่งดวงอาทิตย์ที่มีหน้าที่สาดแสงสว่างและให้ความอบอุ่นแก่โลกใบนี้

คะ..คุณ..คะ ช่วยด้วย! ช่วย ฉันด้วย พาฉันไปส่งที...พะ..พา..ไปจากตรงนี้ที ฉันต้องการความช่วย เหลือจริงๆ อย่าทิ้งฉัน...ได้โปรด.. พูดเสียงสั่นๆ ตัวก็สั่นๆบิดตัวเบาๆ พูดไปแต่ใบหน้าของหญิงสาวก็ซบถูอยู่แถวซอกคอเขาเลื่อนมาหน้าอก มือก็เลื้อยลูบร่างใหญ่ไปทั่ว ชายหนุ่มที่กำลังยืนตัวแข็ง ตั้งสติ ก้มลงมองอาการของเธอสลับกับผู้ชายสามคนที่ยืนมองอยู่ไม่ห่างทำให้เข้าใจอะไรรางๆแล้ว "บ้าชะมัด..งานเข้ามึงแล้วไอ้แดนเอ้ย" อวัศย์สบถกับตัวเอง แล้วมองกวาดตาไปที่ชายหนุ่มทั้งสามที่ยังคงดูเชิงอยู่ เขาจ้องตาเขม็งเหมือนคาดโทษ สามหนุ่มรีบหลบตา เขาก้มลงมองคนตัวเล็กที่ยังซบไซร้ ถูไถ ลูบคลำเขาไม่เลิกอีกรอบถอนหายใจแล้วประคองร่างบางออกห่างจากผู้ชายสามคนนั้นพาเธอเดินกลับไปทางโรงแรม ……………………………………………… กานต์รวีเริ่มรู้สึกตัว สัมผัสอะไรแข็งๆใต้ท่อนแขน จึงค่อยๆลืมตากวาดมองสำรวจ พบว่าตัวเองนอนตะแคงหน้าซบกับอกกว้าง แขนพาดไปที่ลำตัวใหญ่เปล่าเปลือยลืมตานิ่งๆประมาณสองนาที เหตุการณ์เมื่อคืนก็ลำดับไหลเข้าสู่สมอง เธอจำเหตุการณ์ได้เกือบร้อยเปอร์เซ็น ไม่ได้เมามากแต่ควบคุมตัวเองจากอาการบ้าๆนั่นไม่ได้ หญิงสาวค่อยๆยกแขนออกจากลำตัวหนา เคลื่อนตัวออกด้วยความแผ่วเบาลงจากเตียง พอเท้าแตะพื้นลุกขึ้นยืนเพิ่งรู้ตัวว่าปวดเมื่อยไปทั้งตัวโดยเฉพาะช่วงเอวลงมาต้นขาร้าวไปหมด ทำท่าก้าวขาก็เจ็บแปลบตรงกลางร่างแทบก้าวขาไม่ออก กัดฟันเบาๆพยุงตัวเอง กวาดตามองหาเสื้อผ้า เจอแต่บราเซียร์ตกอยู่บนพื้นรีบเก็บ ……………………………………………… อวัศย์ยกมือขึ้นเสยผมอย่างหงุดหงิด..ทำไมเธอไม่รอหรือปลุกเขานะ แล้วเมื่อคืนยังมองหน้าเธอไม่ชัดเลยถ้าเจอกันอีกครั้งไม่แน่ใจว่าจะจำได้มั้ย..ก็แม่เสือสาว เอ้อ!!. ลูกแมวน้อยเหอะ ลีลา..อนุบาลขนาดนั้น เล่นจู่โจมเขาจนตั้งตัวไม่ติดไม่ทันได้มองหน้าชัดๆในที่สว่าง คิดว่าเดี๋ยวเช้ามายังไงก็ต้องเจอกันอยู่แล้ว แค่จำได้ว่าสวยมาก ละมีปานแดงที่หลัง แม่ง..แล้วถ้าเจอคนหน้าคล้ายกันอีกครั้ง ถ้าอยากรู้ว่าใช่เธอหรือเปล่าไม่ต้องจับถอดเสื้อดูหรือวะ…บ้า!!!จริง.. กานต์รวีสาวน้อยคนสวยเพิ่งผ่านพ้นรั้วมหาลัยหมาดๆชีวิตที่มีแม่เป็นอาจารย์สอนคหกรรมที่ค่อนข้างเคร่งครัดกับพี่ชายที่หวงน้องสาว ทำให้โลกของเธอมีแค่เรียนกับแฮ้งค์เอ้าท์อยู่ในกลุ่มแก๊งค์เพื่อนสาวสายรั่วเท่านั้น จึงเป็นชีวิตที่สดใสโลกสวย แต่ชีวิตต้องมาเปลี่ยนไปเพราะอุบัติเหตุไปฉลองเรียนจบจนมีความสัมพันธ์วันไนท์สแตนด์กับเขา อวัศย์หนุ่มหล่อไฮโซทายาทมหาเศรษฐี เจ้าของฉายาเพลย์บอยไร้หัวใจเพราะมีปมความรักจนไม่กล้ารักใครอีกกลัวการถูกเดินจากไปก่อน ใช้ความเย็นชาเป็นเกราะป้องกันตัวเอง หลังจากคืนนั้นทั้งคู่ก็จากกันเหมือนสายลมที่พัดผ่าน แต่ไม่รู้โลกกลมหรือพรหมลิขิตเหวี่ยงให้ทั้งคู่มาเจอกันอีกครั้งในฐานะเจ้านายและลูกน้อง พร้อมกับความลับบางอย่างที่เขายังไม่รู้..??

“ฮึ..เต็มใจแต่งเพราะได้ค่าตอบแทนเกินราคาค่าตัวซินะยัยขี้มูกโป่ง” "พิ้งค์ไม่ได้ต้องการเงินสองล้านห้าค่ะ ตอนตกลงจดทะเบียนย่าก็ไม่ได้พูดเรื่องเงิน พิ้งค์เต็มใจเองเพราะอยากทดแทนบุญคุณย่าเล็กที่ช่วยเหลือครอบครัวพิ้งค์ช่วงลำบาก และพิ้งค์เรียนจบด้านกายภาพบำบัดมาโดยตรง พิ้งค์คิดว่าอาจช่วยรักษาพี่ให้หายได้” "หึ..หึ..กลิ่นฟุ้งเหมือนเดินออกมาจากละครน้ำเน่าเลยเนอะไม่ต้อง การเงินแต่อยากได้โฉนดที่ดิน เครื่องเพชร คอนโดหรืออะไรล่ะ แม่นางเอก อยากให้ฉันเชื่อเธอเต็มแก่แล้วซิ” ........................................................... "จะมองฉันอีกนานมั้ย..อย่ามาใช้สายตาสมเพชเวทนาแบบนี้ เกลียด!!” เขาเน้นเสียงคำสุดท้ายด้วยสีหน้าและสายตาที่ย้ำคำพูดตัวเอง อาการป่วยเดินไม่ได้เป็นความเจ็บปวดจนพิธานแทบทำใจใช้ชีวิตต่อไปไม่ไหว "อยากจดทะเบียนจนตัวสั่นซินะ..ฉันเตือนเธอแล้วไม่ฟัง แล้วอย่ามาร้องขอความเห็นใจทีหลังก็แล้วกัน เพราะฉันจะไม่เห็นใจผู้หญิงหิวเงินอย่างเธอแน่นอน” ..................................................... เขาอุตส่าห์ดีกับเธอแล้วและกำลังจะดีให้มากกว่าเดิม แต่ความรู้สึกดีที่เขามีให้มันกลายเป็นทางผ่านเป็นบันไดปีนป่ายให้ผู้หญิงหน้าเงินไปเสียทุกครั้ง ในเกมส์ธุรกิจเขาคือลูกรักพระเจ้าคนนึงหยิบจับอะไรก็เป็นเงินเป็นทองร่ำรวยเป็นอายุน้อยพันล้านจนถูกรวมรายชื่ออยู่ในสังคมไฮโซโดยที่ไม่ต้องพยายามมีตัวตน ด้อยค่าไร้ราคามาแต่ไหนแต่ไร แม้แต่คนที่ควรรักเขามากกว่าใครอย่างพ่อแม่กลับโยนเขาทิ้งขว้างมองว่าเป็นภาระเป็นตัวซวย …………………………..................... "หยุดเถอะ!อย่าเสียเวลาพูดเลยเพราะความไว้ใจความรู้สึกดีของฉันมันถูกเธอเหยียบย่ำจนแหลกไม่เหลือซาก ตั้งแต่เห็นเธอลงจากรถมันแล้ว" "พิ้งค์สาบานได้ว่าพิ้งค์รักษาความไว้ใจของพี่ไว้อย่างดีไม่เคยเหยียบย่ำแต่ถ้ามันจะไม่เหลือเพราะ พี่ไม่เคยมีให้พิ้งค์ต่างหาก ทำไมคะรักเขามากจนเอามาเป็นมาตรฐานตัดสินผู้หญิงทุกคน ไม่กล้าไว้ใจใคร ก้าวข้ามมันไปไม่ได้แล้วโยนความผิดหวังมาลงที่พิ้งค์ ทำไมต้องคิดว่าพิ้งค์เหมือนเขาด้วย" เสียงต่อว่าเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆด้วยอารมณ์เดือดดาลเช่นกันดวงหน้าหวานนองไปด้วยน้ำตา "แล้วเธอดีกว่าเขาตรงไหน แค่ผู้หญิงหิวเงินน่ารังเกียจคนนึง เคยบอกแล้วไงว่าถ้าจะต่างกันก็ที่ราคาซื้อขาย แล้ววันนี้มันให้ราคาเธอดีมั้ยล่ะ"ตะคอกเสียงดังทั้งดวงตาแดงก่ำแเพราะเหล้าที่ดื่มไปแผดจ้าจนแทบเผาเธอได้ หญิงสาวกลืนก้อนสะอื้นลงคอเม้มปากแน่น "ค่ะได้ราคาดี..เดี๋ยวคงจ่ายหนี้ย่าหมดอีกไม่นาน" เสียงหวานตอบกลับเบาๆ ด้วยความเสียใจ เมื่อเขาไม่ยอมฟังและยัดเยียดให้เธอเลวให้ได้ จึงยอมรับให้มันจบๆแล้วหันหลังจะเดินออกจากห้อง แต่คำตอบเธอไม่ต่างอะไรกับราดน้ำมันลงบนกองเพลิง มือแข็งแรงรวบตวัดเอวคอดเข้ามาในวงแขนอย่างรวดเร็ว หญิงสาวตกใจดิ้นขลุกขลัก "เอาซิมันให้เธอเท่าไหร่เดี๋ยวฉันให้มากกว่าถึงเป็นของใช้แล้วฉันก็ไม่ถือหรอก ถ้าลีลาดีให้ทิปด้วย" ไม่ทันที่เธอจะร้องห้าม "พะ..พี่..อื้อ..ปากร้อนร้ายโฉบลงมาบดขยี้ปากอิ่ม หญิงสาวพยายามเม้มปากแน่น มือใหญ่ก็เอื้อมขึ้นมาบีบคางเล็กบังคับให้เปิดปากจนได้ ลิ้นอุ่นสากแทรกเข้าไปพัวพันลิ้นเล็กที่ลนลานหลบเลี่ยงไปมา แต่โพรงปากก็เล็กแค่นี้สุดท้ายแล้ว จำต้องยอมให้ลิ้นร้อนที่มีรสชาติขมปร่าของวิสกี้ราคาแพง รุกรานด้วยความจวบจ้วง ลมหายอุ่นร้อนที่มีกลิ่นแอลกอฮอล์หนักๆรดรินปะทะผิวหน้านวลจนแดงซ่าน หญิงสาวพยายามดิ้นสุดแรง แต่ลูกกวางน้อยจะหลุดจากกรงเล็บเสือเบงกอลอย่างเขาได้อย่างไร ยิ่งเธอดิ้นรนขัด ขืน ยิ่งยั่วยุอารมณ์โกรธของชายหนุ่ม เข้าใจว่ากับเขาทำเป็นรังเกียจแต่กับไอ้หน้าหล่อหมื่นล้านแล้วระริก ระรี้ ดี!ขายมันได้ก็ต้องขายเขาได้เหมือนกัน อาการขัดขืนคือการโก่งค่าตัวซินะ ก็ได้..เดี๋ยวจ่ายให้หนักๆเลยคืนนี้เขาอยากเล่นบทซาดิสต์กับยัยเด็กมารยาดูสักครั้ง ลำแขนแกร่งเกี่ยวร่างบางเหวี่ยงลงบนฟูกแล้วกระโจนตามลงไปคร่อมอย่างรวดเร็ว แควก!!เสื้อยืดเนื้อบางย้วยๆตัวโปรดที่มีกระดุมหน้าสองเม็ดถูกฉีกด้วยแรงโทสะอย่างไม่ปรานีขาดตามแนวกระดุมพอดีตะขอบราเซียถูกดีดเป๊าะพร้อมกับแรงกระชากออกจากตัวครูดผิวเนื้อนวลจนขึ้นรอยแดง รสิกาตั้งตัวไม่ทันไม่รู้จะปิดจะหลบตรงไหนก่อน จูบร้อนยังคงบดขยี้ มือหนาลูบไล้ไปทั่ว เธอหายใจหอบเพราะใจเต้นแรงเกินกว่าจะควบคุม ………………………………………… "ดี!!..ใจเธอจะคิดถึงใครก็ช่างแต่ร่างกายเธอเป็นของฉัน บอกไอ้ปั๊บให้มันรอของเหลือเดนจากฉันหน่อยก็แล้วกัน" คำพูดชื่นชมศรุตออกจากปากเธอนับเป็นครั้งที่สองแล้วและประโยคพูดยังคล้ายกับมันอีก ทำให้พิธานโกรธเกินทานทน ขบกรามจนแทบหักคาปาก จับร่างบางกดลงบนโซฟาโถมร่างใหญ่ลงทับ จมูกโด่งซุกไซร้กดหนักไปทั่วใบหน้างามที่ดูผุดผาดเย้ายวนตาเพราะแต่งหน้าจัดกว่าทุกวัน ร่างบางดิ้นปัดป่ายขัดขืน แต่แรงหญิงหรือจะสู้แรงชาย ชุดแม็กซี่ตัวสวยถูกเขาดึงทึ้งถอดเหวี่ยงไปบนพื้นจนได้ "ฮึก..ฮึก..ใส่ถุงยางด้วยค่ะพิ้งค์ขอร้อง" เสียงร้องไห้ปนอ้อนวอน ทำให้ใบหน้าคมที่ซุกอยู่บนอกอวบชะงัก "ทำไมต้องใส่ในเมื่อเธอฉีดยาคุม" เขาตอบกลับเสียงห้วน ในใจเจ็บปร่ากับท่าทางรังเกียจและเสียงร้องไห้ของเธอ "พิ้งค์ไม่อยากติดโรค"เสียงสั่นเครือตอบกลับ คนฟังได้ยินถึงกับหน้าชาหน้าสั่น นี่เธอคิดว่าเขาสำส่อนเหรอ บ้ากันไปใหญ่แล้ว ตั้งแต่นอนกับเธอเขาไม่เคยยุ่งผู้หญิงคนอื่นอีกเลยถึงจะเป็นข่าวกับผู้หญิงไม่เว้นวันก็เถอะ "ไม่ต้องห่วงหรอกฉันป้องกันตัวเองตลอด" ไม่คิดแก้ไขความเข้าใจผิดแล้วยังพูดให้เธอเข้าใจว่ากินทุกคนที่ควง