เมียรักที่ไม่(ลับ)

“เกิดและโตที่นี่อย่าหวังเลยว่าจะได้ออกไปมีชีวิตอิสระแบบที่ฝัน ชีวิตของเธอเป็นของฉันตั้งแต่วันที่แม่ของเธอก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านหลังนี้แล้ว จำไว้ !” เฮือก ! ฝันร้ายที่คอยตามหลอกหลอนมาตลอด เกือบทุกคืนต้องสะดุ้งตื่นกลางดึกพร้อมหยดน้ำตาที่ไหลรินจนทำให้หมอนหนุนเปียกชื้น ดวงตาบอบช้ำหันมองที่ว่างข้างๆแล้วก็ยิ่งทำให้ในใจวูบโหวงหน่วงช้ำเข้าไปใหญ่ ต้องอยู่ในสถานะเมียลับที่ไม่มีสิทธิ์เรียกร้องและอ้อนวอนขอความเห็นใจจากเขาคนนั้นได้เลย ร่างบอบบางเอนกายลงบนเตียงด้วยความทรมานหลังจากถูกเจ้าของชีวิตตักตวงความสุขบนเรือนร่างจนแทบไม่มีแรงฝืนลืมตาสลบไสลไปตอนไหนก็ไม่รู้ สะดุ้งตื่นอีกทีก็มองไม่เห็นเงาของเขาแล้ว ก๊อก ก๊อก “ตื่นได้แล้วแม่คุณ ใจคอไม่คิดจะออกมาช่วยงานกันบ้างหรือไง” เสียงโวยวายของแม่บ้านใหญ่ด้านนอกทำให้ร่างเล็กที่กำลังนอนขดตัวอยู่ในผ้าห่มสะดุ้งตื่น พิษไข้กำลังเล่นงาน ณมน จนแทบไม่อยากฝืนลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ รู้สึกระบมไปทั้งตัว ปวดร้าวไปทุกส่วนโดยเฉพาะจุดนั้น ปัง ! “ไม่ได้ยินหรือไง หน็อย ยังนอนกินบ้านกินเมืองไม่ยอมลุก คิดว่าเป็นคนโปรดของคุณจินแล้วจะทำยังไงก็ได้หรือไง” จินต์ธร ลูกชายคนโตของตระกูลรัตนเศรษฐศิริ ผู้กุมอำนาจและความยิ่งใหญ่ของ JJ กรุ๊ปเอาไว้ เขามีอำนาจและพลังทำลายล้างสูงหลังจากได้ขึ้นเป็นประธานบริหาร JJ กรุ๊ป หลายธุรกิจในเครือ JJ กรุ๊ปสร้างผลกำไรให้ตระกูล เศรษฐศิริ มหาศาล ในวินาทีนี้ไม่มีใครเทีบชั้นเขาได้เลยสักคน “มนไม่สบายค่ะ ไม่ไหวจริงๆ วันนี้มนขอพักนะคะ” เธอไม่คิดว่าตัวเองสำคัญสำหรับจินต์ธร เลยสักนิด ก็แค่เมียลับที่เขาเลี้ยงไว้ระบายความใคร่ก็เท่านั้น แต่ก็ไม่แปลกที่ทุกคนในบ้านจะคิดแบบนั้นเพราะมีแค่เธอเท่านั้นที่รู้ใจเขา “วันนี้คุณจินไม่อยู่” “มนรู้ค่ะ ถ้าจะใช้โอกาสนี้กลั่นแกล้งกันล่ะก็ บอกเอาไว้ก่อนว่ามนไม่ยอมนะคะ” “นังเด็กนี่ อีกหน่อยแกก็จะต้องถูกเฉดหัวทิ้งกลายเป็นหมาหัวเน่า” “ไม่ต้องย้ำมนขนาดนั้นหรอกค่ะ อิจฉาเหรอคะที่ทำอะไรก็ไม่เคยถูกใจคุณจินเลย” “ทำปากดีไปเถอะ โดนเฉดหัวทิ้งเมื่อไหร่แล้วจะรู้สึก” ปัง ! ณมนรู้สึกเหนื่อยหน่ายกับคนในบ้านหลังนี้เหลือเกิน จะชิงดีชิงเด่นประจบประจบแจงเจ้านายกันไปถึงไหน สุดท้ายก็เป็นได้แค่ลูกจ้างเหมือนเดิม จินต์ธรต้องบินไปคุยงานต่างประเทศ นี่คือสาเหตุใหญ่ที่ทำให้ณมนจับไข้ตัวสั่นอยู่บนเตียงแบบนี้ ไม่มีคนคอยดูแลเป็นห่วง ต้องหาข้าวหายากินเอง ครืด ครืด “ค่ะคุณจิน” “ไม่สบายเหรอ ทำไมเสียงเปลี่ยน”น้อยครั้งนักที่เขาจะติดต่อมาแต่ก็ไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใหม่สำหรับณมน “ปวดหัวนิดหน่อยค่ะ” เป็นเพราะเขานั่นแหละที่ทำให้เธอต้องนอนติดเตียงอยู่แบบนี้ “ฉันทำเธอแรงไปสินะ คงต้องกลับไปซ้ำถึงจะได้รีบหาย” “คุณจินมีอะไรหรือเปล่าคะ”ใบหน้าสวยเห่อร้อนเมื่อเขาพูดถึงเรื่องเมื่อคืน “ฉันไม่ใจร้ายใช้งานคนป่วยหรอกนะ” “แล้วโทรมาทำไมคะถ้าไม่มีธุระสำคัญ” “ถ้าไม่โทมา ก็ไม่รู้สิว่าเธอกำลังป่วย ฉันจะให้หมอเข้าไปดูอาการ” “ไม่เป็นไรค่ะ มนกินยาลดไข้เข้าไปแล้วอีกไม่นานก็คงดีขึ้น” จำเป็นต้องโกหกเพราะไม่อยากให้เป็นเรื่องยุ่งยาก “อย่าดื้อณมน” “คุณจิน” “อีกสามวันเจอกัน อยากได้อะไรหรือเปล่า” “ไม่ค่ะ” สายถูกตัดไป ไม่ทิ้งท้ายความห่วงใยให้กันเลยสักนิด คาดหวังมากเกินไปแล้วยัยณมน โชคดีแค่ไหนที่เขายังใจดีสั่งให้หมอเข้ามาดู หลังจากนั้นไม่ถึงสิบนาทีก็มีหมอจากโรงพยาบาลในเครือของ JJ กรุ๊ปเข้ามาดูอาการพร้อมจ่ายยาให้กับเธอตามอาการ “ขอบคุณนะคะคุณหมอ” หลังจากได้กินยาที่หมอจ่ายให้อาการของณมนก็ดีขึ้นตามลำดับ ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังไม่ออกไปช่วยงานด้านนอกเพราะไม่อยากปะทะฝีปากกับแม่บ้านใหญ่ที่จ้องแต่จะหาเรื่องจับผิด วันต่อมา อาการป่วยดีขึ้นแทบหายเป็นปลิดทิ้งเพราะได้ยาดียาแรงและราคาแพงจากหมอของโรงพยาบาลชั้นนำตระกูลรัตนเศรษฐศิริ ณมนตื่นเช้ารีบอาบน้ำแต่งตัวออกจากบ้านก่อนที่ในบ้านจะวุ่นวาย อาหารเช้าข้างทางคือความสบายใจของเธอในวันที่ไม่มีจินต์ธรนั่งหัวโต๊ะ เป็นอย่างที่แม่บ้านใหญ่ว่านั่นแหละ หากไม่มีจินต์ธรคุ้มหัวเธอคงกลายเป็นปุ๋ยไปแล้ว จิกกัดกันขนาดนั้น คุณจินต์ : ฉันถึงไทยวันนี้ช่วงบ่าย ไปรอที่คอนโด เตรียมน้ำอุ่นเอาไว้ให้ด้วย มือที่กำลังกำช้อนรีบวางลง คิ้วสวยพลันขมวดยุ่ง ยังไม่ครบสามวันตามกำหนดเลยนี่ ณมน : ทำไมกลับก่อนกำหนดคะ คุณจินต์ : งานเสร็จเร็ว คุณจินต์ : อยากรีบกลับมาเอาเธอด้วย ให้ตายสิ หายระบมยังไม่ทันข้ามคืนก็ต้องเตรียมเจ็บตัวอีกแล้วเหรอ ณมน : มนยังไม่หายดีเลยนะคะ คุณจินต์ : เดี๋ยวฉันจะฉีดยาให้ จะไล่หมอที่รักษาเธอออกด้วย บ้าอำนาจที่สุด ณมน : ห้ามทำแบบนั้นนะคะ มนดีขึ้นมากแล้ว คุณจินต์ : จุดอ่อนสินะ เด็กน้อย ณมนไม่อยากเห็นคนอื่นต้องมาเดือดร้อนเพราะตัวเองแล้วก็ไม่อยากขัดใจเขาด้วย เป็นแบบนี้ทุกครั้งและเป็นมาตลอด ---------------------------