ตอนที่ 1 - 2 : ดวงจิตพิสุทธิ์

1431 คำ

ตอนที่ 1 - 2 ดวงจิตพิสุทธิ์ องค์ชายจิ้งจอกยังคงบรรเลงบทราคะกระแทกบั้นท้ายเข้ากับร่องราคะอ่อนบางให้แนบแน่นถึงอารมณ์ ทุกการกระทำล้วนดุดันเร่งร้อน ไอราคะที่ขาดหายไปกว่าร้อยปี....ซียี่ตักตวงเสพกลิ่นไอราคะกับร่างเฉาเหวินจีอย่างเพลิดเพลิน ยิ่งได้ฟังเสียงร้องครางขณะร่วมบทรักของเฉาเหวินจี ซียี่ยิ่งอารมณ์เบิกบานเร่งเร้าแก่นกายตนเองหนักหน่วง สุดทางสวาทจ่ออยู่สุดปลายแก่นกายอยู่รำไร ซียี่รู้สึกถึงร่องราคะเฉาเหวินจีหดเกร็งบีบรัดท่อนเอ็นของเขาแน่น ร่างโปร่งพลันถอนแก่นกายออกจากร่องสวาทกระทันหัน ก่อนจับพลิกร่างบางให้หันหลัง เรียวขาอ่อนยวบถูกแยกออกจากกัน ท่อนเอ็นเขียวปูดโปนกระแทกสวนเข้าร่องสวาทเฉาเหวินจีอีกครั้ง เบื้องล่างติ่งกระสันต์นางถูไถเอากับขอบโต๊ะจนเฉาเหวินจีร่างกระตุกถี่ร่องสวรรค์นางหลั่งน้ำหวานฉ่ำเยิ้ม เฉาเหวินจีหอบหายใจไม่เป็นจังหวะขณะที่ร่องสวรรค์ยังถูกกระแทกกระทั้นถี่รัว บุรุษเรือนร่างโปร่งบางผู้นี้ เหตุใดถึงได้มีเรี่ยวแรงกระทำสวาทมากมายถึงเพียงนี้!!! ชั่วขณะนั้นเองห้วงนิมิตเฉาเหวินจีกลับเห็นภาพใบหน้างดงามเหนือมนุษย์ของซียี่ ...แทนที่จะเป็นซูโม่เหวิน.... ซียี่เองพลันรับรู้ได้เช่นกัน.....ดวงจิตพิสุทธิ์.....อันอุ่นร้อนขาวสะอาดพุ่งทะยานขึ้นมาที่ตำแหน่งชาดเมฆาสีแดงกลางหว่างคิ้ว ซียี่เอื้อมมือคว้าจับดวงจิตพิสุทธิ์อันนั้นไว้ทันที พร้อมกับหลั่งน้ำหยกราคะสีเงินของเผ่าจิ้งจอกเมฆาพวยพุ่งเข้าใส่ร่างเฉาเหวินจี เฉาเหวินจีหลับตาแน่น...แรงกระแทกสุดท้ายบดเบียดเข้ามาพร้อมกับความเสียวซ่านเม็ดติ่งกระสันต์ของนางทำเอาร่างบางถึงฝั่งสวรรค์ด้วยเช่นกัน ภาพนิมิตศาลาท้ายจวนพลิกกลับมาที่เรือนตะวันตกหอหมื่นเมฆาอีกครั้ง เรือนร่างขาวผ่องของเฉาเหวินจีนอนคว่ำอยู่บนเตียงยกพื้นที่เดิม ยามนี้ใบหน้าซียี่กลับมาสงบนิ่งเช่นเดิม หากแต่แก่นกายจิ้งจอกอันใหญ่ของเขายังคงเสียบคารูสวาทเฉาเหวินจี “....อย่า....อย่าเอาออก....” น้ำเสียงหวานใสเอื้อนเอ่ยถ้อยคำแผ่วเบา เฉาเหวินจีหลุดจากห้วงนิมิตมีสติรับรู้ถึงเรือนร่างล้ำลึกของนางกับกั้วซูรูปงามผู้นี้ ด้วยเหตุใดไม่อาจทราบได้...นางไม่อยากออกห่างจากเรือนร่างกั้วซู ราวกับจะเรียกร้องบทราคะอันหอมหวานอีกครั้ง ซียี่ดวงตาพลันสว่างวาบ ดึงท่อนเอ็นปูดโปนออกจากร่างเฉาเหวินจี ก่อนจับหันร่างบางหันหน้ามาหาเขา สองมือจับรั้งข้อมือทั้งสองของเฉาเหวินจีขึ้นเหนือศีรษะ ริมฝีปากดุดันพุ่งเข้าดูดดื่มความหวานจากโพรงปากเฉาเหวินจี ปลายลิ้นร้อนลวกคว้านไปมาดูดดึงปลายลิ้นเล็กเนิ่นนาน เฉาเหวินจีร่างอ่อนยวบสั่นสะท้าน นางยอมทอดกายให้กั้วซูผู้งดงามเหนือมนุษย์เสพราคะร่างนางอย่างเต็มใจ คำทำนายของนางนั้นเอาทิ้งไปที่ใดไม่อาจรับรู้ กลางอกเฉาเหวินจีรับรู้ถึงกระแสอุ่นร้อนวูบวาบ ซียี่หรี่สายตาก่อนใช้สองมือช้อนร่างบางขึ้นคร่อมท่อนเอ็นจิ้งจอกอีกครั้ง ร่องสวาทเฉาเหวินจีซุกประกบลงแท่งเอ็นเขียวคล้ำพอดิบพอดี นางแทบจะสำลักความใหญ่โตนั้น หากแต่ร่องราคะอุ่นร้อนของนางพลันรับรู้ถึงความหยาดเยิ้มอันเร่าร้อนพวยพุ่งออกมาจากท่อนเอ็นใหญ่ กระแสอุ่นร้อนกลางอกเฉาเหวินจีก่อตัวขึ้นอีกครั้ง ซียี่จับบั้นเอวเล็กจ้อยกระแทกเอากับท่อนเอ็นจิ้งจอกถี่รัว องค์ชายจิ้งจอกเช่นเขามอบบทรักอันเร่าร้อนบ้าคลั่งให้เฉาเหวินจีซ้ำไปซ้ำมา จิ้งจอกเมฆาสูบกลืนความสาวจากร่างกายนางไม่มีเหน็ดเหนื่อย จวบจนร่างบางของเฉาเหวินจีแน่นิ่งไปจึงได้ยอมปลดปล่อยในที่สุด ร่างเฉาเหวินจีนอนนิ่งไม่ได้สติอยู่บนเตียงยกพื้น เนื้อตัวนางเต็มไปด้วยคราบน้ำรักผสมปนกับคราบน้ำราคะสีเงินอันสูงส่งขององค์ชายจิ้งจอก ร่วมร้อยปีที่ไม่ได้สัมผัสดวงจิตพิสุทธิ์....ซียี่ถึงกับตักตวงราคะหยาบกระด้างเอากับร่างสตรีมนุษย์เช่นนี้ โชคดีที่เผ่าจิ้งจอกเมฆาไม่สามารถให้กำเนิดทายาทผ่านการเสพราคะได้ ไม่เช่นนั้นสตรีมนุษย์นางนี้จำต้องถูกดูดวิญญาณไปด้วย ซียี่เสพไอราคะจนเต็มอิ่ม ดวงตาสีดำลุ่มลึกจ้องมองไปยังเรือนร่างแน่นิ่งของเฉาเหวินจี ฝ่ามือเรียวยาวคว้าจับปอยผมนาง ก่อนดูดกลืนความทรงจำยามเสพสวาทออกจากร่างเฉาเหวินจี เมื่อรับมอบของแลกเปลี่ยนเรียบร้อยครบถ้วนแล้ว ซียี่จำต้องมอบคำทำนายที่นางเอ่ยขอไว้ตอบกลับไปเช่นกัน ปลายนิ้วเรียวยาวเสียบเข้ารูสวรรค์ร่างบาง ซียี่ปลุกนางด้วยกระทำปลายนิ้วจ้วงแทงเข้าออกร่องราคะบวมแดงของเฉาเหวินจีอีกครั้ง ร่างบางที่นอนแน่นิ่งพลันรู้สึกตัว เสียงร้องครางเสียวซ่านดังออกมาจากริมฝีปากเล็กก่อนที่เฉาเหวินจีจะถึงฝั่งฝันนั้น ซียี่ก้มลงกระซิบคำทำนายข้างใบหูเฉาเหวินจีพร้อมกันกับร่างบางกรีดร้องกระตุกถี่หลั่งน้ำหวานฉ่ำเยิ้ม ....เฉาเหวินจีสิ้นสติไปในค่อนรุ่งนั้นเอง.... “ก้วยเปียว....เอานางออกไป” สิ้นเสียงเอ่ยบอกจากด้านใน ก้วยเปียวร่างสูงหายเข้าไปด้านในอุ้มเอาร่างแน่นิ่งของเฉาเหวินจีออกมาจากห้อง ร่างสตรีนางนั้นภายนอกสวมใส่อาภรณ์เรียบร้อยดี หากแต่ก้วยเปียวผู้ดูแลเช่นเขาย่อมทราบดี สตรีนางนี้ทำการแลกเปลี่ยนพรหมจรรย์ล้ำค่ากับหนึ่งคำทำนายจากผู้เป็นนายเรียบร้อยแล้ว “นางสูญเสียดวงจิตพิสุทธิ์....ทั้งยังสูญเสียดวงจิตคำนึง...ห้ามพวกเจ้าเสพสมร่างนางต่อไม่เช่นนั้นจะก่อบาปให้ตนเองได้” “ขอรับซียี่” ลับตาร่างนายเหนือหัวไปแล้ว...ก้วยเปียวเพียงร่ายมนต์มายาให้ร่างเฉาเหวินจีนอนนิ่งก่อนส่งนางกลับออกไป อย่างน้อยนางจะนอนนิ่งเช่นนั้นไปอีกหนึ่งเดือน ที่ซียี่เอ่ยปากห้ามบรรดาก้วยเปียวเสพราคะร่างเฉาเหวินจีต่อ เป็นเพราะนางทิ้งดวงจิตคำนึงของซูโม่เหวินไปแล้วยามที่เสพราคะกับเขา เช่นนี้หากผู้ใดเสพราคะร่างนางต่อจากเขา เฉาเหวินจีย่อมมอบดวงใจคำนึงผูกติดไว้ใหม่ เช่นนี้แล้วให้เป็นมนุษย์ด้วยกันย่อมดีกว่า “เรียกตัวก้วยเปียวที่วัดหลี่เทียนซุยมาพบข้า” สิ้นน้ำเสียงเยือกเย็นขององค์ชายจิ้งจอกเมฆา ก้วยเปียวแห่งวัดหลี่เทียนซุย หรือก็คือใต้ซือหวู่หวังในร่างของทาสรับใช้เผ่าจิ้งจอกเมฆา ปรากฏตัวเบื้องหน้าซียี่ “เหตุใดถึงส่งดวงจิตพิสุทธิ์มาให้ข้าช้าเพียงนี้” ร่างงดงามของซียี่เอนกายอยู่บนตั่งสูง “เรียนซียี่...ช่วงร้อยปีมานี้เหล่าสตรีเปิดกว้างเรื่องบุรุษมากยิ่งขึ้น....พวกนางมักกระทำผิดเสียพรหมจรรย์ก่อนจะเกิดดวงจิตพิสุทธิ์ขอรับ” ก้วยเปียวค้อมร่างลงขณะเอ่ยตอบ “เช่นนั้นให้ค้นหาตั้งแต่ยังเยาว์” “ขอรับซียี่” “เพิ่มเวรยามในหอหมื่นเมฆาเช่นกัน” สิ้นคำสั่งองค์ชายจิ้งจอกเมฆา ลำแสงสีดำนับร้อยพวยพุ่งออกจากหอหมื่นเมฆาทันที ที่ผ่านมาซียี่ให้ข้ารับใช้ค้นหาเฉพาะสตรีอายุยี่สิบปีเท่านั้น หากแต่ยามนี้กลับลดลงมาเหลือเท่าวัยปักปิ่น ร้อยปีที่เว้นว่างไปเกือบทำจิ้งจองเมฆาผู้สูงส่งเช่นเขาแปดเปื้อนบาปหนัก เป็นเด็กอ่อนวัยจะมีดวงจิตพิสุทธิ์หรือไม่นั้น ซียี่แทบเฝ้านับวันรอดูผลลัพธ์ ---------------------------------------------------- หากชื่นชอบโปรดกดติดตาม เป็นกำลังใจให้นักเขียนได้นะคะ รักนักอ่านมาก 'เสี่ยวเกอเกอ'

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more