Body of Proof : สืบจากศพ เล่ม 1

ณ สนามบินนานาชาติปักกิ่ง เสียงแจ้งเตือนจากมือถือ ทำให้จางอี้ชิงที่ยืนรอน้องชายลูกพี่ลูกน้องของเขาที่กำลังเดินทางกลับมาจากต่างประเทศต้องหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอย่างเสียไม่ได้ เป็นการเป็นงาน (12) 08:34 น. โชไมค์กี้: @จางอี้ชิง เฮียอยู่ไหน มีเอกสารมาให้เซ็น จางอี้ชิงลืมไปเลยว่าเขาออกมาข้างนอกโดยที่ไม่ได้บอกคนในหน่วยก่อนว่าจะออกไปไหน เขาพิมพ์ตอบกลับเพื่อนร่วมงานทันที จางอี้ชิง: อยู่สนามบิน สำคัญมากไหม? โชไมค์กี้: งบประมาณ จางอี้ชิง: เอาวางไว้ที่โต๊ะเลยเดี๋ยวจะกลับไปเซ็นให้ บิลลี่: เฮียยยยยย ไปทำไมสนามบิน? ขากลับแวะซื้อเสี่ยวหลงเปามาให้หน่อย เควิน: กินอีกแล้วเหรอ? จางชิงระบายยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะพิมพ์ตอบกลับไปอย่างเห็นด้วย จางอี้ชิง: นั่นสิเฮียว่าเรากินเยอะไปแล้วบิล บิลลี่: @หวังบรูคลิน @ลิษา มันแย่งหนูกิน!!! หวังบรูคลิน: แค่ชิมไม่ได้แย่ง ลิษา: คำว่าเพื่อนอะบิล บิลลี่: สะกดยังไงเหรอ เควิน: เอืพ่น โซเฟีย: เอื่พน ลู่จิน: พเอนื่ จางอี้ชิงหลุดหัวเราะออกมากับความโบ๊ะบ๊ะระหว่างเพื่อน ๆ และน้อง ๆ ของเขา โดยเฉพาะเพื่อนของเขาอย่างลู่จิน ที่เขาเองก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเล่นตามพวกน้อง ๆ ไปด้วย เป็นการเป็นงาน (12) จางอี้ชิง: มึงก็เล่นกับพวกมันนะลู่จิน ลู่จิน: ขำ ๆ โซเฟีย: @นิโคลิน คนนี้ก็หายไป เจ๊หนูมาเอาผล และอีกคนที่คนในกลุ่มแชตถามหาก็เป็นเขาเองที่ลากอีกฝ่ายออกมาด้วย นิโคลิน สาวสวยหุ่นนางแบบเจ้าหน้าที่พิษวิทยา ที่ตอนนี้กำลังยืนมองหาลูกพี่ลูกน้องของเขาที่เป็นเพื่อนสนิทของเธอว่าเมื่อไหร่จะเดินออกมาจากประตูทางออกเสียที เป็นการเป็นงาน (12) จางอี้ชิง: นิคมากับเฮีย เอริค: นั่นแน่~ไปเดทกันเหรอ~ จางอี้ชิงถอนหายใจอย่างเอือมระอา เป็นอย่างที่เขาคิดเอาไว้ไม่มีผิดจริง ๆ ว่าถ้าบอกว่านิโคลินอยู่กับเขาคนพวกนั้นต้องเอ่ยแซวอย่างแน่นอน ทั้ง ๆ ที่ความจริงแล้วเขากับนิโคลินไม่ได้มีอะไรกันมากเกินกว่าพี่น้องเลย แต่ไม่ว่าจะบอกกี่ครั้งคนพวกนั้นก็ไม่เคยจะฟังกันเลย เป็นการเป็นงาน (12) โซเฟีย: อ้าว แล้วผลหนูอะ จางอี้ชิงเงยหน้าจากโทรศัพท์มองไปที่นิโคลินแล้วเอ่ยถามเธอขึ้น “นิค โซเฟียถามหาผลแลป” นิโคลินตอบกลับ “อยู่บนโต๊ะอะ บอกว่าเข้าไปเอาได้เลยเฮีย” นิโคลินชี้ไปทางประตูผู้โดยสายขาออก “นั่นไงมาแล้ว” ชายหนุ่มสูงโปร่งสวมแว่นตาสีดำ เสื้อยืดสีดำ กางเกงยีนส์ รองเท้าผ้าใบยี่ห้อดังสีดำตัดขาวกำลังเดินมาทางพวกเขา จางอี้ชิงจึงรีบกดตอบข้อความในกลุ่มทันที เพราะว่าคนที่เขารอมาถึงแล้ว เป็นการเป็นงาน (12) จางอี้ชิง: นิคบอกอยู่บนโต๊ะหยิบไปได้เลย โซเฟีย: okkkkk จางอี้ชิงเก็บโทรศัพท์มือถือเข้าใส่กระเป๋าก่อนจะสวมกอดลูกพี่ลูกน้องของเขาด้วยความคิดถึง “ในที่สุดก็ได้กลับบ้านแล้วฌอน” จางอี้ชิงลูบหลังเซียวฌอนเบาเบาด้วยความคิดถึง “อืม กลับมาได้แล้ว” เซียวฌอนสวมกอดผู้เป็นพี่เป็นแน่นขึ้น ทั้งสองคนกอดกันนานจนนิโคลินที่ยืนอยู่ด้านข้างอดที่จะแขวะออกมาไม่ได้ “ไม่ทราบว่าคุณเพื่อนเห็นดิฉันไม่คะ เห็นไหมเอ่ยว่ามีดิฉันยืนอยู่ตรงนี้ด้วย” นิโคลินเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกวน ๆ เซียวฌอนผละออกจากอ้อมกอดของจางอี้ชิง ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่สวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนกางเกงสแล็คสีดำยืนกอดอกมองมาที่เขาอยู่ ก่อนจะสวมกอดเธอเช่นเดียวกัน “คิดถึงกูเหรอ?” นิโคลินกอดตอบ “ใครคิดถึงมึงกัน” “เหรอ งั้นใครกันนะที่รู้ว่ากูจะกลับจีนแม่งกรี๊ดไปสามบ้านสี่บ้าน” เซียวฌอนเอ่ยแซะ เขาไม่เคยได้มาเที่ยวหานิโคลินเลยมีแต่หญิงสาวกับพี่ชายของเขาเท่านั้นที่บินไปหาเขาบ่อย ๆ นี่จึงเป็นครั้งแรกที่เขาได้มาหาทั้งสองคน นิโคลินผละออกจากการกอด ก่อนจะเบะปากใส่เซียวฌอน เรื่องที่เขากรี๊ดเพราะดีใจที่ในที่สุดเซียวฌอนก็ได้กลับบ้านคงเป็นจางอี้ชิงแน่นอนที่เอาเรื่องไปบอก นิโคลินมองไปที่จางอี้ชิงตาเขียวปั๊ด จางอี้ชิงไหวไหล่อย่างไม่ได้รู้สึกกลัวอะไร “ตอนนั้นกูเห็นแมลงสาบเหอะเลยกรี๊ดออกมา ไม่ได้กรี๊ดดีใจที่มึงจะมา” นิโคลินโกหก เซียวฌอนส่ายหัวให้กับความปากแข็งของเพื่อนสนิท “จ้า~ กรี๊ดเพราะแมลงสาบอะนะ” เซียวฌอนพูดแบบจีบปากจีบคอ คนที่สมัยเรียนทำวิจัยเกี่ยวกับเมแทบอลิซึมของแมลงสาบ กินนอนอยู่กับแมลงสาบเป็นสิบ ๆ ตัว จะมากรี๊ดเพราะกลัวแมลงสาบ มันเป็นคำโกหกที่ไม่น่าเชื่อเลยแม้แต่น้อย นิโคลินตีแขนเซียวฌอนเบา ๆ เซียวฌอนลูบแขนของตัวเองเพราะความเจ็บ ผู้หญิงอะไรแรงเยอะจริง ๆ ตีเบา ๆ แต่เขารู้สึกเหมือนแขนแทบหัก “เฮีย นิคไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ เดี๋ยวตามไปที่รถ” เมื่อเห็นว่าจางอี้ชิงพยักหน้าเป็นการคำตอบเรียบร้อยแล้วนิโคลินก็เดินออกไปทันที เธอยืนรอเซียวฌอนนานมากกว่าอีกฝ่ายจะออกมา ความจริงเธอจะไปเข้าห้องน้ำก่อนก็ได้ แต่เธอเลือกที่จะรอให้เซียวฌอนออกมาก่อน “ไปนั่งรอที่โซฟาตรงนั้นก็แล้วกันครับแล้วค่อยไปที่รถ” เซียวฌอนชี้ไปที่โซฟาที่ตั้งอยู่ห่างจากที่เข้ายืนอยู่ประมาณ 50 เมตร จางอี้ชิงพยักหน้าก่อนจะเดินตามเซียวฌอนไป เซียวฌอนนั่งลงที่โซฟาก่อนที่จะเอ่ยบอกจางอี้ชิงว่า “เฮียตอบข้อความก่อนเถอะเห็นส่งมาเยอะมากเลย คงเป็นเรื่องด่วน” เขาได้ยินเสียงแจ้งเตือนมาจากกระเป๋ากางเกงของจางอี้ชิงไม่หยุดเลย จางอี้ชิงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูก่อนจะตอบเซียวฌอนไปว่า “กลุ่มที่ทำงานน่ะ” “อ๋อ” เซียวฌอนพยักหน้าเข้าใจ “ตอบพวกเขาเลยผมขอโทรศัพท์หาโนเอลก่อน” พูดจบเซียวฌอนก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรหาเพื่อนสนิทของเขาอีกประเทศหนึ่ง ส่วนจางอี้ชิงก็กดเข้ากลุ่มไปตอบข้อความที่คนในกลุ่ม ‘เป็นการเป็นงาน’ ส่งมาเกือบร้อยข้อความได้ “เอ่อเฮีย ผมอยากกินเสี่ยวหลงเปาอะ แวะไปกินก่อนได้ไหม?” เซียวฌอนถามขึ้นระหว่างเพื่อนของเขารับสาย “ได้สิ” จางอี้ชิงตอบกลับ ซึ่งเป็นเวลาเดียวกันกลับโนเอลเพื่อนของเซียวฌอนรับสายพอดี เซียวฌอนจึงหันไปสนใจคนปลายสายแทน ส่วนจางอี้ชิงก็ส่วนใจคนโทรศัพท์เช่นกัน เป็นการเป็นงาน (12) บิลลี่: @จางอี้ชิง เสี่ยวหลงเปา~ จางอี้ชิง: ได้ น้องเฮียก็อยากกินเหมือนกันเฮียว่าจะพาแวะอยู่ โชไมค์กี้: น้อง? น้องไหน? ลิษา: เฮียไปกับเจ๊ไม่ใช่รึไง มีใครไปด้วยอีกเหรอ? เอริค: แล้วไปสนามบินทำไม จางอี้ชิง: มารับน้อง พิมพ์จบจางอี้ชิงก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเซียวฌอนส่งเข้าไปในกลุ่ม เป็นการเป็นงาน (12) โซเฟีย: ไม่เห็นหน้าอะแต่ดูจากรูปแล้ว สูง ยาว ขาว แน่นอน โจวโคลิน: image content [เอาที่มึงสบายใจ (มีมรูปหวังบรูคลิน) ] หวังบรูคลิน: @โจวโคลิน [รูปนิ้วกลาง] ลิษา: น้องเฮียดูเศร้า ๆ นะ บิลลี่: นี่ก็ว่าจะพิมพ์เลย จางอี้ชิง: มีเรื่องนิดหน่อยน่ะ โชไมค์กี้: เรื่องอะไรเฮีย หวังบรูคลิน: ไมค์ เสือกนะมึงอะ โชไมค์กี้: ก็กูอยากรู้! จางอี้ชิง: ไม่เป็นไร เฮียบอกได้ บิลลี่: ปูเสื่อรอฟังเงียบ ๆ จางอี้ชิง: โดนไล่ออกน่ะและก็ลาออกเอง โซเฟีย: งงนะเอาจริง โจวโคลิน: งงจริง จางอี้ชิง: ฌอนมันไปขัดผลประโยชน์ของเจ้าหน้าที่ฝั่งนั้นเข้า เขาเลยไล่มันออกแต่มันไม่ยอมออกพร้อมกับยื่นหลักฐานสรุปไม่โดนไล่ออก แต่สุดท้ายก็ลาออกเพราะไม่อยากทำงานกับคนพวกนั้น ลู่จิน: ก็ดีแล้วหนิ แล้วเศร้าทำไมวะหรือหางานทำไม่ได้ จากที่มึงเล่าดูทรงแล้วคงเป็นคนเก่งอยู่นะ เอริค: นั่นสิ จางอี้ชิง: อีกเรื่องคือมันโดนนอกใจน่ะ จะเศร้าก็ไม่แปลก โซเฟีย: ใครกันมันกล้ามาหักอกสุดหล่อของเฟีย พี่ฌอนขาาาาา ลิษา: เฟียเบาได้เบา โชไมค์กี้: หนีรักมาว่างั้น จางอี้ชิง: ประมาณนั้นแหละมั้ง กูก็ไม่รู้เหมือนกันบอกแค่ว่าจะกลับมาจีนให้ไปรับด้วย จางอี้ชิงรู้แค่ว่าลูกพี่ลูกน้องของเขามีเรื่องกับทางเจ้าหน้าที่ฝั่งนั้นเข้า ส่วนเรื่องอกหักจะว่าเซียวฌอนเศร้าก็เศร้า จะว่าไม่เศร้าก็ไม่เศร้า เขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่าสาเหตุที่เซียวฌอนเศร้ามาจากโดนนอกใจจริง ๆ รึเปล่า เพราะอีกฝ่ายไม่ได้บอกอะไรเขาเลย และเขาก็ไม่คิดจะถามด้วยเพราะถ้าเซียวฌอนอยากบอกอะไร เซียวฌอนก็จะบอกเขาเอง เป็นการเป็นงาน (12) เอริค: ว่าแต่น้องมึงทำงานอะไรวะ จางอี้ชิง: นิติเวช ลู่จิน: ชวนน้องมึงมาทำงานกับเราดิวะกูอยากได้นิติเวชเพิ่มอยู่ นับวันงานยิ่งเยอะ เอริค: จริง เหนื่อยวะ โชไมค์กี้: อยากนอนอยู่เฉย ๆ แล้วมีเงินใช้ ไม่ต้องมาวิ่งจับคนร้าย มาเก็บหลักฐานพวกนี้ หวังบรูคลิน: ลาออกสิ โจวโคลิน: ลาออกแล้วจะเอาอะไรกิน! โชไมค์กี้: พวกกูไม่ได้มีคุณหนูเวนดี้เหมือนมึงนะบรูค ลิษา: โอ๊ยยยย อย่าพูดถึงชะนีนางนี้!!!! บิลลี่: รับไม่ได้อย่างแรง กินอะไรไม่ลงแล้ว จางอี้ชิง: งั้นพี่ไม่ซื้อแล้วนะ บิลลี่: ไม่ได้! จางอี้ชิง: [ส่งสติกเกอร์หน้าเอือม] เควิน: @หวังบรูคลิน แฟนมึงไปไหนเห็นปกติต้องมาส่งข้าวส่งน้ำแล้ว โซเฟีย: พูดซะพี่บรูคเหมือนโจรเลย เอริค: ดูรูปโปรมันด้วยเฟีย เอริค: พี่นึกว่ากูกำลังคุยกับคนร้ายอยู่