บท 2
1590 คำ
2
“เวลาที่นายลงไปให้อาหารซีแอต เขาดูเป็นยังไงบ้าง? เขาเคยแสดงพฤติกรรมก้าวร้าวกับนายหรือเปล่า”
“ไม่ครับ เขาน่ารักกับผมเสมอ”
“...”
“ผมไม่รู้ว่าแบบไหนที่เรียกว่าก้าวร้าวสำหรับปลากระเบนใจดีอย่างเขานะครับ แต่ทุกครั้งที่เจอกัน เขามักจะแกล้งผมด้วยการใช้คีบใหญ่ของเขาโอบผมไว้ เหมือนไม่ต้องการให้ผมเห็นอะไรชั่วคราว...” เยลพยายามอธิบายพฤติกรรมของซีแอตให้คนตรงหน้าฟังอย่างละเอียด เผื่อว่ามันจะสามารถช่วยอะไรอีกฝ่ายได้ หลังศาสตราจารย์หลุยส์ได้แวะเข้ามาที่อควาเรียมเพื่อเช็กความเรียบร้อย และช่วยแก้ปัญหาเกี่ยวกับสัตว์น้ำของที่นี่ที่มีมาให้แก้ไขอยู่ทุกวี่ทุกวันไม่ว่างเว้น
“แล้วทำไมซีแอตถึงแกล้งนายแบบนั้นกัน ทำแบบนั้นตอนที่นายลงไปให้อาหารฝูงปลากระเบน มันอันตรายมากนะ เห็นทีฉันคงต้องดุเขาสักหน่อยแล้ว” ช่วงท้ายประโยคศาสตราจารย์หลุยส์ก็พูดเหมือนต้องการบ่นกับตัวเองเสียมากกว่า ขณะที่เยลก็ได้แต่ยืนนิ่ง พร้อมนึกในใจว่าอีกฝ่ายจะไปใช้วิธีไหนในการดุกระเบนที่ไม่รู้จักภาษามนุษย์อย่างซีแอตกัน
หรือว่าศาสตราจารย์หลุยส์สามารถสื่อสารภาษาของปลากระเบนได้? นั่นเป็นความคิดเพี้ยน ๆ ที่ผุดขึ้นมาในหัวของเยล ระหว่างที่เขากำลังรายงานความเป็นไปของเหล่าปลากระเบนที่อยู่ในความดูแลของอควาเรียมแห่งนี้ให้ผู้ก่อตั้งฟัง
“นายยิ้มทำไม?” ทันใดนั้นเสียงของศาสตราจารย์หลุยส์ก็ดังขึ้นราวกับอีกฝ่ายรู้ความคิดกัน นั่นจึงทำให้เยลต้องรีบหุบยิ้มลงทันที หลังเขาเพิ่งรู้ว่าตัวเองได้เผยรอยยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว
“เปล่าครับ ไม่มีอะไร” เยลตอบกลับไปและกลับมาทำหน้านิ่งอีกครั้ง
“ช่วงนี้ฉันอาจต้องแวะมาที่นี่บ่อยหน่อยนะ ยังไงนายก็คอยรายงานพฤติกรรมของซีแอตให้ฉันฟังด้วยล่ะ”
“...”
“ถ้าเขาทำอะไรที่ผิดแปลกไปจากเดิม หรือแสดงท่าทีก้าวร้าวกับนาย นายต้องรีบรายงานฉันเลยนะ” ศาสตราจารย์หลุยส์บอกเยลด้วยท่าทีเคร่งเครียดกว่าปกติเล็กน้อย ซึ่งนั่นก็ทำให้คนที่อยู่ภายใต้บังคับบัญชาของอีกฝ่ายอย่างเยลเผลอเครียดตามอย่างไม่รู้ตัว
“มีอะไรหรือเปล่าครับ” ในที่สุดเยลก็กลั้นใจถามออกไป เมื่อเขาคิดว่าเขาควรจะได้รู้บางอย่างในฐานะที่เขามีหน้าที่คอยให้อาหารฝูงปลากระเบนทุกสัปดาห์
“ช่วงนี้ซีแอตใกล้จะเข้าสู่ช่วงผสมพันธุ์อีกรอบแล้ว ก็อย่างที่นายรู้ดีต่อให้ซีแอตจะค่อนข้างเป็นเด็กดีและเชื่อฟังมนุษย์ แต่ยังไงเขาก็เป็นสัตว์อันตรายอยู่วันยังค่ำ ฉันเลยกลัวว่าวันใดวันหนึ่งเขาจะพลั้งทำร้ายผู้ดูแลอย่างนายเข้า”
หลังจากที่ศาสตราจารย์หลุยส์เตือนกันอย่างนั้น เยลก็เงียบลงอีกครั้ง เขาจ้องมองเจ้าของของซีแอตอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะตอบกลับไป เมื่อเยลรู้ดีว่าในนาทีนี้คนตรงหน้าต้องการจะให้เขาพูดอะไรออกมา
“งั้นผมจะพยายามระมัดระวังตัวตอนที่เขาว่ายเข้ามาหาครับ”
“ดีมาก นั่นแหละที่ฉันอยากได้ยินจากนาย” ศาสตราจารย์หลุยส์เอ่ย ขณะเดียวกันอีกฝ่ายก็มีสีหน้าที่ดีขึ้นกว่าในตอนแรกอย่างเห็นได้ชัด
เวลาต่อมาหลังจากที่เยลรายงานความเป็นไปตามขอบเขตงานที่เขาได้รับผิดชอบต่อผู้บังคับบัญชาเรียบร้อยแล้ว ทันทีที่เขาเดินออกมาจากห้องทำงานของศาสตราจารย์หลุยส์ เยลก็ได้แวะมาดูปลากระเบนที่หน้าตู้กระจกอีกครั้ง เมื่อตอนนี้ภารกิจในหนึ่งวันของเขาได้จบลงแล้ว
และแน่นอน... ทันทีที่เขามายืนอยู่ที่หน้าตู้ปลากระเบน พี่เบิ้มของที่นี่ก็ไม่พลาดที่จะแหวกว่ายพุ่งผ่านฝูงกระเบนชนิดอื่นที่อาศัยอยู่ในตู้เดียวกัน เพื่อดิ่งมาหาเขา
“นี่นายอยากเล่นกับฉันมากเลยเหรอ?” เยลถามสัตว์น้ำที่มาแหวกว่ายอยู่ตรงหน้าเขาด้วยความสงสัย เมื่อมันมักจะมาโชว์ตัวกับเยลเสมอ ยามที่เขามายืนอยู่ตรงหน้าตู้กระจกแบบนี้ และทุกครั้งที่เขาลงน้ำเพื่อไปให้อาหารหรือทำการแสดงโชว์เด็ก ๆ ที่แวะมาที่นี่ ซีแอตก็มักจะว่ายแจ้นมาหาแล้วพยายามทำตัวติดเขาทุกครั้ง ราวกับทั้งคู่เป็นเพื่อนรักกัน
“โอเค ถ้าอยากเล่นด้วยกันนัก งั้นก็รอก่อนแล้วกัน” เพราะเยลเห็นว่าซีแอตพยายามมาจุ้นจ้านกับเขาตั้งแต่เช้าแล้ว จนถึงตอนนี้ที่เป็นเวลาปิดทำการของอควาเรียม มันก็ยังมีความมุ่นมั่นที่จะอยากเล่นกับเขาให้ได้ เยลจึงตัดสินใจที่จะยอมตามใจมันสักครั้ง เนื่องจากตอนนี้เขาเองก็พอจะมีเวลาว่างแล้วเหมือนกัน
โดยสิ่งที่เยลคิดจะทำกับซีแอตนั้น มันก็ไม่ใช่การลงน้ำแล้วไปแหวกว่ายกับมันแต่อย่างใด เนื่องจากการที่เขาลงไปว่ายน้ำในเวลานี้ มันอาจสร้างความมึนงงให้กับกระเบนชนิดอื่นที่อยู่ในแท็งก์เดียวกันได้ แต่สิ่งที่เยลคิดจะทำ มันคือการแอบนำขนมขบเคี้ยวไปให้มันตรงบริเวณที่ให้อาหารสำหรับนักท่องเที่ยวต่างหาก
“รู้ด้วยแฮะว่าจะมาหาตรงไหน แกนี่ฉลาดจริง ๆ เลยนะ” ทันทีที่หยิบหอยตัวเล็ก ๆ ที่มีไว้ให้ปลากระเบนโดยเฉพาะมาได้แล้ว เยลก็ต้องพูดชมพี่เบิ้มด้วยความประหลาดใจ เมื่อมันได้มาว่ายวนรอเขาอยู่ตรงแท่นยืน ตั้งแต่ที่เยลยังเดินมาไม่ถึงด้วยซ้ำ
“อ้าว... ก็อุตส่าห์โยนให้แล้วแท้ ๆ ทำไมนายถึงไม่กินล่ะ” เขาพูดอีกครั้งทั้งอาการงุนงง เมื่อซีแอตไม่ยอมกินหอยแครงที่เยลเพิ่งโยนลงไปให้มัน ซึ่งมันก็ยังคงว่ายวนไปมาเช่นเดิม ยังดูมีความอยากกินหอยแครงอยู่ สังเกตได้จากสายตาของมัน แต่ต้องไม่ใช่วิธีนี้
และนั่นก็ทำให้เยลถึงกับร้องอ้อเบา ๆ หลังเขารู้แล้วว่าซีแอตต้องการให้เขาป้อนอาหารมันด้วยวิธีไหน
“แกนี่จริง ๆ เลยนะ คิดว่าเป็นลูกรักของศาสตราจารย์แล้วจะทำยังไงก็ได้หรือไง” เยลถามกระเบนตัวยักษ์ด้วยน้ำเสียงเอ็นดู พลางหันไปหยิบเอาหอยแครงตัวใหม่มาถือเอาไว้อีกครั้ง
“มันต้องป้อนด้วยมือใช่ไหม แกถึงจะยอมกินน่ะ” เยลทำทีบ่นกระปอดกระแปดใส่มัน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังใจดียอมสอดมือเข้าไปใต้ท้องขาวของกระเบนใหญ่ เพื่อจัดการป้อนหอยแครงให้มันถึงปาก และในครั้งนี้ซีแอตก็ยอมกินขนมขบเคี้ยวแต่โดยดี
“ตัวแกนุ่มนิ่มจังเลยแฮะ” เขาพูดต่อ ขณะที่เยลกำลังถือวิสาสะใช้มือของเขาลูบตามครีบของซีแอตด้วยความเบามือ โดยตัวของซีแอตเองก็ดูเหมือนจะชอบที่เยลสัมผัสเนื้อต้องตัวมันเอามาก ๆ สังเกตได้จากพฤติกรรมของมันที่พยายามจะพุ่งตัวขึ้นมานอนบนแท่นยืน เพื่อให้เยลสามารถสัมผัสตัวมันได้มากกว่านี้
“เดี๋ยววันศุกร์นี้พวกเราจะมีโชว์ให้อาหารปลากระเบนด้วยนะ ยังไงแกก็ทำตัวดี ๆ ด้วยล่ะ อย่าเอาแต่หวงฉันนัก” เยลบอกมัน หลังทุกครั้งเวลาที่เขามีคิวต้องลงไปทำโชว์ให้อาหารปลากระเบน ซีแอตก็มักจะสร้างปัญหาให้กับโชว์อยู่ทุกครั้งไป และปัญหาก็มักจะเกิดเฉพาะกับเยลเท่านั้น
เนื่องจากมันไม่ยอมให้ปลากระเบนตัวไหนเข้าใกล้เขาเลย ทั้งที่การแสดงในโชว์ตามที่วางเอาไว้ ปลากระเบนทั้งหลายแหล่จะต้องว่ายเข้ามาหาเยล เพื่อขออาหารจากเขา
แต่เพราะซีแอตไม่อยากให้กระเบนตัวไหนว่ายมาเข้าใกล้เยล มันจึงพยายามว่ายวนรอบ ๆ ตัวเยลอยู่เกือบตลอดเวลา เพราะซีแอตรู้ดีว่ากระเบนชนิดอื่นที่อยู่ในแท็งก์เดียวกับมัน ต่างพากันกลัวมันทั้งนั้น
“ถ้าวันศุกร์นี้แกทำตัวดี ๆ ฉันจะหาเวลามาเล่นกับแกบ่อย ๆ นะ” เยลถือโอกาสติดสินบนมันอย่างไม่จริงจังนัก เนื่องจากต่อให้เยลติดสินบนมันไว้ยังไง ซีแอตก็ไม่มีทางรู้อยู่แล้ว เว้นเสียแต่ว่ามันฟังภาษามนุษย์ออกจริง ๆ
“ฉันไปแล้วนะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้” เขาตัดสินใจที่จะบอกลามัน เมื่อมันถึงคราวที่เยลจะต้องกลับห้องไปพักผ่อนแล้ว โดยหลังจากที่พูดจบเขาก็โน้มหน้าลงไปจุ๊บตรงหัวของซีแอตเบา ๆ เพื่อร่ำลาและส่งมันกลับคืนผืนน้ำใหญ่
โดยนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เยลทำแบบนี้ให้กับปลากระเบนยักษ์อย่างซีแอต แต่กับกระเบนตัวอื่น ๆ เขาก็แอบทำแบบนี้เช่นกัน
ถ้าเขามั่นใจว่าซีแอตจะไม่มาเห็นฉากบาดตา หรือว่ามันไม่ได้มาคอยป้วนเปี้ยนอยู่ตรงบริเวณที่เขาอยู่
- ผู้เขียน
