รอยรัก ตอนที่ 9 แสดงตัว
1737 คำ
•เช้าวันต่อมา
ครื้ดดด ครื้ดดด ~ เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น
เวไนยที่เอื้อมมือไปควานหามามารับสาย
"ฮัลโหลครับ"
(เอ๊ะ...)
"มีอะไรรึป่าวครับ"
(.....)
"ไม่พูดจะวางแล้วนะครับ"
ติ๊ด~
เวไนยกดวางสายทันทีแล้วกลับไปนอนกอดร่างบางที่นอนอยู่ข้างๆอีกครั้ง
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด~
"นี่เราโทรผิดรึป่าวนี่ ทำไมเป็นเสียงผู้ชายรับสายแทนยัยน้ำพิงล่ะ" น้ำตาลงวยงงเมื่อปลายสายไม่ใช่เสียงของเพื่อนรัก
@ไลน์
Dr.Namtan : ยัยพิงทำอะไร มีอะไรจะเล่าให้ฉันฟัง??
Dr.Namtan : โทรไปทำไมเป็นเสียงผู้ชายรับสาย
Dr.Namtan : แอบมีแฟนหรอ
น้ำตาลเปลี่ยนเป็นส่งข้อความมาหาน้ำพิงแทนเพื่อให้เธอตอบกลับ
"โอ้ยยย...ปวดหัวจัง...เอ๊ะ!!" ทันทีที่ตื่นขึ้นมาน้ำพิงก็รู้สึกได้ถึงความหนักที่ทาบทับเอวคอดของเธอไว้ จึงตัดสินใจหันหลังไปมอง
"นี่...นี่..นี่นาย!!!" น้ำพิงรีบลุกขึ้นนั่งแล้วสำรวจสภาพตัวเองที่เปลือยเปล่ามีเพียงผ้าหม่ผืนเดียวที่ปกคลุมร่างเธอกับเขาไว้ด้วยกัน
"นี่มันอะไรกันนี่ นี่นายข่มขืนฉันหรอ บ้าเอ้ยยย กรี๊ดดดด" น้ำพิงร้องกรี๊ดและทุบตีไปที่ร่างกำยำของเวไนยที่นอนอยู่ข้างๆ
"โอ้ยยย....อะไรของเธอนี่ หยุด!! ฉันเจ็บ" เวไนยลุกขึ้นจับแขนทั้งสองของน้ำพิงไว้
"โวยวายทำไม คนจะนอนรู้ไหมเมื่อคืนเธอทำฉันเพลียขนาดไหน หมดน้ำไปกับเธอไม่รู้เท่าไรต่อเท่าไร"
"พูดบ้าอะไรของนายไอ้คนหน้าด้าน!!"น้ำพิงตวาดเสียงใส่
"ก่อนจะด่าฉันคิดดูดีๆ ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้าง ในรถ บนเตียง กี่ครั้งกี่รอบ จำได้มั่งป้ะ"เมื่อเวไนยพูดจบภาพเหตุการณ์เมื่อคืนก็ฝุดขึ้นมาในสมองของน้ำพิงทันที
"นี่....ฉันกับนาย...บนรถหรอ"
"นึกออกแล้วใช่ไหมเมียจ๋าาาา"
"บ้า...บ้าไปแล้ว นายมันฉวยโอกาส นายก็รู้ว่าตอนนั้นฉันเมา"
"อ้าว...ฉันเตือนเธอแล้วนะ แต่เธอก็ยังอ่อยฉันไม่เลิก แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้บังคับให้เธอดื่มสักหน่อย เธอมันอยากอวดเก่งดื่มเข้าไปไม่ดูกำลังตัวเองเอง เมื่อคืนเธอยังไม่ขอบใจฉันเลยสักคำนะที่ฉันอุตส่าห์ช่วยเธอตอนที่ถูกผู้ชายลวนลามอยู่หน้าห้องน้ำ แถมช่วยมาแล้วยังต้องมาปรนเปรอเธออีกตั้งหลายรอบ"
"ไอ้บ้า พูดออกมาได้ไม่อายปาก แล้วทำไมฉันต้องขอบคุณนายด้วย นายช่วยฉันมาจากคนอื่นแต่ว่านายกลับ....กลับมาฉวยโอกาสกับฉันซะเองมันก็ไม่ได้ต่างกันป้ะ"
"ต่างกันดิ ฉันเป็น'ผัว'เธอแต่มันไม่ใช่หรือว่าเธออย่าไปนอนคนอื่นมากกว่าฉัน"
"โอ้ยย...เลิกพูดสักทีว่านายเป็น 'ผัว' อ้ะ"
"แล้วที่นอนเอากันเมื่อคืนทั้งในรถแล้วก็บนเตียงมันยังไม่เรียกว่า'ผัว'อีกเหรอ แต่ถ้ามันยังไม่พอเดี๋ยวฉันจะช่วยทบทวนให้ว่าฉันเป็น'ผัว'เธอหรือเปล่า" เวไนยจับตัวน้ำพิงเข้ามาซุกไซร้ที่คอระหง
"ปล่อย ปล่อยนะ ปล่อยฉัน ฉันเกลียดนาย" น้ำพิงพยายามเบื้อนหน้าหนี
"เกลียดฉันมากใช่ไหม ฉันก็เกลียดเธอ ฉันก็ไม่ได้รักคนที่มันทำให้น้องชายฉันตายได้หรอก อย่างเธอมันก็เป็นได้แค่นางบำเรอที่ฉันเอาไว้ระบายอารมณ์ก็เท่านั้น"
เพี๊ยะ~
"คนอย่างนายมันเลวจะกี่ปีกี่ปีก็ยังเลวเหมือนเดิม"น้ำพิงฟาดฝ่ามือไปที่ใบหน้าคมอย่างแรง
"หึ..เลวหรอ..ได้เลวใช่ไหม"
พรึ่บ~
สวบ~
เวไนกดร่างบางนอนราบลงไปกับเตียงและสอดแก่นกายเข้าไปในร่องทางรักที่ปราศจากการเล้าโลม ไร้น้ำหล่อลื่นใดๆ
"กรี๊ด...ปล่อยนะ เจ็บบบ"
"เลวจริงๆ มันต้องแบบนี้"
ปึก ปึก ปึก~
"โอ้ย..เจ็บ..ฮือออ....ปล่อยยยย" ร่างบางขยับโยกไปตามแรงกระแทกของเอวสอบนานนับหลายนาทีจนชายหนุ่มปลดปล่อยน้ำรักสีขาวขุ่นเข้าไปภายในกายสาวทุกหยาดหยด
หลังจากเสร็จกิจเวไนยก็เดินเข้าไปชำระล้างร่างกายภายในห้องน้ำ ส่วนน้ำพิงก็นั่งกดเข่าน้ำตานอง มองตามแผ่นหลังหนาที่มีแต่รอยจิกข่นเต็มแผ่นหลังไปจนลับตา
"ทำไมมันต้องเกิดขึ้นอีกด้วยนะ ทำไมถึงหนีคนแบบเขาไม่พ้นสักที"น้ำพิงบอกตัวเองใจเธอก็ไม่ได้โทษแต่เขาฝ่ายเดียวหรอก จริงๆก็โทษตัวเองด้วยที่เผลอปล่อยตัวปล่อยใจให้เขาได้ฉวยโอกาสแบบนี้
ผ่านไปไม่นานเวไนยก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยสภาพท่อนบนเปลือยเปล่าท่อนล่างมีผ้าขนหนูผ้ารอบเอวสอบปกปิดของสงวนไว้อย่างหมิ่นเหม่
"อ้ะเอาไป รีบไปอาบน้ำซะเดี๋ยวฉันไปส่ง" เวไนยเหวี่ยงผ้าขนหนูไปให้น้ำพิง
"ไม่ต้อง!! ฉันจะกลับเอง" น้ำพิงรีบปฏิเสธ
"หึ...สภาพนี้อ่ะนะ ฉันจะไปส่งเองรีบไปอาบน้ำซะ หรือว่าอยากโดนอีกรอบ ฉันไหวนะ"เวไนยโน้นใบหน้าลงมาจนใกล้ใบหน้าของน้ำพิง
"ไอ้โรคจิต!!" น้ำพิงรีบลุกขึ้นเอาผ้าขนหนูมาพันปกปิดร่างเปลือยของตัวเอง แล้วค่อยๆเดินไป สายตาเหลือบไปมองที่แผ่นหลังกว้าง
"มองอะไร!! ฝีมือเธอทั้งนั้นแหละ แสบเป็นบ้า"
น้ำพิงไม่ได้พูดอะไรตอบแต่รีบเดินเข้าไปชำระร่างกายในห้องน้ำทันที
แอ๊ดดด~
น้ำพิงค่อยเปิดประตูห้องน้ำแล้วเดินออกมามองหาเสื้อผ้าของตนเองแต่ไม่เจอ มีเพียงเสื้อเชิ้ตสีดำตัวใหญ่วางไว้ให้อยู่บนเตียงนอน
"หาอะไร?" เวไนยถามขึ้นเมื่อเห็นน้ำพิงกำลังยืนเก้ๆกังๆอยู่
"เสื้อผ้าฉันล่ะ?"
"ก็บนเตียงไง"เวไนยชี้ไปที่เตียง
"ไม่ใช่ ชุดฉันอ้ะชุดที่ใส่เมื่อคืนนี้"
"อ๋อ มันขาดหมดแล้ว"
"ขาดหมดแล้ว..."น้ำพิงนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
"เห้อ...จำไม่ได้เลยรึไงไอ้ตอนที่สมยอมนี่"
"จิ๊ นาย!!"
"ใส่ไปก่อนเดี๋ยวแวะไปซื้อให้ใหม่"
"แต่มันไม่.."
"ไม่อะไร?"
"ไม่มี....ชุด..ข้าง..ใน.."
"อ๋อ เมื่อคืนเธอไม่ได้ใส่เสื้อในนะ ส่วนข้างล่างมันขาดไปแล้ว"
"นี่!!" น้ำพิงมุ่ยหน้าใส่อย่างหงุดหงิด
"ใส่ไปเถอะเดี๋ยวไปซื้อให้ใหม่ยกชุดเลย" เวไนยพูดจบก็เดินออกไปนั่งรอที่โซฟา
น้ำพิง talk
ฉันนึกย้อนไปเหตุการณ์เมื่อคืนที่พอจำได้รางๆแล้วก็คิดว่ามันคงจะโทษเขาฝ่ายเดียวไม่ได้สินะ แต่...ให้ตายเหอะทำไมถึงได้รุนเเรงกับฉันขนาดนั้นนะ แล้วเมื่อคืนฉันก็ยอมให้เค้าทำแบบนั้นจริงๆหรอ แล้วไหนร่องรอยบนตัวเค้าอีก ฉันเป็นคนทำหรอทำไมถึงได้ปล่อยตัวปล่อยใจได้ขนาดนี้นี่ เค้าทำเรื่องเลวๆไว้กับเราขนาดนั้นยังจะ....เห้ออออออ
ฉันแต่งตัวเสร็จแล้วก็เดินไปหยิบกระเป๋ากับโทรศัพท์ที่หัวเตียง ปรากฏว่ามีข้อความจากยัยน้ำตาลส่งมาถึงฉัน ฉันจึงเปิดเข้าไปดู
@ไลน์
Dr.Namtan : ยัยพิงทำอะไร มีอะไรจะเล่าให้ฉันฟัง??
Dr.Namtan : โทรไปทำไมเป็นเสียงผู้ชายรับสาย
Dr.Namtan : แอบมีแฟนหรอ
"ห้ะ!!! ยัยน้ำตาลโทรมา" ฉันรีบวิ่งออกไปหาเขาทันทีก็ยัยน้ำตาลบอกว่ามีเสียงผู้ชายรับสาย มันก็ต้องเป็นเค้าแหละที่รับ
"นายรับโทรศัพท์ฉันทำไม"
"อะไรอีกล่ะ ใครไปรับโทรศัพท์เธอ"
"ก็นายไง ยัยน้ำตาลส่งมาบอกว่ามีเสียงผู้ชายรับสายแทนฉัน แล้วฉันก็เข้าไปดูประวัติการโทรแล้ว ยัยน้ำตาลก็โทรมาจริงๆ"
"อ้าวว...หรอ แสดงว่าเมื่อเช้าที่ฉันรับสายมันไม่ใช่ของฉันหรอ"
"แล้วนายได้พูดอะไรรึป่าว"
"ป่าวแล้วทำไมต้องไม่พอใจขนาดนั้นด้วย กลัวเพื่อนเธอจะรู้รึไงว่าเมื่อคืนอยู่กับฉัน"
"ใช่ ฉันไม่ต้องการให้ใครรู้ทั้งนั้นนั่นแหละ เรื่องของฉันกับนายไม่ว่าจะเป็นเมื่อคืนหรือเรื่องอะไรในอดีตก็ตาม"
"ใครที่ว่านี่คือไอ้หมอหน้าแหลมนั่นใช่ป่ะ" เวไนยเริ่มตวาดเสียงดัง
"ถ้าใช่แล้วจะทำไม มันเกี่ยวอะไรกับนายด้วย" น้ำพิงเองก็เริ่มตวาดเสียงใส่
"เกี่ยวอะไรงั้นหรอ ก็ฉันเป็นผัวเธอไง ได้....งั้นก็ไม่ต้องกลับแล้วบ้านอ้ะอยู่ที่นี่มันไปเลย"
"จะบ้ารึไง"
"ใช่บ้า เพราะเธอนั่นแหละที่ทำให้ฉันบ้า"
ครื๊ดดด ครื๊ดดด ~
เสียงโทรศัพท์ในมือน้ำพิงดังขึ้น
"คุณพ่อ!! อ๊ะ!! นายจะทำอะไรเอาคืนมานะ" เวไนยแย่งโทรศัพท์ไปจากมือของน้ำพิง
ติ๊ด~ เวไนยกดรับสายปลายทาง
(น้ำพิงลูกอยู่ไหน หายไปทั้งคืนเลย)
"สวัสดีครับ คุณพ่อ"
"นี่จะทำอะไรเอาคืนมานะ" น้ำพิงพยายามแย่งมือถือคืนมาแต่ก็ถูกเขาดึงเข้ามากอดรัดแน่น
"ชู่ว์...เงียบๆ" เวไนยส่งสายตาข่มขู่น้ำพิง
(นี่คุณเป็นใคร มารับสายแทนลูกสาวผมได้ไง)
"ผมชื่อเวไนย เป็นนักวิจัยที่ถูกส่งมาทำวิจัยเรื่องยาตัวใหม่กับโรงพยาบาล ตอนนี้หมอน้ำพิงอยู่กับผม ไม่ใช่สิตั้งแต่เมื่อคืนเราอยู่ด้วยกัน สิ่งที่ผมอยากจะบอกจริงๆก็คือผมกับน้ำพิงเราคบกันแล้ว ส่วนเรื่องเมื่อคืนผมคิดว่าคุณพ่อคงน่าจะเข้าใจได้นะครับว่าผมกับน้ำพิงเราทำอะไรกันไปบ้าง เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะเข้าไปพบคุณพ่อพร้อมกับน้ำพิงนะครับ สวัสดีครับ"
ตี๊ด~ เวไนยกดวางสาย
"นี่นายทำบ้าอะไรนี่ พูดไปแบบนั้นได้ไง"
"ไป!!!"เวไนยคว้าข้อมือของน้ำพิงฉุดลากเธอให้ไปตามเขา
"ไปไหน??"
"ไปบ้านเธอ แล้วไปมันทั้งแบบนี้แหละไม่ต้องเปลี่ยนมันแล้วชุด"
--อุ้ยย...มีแสดงตัวเป็นลูกเขยเขาด้วย --
- ผู้เขียน
