หมอเวย์จะกินพาย

เสียงแอร์แผ่วเบาลอดผ่านช่องลม เย็นเฉียบแต่กลับไม่ช่วยให้ใจเย็นลงเลยสักนิด กลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อที่ลอยอวลปะปนกลิ่นยาในห้องตรวจของโรงพยาบาลกลางเมือง ชวนให้อึดอัดอย่างบอกไม่ถูก ทั้งที่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มาที่นี่... แต่วันนี้มันกลับรู้สึกไม่เหมือนเดิม ไม่รู้สิ อาจเป็นเพราะอากาศที่ร้อน หรืออาจเป็นเพราะ ‘ใครบางคน’ ที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ ที่ทำให้ลมหายใจมันไม่ค่อยจะตรงจังหวะ แล้วความเงียบก็แผ่ซ่านราวหมอกบางที่คลี่คลุมทั่วร่าง ทำให้แม้แต่เสียงลมหายใจก็ดูจะดังเกินไป ฉันนั่งลงบนเก้าอี้คนไข้ กำชายกระโปรงแน่นกว่าปกติ ไม่ใช่เพราะปวดท้องหรอก... แต่อาการประหม่าแบบไม่มีสาเหตุกลับตีตื้นขึ้นมาจนหัวใจเต้นกระหน่ำไม่เป็นจังหวะ “ปวดท้องแบบนี้บ่อยไหมครับ” เสียงทุ้มลอดผ่านหน้ากากอนามัยของคุณหมอคนใหม่ที่ไม่เคยเห็นหน้า เขากำลังเปิดแฟ้มอ่านประวัติไปด้วย น้ำเสียงนิ่ง ๆ เหมือนคนไม่ชอบพูดมาก “ไม่ค่ะ” ฉันตอบเบา ๆ “ไม่มีไข้ ไม่มีอาการคลื่นไส้อาเจียนใช่ไหมครับ?” เขาถามขึ้นอีกครั้งในขณะที่ถอดแว่นวางลงบนโต๊ะ ฉันส่ายหน้า “ไม่มีค่ะ แค่ปวดท้องน้อยอย่างเดียว” จังหวะที่เผลอสบตากันแวบหนึ่ง... แล้วใจมันก็สะดุดนิด ๆ ดวงตาคู่นั้นเหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อน แต่นึกไม่ออกว่าเมื่อไหร่ ที่ไหน หรือเป็นใคร รู้แค่ว่าต้องรีบหลบตาแทบไม่ทัน เอาจริง… แค่เห็นดวงตา ก็รู้เลยว่า ‘หมอน่าจะหล่อไม่เบา’ คิ้วเข้ม ตาคม ขนาดใส่แมสก์ยังดูดี ผิวก็ขาวเนียนเหมือนไม่เคยโดนแดด ถ้าถอดแมสก์ออกมา… จะหล่อขนาดไหนวะเนี่ย แต่พยายามวางมาดไม่ให้ใจเต้นไปมากกว่านี้ ไม่สบายอยู่นะ ไม่ใช่เวลาชื่นชมความหล่อหมอ “ประจำเดือนไม่มา?” เสียงของคุณหมอปลุกให้ตื่นจากภวังค์ “ค่ะ ปกติมาทุกเดือน... เพิ่งไม่มาเดือนนี้ แล้วก็เริ่มปวดท้องเลยคิดว่า…” “มีแฟนหรือยังครับ?” คำถามนั้นตัดประโยคฉันทันที ทำเอาชะงัก คิ้วขมวดเข้าหากันโดยอัตโนมัติ “คะ?” “มีแฟนหรือยัง?” คราวนี้น้ำเสียงเขาดังขึ้นนิดหน่อย เหมือนจงใจให้แน่ใจว่าฉันได้ยิน ฉันส่ายหน้าอย่างสับสน “ไม่มีค่ะ…” หมอพยักหน้ารับ แล้วพูดต่อ “ขึ้นเตียงครับ” ยังไม่ทันถามว่ามันเกี่ยวอะไร ฉันก็ลุกขึ้นเดินไปที่เตียงคนไข้ตามคำสั่ง พอรู้ตัวอีกทีก็นอนอยู่ตรงนั้นแล้ว... เขาลุกขึ้นจากเก้าอี้ เดินเข้ามาใกล้ “เลิกเสื้อขึ้นหน่อย” “หือ?” ฉันเอ่ยเสียงเบา ยังสงสัยไม่หาย แต่ก็ยอมทำตามแบบไม่กล้าถามต่อ เพราะน้ำเสียงที่เอ่ยออกมานิ่งเรียบจนน่ากลัว ไหนจะสายตาดุ ๆ นั่นอีก หมออะไรดุจัง “ขออนุญาตตรวจบริเวณท้องน้อยนะครับ” น้ำเสียงเขายังนิ่งเรียบ แต่จริงจังพอให้ฉันใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ ก่อนจะปล่อยให้หมอแนบหูฟังแพทย์ลงบนหน้าท้อง มืออีกข้างยังแตะข้างตัวไว้เพื่อทรงตัว ฉันนอนนิ่ง รู้สึกเหมือนกำลังจะหายใจไม่ทั่วท้อง เพราะมันไม่ใช่แค่ความใกล้ของหมอ แต่ความรู้สึกบางอย่าง... กำลังกัดกินข้างใน สายตาฉันมองขึ้นไปบนเพดานสีขาว พยายามเบนความสนใจออกจากหัวใจตัวเองที่กำลังจะระเบิด แต่ไม่ทันไร... เราสบตากันอย่างไม่ได้ตั้งใจ ไม่รู้ว่าเผลอจ้องหมอนานแค่ไหน แต่นานพอจะรู้ว่า... ดวงตาคู่นั้นมันคุ้นมาก คุ้นจนหัวใจสั่นระรัวจนแทบหยุดหายใจ ก่อนหมอถอดหูฟังออก แล้ววางมืออุ่น ๆ ลงบนหน้าท้องอย่างเบามือ ความรู้สึกจากปลายนิ้วที่แตะผ่านผิวเนื้อ มันทำให้ต้องกลืนน้ำลายอย่างไม่รู้ตัว อาการปวดก็ยังมีอยู่... แต่ความประหม่ามันพุ่งขึ้นมาแทน หมอค่อย ๆ กดมือลงสำรวจหน้าท้องอย่างเบามือ “ตรงนี้เจ็บไหมครับ?” เสียงทุ้มเอ่ยถามขณะที่นิ้วของเขาออกแรงกดลงตรงท้องน้อยด้านซ้าย “เจ็บค่ะ...” สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนขยับสะโพกหนีอย่างอดไม่ได้ ลมหายใจสะดุดไปเสี้ยววินาที คิ้วขมวดเข้าหากันด้วยความจุก เขาผ่อนแรงลง สีหน้าครุ่นคิดเหมือนเพิ่งปะติดปะต่ออะไรบางอย่าง ก่อนจะเลื่อนมือลงไปกดที่จุดใกล้กัน “แล้วตรงนี้ล่ะ” เสียงเขาเบาลงอย่างใช้สมาธิ ฉันสูดลมหายใจลึก ส่ายหน้าช้า ๆ “ตรงนั้นไม่เจ็บ” หมอพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะผละมือออกช้า ๆ “น่าจะอักเสบ” “คะ…?” ขมวดคิ้วเล็กน้อย เสียงหลุดจากปากเบาหวิวแบบไม่ได้ตั้งใจ คำว่า ‘อะไรอักเสบ’ มันฟังดูน่ากลัวกว่าที่คิดไว้เล็กน้อย ถึงจะพยายามไม่แสดงสีหน้าออกไป “เสร็จแล้วครับ” เสียงเขาเบามาก “ค่ะ” ว่าจบฉันดันตัวลุกขึ้นนั่ง รีบจัดเสื้อให้เรียบร้อย ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ หมอกลับโน้มตัวเข้ามาใกล้นิดหนึ่ง พอให้กลิ่นน้ำหอมราคาแพงของเขาแตะจมูก ลมหายใจของเขาเฉียดข้างแก้มจนฉันต้องกลั้นหายใจไว้โดยอัตโนมัติ กลิ่นนี้... คุ้นแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้ ฉันใจสั่น ไม่ใช่เพราะมือเขายังจับไหล่อยู่ แต่เพราะกลิ่นนี้มันเหมือน... อึก! เผลอกลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ เมื่อสายตาเราประสานกันแบบจัง ๆ หัวใจก็เต้นแรงจนกลัวว่าเขาจะได้ยิน ก่อนหมอจะกระซิบ... “มดลูกน่าจะอักเสบ... ไปโดนของแข็งที่ไหนกระแทกมารึเปล่า” ฉันนั่งนิ่งค้างอยู่กลางอากาศ สมองเหมือนถูกปิดสวิตช์ชั่วขณะ ไม่ได้สะดุ้งเพราะคำพูด... แต่เพราะสายตาคู่นั้นที่มองฉันแบบ... แบบเหมือนรู้อะไรบางอย่าง หมอผละตัวออกไปเขียนใบสั่งยาราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ปล่อยให้ฉันนั่งค้าง พร้อมกับคำถามในหัวนับไม่ถ้วนว่า ‘เขาหมายถึงอะไร?’ ‘แค่ตรวจก็พูดแบบนี้เหรอ?’ ‘หรือว่า… เขาไปรู้อะไรมา’