“ก็สนุกนะ...แต่มันยังสนุกไม่สุด” และ “ผู้ชายอย่างนายแพทย์วีรินทร์ก็คงเป็นพระเอกได้แค่ในนิยายเท่านั่นแหละ ชีวิตจริงคงไม่มีผู้หญิงคนไหนโง่เอามาเป็นพ่อของลูก...เลวเกิ๊น” ใครจะคิดว่าแค่เธอไปวิพากษ์วิจารย์นิยายที่กำลังมาแรงของเพื่อนที่ขึ้นฮอตเสิร์ชทุกแพลตฟอร์มทั้งที่นิยายเรื้องนั้นยังเขียนไม่จบแบบตรงไปตรงมา จะทำให้เธอหลุดเข้าไปเป็นตัวละครลับในนิยายเรื่องนั้น การหลุดเข้ามาเป็นตัวเองมันก็ดีอยู่หรอก แต่ทำไมจะต้องให้เธอรับบทเมียแต่งแสนอาภัพที่สามีไม่รักไม่สนใจแถมยังนับวันรอหย่าของนายแพทย์วีรินทร์ผู้ชายที่เธอเพิ่งด่าว่าเลวไปหยกๆ

พิช พิชญุตม์ มน มนนัทธ์ธร แม่เขาจ้างเธอให้แต่งงาน ส่วนเขาจ้างเธอให้หย่า การแต่งงานที่มากด้วยเงื่อนไข แต่เธอกับไร้ทางเลือก การอยู่ด้วยกันฉันท์สามีภรรยาที่ไร้ซึ่งใจ ทว่าได้สร้างสิ่งที่มีค่ามหาศาลให้กับเธอ “รับไปซะ สิบล้านแลกกับการหย่า พรุ่งนี้เช้าเราจะไปที่เขตด้วยกันเพื่อเซ็นต์ใบหย่า” ...นั่นคือคำพูดผู้ชายที่เป็นสามี พูดขึ้นภายในห้องหอแสนสวยที่ญาติผู้ใหญ่เพิ่งอวยพรให้รักกันหวานชื่น อยู่ด้วยกันยืนนานถึงขั้นถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร... ตัวอย่าง "เธอมียายด้วยเหรอ? แล้วทำไมวันแต่งงานไม่เห็นยายเธอมาร่วมงานล่ะ ไม่สิ วันนั้นไม่มีญาติฝ่ายเธอมาแม้แต่คนเดียว" "ยายมนไม่สบายค่ะ เลยไม่ได้มางานแต่งงานของเรา" "แล้วญาติคนอื่น? หรือว่าเธอไม่มีญาติคนอื่นเลยนอกจากยาย คงไม่ใช่ว่าเธอเกิดจากต้นกล้วยแล้วยายไปเก็บมาเลี้ยงหรอกนะ" มนนัทธ์ธรเกือบจะหัวเราะให้กับคำประชดของเขา ดีที่ห้ามตัวเองเอาไว้ได้ทัน ไม่อย่างนั้นอาจจะถูกเขากินหัวเอาได้ เกิดจากต้นกล้วย?...พูดซะเธอไม่ใช่คน "ไม่มีค่ะ พ่อแม่มนเสียตั้งแต่มนยังเด็ก ตอนนี้มนมีแค่ยายกับน้องสาว ที่น้องสาวไม่ได้มาเพราะต้องอยู่ดูแลยาย" "ญาติน้อยดีนี่ แต่ไม่ใช่ว่าอยู่นานไปจะยกโขยงกันมาเรียกร้องนั่นนี่นะ รู้ใช่ไหมว่าเธอจะไม่มีวันได้อะไร นอกจากเงินสิบล้านนั่น” พิชญุตม์พยักหน้าไปที่เช็คที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียง “หย่าให้ฉันซะ แล้วมันจะเป็นของเธอทันที" “อย่าซน” เสียงแหบห้าวที่ดังอยู่ข้างหูทำให้มนนัทธ์ธรอมยิ้ม นานแล้วที่พิชญุไม่ได้ผละออกห่างจากเธอหลังช่วงเวลาเร่าร้อนจบลง แต่กอดเธอกระชับกับอกแกร่ง มนนัทธ์ธรไม่แน่ใจว่าเขาจะรู้ตัวไหม แต่ที่แน่ๆ เธอรู้ตัว และเต็มใจที่จะอยู่ในอ้อมกอดเขา “ว่าแต่มนซน คุณพิชซนกว่ามนอีก” “ตรงไหนที่บอกว่าฉันซน” “ก็ตรงที่คุณพิชบีบนมมนไม่หยุด กับลูบสะโพกมนอยู่นี่ไง” “ท้องเหรอมน?” มนนัทธ์ธรหันวับไปมองคนที่เธอคิดว่าเขายังอยู่ที่บริษัท “ว่าไงมน? เธอท้องใช่ไหม?” มนนัทธ์ธรสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด พูดออกไปด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ค่ะ มนท้อง” ยอมรับว่าตกใจที่พิชญุตม์รู้เรื่องที่เธอเองก็เพิ่งรู้ได้ไม่นาน และยังกลับมาบ้านก่อนเวลาเลิกงานราวกับนกรู้ “กี่เดือนแล้ว?” “หกสัปดาห์ค่ะ” มนนัทธ์ธรตอบ มองเขาโดยไม่หลบสายตา “...” “ถึงเขาจะยังเป็นแค่เจ้าก้อน เป็นลูกที่เกิดมาจากความไม่ตั้งใจ แต่มนก็ทำร้ายเขาไม่ลง มนทำร้ายเขาไม่ลงจริงๆ มนรู้ว่าคุณพิชไม่ต้องการเขา...” “...” “...คุณพิชจะไม่ทำร้ายเขาใช่ไหม”

‘เฌอริตา’ สาวสวยหน้าเหวี่ยงสตาร์ดังของคณะบริหารตั้งใจจะไปเซอร์ไพร์สแฟนหนุ่มรุ่นพี่ในคืนวันสิ้นปี แต่ดันถูกแฟนหนุ่มเซอร์ไพร์สกลับโดยการพาผู้หญิงคนอื่นไปเล่นซักเย่อที่คอนโด ทว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้เธอได้เจอกับ ‘พรินทร์’ หรือ ‘มีนวิศวะ’ หนุ่มหล่อสุดฮอต 1 ใน 4 จตุรเทพ ผู้ชายที่ถูกขนานนามให้เป็นยอดพีระมิดของคณะวิศวะ จากเหตุการณ์ไม่น่าจดจำใครจะคิดว่ามันจะกลายเป็นจุดเริ่มต้นให้เธอพลาด...รัก ผู้ชายที่ชื่อมีนวิศวะแบบถอนตัวไม่ขึ้น ความสัมพันธ์ของเราไม่มีคำนิยาม ไม่มีสถานะ แต่เธอก็ยังพลาด...ที่เผลอใจให้เขา มีน พรินทร์ นักศึกษาชั้นปีที่ 4 คณะวิศวกรรมศาสตร์ : หนุ่มหล่อสุดฮอต 1 ใน 4 จตุรเทพ ผู้ชายที่ถูกขนานนามให้เป็นยอดพีระมิดของคณะวิศวะ เฌอริ เฌอริตา นักศึกษาชั้นปีที่ 3 คณะบริหารธุรกิจ : สาวสวยสตาร์ดังของคณะ เจ้าของฉายา(หน้า)เหวี่ยงธรรมชาติ

‘พุดน้ำบุษย์’ คิดมาตลอดว่าการแต่งงานภายใต้เงื่อนไขเพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจที่ไม่มีความรักเข้ามาเกี่ยวข้อง เมื่อถึงเวลาที่ต้องหย่าก็แค่ต่างคนต่างไป แต่ใครจะคิดว่าหลังจากการหย่ากันแล้ว ‘ปิยังกูร’ ไม่ได้เอาไปแค่ใบหย่าแต่เขายังเอาหัวใจของเธอไปด้วย ระยะเวลาเกือบสี่ปีที่อยู่ในสถานะสามีภรรยาใช้ชีวิตคู่ร่วมกัน ทำให้เธอหลงรักสามีโดยไม่รู้เนื้อรู้ตัว พอจะรู้ตัวก็ตอนที่เผลอมอบหัวใจให้เขาทั้งดวง ที่เซอร์ไพรส์กว่าการมอบหัวใจให้... คือการที่อดีตสามีได้ใบหย่าไปแล้วทว่ากลับทิ้งของสำคัญเอาไว้ให้เธอดูต่างหน้า... และของสำคัญที่ว่าก็ดันหน้าตาเหมือนเขายังกับแกะ ‘แม่เลี้ยงเดี่ยว... ก็เคยแต่ใช้เรียกคนอื่น ใครจะคิดว่าวันหนึ่งต้องใช้มันกับตัวเอง’ “บัวจะหย่า ถ้าพี่โปรดไม่ยอมบัวก็จะฟ้องหย่า ยังไงศาลก็ต้องเข้าข้างบัว ยอมให้บัวหย่า" "เธอไม่จำเป็นต้องฟ้องหย่าเลยดอกบัว ไม่จำเป็นสักนิด เธอไม่ต้องกลัวว่าพี่จะไม่ยอมหย่าให้เธอเพราะพี่ไม่เคยคิดจะรั้งเธอไว้ตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ที่พี่ถามเพราะอยากจะแน่ใจว่าเธอพร้อมที่จะหย่าจริงๆไม่ใช่พูดเพ้อเจ้อเป็นเด็กเล่นขายของ แต่พอถึงเวลาก็ทำเป็นลืมคำพูดของตัวเอง"

เขาเข้าหาเธอ มาทำให้เธอรักหมดหัวใจ ทั้งที่เขาเองก็รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่า...เส้นทางชีวิตที่เขาเลือกเดิน ไม่มีเธออยู่ในนั้น ตัวอย่าง พิมพ์อัปสรหยิบโทรศัพท์ที่ไม่ได้สนใจตลอดสามชั่วโมงขึ้นมาดู ข้อความที่ส่งหาปาลทัตถูกเปิดอ่านและมีการตอบกลับตั้งแต่สองชั่วโมงก่อน PANTHAT.T : ใครบอกเรา? PANTHAT.T : ว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นแฟนพี่? PANTHAT.T : เรียนเสร็จโทรหาพี่ด้วย สองข้อความแรกถูกส่งมาก่อน คงเพราะเธอไม่ได้เปิดอ่านข้อความที่สามก็เลยถูกส่งมาหลังจากที่เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง PRIM Pimapsorn : ไม่ใช่เหรอคะ? PANTHAT.T : หมายถึง? ข้อความที่ส่งไปถูกเปิดอ่านและตอบกลับในทันที PRIM Pimapsorn : หมายถึง... PRIM Pimapsorn : ผู้หญิงที่พริ้มเห็นวันนั้นเธอไม่ใช่แฟนพี่ปาล? ไม่ใช่คนคุย? ไม่ใช่คนที่พี่ปาลกำลังจะคบด้วย? ไม่ใช่ผู้หญิงที่มีสถานะพิเศษกว่าผู้หญิงคนอื่น? PANTHAT.T : ครับ PANTHAT.T : ไม่ใช่... PANTHAT.T : ผู้หญิงคนนั้นเธอเป็นแค่คนรู้จัก ไม่มีสถานะอื่นมากกว่านั้น ***************** “พี่เคยบอกพริ้มแล้วไม่ใช่เหรอว่าอะไรที่เห็นแล้วไม่สบายใจก็ไม่ต้องดู ไม่ต้องสนใจ ใครจะพูดอะไรก็ปล่อยให้เขาพูดไป เพราะมันไม่มีอะไรทั้งนั้น” พูดแบบนี้ก็แปลว่าปาลทัตเองก็รู้ว่าเพื่อนตัวเองคิดยังไง? รู้แต่ไม่ห้ามไม่ว่า แต่มาบอกเธอที่เป็นแฟนไม่ให้สนใจ “พริ้มก็ไม่ได้อยากดู ไม่ได้อยากเห็นอะไรแบบนั้นสักนิด พี่ปาลคิดว่าพริ้มอยากเห็นเหรอ? คิดว่าพริ้มอยากเห็นผู้หญิงอื่นมองแฟนพริ้มด้วยสายตาหวานเชื่อมเหมือนอยากจะลากขึ้นเตียงเหรอ คิดว่าพริ้มอยากเห็นอะไรแบบนั้นเหรอ ก็มีแต่บรรดาเพื่อนเก่าของพี่ปาลทั้งนั้นแหละที่ขยันแท็กพี่ปาลมาเพื่อหวังจะให้พริ้มเห็น” “เช็คโทรศัพท์พี่มั้ยพริ้มจะได้สบายใจ” ปาลทัตพูดเสียงเรียบ ยื่นโทรศัพท์ที่ปลดล็อคแล้วให้พิมพ์อัปสร ส่วนคนถูกยื่นโทรศัพท์ก็นิ่งไปเหมือนกัน ไม่คิดว่าปาลทัตจะทำแบบนี้ “พี่ปาลประชดพริ้มเหรอคะ?” “ไม่ประชด พริ้มไม่สบายใจ พี่ก็พร้อมให้พริ้มเช็คโทรศัพท์เพื่อความสบายใจของพริ้มไง พริ้มจะได้รู้ว่ามันไม่มีอะไรอย่างที่พี่บอก แต่จะให้พี่บล็อคไลน์บล็อคไอจีพี่ก็คงทำไม่ได้ ถึงยังไงเราก็ยังเป็นเพื่อนกันอยู่”

ถ้าสีดาต้องคู่พระราม แล้วเธอที่ชื่อ \'สีดา\' จะต้องมีสามีชื่อ \'(ราม)รามิล\' หรือเปล่า "คบกับผม ผู้ชายคนนั้นจะหายไปทันที" เพราะคำพูดนั้นของเขาทำให้เธอลังเล และ เพราะคำพูดนั้นของเขาอีกเหมือนกัน... "นอนนี่ได้ไหม?" "ถ้าให้นอนเราจะมีอะไรกันหรือเปล่า" "มี" ตัวอย่าง “คุณจริงจังแค่ไหน เรื่องที่พูด” รามิลยกยิ้ม รู้ทันทีว่าสีดาหมายถึงเรื่องไหน “ผมอายุสามสิบสองกำลังจะสามสิบสามในอีกไม่กี่เดือน ทุกเรื่องที่ผมพูดล้วนผ่านการคิดมาแล้ว” “ฉันไม่ชอบผู้ชายเจ้าชู้ เกลียดที่สุดพวกที่สร้างโลกสองใบ” “ที่ผ่านมาผมคบผู้หญิงทีละคน” รามิลยิ้มใส่ตาคนตรงหน้า ก่อนจะพูดเสียงทุ้ม “ก็อย่างที่บอกคุณ ตอนนี้ผมโสด” “ทำไมคุณถึงอยากคบกับฉัน” “ผมชอบคุณ” “พี่...” สีดาเรียกเขาเสียงแผ่ว ริมฝีปากบางเม้มแน่น รู้สึกถึงความตื่นตัวที่ดุนดันตรงสะโพกงอนของตัวเอง มันทั้งแข็งและร้อน ชัดเจนจนเธอไม่กล้าขยับ กลัวว่าถ้าเธอขยับอะไรต่อมิอะไรมันจะแนบชิดกันมากกว่านี้ เพราะแค่นี้เธอก็แทบหายใจไม่ออก “ครับ” “ไม่ทำนะ” “ทำอะไรครับ?” รามิลเอ่ยถามยิ้มๆ สีดาหน้าแดง อยากจะทุบคนตรงหน้าแรงๆ ทำมาเป็นไม่เข้าใจแต่มือจับสะโพกเธอแน่นไม่ยอมปล่อย บางจังหวะก็เด้งหน้าขาแกร่งขึ้นใส่สะโพกเธอ พอเขาขยับตัวจุดอันตรายของเราก็ยิ่งลงล็อค ก้นงอนของเธอที่เคยนั่งอยู่บนต้นขาแกร่งกลายเป็นนั่งทับปืนใหญ่ของเขาทันที มันร้อนและแข็งจนเธอต้องกลั้นหายใจ “อ๊ะ...” ความตกใจที่มาพร้อมกับความเสียวซ่านทำให้สีดาเผลอครางออกมา ก่อนจะยันมือทั้งสองข้างกับหน้าท้องเรียบตึง “ขึ้นให้หน่อย” คำพูดของเขาทำให้เธอหน้าแดง “ทำไม่เป็น” ก็รู้แหละว่ามันต้องขยับขึ้นลง “แค่ขยับขึ้นลง เดี๋ยวพี่ช่วยจับจังหวะ” “แล้วทำไมพี่ไม่ทำเอง” สีดามองค้อนคนมากประสบการร์ที่กำลังเป็นครูให้เธอ “อยากให้เราทำให้” รามิลยิ้ม ยกมือขึ้นขย้ำสองอกอวบอย่างหมั่นเขี้ยว “นะครับ พี่อยากเห็นเราเคลื่อนไหวบนตัวพี่” สีดาหน้าแดง ก่อนจะขยับสะโพกขึ้นลงตามที่มือหนากำหนด รามิลเป็นผู้นำให้เธอในช่วงแรกก่อนจะปล่อยมือเมื่อเธอคุ้นกับจังหวะ มือหนาของเขาเปลี่ยนเป้าหมายไปที่อกอวบของเธอ เขาบีบเคล้นตามจังหวะที่เธอขยับสะโพกขึ้นลง ซึ่งการกระทำของเขายิ่งเพิ่มความเสียวซ่านให้กับเธอ

หลายเรื่องราวระหว่างเธอกับเขาเกิดขึ้นเพราะความ 'บังเอิญ' บังเอิญ...เขาคือคนที่ยื่นร่มให้เธอในวันฝนตก บังเอิญ...เธอเห็นเขากับแฟนเก่า(เมียคนอื่น) อยู่ด้วยกัน บังเอิญ...เขาคือคนที่ช่วยเธอในวันที่รถเสีย ทว่ามีหนึ่งเรื่องที่ไม่ได้เกิดขึ้นเพราะความบังเอิญ แต่เกิดเพราะความตั้งใจ...คือเรื่องที่เธอกับเขา 'รักกัน' ตัวอย่าง “หมอจีบอุ่นเหรอ?” เธอไม่ใช่เด็กที่จะไม่รู้ว่าที่ผ่านมารักษ์มองเธอด้วยสายตาแปลกๆ อยู่หลายครั้ง ทว่าที่ผ่านมาเธอยังไม่แน่ใจ แต่การกระทำของเขาตอนนี้ทำให้เธอมั่นใจว่าตัวเองกำลังถูกเขา ‘จีบ’ “ครับ ผมกำลังจีบอุ่น” อบอุ่นยิ้มเขิน ขยับริมฝีปากเพื่อขบเม้มกันเบาๆ ถึงไม่มองกระจกก็เดาได้ว่าหน้าตัวเองคงจะแดงไม่น้อย ไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูกจีบ แต่เป็นครั้งแรกที่คนมาจีบทำให้เธอรู้สึกเขินจนทำตัวไม่ถูก อา... หมอเล่นอ่อยมาแบบนี้ แล้วเธอจะทำอะไรได้ นอกจาก... “จะจีบอุ่นรู้เหรอว่าอุ่นโสด?” คำพูดนี้ของอบอุ่นทำให้คิ้วเข้มของรักษ์ถึงกับขมวดยุ่ง หัวคิ้วแทบชนกัน เขากำลังเครียด ทว่าอบอุ่นกับยิ้มกว้าง หัวเราะออกมาอย่างสดใส “มีคนมาจีบอุ่นเยอะค่ะ แต่อุ่นยังไม่คบใคร อ่อ คนคุยก็ไม่มีค่ะ” รักษ์ยิ้ม ส่ายหน้าน้อยๆ ก่อนจะยื่นมือออกไปวางบนศรีษะสวยพร้อมกับลูบเบาๆ อย่างเอ็นดู “สรุปว่าโสด? แบบนี้ผมก็จีบอุ่นได้?” โสดค่า จีบได้ค่า... “หยุดน่ารักได้แล้วครับ ถ้าอุ่นยังทำตัวน่ารักอยู่แบบนี้พี่หยุดตัวเองไม่ได้แน่” รักษ์พูดเสียงพร่าหลังถอนจูบจากคนตรงหน้า “มัน...ตื่น” อบอุ่นถึงกับหน้าแดง เงยหน้าขึ้นมองคนที่เพิ่งจะจูบตัวเองดวงตาหวานเชื่อม รับรู้ตัวตนที่ตื่นตัวเต็มที่ของเขา ที่ตัวเองนั่งทับอยู่ สาบานว่าตอนที่จูบกันเธอไม่ได้นึกถึงมันเลย “ครับ มันตื่นตั้งนานแล้ว” รักษ์ยิ้ม เขาไม่เคยปิดบังความต้องการของตัวเองที่มีต่ออบอุ่น เขาตื่นได้ไม่ยากแค่ได้สัมผัสเธอ แค่เธอ...คนที่อยู่ในอ้อมกอดของเขาตอนนี้ “พี่ก็รักอุ่นครับ” “อุ่นรู้ค่ะ” อบอุ่นยิ้มกว้าง พยักหน้าขึ้นลง “หือ?” “สายตาพี่รักษ์บอกอุ่นมาตลอดว่า ‘พี่รักษ์รักอุ่น’” “ครับ พี่รักอุ่น” รักษ์ยิ้ม หรี่ตามองคนบนตักด้วยสายตาจริงจัง “ที่บอกเพราะอยากให้อุ่นมั่นใจ อยากให้รู้ว่าพี่รู้สึกยังไงกับอุ่น ไม่ใช่เพราะพี่จะใช้มันเป็นข้ออ้างเพื่อนอนกับอุ่น” “แสดงว่าพี่รักษ์ไม่อยากนอนกับอุ่น?” “อยากครับ อยากมาตั้งแต่แรก อุ่นก็รู้ว่าพี่ไม่เคยปิดบังความต้องการที่มีต่อเรา”

‘หัวใจให้ไปแล้ว ใครเขาเอาคืนกันวะ’ นิยายรักฟีลกู๊ดที่แอบหื่น พระเอกนางเอกรักและคบกันมาตั้งแต่มัธยม เรียนมหาวิทยาลัยด้วยกัน และจบลงด้วยการแต่งงาน ที่สำคัญคลั่งรักกันมากๆ ภีม ภูรินทร์ ลูกแพร์ ลลินดา ตัวอย่าง “สวยมั้ย?” “หือ? บอกแล้วไม่ใช่เหรอ?” “ไม่ใช่แพร์” สายตาของภีมที่มองสบตาทำให้ลูกแพร์ต้องรีบพูด “สาวชุดแดงโต๊ะซ้ายมือไง? มองมาสี่รอบแล้วนะ” รอบที่หนึ่งอาจจะไม่แน่ใจ รอบที่สองขอมองซ้ำเพราะความชัวร์ รอบที่สามคือเริ่มอ่อย ส่วนรอบที่สี่คือตั้งใจอ่อย “จำไม่ได้เหรอว่าเราสายตาสั้น?” “อือ? ไม่สั้นนะ สายตาภีมปกติ” ก็เพิ่งไปวัดสายตากันมาเมื่อเดือนก่อน ร้านที่ไปก็เป็นร้านที่พี่ลูกหม่อนแนะนำ ก็ไม่น่าจะผิดพลาด หรือเธอจะจำตัวเลขผิด “ใครบอกว่าปกติ สั้นมาหกปีแล้ว” “จริงเหรอ ทำไมแพร์ไม่รู้ล่ะ” ใบหน้าจริงจังของคนพูดทำให้ลูกแพร์ลังเล หรือว่าเธอจะจำผิดจริงๆ “สายตาภีมสั้นอยู่เท่าไหร่? ต้องตัดแว่นมั้ย?” “...” “ว่าไง? สายตาภีมสั้นอยู่เท่าไหร่?” ลูกแพร์ถามซ้ำเมื่อคนที่บอกว่าตัวเองสายตาสั้นไม่ยอมตอบ “สายตาฉัน(สั้น)อยู่ที่เธอ ต้องตัดแว่นมั้ย?”

Friend Zone...คือสถานการณ์ที่บุคคลหนึ่งอยากมีความสัมพันธ์รักใคร่กับบุคคนหนึ่งที่คิดและรู้สึกกับตัวเองแค่เพื่อน พูดง่ายๆ ก็คือ... การแอบรักเพื่อนสนิทตัวเองข้างเดียว และอยากเป็นมากกว่าเพื่อนแต่เขาไม่เอา คุณเคยไหม? ส่วนเธอ... รักเขาจนไม่เหลือสายตาเอาไว้มองคนอื่นเลยแหละ "มึงชอบกูเหรอหนาม" "..." "ถ้ามึงชอบกูก็หยุดซะ เพราะกูไม่ได้ชอบมึง แล้วก็เลิกจุ้นเลิกวุ่นวายเรื่องของกูสักที แม่ง น่ารำคาญ"