DOCOTR OBSESSION - คลั่งรักหมออคิน

⚠️ คำเตือนเนื้อหา: ❗นิยายเรื่องนี้เป็นแนวโรแมนติกดราม่าที่มีเนื้อหาค่อนข้างรุนแรงทางอารมณ์ และมีฉากความสัมพันธ์ทางกายที่เข้มข้น ควรใช้วิจารณญาณในการอ่าน ❗ตัวละครบางตัวมีพฤติกรรมในด้านมืดและผ่านประสบการณ์ทางจิตใจที่ส่งผลต่อพฤติกรรม ความสัมพันธ์ในเรื่องไม่ได้สะท้อนแบบอย่างความรักที่เหมาะสมในชีวิตจริง 🖤 นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนเพื่อความบันเทิงเท่านั้น 🖤 เหตุการณ์ ตัวละคร สถานที่ และบุคคลใด ๆ ที่ปรากฏในเรื่อง มิได้อ้างอิงหรือสะท้อนความจริง หรือเจตนาให้พาดพิงบุคคลใดในโลกแห่งความเป็นจริง ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณ และรับชมด้วยใจเปิดเสรีในโลกของจินตนาการ ในโลกใบนี้ มีบางครั้งที่เสียงหัวเราะของเด็กคนหนึ่ง...สามารถปลุกอดีตทั้งชีวิตให้ฟื้นกลับมาได้ เสียงหัวเราะแผ่วเบาแต่ชัดเจน ลอยมากับกระแสลมแอร์เย็นเฉียบภายในโถงแผนกศัลยกรรมหัวใจ โรงพยาบาลเอกชนระดับไฮเอนด์อย่าง RAVEN โรงพยาบาลที่ขึ้นชื่อว่ามีค่าใช้จ่ายแพงที่สุดในประเทศ มีเครื่องมือการแพทย์ทันสมัยที่สุด และมีแพทย์ผู้เชี่ยวชาญในทุกสาขาที่คัดสรรอย่างเข้มงวด อคิน ธาดาวรากุล — ศัลยแพทย์ระบบประสาทวัย 34 ปี หนึ่งในแพทย์ที่ใครหลายคนกล่าวขวัญถึงในฐานะ “มือมีดระดับอัจฉริยะ” ยืนนิ่งอยู่หน้าห้องตรวจพิเศษ เขาสูง 188 เซนติเมตร รูปร่างสมส่วนในชุดกาวน์ขาวสะอาด ด้านในเป็นเสื้อเชิ้ตสีน้ำเงินกรมเข้มพับแขนเหนือข้อศอกเล็กน้อย ใบหน้าของเขาคมจัดอย่างกับถูกสลักขึ้นจากหินอ่อน ผิวขาวแบบคนที่ไม่เคยโดนแดด ดวงตาสีเทาหม่นที่มักปราศจากอารมณ์ ริมฝีปากบางที่ไม่เคยมีรอยยิ้มเลยตลอดกะทำงานทั้งวัน เขาไม่ใช่แค่หมอ เขาคือความเงียบเย็นเดินได้ เขาคือ 'คนไข้ไม่มีสิทธิถาม' และ 'เพื่อนร่วมงานไม่กล้าเข้าใกล้' คนที่ได้ทุกอย่างจากพรสวรรค์ ฐานะ และวินัยที่โหดร้ายกับตัวเอง...ยกเว้นอย่างเดียว — ความรู้สึก มือของเขากำลังถือแฟ้มข้อมูลคนไข้รายใหม่ ท่ามกลางการสนทนาของพยาบาลหัวหน้าและหมอร่วมทีมคนอื่น ๆ ที่กำลังเดินผ่าน แต่แล้ว... เสียงหัวเราะใส ๆ ของเด็กผู้ชายคนหนึ่งก็ดังแทรกขึ้นมา — เหมือนเข็มทิ่มเข้าไปกลางใจอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เขาหยุดเดินทันที แฟ้มในมือถูกบีบแน่น สายตาคู่คมมองผ่านกระจกใสออกไปยังทางเดินฝั่งตรงข้าม เธอเดินผ่านมาแล้ว...ช้า ๆ พร้อมเสียงหัวเราะของเด็กชายข้างกาย หญิงสาวคนนั้นมีรูปร่างผอมเพรียวในเสื้อเชิ้ตสีซีดกับกระโปรงผ้าฝ้ายเก่าที่ดูซักมาไม่ต่ำกว่าสิบครั้ง ผมยาวสีดำถูกมัดหลวม ๆ พาดไหล่ ดวงตากลมโตหันมองน้องชายอย่างห่วงใย เธอไม่เห็นเขา ไม่แม้แต่จะรู้ว่าเขายืนอยู่ตรงนั้น แต่เขาเห็นเธอชัดเจน… เธอคือ ไลลา หญิงสาววัย 26 ปี ที่โตมากับนที — น้องชายวัย 12 ปีจากสถานสงเคราะห์เดียวกัน เด็กหญิงที่เคยเป็น “พี่เลี้ยงเด็ก” ให้กับเด็กกำพร้าทุกคน ทั้งที่ตัวเองก็ยังแบกรอยแผลในใจจากการถูกทอดทิ้งไม่ต่างกัน “เราต้องเติบโตดีๆ ให้ได้...จะได้ดูแลทีนเอง” เธอเคยบอกกับตนเองตั้งแต่อายุแค่สิบสี่ขวบ เธอเรียนดีพอใช้ได้ ได้ทุนเรียนฟรีจนจบปริญญาตรีในสายสังคมศาสตร์จากมหาวิทยาลัยรัฐบาลแห่งหนึ่ง แต่ชีวิตหลังเรียนจบกลับไม่เหมือนใคร ใบจบของเธอไม่ดึงดูดพอ ประวัติไม่มีอะไรโดดเด่น และภาระในบ้านก็ไม่เหมือนใคร นที — เด็กชายที่หัวใจมีตำหนิมาตั้งแต่เกิด ต้องกินยาต่อเนื่อง และเข้ารพ.เป็นระยะตลอดชีวิต ไลลาทำงานพาร์ตไทม์ที่ร้านกาแฟเล็ก ๆ ย่านสถานีรถไฟฟ้า ทุกเช้าเธอตื่นตีห้า รีบต้มข้าวต้มให้ทีนก่อนจะวิ่งไปทำงาน แล้วกลับมาสลบคาเตียงทุกคืน แม้จะสมัครงานตามสายที่เรียนมาไม่รู้กี่ครั้ง… แต่สัมภาษณ์ก็ถูกยกเลิกกลางคันบ้าง เพราะทีนป่วยบ้าง เพราะเธอมาสายจากนอนเฝ้าน้องที่ห้องฉุกเฉินบ้าง โลกของไลลา คือโลกที่ความจนกัดกินความฝันอย่างช้า ๆ และวันนี้...คือวันสำคัญ เพราะหมอที่ รพ.เก่าแนะนำให้ย้ายมารับคำปรึกษาเคสพิเศษกับศัลยแพทย์ระดับประเทศ เธอรวบรวมเงินเก็บแทบทั้งหมดเพื่อพาน้องชายมาโรงพยาบาล RAVEN “อย่าวิ่งเร็วสิ ทีน หอบอีกจะทำยังไง” ไลลาก้มลงพูดกับน้องชายเบา ๆ ขณะก้าวเข้าไปในโถงกลาง “ผมตื่นเต้นนี่นา หมอคนนี้เก่งสุดในประเทศเลยใช่มั้ย?” นทีเงยหน้าถามตาเป็นประกาย “ก็...เขาเก่งแหละ” เธอยิ้มบาง ๆ พูดด้วยน้ำเสียงไม่กล้าให้ความหวังนัก แต่ในอีกฟากของกระจก... ชายผู้เป็น “หมอคนนั้น” กำลังยืนนิ่ง ไม่ไหวติง ภาพใบหน้าของเธอ ดวงตาคู่นั้น ท่าทางการเดิน การเอียงคอ... ทุกอย่าง...เหมือนกับ “ภาพจำ” จากอดีตที่เขาไม่กล้าหยิบกลับมาคิดถึงเลยสักครั้งในรอบหลายปี ไม่ใช่เพียงเพราะมันเจ็บ แต่เพราะเขาไม่เคยเจอใครที่เหมือนขนาดนี้มาก่อน เขาหายใจไม่ออก มือที่บีบแฟ้มแน่นจนข้อขาวซีดสะท้อนแสงไฟเย็นจัดในโรงพยาบาล ไม่ใช่เพราะเธอสวย ไม่ใช่เพราะเธอมีเสน่ห์ แต่เพราะเธอทำให้เขานึกถึง ‘เธอคนนั้น’...คนที่เขาไม่เคยลืม อคินไม่ได้เชื่อเรื่องความบังเอิญ แต่วันนี้...เขาเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าเขา ‘กำลังเห็นภาพหลอน’ หรือ ‘ถูกชะตากรรมลากกลับไปหาความทรงจำที่หลีกหนีไม่ได้’ กันแน่ เขาก้าวเท้าอย่างช้า ๆ หมายจะเดินตามไปให้ทันเธอ... แต่ไม่ทัน หญิงสาวกับเด็กชายเดินเลี้ยวหายเข้าไปในโซนห้องรับรอง อคินยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น เหมือนถูกตรึงไว้ด้วยมือที่มองไม่เห็น และทันใดนั้นเอง เขาก็รู้สึกได้ว่า… เธอไม่ใช่เธอ…แต่เธอได้เดินเข้ามาในชีวิตเขาแล้ว — และเขาจะไม่มีวันปล่อยให้เธอเดินออกไปอีกครั้ง เสียงเครื่องปรับอากาศในห้องพักแพทย์ชั้นบนสุดยังคงพ่นลมเย็นออกมาอย่างสม่ำเสมอ แสงไฟจากโคมเพดานสีขาวอมเหลืองให้ความรู้สึกคล้ายห้องทดลองมากกว่าห้องสำหรับมนุษย์พักผ่อน อคินนั่งอยู่บนโซฟาหนังสีดำ ภายในห้องส่วนตัวที่เงียบเกินไปสำหรับใครสักคนที่สมควรนอนหลับได้ง่าย แต่เขากลับนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น… ในมือมีแก้วกาแฟที่เย็นชืดไปนานแล้ว และบนโต๊ะตรงหน้ามีแฟ้มประวัติผู้ป่วยที่ยังไม่ถูกเปิดออก แค่เสี้ยววินาทีที่เขาหลับตา ภาพใบหน้าเมื่อบ่ายวันนี้ก็ลอยขึ้นมาในหัว ใบหน้าของหญิงสาวคนนั้น… หรือไม่ใช่? หรือเป็นลลิน… หรือเป็นความฝัน? เขาไม่รู้แน่ชัดเลย เขาเคยคิดว่าตัวเองเลิกฝันถึงลลินไปแล้ว หรืออย่างน้อย… ก็เก็บเธอไว้ในกล่องลึกที่สุดของความทรงจำ แต่วันนี้ ภาพของหญิงสาวในชุดผ้าฝ้ายราคาถูก ดวงตากลมโตที่จ้องน้องชายอย่างห่วงใย กลับชัดเจนกว่าความทรงจำที่เขาพยายามกดไว้เสียอีก ยิ่งเขาหลับตา ภาพเหล่านั้นยิ่งชัด ชัดจนน่ากลัว เขาลุกขึ้น เดินช้า ๆ ไปที่กระจกหน้าต่างบานใหญ่ที่สามารถมองเห็นทิวทัศน์ของเมืองหลวงยามค่ำคืน ไฟถนนพราวระยิบ ผู้คนที่แค่จุดเท่าเม็ดทรายเคลื่อนไหวอยู่ข้างล่าง แต่ในหัวเขา ไม่มีเสียง ไม่มีแสง ไม่มีแม้แต่ความคิด มีแค่ภาพใบหน้าผู้หญิงคนหนึ่งซ้ำแล้วซ้ำเล่า ไม่ใช่แค่หน้าเธอ… แต่สีหน้าแบบเดียวกับลลินในค่ำคืนสุดท้าย น้ำเสียงแบบเดียวกับที่ลลินเคยพูดกับเขา “ผมต้องรู้ว่าเธอเป็นใคร...ก่อนที่ความหลอนนี้จะกลืนผมลงไปจนหาทางกลับไม่เจอ” เขาพึมพำกับตัวเองเบา ๆ ในความมืด “ผมต้องรู้ให้ได้” เขาไม่เชื่อเรื่องพรหมลิขิต ไม่เชื่อเรื่องเวรกรรม ไม่เชื่อว่าความบังเอิญจะพาใครบางคนที่ ‘เหมือนมากขนาดนี้’ มาอยู่ตรงหน้าเขาโดยไร้เหตุผล ถ้าเธอเป็นภาพหลอน… เขาต้องรักษาตัวเองให้หาย ถ้าเธอมีตัวตนจริง… เขาต้องรู้ว่าเธอมาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไร เขาเดินกลับไปหยิบแฟ้มคอมพิวเตอร์ เปิดหน้าจอเงียบ ๆ ระบบฐานข้อมูลของโรงพยาบาลเปิดขึ้นด้วยลายนิ้วมือ แต่เขากลับไม่รู้ชื่อของเธอ ไม่รู้แม้กระทั่งเบาะแสเล็กที่สุด ทุกอย่างเกี่ยวกับเธอ…คือช่องว่างที่เขาอยากเติมเต็ม เขาลุกขึ้นอีกครั้ง ร่างสูงในชุดเสื้อยืดกับกางเกงวอร์มสีเข้มเดินวนไปมาในห้องเหมือนสัตว์ที่ถูกขังอยู่ในกรง ความเงียบทำให้เสียงฝีเท้าเขาดังเกินควร หัวใจเขาเต้นถี่เกินปกติ เหมือนร่างกายจะจำอะไรบางอย่างได้ก่อนสมองจะยอมรับ “เธอเหมือนมาก…เหมือนจนใจเจ็บ” เขายืนพิงกำแพง หลับตา แล้วปล่อยให้ภาพของลลินไหลกลับมาอีกครั้ง หญิงสาวในชุดเดรสสีขาวยืนยิ้มกลางห้องพักฟื้นที่เคยเป็นของพวกเขา เสียงหัวเราะนุ่มนวล ดวงตากลมสั่นไหว มือที่ยื่นมาสัมผัสหน้าเขาเบา ๆ แล้วทุกอย่างก็สลายไปในพริบตา กลายเป็นภาพอีกใบหน้า ในชุดเชิ้ตซีด ๆ กับดวงตาคู่เดิมที่มองเด็กชายอย่างห่วงใย ไลลา… เขาเบิกตาโพลง หายใจแรง มือกำแน่นอย่างควบคุมไม่ได้ ภาพหลอนเริ่มทับซ้อนกันโดยไม่ให้เวลาคัดกรอง และนั่นคือสิ่งที่เขากลัวที่สุด อคินไม่ใช่คนกลัวความตาย เขาคือคนที่ใช้มีดผ่าตัดเปิดกะโหลกคนไข้มากกว่าร้อยเคสต่อปี แต่เขากลัวสิ่งที่ไม่มีคำอธิบาย กลัวสิ่งที่วิทยาศาสตร์ให้คำตอบไม่ได้ กลัวหัวใจตัวเอง…ที่ไม่ยอมเชื่อว่าสิ่งนี้เป็นเพียง ‘ความบังเอิญ’ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเบอร์สายตรงไปยังฝ่ายเวชระเบียน เสียงปลายสายรับด้วยน้ำเสียงงัวเงียเล็กน้อย เพราะเป็นเวลาหลังเที่ยงคืน “หมออคินครับ?” “ใช่ ผมต้องการชื่อผู้ปกครองเด็กชายที่มารับคำปรึกษาหัวใจตอนบ่าย...เคสฉุกเฉิน” มีเสียงกดแป้นพิมพ์ดังตามมาเบา ๆ “เคสน้องนทีใช่ไหมคะ?” “น่าจะใช่” “ชื่อผู้ปกครองคือคุณไลลา อินทรานนท์ค่ะ อายุยี่สิบหกปี” อคินไม่ตอบกลับทันที เขานิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ราวกับต้องการแน่ใจว่าชื่อนั้นมีอยู่จริง…และไม่ใช่สิ่งที่เขาสร้างขึ้นจากจินตนาการ “ขอบคุณ” เขาพูดเพียงแค่นั้น ก่อนวางสาย แต่ชื่อ ‘ไลลา อินทรานนท์’ กลับยังไม่ออกจากหัวเขา... มันก้องอยู่ในอกเหมือนเสียงสะท้อนที่ไม่มีใครได้ยิน นอกจากเขาคนเดียว เขานิ่งงันอยู่ชั่วครู่ — แล้วหลับตาลงเบา ๆ เพื่อเช็กให้แน่ใจ...ว่าเสียงหัวเราะของบ่ายวันนี้ ยังหลอนอยู่ในหัวเขาจริง ๆ คืนนั้นเขาไม่หลับเลยแม้แต่นาทีเดียว ทุกครั้งที่เขาหลับตา ภาพของเธอก็ชัดเจนขึ้น… และทุกครั้งที่เขาลืมตา เขากลับรู้สึก ‘ว่างเปล่า’ จนเจ็บ แต่ในความเจ็บนั้นมีความหมกมุ่นบางอย่างกำลังก่อตัวขึ้นช้า ๆ และเขารู้ดีว่า... เขาจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดไปง่าย ๆ แบบที่เคยปล่อย ‘เธอคนนั้น’ มาก่อนอีกแล้ว