รอยรัก ตอนที่ 7 สังสรรค์
1409 คำ
@คอนโดเวไนย
ติ๊ง~ เสียงลิฟต์เปิดออก
"อุ๊ย! ขอโทษค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับ" เวไนยตอบกลับหญิงสาวที่เดินชนกับเขาที่หน้าลิฟต์
"ฟ้าต้องขอโทษด้วยนะคะ เอ่ออ..คุณ"
"ผมเวไนยครับ เดี๋ยวผมช่วยเก็บนะครับ" เวไนยมองไปที่กองเอกสารที่ล่วงกระจาดกระจาย
"ขอบคุณค่ะ"
"นี่คุณทำงานที่โรงพยาบาลนี้หรอครับ" เวไนยถามขึ้นเมื่อเห็นเอกสารภายในมือมีชื่อของโรงพยาบาลที่เขาร่ววมทำวิจัยอยู่
"อ๋อ..ใช้ค่ะฉันเป็นหมออยู่ที่นั้น"
"บังเอิญจังเลยนะครับ ตอนนี้ผมก็ทำงานอยู่ที่นั่น"
"บังเอิญจริงๆด้วย"
"ผมขอตัวก่อนนะครับ"
"ค่ะ"
อิงฟ้ามองตามเวไนยเดินไปจนสุดสายตา
"ฟ้าจะไม่ยอมให้พี่หลุดมือไปได้อีกแล้ว" อิงฟ้าพูดกลับตัวเอง และกดปิดลิฟต์ลงไปด้านล่าง จริงๆแล้วมันไม่ใช่เรื่องบังเอิญแต่เธอตั้งใจมาดักรอเขาต่างหาก
@คลับXX
"OMG บรรยากาศดีมากค่ะ"เคทตื่นตากับวิวบรรยากาศรอบกาย
"บรรยากาศหรือหนุ่มในร้านกันแน่คุณเคท" มาร์คนักวิจัยหนุ่มอีกคนโผ่แซวขึ้น
"แหม่..อันนั้นก็ด้วยค่าาาา ฮ่าๆๆ"
"ชอบไหมคะทุกคน เห็นคุณมาร์คบอกว่าอยากมาสังสรรค์ ดิฉันก็เลยเลือกเปลี่ยนมาเป็นจัดเลี้ยงที่คลับแทนที่จะจัดที่โรงแรม"
"โอเคมากๆเลยครับ พวกเราชอบแบบนี้แหละสบายๆกันเองๆ เออยังไม่เห็นหัวหน้ามาเลยนะยัยเคท โทรตามไหม"
"นั่นสิ เดี๋ยวฉันโทรตามก็ได้"
ตึก ตึก ตึก~
ระหว่างที่เคทกำลังก้มลงไปหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋าขึ้นนั้นมีเสียงใครบางคนกำลังตรงเข้ามา มองหันไปมองก็พบว่าเป็นคนที่กำลังจะโทรตามนั่นเอง
"มาช้านะคะหัวหน้า"เคทเอ่อทักทายเวไนยที่เดินเข้ามา
"ก็ไม่นะ ผมมาตรงเวลาเป๊ะ พวกคุณมาก่อนเวลาเอง" เวไนยยกนาฬิกาขึ้นมอง
"ไหนล่ะที่นั่งผม" เวไนยกวาดสายตาไปยังที่นั่ง และก็เหมือนลูกน้องเขาจะชั่งรู้งานเว้นที่นั่งไว้ตรงที่น้ำพิงนั่งอยู่ที่เดียวพอดี
"เชิญครับหัวหน้า นั่งข้างๆหมอน้ำพิงเลยครับ" มาร์คพูดขึ้น และหันไปมองยิ้มๆกับเคท
พรึ่บ~
เวไนยทิ้งตัวนั่งข้างๆ น้ำพิงแล้วเบียดไปใกล้ๆ
"นี่ขยับออกไปหน่อยฉันอึดอัด" น้ำพิงกัดฟันพูดเสียงเบา
"อะไรนะไม่ได้ยิน" เวไนยแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วทำท่าเอียงหูไปใกล้น้ำพิง
"อะแฮ่ม! หัวหน้าครับดื่มดีกว่าครับ"มาร์คยื่นแก้วเหล้าสีอำพันให้กับเวไนย
"หมอน้ำพิงดื่มหน่อยครับ" น้ำพิงรับไว้ตามมารยาท
"มาค่ะทุกคนชนแก้วกันหน่อย"
เคร้ง~ เสียงแก้วกระทบกัน
"หมดแก้วนะคะ" เคทบอกกับทุกคน
"เอ่อ..คือฉัน.."
"ทำไมหรอคะหมอน้ำพิง"
"ปกติฉันไม่ค่อยดื่มน่ะค่ะ"
"นะคะดื่มหน่อยนะ แก้วเดียวเองไม่เมาหรอกค่ะ" เคทยังคงคะยั้นคะยอ
"เอ่อ...แต่"
"อ่อน" เวไนยพูดขึ้นด้วยหน้าตาเรียบเฉยสายตามองไปทางอื่น น้ำพิงหันไปมองหันเขาทันที
"หมอน้ำพิงคะไม่ได้นะคะหัวหน้าสบประมาทขนาดนี้"
"ค่ะ ก็ได้ค่ะ อึก" น้ำพิงยกแก้วที่มีเหล้าสีอำพันดื่มจนหมดแก้วในที่เดียวแล้ววางบนโต๊ะ "ขออีกแก้วค่ะ"
"ว้าวว ต้องแบบนี้สิคะ VERY GOOD"
'หึ..ทำเก่งไปเถอะ' เวไนยคิดอยู่ในใจ
นั่งดื่มไปสักพักหนึ่งน้ำพิงก็เริ่มรู้สึกได้ถึงอาการมึนเมาเลยคิดว่าถ้าได้ออกไปล้างหน้าล้างตาสักหน่อยคงจะดีขึ้น
"เดี๋ยวฉันของตัวไปห้องน้ำก่อนนะคะ"
"โอเคไหมคะนี่ ให้เคทไปเป็นเพื่อนไหมคะ"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะฉันไปได้ เชิญคุณเคทสนุกต่อเถอะค่ะ" น้ำพิงพยุงร่างยืนขึ้นพยายามเก็บอาการให้ปกติที่สุดแล้วเดินออกไป
"หึ...ทำเป็นเก่งจะดูสิว่าจะไปได้สักกี่น้ำ" เวไนยพรึมพรำในรอคอ
"หัวหน้าครับ ไม่ตามไปดูหน่อยหรอครับ" มาร์คถามขึ้นเมื่อเห็นเวไนยนั่งดื่มอย่างไม่สนใจ
"ปล่อยเถอะ อยากทำเก่งดีนัก" เวไนยทำหน้าเรียบเฉยแล้วหันไปยกแก้วส่งยิ้มให้กับสาวโต๊ะตรงข้ามที่นั่งจ้องเขาอยู่นานสักพักหนึ่งแล้ว
ด้านน้ำพิงที่กำลังเดินเซๆ ออกจากห้องน้ำก็ไปชนเข้ากลับชายคนหนึ่งหน้าห้องน้ำพอดี
"อุ้ย!! ขอโทษค่ะ"
"ไม่เป็นไรครับคนสวย ว่าแต่อาการดูไม่ค่อยดีเลย ให้พี่ไปส่งไหมครับ" ชายหนุ่มมองหน้าน้ำพิงอย่างเจ้าเล่ห์
"ไม่เป็นเป็นไรค่ะ" น้ำพิงโซเซเหมือนจะล้มลงชายคนนั้นรีบเข้าประคองเธอไว้
"พี่ว่าน้องไม่ไหวหรอกให้พี่ไปส่งเถอะ"
"ไม่เป็นไรจริงค่ะ ปล่อยฉันเถอะค่ะฉันเดินเองได้" น้ำพิงพยายามดันตัวเองออกจากเขาแต่ก็ถูกดึงมากอดไว้แน่นกว่าเดิม
"น่านะ ให้พี่ไปส่งเถอะนะคนสวย"
"ปล่อยฉันนะคะ ช่วยด้วยค่ะช่วยด้วย"
"อ้าว...จะร้องทำไม่ว่ะอีนี่คนอุตส่าห์พูดดีๆด้วย"
"คุณก็ปล่อยฉันสิ"
"เรื่องอะไรจะยอมปล่อยให้เหยื่อหลุดมือไปล่ะ ฮ่าๆๆ พี่ว่าเรามาสนุกกันดีกว่า" ไม่พูดเปล่าชายหนุ่มพยายามซุกไซร้ไปตามลำคอระหงแต่ก็ถูกน้ำพิงปัดป้องและผลักตัวเขาออกไป
"โถ่ อีนี่เล่นตัวจังว่ะ อย่างงี้ต้องโดนผ่ามือกูสักหน่อย" ชายหนุ่มง้ามือเตรียมจะฟาดไปที่ใบหน้าของน้ำพิง เธอหลับตาปี๋ด้วยความกลัว
หมับ~
"มึงเป็นใครว่ะมายุ่งอะไรด้วย"
"กูก็เป็นผัวผู้หญิงคนที่มึงกำลังจะตบเค้าไงล่ะ" เวไนยตวาดเสียงแข็งจ้องตาเขม็ง
"พี่เวย์!! เอ่อ..นาย" น้ำพิงตกใจเรียกเขาแบบเผลอตัว
เวไนยหันมามองหน้าน้ำพิงแล้วฉีกยิ้มมุมปากออกมาเล็กน้อย ก่อนจะหันไปจัดการกับชายคนนั้น
"เมื่อกี้มึงจะตบเมียกูใช่ไหม"
ผัวะ~
เวไนยเขวี้ยงหมัดใส่ใบหน้าของชายหนุ่มอย่างเต็มแรงจนเขาเซล้มลงไปกองกับพื้น
"โอ้ยย....นี่มึงกล้าต่อยกูหรอ" ชายหนุ่มลุกขึ้นและปรี่เข้าจะมาชกเวไนยแต่เขาหลบได้ทัน ทำให้ชายคนนั่นล้มลงไปกอฃกับพื้นอีกครั้ง เวไนยคร่อมตัวบนร่างชายคนนั้นแล้วสวนหมัดกลับไปอย่างไม่ยั้ง
ผัวะ ผัวะ ผัวะ~
"โอ้ย พอแล้วๆ กูยอมแล้ว"ชายหนุ่มร้องห้ามด้วยความเจ็บ
ผัวะ ผัวะ ผัวะ~
"พอแล้วหยุดเถอะ พี่เวย์!!" เมื่อได้ยินน้ำพิงเรียกสรรพนามที่คุ้นเคยเค้าจึงชะงัดหยุดลงไป แล้วยืดตัวลุกขึ้นยืน
"มึงรีบไปไกลๆ ก่อนที่กูจะกระทืบมึง" เวไนยชี้ไปที่หน้าของชายหนุ่มที่สบักสบอง
"ไป!!" ชายหนุ่มรีบลุกขึ้นโซซัดโซเซหนีไป
เวไนยหันมาสบตากับน้ำพิง ทั้งคู่ยืนนิ่งไม่พูดอะไร น้ำพิงไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรจึงจะเดินออกมา
หมับ~
"เดี๋ยวจะรีบไปไหน ขอบคุณสักคำก็ไม่มีเลยรึไง" เขาจับข้อมือเธอคว้าเอาไว้
"ขอบคุณ ปล่อยฉันได้รึยังฉันจะกลับ" เวไนยยังจับข้อมือของเธอไว้แน่น
"เดี๋ยวฉันไปส่ง"
"ไม่เป็นไรฉันกลับเองได้"
"สภาพนี้อ่ะนะจะกลับเอง มันอันตรายอยากโดนพวกหื่นลากไปข่มขืนรึไง"
"นายก็ไม่ต่างจากพวกนั้นนักหรอก ปล่อย ฉันจะกลับ" น้ำพิงพยายามแกะมือของเขาออกจากแขนของเธอ
"อ้ะ!! นายจะทำอะไรปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้นะ" น้ำพิงตกใจร้องเสียงหลงไม่จู่ๆก็ถูกเวไนยอุ้มขึ้นพาดบ่า
เพี๊ยะ!! ~
"ดื้อนักต้องเจอแบบนี้" เวไนยฟาดฝ่ามือไปที่ก้นงอนของน้ำพิง
"โอ้ย...นี่ไอ้โรคจิตปล่อยฉันนะ"
เวไนยแบกเธอออกไปแบบไม่สนใจเสียงร้องของหญิงสาวและสายตาของคนรอบข้าง
"เห้อ!!! หัวหน้า / เห้อ!! หมอน้ำพิง"
"มันเกิดอะไรขึ้นอ่ะ"เคทเกาหัวด้วยความงง
"ฉันจะไปรู้ไหมก็นั่งอยู่กับเธอนี่
นักวิจัยทั้ง 2 ต่างมองหน้ากันอย่างประหลาดใจ
- ผู้เขียน
