Love storyรับจ้างร้าย รับจ้างรัก(20+)

ณ สถานที่แห่งหนึ่งใจกลางเมืองหลวง “นะ...แกต้องช่วยฉันนะ...กระตัง ฉันมองไม่เห็นใครแล้ว” ชายหนุ่มหน้าใสคุกเข่าอ้อนวอนหญิงสาวอยู่ข้างถนน ที่มีรถสัญจรไปมาอย่างพลุกพล่าน “ไม่! ฉันไม่ช่วย!” หญิงสาวหน้าใสวัย 24 ปี นามว่านางสาวณาลัลน์ กิตตินนท์ หรือที่เพื่อนเรียกว่า ‘กระตัง’กำลังเดินหนีเพื่อนชายของเธออย่างสุดฤทธิ์! “แกเป็นเพื่อนฉันหรือเปล่าวะ กระตัง” ชายหนุ่มนามว่าหม่อมราชวงศ์เทพกานต์ อัศววัฒน์สกุล หรือเรียกอีกนัยหนึ่งว่า ท่านชายคอนเนอร์ กำลังวิ่งยื้อยุดฉุดกระชากเพื่อนสาวอยู่ โดยคนที่เดินผ่านไปมา ต่างหันมองอย่างสนใจคิดว่าเป็นหนุ่มสาวทะเลาะกัน “เพื่อนส่วนเพื่อน ชีวิตฉันมันก็สำคัญนะคอนเนอร์” ณาลัลน์หรือกระตัง มองเพื่อนชายอย่างเอือมระอาในความพยายามของเขา “แกเว่อร์ไปมั้ยกระตัง แค่งานง่ายๆ” “คอนเนอร์! แกจะให้ฉันปลอมตัวเป็นแฟนแก เพื่อหลอกพ่อกับแม่ และพี่ชายแกเนี่ยนะงานง่ายของแก ฉันทำไม่ได้หรอก” “ทำไมแกจะทำไม่ได้ แกรับจ้างมาทั่วราชอาณาจักร กะอีแค่เรื่องแค่นี้ แกทำไม่ได้เหรอวะกระตัง” เทพกานต์นึกถึงงานที่เธอรับมาแต่ละอย่าง ถ้าเทียบกับงานนี้มันแสนง่ายเลยทีเดียว “ใช่! ฉันทำไม่ได้หรอก...แกลืมกำพืดหรือศักดินาของตัวเองไปแล้วหรือคอนเนอร์...ห๊า...คุณหม่อมราชวงศ์เทพกานต์!” “ก็เพราะฉันเป็นแบบนี้ไง ฉันถึงต้องพึ่งแก” “คอนเนอร์...ฉันไม่รับงานนี้ ถึงฉันจะรับงานทั่วราชอาณาจักรอย่างที่แกอวยยศให้ฉัน...แต่ฉันไม่มีวันเอาชีวิตไปเสี่ยงกับบรรดาเชื้อพระวงศ์ของพวกแกเป็นอันขาด!” “กระตัง! ฉันให้แกห้าแสน เดี๋ยวนี้! ตอนนี้! พร้อมโอน!” “No! ฉันไม่รับ” “เจ็ดแสน เลขบัญชีมา!” “ไม่!” “แปดแสน! พร้อมเพย์ก็ได้...มา!” “ไม่มีทาง! No Way” “กระตัง...ฉันขอร้องได้โปรด” เทพกานต์อ้อนวอนเพื่อนสาวด้วยน้ำเสียงที่ออดอ้อนแสนหวาน “ไม่ต้องมาอ้อน...ฉันจะรีบไปทำงานแล้ว” “หนึ่งล้าน! ขาดตัว!” “ไม่! จะสองล้าน สามล้านฉันก็ไม่สน ฉันถามแกหน่อยคอนเนอร์...แกรักฉันหรือเปล่าวะ” “รักสิ ฉันไม่รักแก...ฉันจะไปรักหมาที่ไหนวะกระตัง...แกเป็นเพื่อนฉันมาตั้งแต่อนุบาล...แกกับฉันแทบจะไม่ใช่เพื่อนกันแล้ว” “ถ้าแกรักฉัน...แกจะให้ฉันไปหลอกท่านพ่อท่านแม่แก หรือท่านชาย พี่ชายของแกทำไมวะ...แกรู้มั้ยว่าครอบครัวแกน่ะ น่ากลัวขนาดไหนโดยเฉพาะพี่ชายของแก...เป็นเจ้านายฉันด้วย...มันเสี่ยงเกินไปไหม” “ฉันมีแผน...แกไม่ต้องกลัว” “ไม่...แผนแกเคยแตกมาหลายรอบล่ะ ฉันไม่ขอเสี่ยง” “โอเค...แกไม่ช่วยฉันใช่ไหม...ฉันไปหาป๊าการันต์ก็ได้!” “เฮ้ย! ไม่นะ แกจะไปหาพ่อฉันไม่ได้” “แกบีบฉันเอง ช่วยไม่ได้กระตัง...ฉันแค่อ้อนป๊าการันต์ ม๊ามีนาก็เรียบร้อย ไม่เห็นต้องมาอ้อนวอนแกให้เสียเวลา” “คอนเนอร์!” “ฮ่า ฮ่า ไปล่ะ ไปหาพ่อกับแม่ที่แท้ทรูของฉันดีกว่า” “แก! ห้ามไปเด็ดขาด วันนี้ฉันต้องรีบไปทำงาน ฉันขอสั่งว่าห้าม!” ยังไม่ทันจะจบประโยค เพื่อนชายสุดเลิฟวิ่งขึ้นรถสปอร์ตสุดหรูขับหายเข้ากลีบเมฆไปทันที “โธ่...ไอ่เพื่อนชั่ว” ณาลัลน์โมโหเพื่อนเป็นอย่างมาก การที่จะเอาชีวิตไปเสี่ยงแบบนั้น เธอว่ามันไม่คุ้มแน่กับเงินที่ได้รับ ครอบครัวของเทพกานต์ เป็นครอบครัวที่สูงศักดิ์ และร่ำรวยขนาดไหนใครก็รู้ ฐานะทางบ้านของเขาแตกต่างกับเธอราวฟ้ากับเหว เธอกับเขาก็เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียน ซึ่งตัวเธอเองไม่เคยเปิดเผยตัวเองแต่อย่างใด เนื่องจากเธอคิดว่าครอบครัวเทพกานต์กับครอบครัวของเธอนั้น มันคนละชนชั้นกัน ไม่อาจเทียบเคียงกันได้เลย ณ บริษัทมอร์ริส...บริษัทยักษ์ใหญ่ของประเทศไทย “กระตัง แกเป็นอะไรวะ หน้าบูดเหมือนกับอาหารค้างคืน” “มีเหตุ” “ขอยาวๆ กว่านี้ได้ไหม บอกแค่นี้ ฉันไม่ใช่พระพุทธเจ้านะ จะได้ตรัสรู้ได้” “คอนเนอร์มันจะจ้างให้ฉันเป็นแฟน ไปหลอกพ่อกับแม่และพี่ชายของมัน” “อุ้ย!...บันเทิงล่ะ” “ใช่ บันเทิงจริงๆ” “แกว่าไง” “ฉันปฏิเสธ...แต่มันวิ่งแจ้นไปหาพ่อกับแม่ฉันแล้ว...” ณาลัลน์รู้ว่า ถ้าเทพกานต์ไปอ้อนวอนพ่อของเธอล่ะก็ จะต้องได้ผลอย่างแน่นอน เพราะพ่อของเธอนั้นเอ็นดูเทพกานต์เป็นอย่างมาก “จบกัน” “แกมีวิธีอื่นไหมมาเฟีย...” ณาลัลน์มองเพื่อนชายอีกคนหนึ่ง ที่ชื่อของเขาช่างตรงข้ามกับหน้าตาเขายิ่งนัก เขาคือนายพชรดนัย อุดมเดช ชื่อเล่นว่า‘มาเฟีย’ “ไม่มี...ถ้าลองมันไปหาพ่อกับแม่แกแล้ว...แกก็ต้องช่วยมันอยู่ดี...” “นั่นดิ...มันชั่วจริงๆ” “แกก็ช่วยมันไปสิกระตัง หน้าตาแกกับมันเหมาะที่จะเป็นแฟนกันอย่างที่สุดเลยนะ อีกอย่างครอบครัวของมัน ก็ไม่เคยจะรู้จักแกเลย...คอนเนอร์มันมาหาแกก็ถูกแล้ว...แกสงสารหัวอกคนแบบพวกฉันไม่ได้หรือไงวะ” พชรดนัยหมายถึง ทั้งเขาและคอนเนอร์คือกลุ่ม LGBTQ ซึ่งเขาสองคนนั้นอยู่ในกลุ่ม ‘G (Gay)’ = เกย์ หมายถึงผู้ชายที่มีความรักต่อผู้ชายด้วยกัน และครอบครัวของทางเทพกานต์ไม่รู้เรื่องนี้เลย ทำให้เทพกานต์ต้องทำตัวเป็นแมนเต็มตัวตลอดต่อหน้าครอบครัวของเขา และอีกทั้งตอนนี้ ครอบครัวเขาต้องการให้เขาหมั้นหมายกับผู้หญิงที่ทางบ้านเลือก มันจึงเป็นสาเหตุที่เทพกานต์ต้องมาอ้อนวอนเธอนั่นเอง “ฮึ่ม...พวกแกคิดว่ามันง่ายมากหรือไง” “ฉันว่าแกทำได้...เพราะแกคือ นางสาวณาลัลน์ กิตตินนท์ ที่ชื่อแปลว่า ‘สาวสวยที่มีความรู้’ แห่งแผนกครีเอทีฟ (Creative) ที่เพื่อนๆ เรียกว่า กระตังๆๆๆๆ” “ไม่ตลก!” ณาลัลน์มองหน้าเพื่อนชาย (สาว) ด้วยแววตาที่หมดหวังไปอีกคน เธอจะทำอย่างไรดี “น่า...กระตังแกช่วยมันหน่อยนะ...เอางี้เดี๋ยวฉันจะช่วยแกอีกแรงนะ...อย่างน้อยสองหัวย่อมดีกว่าหัวเดียวแน่ๆ” “งั้นแกก็ไปคิดมา...ว่าจะมีทางไหนที่จะรอด...แกไม่เคยเจอหน้าหม่อมราชวงศ์เหมือนฝัน อัศววัฒน์สกุล แม่ของคอนเนอร์แกก็พูดได้สิ” “เคยเห็นแต่ในรูป แต่ฉายาหรือกิตติศัพท์เลื่องลือมาก ฉันรู้” “รู้แล้วก็กลับไปเกลี้ยกล่อมเพื่อนแกซะ” “ไม่อ่ะ...ฉันสงสารมันเหมือนกันนะ แกไม่คิดเหรอหัวอกของผู้ชายที่ไม่ชอบชะนีอย่างพวกแกมันเป็นยังไง” “รู้...ทำไมฉันจะไม่รู้...แต่ฉันว่ามันต้องมีวิธีอื่น...ที่ไม่ใช่เอาชีวิตของฉันไปเสี่ยงนี่” “งั้นขอไปนอนคิดสักสามวันนะ ศึกครั้งนี้ใหญ่หลวงยิ่งนัก จะทำการเพลี่ยงพล้ำไปมิได้ ต้องคิดให้ถี่ถ้วนเสียแล้วกระมัง...” “..........” ณาลัลน์มองหน้าเพื่อนอย่างระอาอีกคน ติ้ง! ติ้ง! เสียงแอพพลิเคชั่นแชทกลุ่มดังขึ้น (กลุ่มแผนกCreative) บอสใหญ่ : กระตัง มาหาเจ้ที่ห้องหน่อย บอสใหญ่ : (สติ๊กเกอร์การ์ตูนสาวสวยส่งยิ้ม) กระตัง : ค่ะเจ้ มาเฟีย : ????? โดนัท : อยากรู้จัง เรื่องอะไร โดนัท : (สติ๊กเกอร์รูปการ์ตูนผู้หญิงน่ารัก) เข็มทิศ : ขอเผือกสักคนได้ไหม “^^” “เจ้เพียงมีเรื่องอะไรกับแกวะ กระตัง” “ไม่รู้...สงสัยมีงานมั้ง...ฉันไปก่อนล่ะ” ณาลัลน์พูดพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องทำงานด้านในของ ‘บอสใหญ่’หรือเจ้เพียงฝันของทุกคน ที่เป็นหัวหน้าแผนกครีเอทีฟ (คือแผนกสร้างสรรค์ชิ้นงานโฆษณา หรือ แผนกทำสื่อโฆษณาของบริษัท) ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตู “เชิญจ้า” เสียงหญิงสาวจากด้านในอนุญาต “สวัสดีค่ะเจ้” ณาลัลน์ยกมือไหว้หัวหน้าสาว “นั่งก่อนสิ...วันนี้เจ้มีเรื่องที่จะคุยกับกระตังหน่อย” ‘เพียงฝัน’หรือเจ้เพียงหญิงสาววัย 40 ปี สาวโสดสวยหุ่นดีมีดีกรีเป็นหัวหน้าใหญ่ของแผนก ที่ทุกคนต่างรู้กิตติศัพท์ความเก่งรอบด้าน ไม่ว่าจะเป็นด้านลบหรือด้านบวก เจ้เพียงลุยมาทุกงาน! “ค่ะ” “ท่านประธาน ทรงมอบงานใหญ่ให้แผนกเราทำ” หัวหน้าสาวหมายถึง เจ้าของบริษัทหรือที่ทุกคนเรียกว่า ‘ท่านประธาน’ หรือบางคนอาจจะเรียกว่า คุณชายธามไท อัศววัฒน์สกุล บุตรชายคนโตของ คุณหญิงเหมือนฝันกับท่านชายเทพ-ฤทธิ์ ซึ่งมีศักดิ์เป็นพี่ชายของเทพกานต์นั่นเอง “ห๊ะ! ท่านประธานสั่งมาเองเลยหรือคะเจ้” ณาลัลน์ตกใจเป็นอย่างมาก เพราะปกติท่านประธานจะไม่ลงมาสั่งงานด้วยตัวเอง เธอนั้นไม่เคยเห็นหน้าตัวเป็นๆ ของท่านประธานเลยสักครั้ง เห็นเพียงรูปถ่าย เพราะชนชั้นพนักงานอย่างพวกเธอนั้น มิอาจได้ยลโฉมคนระดับนายใหญ่เลยสักครั้ง “เจ้ไปประชุมมา...ท่านประธานจะปรับลุคบริษัทของเราใหม่ ให้แผนกเรามาคิดวางแผนทำโฆษณาหรือสื่อประชาสัมพันธ์ของบริษัทให้ทั่วโลกรู้ ฟังให้ดีนะ ‘ทั่วโลก!’” “ตายแล้ว...มันงานใหญ่มากเลยนะคะเจ้ พวกเราทำแต่สื่อโฆษณาสินค้าภายในบริษัท ร่วมกับแผนกการตลาดแค่นั้น เราไม่เคยทำงานใหญ่แบบนี้เลยนะคะ และอีกอย่างบริษัทนี้มีคนตั้งหลายพันคน ทั้งรายการผลิต การตลาด เยอะแยะไม่รู้จักกี่แผนก เราจะทำได้เหรอคะเจ้” ณาลัลน์นั้นได้เข้ามาทำงานบริษัทแห่งนี้ปีกว่าแล้ว ตั้งแต่เธอเรียนจบ เนื่องจากเทพกานต์เป็นคนชักชวนเธอมาพร้อมกับเพื่อนชาย คือพชรดนัย แต่เทพกานต์นั้นมีตำแหน่งเป็นรองประธาน ซึ่งต้องทำงานกับพี่ชายตัวเองมาตลอด โดยไม่ได้มาสุงสิงกับพวกเธอเลย “เราต้องทำให้ได้...ถ้าไม่ได้ ท่านประธานจะจ้างทีมงานใหม่ทั้งหมด และพวกเราก็ต้องถูกไสหัวออกไป เข้าใจไหม” เพียงฝันไม่อยากจะนึกถึงสีหน้าของท่านประธานใหญ่ หรือท่านชายธามไทเลย เพราะจากการประชุมวันนี้แล้ว เธอนั้นขนลุกยังไม่หายเลย “จบข่าว...สรุปเราก็ต้องทำ ถ้าไม่ทำก็เตรียมหางานใหม่” “ถูกต้อง...เวลาสองเดือนกับงานนี้” “อย่าว่าแต่สองเดือนเลยค่ะเจ้ สองปีไม่รู้ว่าเราจะคิดกันได้หรือเปล่า” ณาลัลน์หนักใจเป็นอย่างมาก แค่เรื่องงานเธอก็หนักพอแล้ว ไหนจะมีเรื่องของเทพกานต์อีก ที่ทำให้เธอหนักใจไม่น้อย การเผชิญหน้ากับครอบครัวผู้สูงศักดิ์ขนาดนี้ เธออาจไม่รอดชีวิตครั้งนี้เป็นแน่แท้ “เดี๋ยวพรุ่งนี้เจ้จะประชุมงานในทีมเราอีกที แต่ที่เจ้เรียกกระตังมาก็เพราะว่าเราน่ะเก่งสุดในทีมแล้ว ให้มาคิดงานล่วงหน้าก่อนที่เราจะประชุมพรุ่งนี้” หัวหน้าสาวมองลูกน้องของตัวเองอย่างชื่นชม นอกจาก ณาลัลน์จะมีรูปร่างหน้าตาสะสวยน่ารักแล้ว เธอยังเป็นคนที่ทำงานเก่งเป็นอย่างมาก ฉลาด สวย ปราดเปรียว เป็นหน้าเป็นตาของแผนกครีเอทีฟ “ค่ะเจ้...วันนี้ตังจะไปคิดงานมาก่อนนะคะ จะได้มากน้อยแค่ไหนเดี๋ยวเราค่อยมาปรึกษากันอีกทีค่ะ” ณาลัลน์ไม่มั่นใจในตัวเองสักเท่าไหร่ เพราะงานนี้เป็นงานใหญ่มากเธอกังวลไปทุกอย่าง “โอเค...ดีมากค่ะ” ...................