“หนูมินจ๋า” คนตัวโตกระซิบอยู่กับแผ่นหลังบอบบางเมื่อเขาทิ้งตัวลงไปซุกซบใบหน้าลงกับกายสาวปล่อยให้สาวน้อยได้นอนราบไปกับที่นอน ก่อนจับพลิกและยกคนตัวเล็กกว่าขึ้นมานอนทาบทับบนตัวเมื่อเขาถอดถอนแก่นกายออกจากช่องทางรักคับแคบแล้วทิ้งตัวเองลงไปนอนหงาย มือน้อยทุบลงบนอกแกร่งทันทีเมื่อถูกจับยกให้ขึ้นไป เทินอยู่บนร่างหนา “ใครให้อาตรินทร์มาทำมิน” “ก็อาหลับอยู่ดีๆ หนูมินมาปลุกอาทำไม” “มินไม่ได้ปลุกอาตรินทร์นะ อย่ามามั่ว” “ไม่ปลุกอาแต่ปลุกน้องชายของอานี่ หนูมิน ทั้งควัก ทั้งล้วง อาก็ทนไม่ไหวต้องลุกขึ้นมาจัดให้น่ะซี” “อาตรินทร์บ้าอย่ามาพูดมั่วๆ นะ เรื่องอะไรมินจะไปควักไปล้วงของอาตรินทร์” “ไม่รู้ แต่หนูมินก็ทำไปแล้ว หนูมินปลุกมันตื่นก็เลยต้องรับผิดชอบน่ะถูกแล้วรู้ไหม” “อาตรินทร์มั่วหรือเปล่า หื่นเองแล้วมาโมเมโทษมิน” “ยอมรับว่าหื่น อยากทำรักกับเมียตั้งแต่ขึ้นมานอนบนเตียงแต่เมียงอนอยู่อาเลยต้องอดทน ทีนี้พอเมียมาปลุกกลางดึก อาก็ไม่ทนแล้วคนสวย” “มินไม่ใช่เมียอาตรินทร์ ไม่ต้องมาพูดมั่ว มินไม่ยอมรับหรอก” “ไม่อยากเป็นเมียแล้วจะมากับอาทำไม เลิกงอนได้แล้วน่า อายิ่งง้อไม่เป็น ไม่เคยต้องง้อใครสักทีรู้ไหม แล้วเมียมางอนนานๆ อาจะทำยังไง” เมื่อคนตัวโตพูดมาอย่างนี้ คนตัวเล็กอย่างเธอจะกล้างอนเขานานไหมนะมินตรา เขาบอกง้อไม่เป็น ไม่เคยต้องง้อใคร “พูดอย่างนี้จะให้มินเลิกงอนเลยใช่ไหมคะอาตรินทร์” “เลิกงอนก็ดี อาง้อไม่เป็นอย่างว่า” เขาตอบมาที มินตราต้องมองเขาด้วยใบหน้างอง้ำ สะบัดตัวออกจากตัวเขา ขยับลงไปนอนดึงผ้านวมขึ้นมาห่มแล้วหันหลังให้ “ตกลงว่าเลิกงอนนะคะคนดี…

...ทัณฑ์รักเพลิงมาร... เมื่อเขาคือไฟร้อนที่พร้อมแผดเผา แล้วน้ำอย่างสายวารีจะดับไฟแค้นที่มีอยู่ภายในหัวใจของเขาได้หรือไม่ มาเอาใจช่วยเธอไปพร้อมกันใน...ทัณฑ์รักเพลิงมาร... “น้ำเกลียดลุงเพลิง” “ฉันได้ยินแล้ว หูไม่ได้หนวกเธอตะโกนบอกฉันเป็นครั้งที่สองในเวลาที่ห่างกันไม่ถึงเสี้ยววินาที และฉันไม่โง่ ฉันเข้าใจความหมายที่เธอสื่อสายวารี” ..................................................... ...ฤทธิ์รักอาญามาร... “พร้อมหรือยัง” อยู่ๆ เจ้าของร่างสูงก็ถามออกมาอย่างไม่มีปรี่ไม่มีขลุ่ย “อะไรคะ” ญารินดามองหน้าเขาพร้อมถามกลับด้วยเสียงงงๆ “อย่าทำเป็นแกล้งไม่รู้” เขาตะคอกกลับมาเสียงกร้าว มองญารินดาตลอดร่างด้วยสายตาแสนจะหยาบคาย เขาทำราวกับกำลังปลดเปลื้องอาภรณ์ที่เธอสวมเสียอย่างนั้น “อ้อ...เข้าใจล่ะ” ญารินดาทำเสียงว่าเข้าใจ ก่อนมือน้อยจะกำเข้าหากันจนเกร็งแน่นอยู่ข้างลำตัว ตาคมหวานมีแววดื้อรั้นจ้องมองสบตาแข็งกร้าวของอีกฝ่ายอย่างทันทีโกรธๆ เขาเรียกหล่อนมาเพื่อการนี้สินะ หึ! “เข้าใจก็ดี จะได้ไม่ต้องเหนื่อยอธิบาย” “ค่ะ...เข้าใจ แต่รินไม่ยอมรับหรอก และจะไม่ทำตามอย่างที่พี่ต้องการ” “ฉันเกิดมาไม่เคยมีน้องสาว อย่ามาเรียกฉันว่าพี่” “โอเค. ขอโทษต่อไปจะไม่เรียกค่ะ คุณเรียกฉันมาแค่นี้ใช่ไหมคะ ฉันไม่ตกลงค่ะ ขอตัวนะคะ วันนี้ฉันเหนื่อยแล้วก็อยากนอนพัก” ญารินดาบอกแล้วหันหลังเดินกลับไปยังประตูทางเข้าทันดี แต่... “ญารินดา!” พงศธรเรียกชื่อหญิงสาวเสียงเยียบเย็น ทันทีที่นิ้วมือเรียวสวยของเธอแตะสัมผัสกับลูกบิดของบานประตูก่อนมันจะถูกบิดจนเกิดเสียงลั่นดังกริ๊กอย่างเป็นการปลดล็อค ................................ ...พิพากษาสวาท... “คุณจดทะเบียนกับดาทำไมคะ คุณมาขอแต่งงานทำไม” ชลวีหัวเราะเสียงกร้าว “ผมตอบคำถามคุณตั้งแต่ที่บอกนามสกุลนั่นแล้ว คุณไม่ใส่ใจมันเองต่างหาก” สุพันดา นิ่วหน้าอย่างคนกำลังใช้ความคิด แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็คิดมันไม่ออกอยู่ดี มันเรื่องอะไรกัน เกี่ยวข้องยังไงกับนามสกุลของเขา “ยังไงคะ...ดาไม่เข้าใจ แล้วดาก็มั่นใจว่าดาไม่เคยรู้จักคุณมาก่อน” “ผมไม่เถียงว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน แต่คุณจะจำนามสกุลที่น้องสาวของผมใช้ไม่ได้เลยเชียวหรือ” “น้องสาวคุณ...” “ใช่น้องสาวผม...” “ดาไม่เคยรู้จักน้องสาวของคุณ...วีคะช่วยพูดให้ชัดๆ หน่อยได้ไหมคะ เรื่องอะไรกันดางงไปหมดแล้วนะ” “ตอแหล!...” “วี...” “อย่ามาตีหน้าซื่อ...ไปหลอกควายไป” “วีคะ...ช่วยพูดกับดาให้ดีกว่านี้หน่อยได้ไหม ดาทำอะไรผิดคะ แค่ที่ดาไม่รู้จักคุณไม่รู้จักน้องสาวคุณ ไม่เคยรู้จักใครเลยที่นามสกุล กิติกานนท์ ทำไมคุณต้องพูดกับดาด้วยน้ำเสียงอย่างนั้น” “เธอเป็นโรคความจำเสื่อมหรือไง...” ชลวีขบกรามแน่น ข่มอารมณ์อย่างสุดๆ กับท่าทีอินโนเซ็นของอีกฝ่าย เขาอยากจับแม่นี่หักคอให้ตายไปเสียนัก ‘ผู้หญิงห่า..ตอแหลได้ใจ’ (ปล.ขออภัยในถ้อยคำไม่สุภาพ ไม่มีเจตนาอื่นใดนอกจากเพิ่มอรรถรสเท่านั้น) ซีรีย์... ทัณฑ์ร้ายพ่ายเพียงเธอ เป็นการจัดเซ็ทนิยาย 3 เรื่องดังต่อไปนี้ค่ะ คือ 1.เรื่องทัณฑ์รักเพลิงมาร 2.ฤทธิ์รักอาญญามาร 3.พิพากษาสวาท

“อื้อ ปล่อย ถอยออกไปนะ” “หืม! เข้าจนสุดล าขนาดนี้ถอยไม่ทันแล้วมั้งจ๊ะ ทูนหัว” คนมีประสบการณ์มากกว่าขยับตัวโยกเบาๆ อย่าง ยั่วเย้า เมื่อสาวน้อยใต้ร่างเริ่มจะวีนได้นั่นหมายความว่าความ เจ็บปวดอย่างแสนทรมานตรงต าแหน่งสอดประสานที่กลางกาย เริ่มจางลง และทันทีที่เขาขยับดูเหมือนสติสตังของสาวน้อย จะเริ่มกลับมาพร่าเลือนอีกครั้ง ฟั งเธอพูดไม่ได้สรรพ สลับเสียงครางกระเส่าเพราะความเสียวซ่านระลอกใหม่ที่ก่อตัว ถึงสมองของเธอจะก าลังคัดค้านว่าไม่อยากให้เขาบรรเลงเพลง กามเหนือร่างกายของเธอมากมายแค่ไหน แต่คนอ่อนด้อย ประสบการณ์ในเชิงรักหรือจะมีปัญญามาต้านทานไฟปรารถนา ในกายของชายหนุ่มที่ผ่านสนามรักมาอย่างโชกโชนอย่าง บอส หนุ่มแห่งธีรธาดากรุ๊ปได้

โปรย... แรกร้ายสุดท้ายรัก เรื่องราวความรักล้วนเป็นสิ่งที่ไม่อาจกะเกณฑ์ เพราะรักก็คือรักไม่ว่าจุดเริ่มต้นของการพบเจอจะดีหรือไม่ ขอให้บทสรุปกลายเป็นรักนั่นก็เพียงพอแล้ว ดั่งเช่นความรักของเขาและเธอที่เมื่อแรกพบเจอเขาร้ายแสนร้ายทว่าสุดท้ายก็กลับกลายมาเป็นรัก "สี่ปีแล้วตอบมาสิคุณหมอว่าคุณคิดถึงคืนวันที่เรา ทำร่วมกันบ้างไหม" "คุณอย่ามาพูดจาหยาบคายแถวนี้นะคะ" "ถ้าพูดแล้วฟังดูหยาบคายงั้นผมทำเลยแล้วกันมันจะได้ดูหยาบคายน้อยลงมาหน่อย"

คาลอส โดมินิก รัตนเดชา (คาร์ล) ทายาทคนโตของตระกูลโดมินิก อัครมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของโลก เขาหล่อร้าย ปากหมา แถมยังหยิ่งยโสจนเกินกว่าจะยอมก้มหัวให้ใคร เขามีคู่ควงเป็นร้อยแต่น้อยคนที่จะรู้ว่าเขาไร้หัวใจ ลูกสาวแฟนเก่า คงเป็นอะไรไม่ได้มากไปกว่า “นางบำเรอ” ........................ “คุณคาร์ล” “ใครสอนให้เธอเรียกฉันว่าคาร์ล ฉันชื่อคาลอส!” เขาไม่อยากได้ยินชื่อเล่นของเขาจากปากของเด็กนี่ ให้ตายห่าสิ!..ทำไมยัยเด็กนี่จะต้องมาเรียกเขาเหมือนเมื่อครั้งที่แม่ของเธอเคยเรียก “ขอโทษค่ะ” “ไหนลองเรียกฉันใหม่อีกทีซิ” “คุณคาลอส” คนเรียกก้มหน้าทำเสียงเบา “จ๋ายาหยี” คนถูกเรียกกดยิ้มมุมปากคล้ายว่าสมใจ ก้าวเข้าหาแล้วตวัดรวบร่างบางเอาไว้ทั้งตัว “อุ้ย อื้อ...” ร้องเสียงตกใจ แหงนเงยมองหน้าคนตัวโต เขาทำท่าว่าจะฉกริมฝีปากลงมาหา แต่ดีที่เธอเบี่ยงหลบได้ทัน ริมฝีปากหนาจึงพลาดเป้าแต่ก็กลายเป็นใบหน้าสวยของเธอซุกซบลงตรงอกแกร่งอย่างพอดิบพอดี “ปล่อยออยเถอะนะคะ เดี๋ยวมีคนมาเห็น” “หืม!...บอกให้ฉันปล่อยแต่ทำไมเธอตัวสั่นล่ะออย ฉันว่าความจริงเธอไม่อยากให้ฉันปล่อยจริงๆ หรอกมั้งใช่ไหม เธออยากให้ฉันทำอย่างอื่นมากกว่า” “ไม่ใช่นะคะ ออยอยากให้คุณปล่อยค่ะ” “แต่ฉันยังไม่อยากปล่อย” “ไม่นะคะ อื้อ คุณคาร์ล คุณบ้าไปแล้ว ปล่อยออยสิคะนี่มันในห้องโถงนะ” สาวน้อยดิ้นรนขัดขืนเมื่อคนตัวโตกว่าเริ่มรุกรานจริงจังอย่างไม่ยอมทำตามคำขอร้องของเธอเลย

“ฉันกำลังจะอายุยี่สิบสองในอีกสองวันข้างหน้าค่ะ เพราะงั้น คุณคงจะเรียกฉันว่าสาวน้อยไม่ได้มั้งคะ” “หึๆๆ...เธอกำลังจะยี่สิบสองแต่ฉันสามสิบเจ็ด เราห่างกันสิบห้าปีคนสวย ทีนี้เธอว่าฉันมีสิทธิ์เรียกเธอว่าสาวน้อยได้หรือเปล่าล่ะ หือม์...”

"ตามนั้น พี่มันผู้ชายไม่จำเป็นต้องมีหัวใจ เพราะความอยากไม่จำเป็นต้องใช้หัวใจลงมาร่วม ความอยากเป็นเรื่องของน้องชายใต้กางเกงล้วนๆ ที่สำคัญพี่มีเงินอย่างที่เธอว่าจริงๆ กฤติกาเพราะฉะนั้นพี่จึงมีศักยภาพมากพอที่จะซื้อผู้หญิงคนไหนมาขึ้นเตียงด้วยก็ย่อมได้ทั้งนั้น แล้วเธอรู้อะไรไหมกฤติกาว่าผู้หญิงพวกนั้นพร้อมยอมเป็นคู่นอนของพี่โดยไม่เกี่ยงเลยกับอีแค่ทะเบียนสมรส"

‘เขาไม่รักเธอเลย....แถมยังโกรธเกลียดอีกต่างหาก’ ภูวรินทร์ยิ้มหยันอกมา ที่วูบหนึ่งเธอรู้สึกโกรธเพียงนึกรู้เหตุผลแห่งรอยยิ้มแกมถากถางนั้น พร้อมๆ กับที่เสียงเย้ยหยันของอีกฝ่ายที่กล่าวขึ้น “ที่กลับมานี่เพราะอะไรล่ะณัชชา...กลัวว่าพ่อต้องติดคุก หรือเพราะตัวคุณเองที่ติดใจในรสรักของผม”

“อย่ามายั่วฉันอีก...จำเอาไว้ ไม่อย่างนั้นเธอจะโดนดี ยิ่งกว่านี้” ฮะ...ไม่อยากจะเชื่อเลย นี่เขายังมาหาว่าเธอยั่วอีกเหรอ...เขาเองนะที่มาว่าเธอก่อน แถมยังโกรธแบบไร้เหตุผลจนทำเรื่องบ้าๆ แต่สุดท้ายเขากลับโยนมันให้เป็นความผิดของเธอ อย่างนี้ จะไม่ให้อรนุชโกรธอีกหรือไง “ใครจะไปอยากยั่วคุณธีล่ะ ลีลาห่วยแตกแถมยังจูบ ไม่เป็นสับปะรดอีกด้วย...อุ๊บบบ” ปากคุณธีกระแทกลงมาปิดปากคนปากดีอีกครั้งอย่างแรงๆ และคราวนี้จูบนั้นช่างดุดัน แบบหาความหวานแทบไม่เจอรุนแรงกระแทกกระทั้นอย่างเป็นการลงโทษคนที่กล้าบังอาจมาสบประมาทเขาเป็นครั้งที่สอง แถมยัง...โคตรร้ายแรง...

“อาพูดแค่นี้รับไม่ได้หรือไงถึงต้องเดินหนี ท าไมล่ะ คราวก่อนยั่วให้อาจูบได้หนหนึ่งแล้ว นี่ก็จงใจจะยั่วอาอีกแล้วใช่ ไหมฮึ” “อาชัชเมาค้างเหรอคะ หรือว่าท างานหนักจนสมอง เพี้ยน” สาวน้อยพยายามใจเย็นเธอถามเขาจ้องมองตาคม ใหญ่อย่างไม่คิดจะหลบ เห็นเขากดยิ้มมุมปากด้วย “หึใครว่าอาเพี้ยนล่ะ” “ก็จีไงคะว่าอยู่นี่ เพราะถ้าไม่เมาค้างหรือเกิดจะเพี้ยน ไปแล้วอาชัชจะตีเจตนาจีผิดขนาดนี้หรือ จีไม่ได้ยั่ว” “แต่ก็เอื้อมมากุมมืออา กะจะอ่อยอาให้ได้เลยใช่ไหม”

“สัญญามาวดี ว่าจะไม่วิ่งไปให้ใครสอนเรื่องบนเตียงก่อนพี่” “บ้า!! พี่อิฐพูดอะไรบ้าๆ” “พี่บอกให้สัญญา” ............................. “พี่ไม่ได้สนว่าวดีจะอยากเป็นผู้หญิงของพี่ไหม แต่พี่ต้องได้เป็นผู้ชายคนแรกในชีวิตของวดี”

โปรย...ยั่วรักคุณอาหมอขา "กินให้หมด ถ้างั้นก็ไม่ต้องไป ยกเลิกงานนี้ไปเลยต้องเสียค่าปรับเท่าไหร่ให้เขาส่งเช็คไปเก็บกับอาที่โรงพยาบาล" "อาคริสต์เป็นหมอหรือเป็นมาเฟียคะ" "เป็นหมอ" "หมอมาเฟียล่ะสิคะแบบนี้" "ตกลงจะกินให้หมด หรือจะยกเลิกงานถ่ายแบบที่รับไว้" "กิน!" สาวน้อยตอบกลับเสียงกระฟัดกระเฟียด ก่อนเอามือมาแตะก้นแก้วในมือใหญ่ แล้วดันให้มันกระดกยกขึ้นเพื่อที่จะได้ดื่มโกโก้ให้มันหมดๆ ไป แต่พอดื่มหมด คุณหมอจอมบงการก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะยอมปล่อยตัวเธอออกจากอ้อมแขนง่ายๆ เลย "โกโก้หมดแล้ว อาคริสต์ก็ปล่อยสักทีสิคะ" "ก็อายังไม่อยากปล่อย ใครจะทำไม" "หมอพีรอนานแล้วนะคะอาคริสต์ อริสเกรงใจหมอค่ะ เขามีน้ำใจแวะมารับยังต้องให้รออีกมันเสียมารยาทอาคริสต์ไม่รู้หรือไงคะ" "แล้วยังไง อาใช้ให้มันแวะมารับเรารึไง" อาคิราห์ทำเสียงแบบไม่สนใจโลก

โปรย... สวาทรักคุณอาขา ราเมศสบถหงุดหงิดอย่างระงับไม่อยู่ และแวบหนึ่งที่เขานึกแปลกใจตัวเองเหมือนกันเพราะแทนที่เขาจะโกรธที่ยัยเด็กนี่เรียกพี่ชายผู้ล่วงลับว่า...เขา...แทนการเรียกว่าพ่อเหมือนอย่างที่ควรจะเป็น หากเขากลับไม่ได้รู้สึกว่าโกรธในประเด็นนั้นเลยสักนิด แต่กลับจะมาหงุดหงิดงุ่นง่านไม่พอใจอะไรกับอีแค่ที่ ยัยเด็กแสบจอมดื้อด้านนี่ไม่เรียกเขาว่าคุณอารามคะ คุณอาขาเหมือนอย่างที่เคยเรียก แต่เขาก็รีบสะบัดหัวแรงๆ เพื่อ สลัดความรู้สึกนั้นทิ้งไปขณะตาคมยังคงจ้องมองแม่หลานสาว ตัวดีที่ยังคงต่อปากต่อคำกับเขาอย่างไม่คิดที่จะยอมแพ้ “เพราะคุณไม่ใช่ไง เหมือนอย่างที่เขาเองก็ไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของฉันเหมือนกัน” “พระพาย!...” ราเมศคำรามลั่น กรามแกร่งถูกบดเข้าหากันจนเกิดเสียง ดวงตาคมดุเปล่งแสงวาววับมองหน้าแม่หลานสาวนอกไส้ อย่างอยากจะจับหักคอเสียให้มันรู้แล้วรู้รอดไป แต่เมื่อไม่อาจ ทำได้อย่างนั้นราเมศจึงต้องข่มกลั้นอารมณ์ตัวเอง “แน่นอนว่าเธอไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ ของพี่อัฐ และเธอก็ไม่ใช่หลานสาวของฉัน แต่ยัยพรพรรณเองก็ไม่ใช่ลูกของพี่อัฐเหมือนกันทำไมพรพรรณไม่เห็นเคยจะมีปัญหากับเรื่องของการอยู่ที่นี่ล่ะ แล้วเธอมันเป็นยังไงถึงอยู่ไม่ได้ฮึ!... ทำไม!...ไหนบอกฉันมาสิ หรือเธอคิดว่าไอ้การอยู่ที่นี่มันห่างไกลพวกผู้ชายหรือไง เธอกลัว จะหาผัวไม่ได้ใช่ไหมฮึ! พระพาย...” “อาราม!...” “นั่นไงเธอก็เรียกฉันอาได้แล้วนี่ แค่ไม่ครบว่า อารามคะ อารามขา แค่นั้น” “หึ!...” พระพายเสียงสะบัด เมื่อลืมตัวเผลอเรียกเขาว่าอาราม “หึ!...อะไร อาสิที่ต้องทำเสียงอย่างนั้น เธอมันทำตัวยุ่งยากเรื่องมาก ชอบทำให้เรื่องง่ายๆ กลายเป็นเรื่องยาก ทำไมต้องคอยทำให้ชีวิตอาวุ่นวายอยู่เรื่อย เธอสนุกสะใจ นักใช่ไหมพระพาย ที่เห็นอาต้องลำบากใจอยู่อย่างนี้” “ลำบากใจ หึ!...คุณหรือลำบากใจ ลำบากใจเรื่องอะไรล่ะ ฉันไม่เคยขอร้องให้คุณทำอะไรให้เลย และก็ไม่เคยร้องขออะไรจากพวกคุณสักอย่างด้วยซ้ำ” “พวกคุณหรือฮึ!...พระพาย!...” ราเมศกำมือเข้าหากันแน่น เขาโมโหสุดๆ “ทำไมต้องขึ้นพวก ทั้งๆ ที่ทุกคนเป็นญาติของเธอทั้งนั้น...พระพาย! ...”