ผมรักนายmy bad boy (Mpreg)

มหาวิทยาลัยxxxx "สวัสดีค่ะทุกคน" "สวัสดีครับ/ค่ะ อาจารย์" เสียงพูดคุยกันดังจ้อกแจ้กของนักศึกษา เสียงดังวุ่นวาย ไม่สนใจอาจารย์ที่ยืนหน้าตึงอยู่หน้าห้องเรียน "นักศึกษาเงียบๆหน่อยสิคะ" เสียงอาจารย์ที่ปรึกษาแข่งกับเสียงดังอื้ออึงของนักศึกษาปีสี่ มองลอดผ่านแว่นตาหนาเตอะ กวาดสายตาดุไปรอบห้องเมื่อเห็นว่านักศึกษายังคงพูดคุยกันเสียงดังและไม่สนใจ "วันนี้ครูมีนักศึกษาย้ายมาใหม่ ย้ายมาจากต่างจังหวัด และจะเข้ามาเรียนกับเราในช่วงเวลาที่เหลือหนึ่งปีนี้ ให้พวกเราทุกคนช่วยเพื่อนด้วยนะ ในบางวิชาบางหน่วยกิตอาจจะยังเก็บไม่ครบ ให้เราแนะนำสถานที่และเอกสารต่างๆ เกี่ยวกับการเรียนเพิ่มเติมให้เพื่อนที่มาใหม่ด้วยนะคะ" อาจารย์ที่ปรึกษาเข้ามาพบปะกับนักศึกษาชั้นปีที่สี่ ซึ่งวันนี้มีนักศึกษาย้ายมาเรียนระหว่างปีการศึกษา "นักศึกษาพิชญะ เชิญหน้าคลาสด้วยค่ะ" กรี๊ด!!กรี๊ด!! เสียงกรี๊ดดังจนหูแทบระเบิด ของเหล่าบรรดาสาวๆ ในคลาสเรียน ทำให้อคิณที่นอนหลับอยู่สะดุ้งตื่นขึ้นมาอย่างรำคาญ และไม่สบอารมณ์ "จะกรี๊ดอะไรกันนักหนาวะ แม่ง! โคตรรำคาญ" ชายหนุ่มบ่นพึมพำ จิ๊ปากเสียงดังอย่างหงุดหงิดใจ "อุ้ย หล่อน่ารัก" "ใช่ หล่อพอๆกับอคิณได้เลยนะแก" "อคิณหล่อคมเข้ม สูงใหญ่ แต่คนนี้หล่อใสๆ น่ารักว่ะ งื้อออ..." เสียงนักศึกษาหญิงพูดกันเสียงดังเจี๊ยวจ๊าว ต่างชื่นชมกับความหล่อของผู้มาใหม่ ยิ่งทำให้ชายหนุ่มรู้สึกหงุดหงิดมากยิ่งขึ้น เสียงกรี๊ดเหล่านั้นยังคงดังต่อเนื่องไม่หยุด "จะเห่าหอนอะไรกันนักหนา" "รู้สึกว่ามึงจะมีคู่แข่งอีกแล้วมั่งไอ้อคิณ" กายเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างๆ เอ่ยขึ้น สายตามันจ้องมองหน้าชั้นเรียนดวงตามันมีแต่รอยยิ้มดูชอบกล นั่นแสดงว่าไอ้ตัวที่ยืนอยู่หน้าห้องจะต้องมีดีอย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นไอ้เพื่อนที่นั่งข้างเขาคงไม่จ้องนิ่ง แล้วระบายรอยยิ้มเก๋แบบนั้นแน่ "คู่แข่งเชี้ยไรวะ" อคิณงัวเงียตื่นขึ้นมา หันไปมองตามที่มาของเสียงกรี๊ดที่ทำให้เขารำคาญและหงุดหงิดอยู่ในขณะนี้ "จะอะไรนักหนาวะ กับแค่นักศึกษาย้ายมาใหม่" "มึงก็หันไปดูดิไอ้สัส!" อคิณหันไปตามสายตาของกายซึ่งเป็นเพื่อน นั่นมัน! "ไอ้เชี้ยพีท!!" "สนุกล่ะงานนี้ คู่อริตั้งแต่อดีตชาติมึงกลับมาละ" ไอ้กายพูดยิ้มๆพลางหัวเราะอย่างชอบใจ คนที่อคิณเกลียดที่สุดในโลก คนที่เขาไม่อยากให้หายใจบนโลกใบเดียวกัน ฟ้าส่งเขามา แต่ทำไมต้องส่งมันตามมาด้วย มันกลับมาทำเชี้ยอะไรเวลานี้ เวลาที่ทุกอย่างในชีวิตเขาดีขึ้นแล้ว พีทเดินมายืนอยู่หน้าคลาส ตลอดเวลาเขาจ้องหน้าคนที่นั่งอยู่แถว บนสุด ใบหน้าหล่อยังคงตราตรึงอยู่ในใจไม่เคยเปลี่ยน อคิณคงจะตกใจอยู่ไม่น้อยทีเดียวที่เห็นเขายืนอยู่ตรงนี้ หน้าตาดุสายตาเกรี้ยวกราดนั่น เขาจำมันได้ดีไม่มีวันลืม อคิณ วนารมย์ ชายหนุ่มที่ขึ้นชื่อความหล่อคมเข้ม รูปร่างสูงใหญ่ ดูเท่ไปทุกท่วงท่ากิริยา เพอร์เฟกต์มากจนมีสาวสวยมากหน้าหลายตาเข้ามาติดพัน ที่สำคัญเขาเป็นคนที่มีทุกอย่างครบเครื่องรูปหล่อ พ่อรวย ครอบครัวมีกิจการใหญ่โต เขาเป็นคนเก่งในทุกเรื่อง ทั้งการเรียน กิจกรรม กีฬา แข่งรถ และอื่นๆอีกมากมาย แต่เสียอย่างเดียวคือเขาเป็นเพลย์บอย เสือผู้หญิง ชอบเที่ยวกลางคืนที่สุดจึงดูเหมือนผู้ชายแบดบอย แต่ก็แปลกยิ่งเขาเป็นแบบนี้กลับยิ่งมีผู้หญิงเข้าหาไม่ซ้ำหน้า อันที่จริงแล้ว พีทเองก็ไม่ได้อยากจะมาให้ใครต้องรู้สึกอึดอัดใจ รู้อยู่แล้วว่าอีกคนเกลียดขี้หน้า แต่ด้วยความจำเป็นบางอย่างต่างหากล่ะ ทำให้เขากลับมายืนอยู่ตรงนี้ ชายหนุ่มเดินออกมาหน้าคลาสเพื่อแนะนำตัว "สวัสดีครับ" กรี้๊ด!!! เพียงแค่แนะนำตัวเสียงกรี๊ดก็ดังสนั่น พิชญะ เกื้ออรุณ หรือพีท เป็นหนุ่มหล่อจัดหน้าตาดีมากคนหนึ่ง รูปร่างสูงโปร่ง ผิวขาว หน้าตาน่ารัก หล่อใสๆ ท่าทางมีมนุษยสัมพันธ์ดี ยิ่งดวงตาเด่นหวานคู่นั้น กับรอยยิ้มสดใสทำสาวน้อยใหญ่และหนุ่มใจละลายได้ทีเดียว "มันจะกรี๊ดทำเชี้ยอะไรกันนักหนาวะ พ่องตาย!หรือไง" อารมณ์ตอนนี้พุ่งสูงทะลุไปดาวอังคารแล้ว เมื่อเห็นว่าทุกคนสนใจมันมากเกินกว่าที่คิด "ผมพิชญะ เพื่อนเรียกสั้นๆว่าพีทก็ได้ครับ ผมขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ" ก่อนจะโค้งศีรษะเป็นการฝากเนื้อฝากตัวอีกครั้ง “เหอะ!ไอ้เชี้ย มาถึงมึงก็ทำเสียงอ้อนตีนกูเลยนะ” ชายหนุ่มบ่นพึมพำคนเดียว "ครูฝากอคิณดูเพื่อนด้วยนะคะเกี่ยวกับเรื่องการเรียน เพราะอคิณคือคนที่เก่งที่สุด มีอะไรก็แนะนำกัน ยังไงครูฝากด้วยนะ" " ….." จะให้กูเนี่ยนะ ดูแลมึงไอ้สัส!! ฝันไปเถอะ อคิณหัวเสีย เพียงแค่คิดเขาก็รู้สึกหงุดหงิดหัวใจ " ได้ยินที่ฉันบอกไหม ตกลงตามนี้นะ" อคิณหันไปมองอาจารย์ก่อนจะหันไปสบตากับอีกคนซึ่งกำลังจ้องมา ทางเข้าด้วยใบหน้าเรียบเฉย ยิ่งมันทำหน้าแบบนี้ยิ่งกวนตีนกันชัดๆ มันก็เป็นแบบนี้ตลอด ไม่มีใครอ่านความรู้สึกมันได้เลยว่ามันคิดอะไร ท่าทางนิ่งสายตาเย็นชาที่มองมานั้น ไม่ได้บ่งบอกอารมณ์ของเจ้าตัวได้เลยว่ารู้สึกอย่างไร อคิณจิ๊ปากไม่พอใจและขานรับกับอาจารย์อย่างเสียไม่ได้ "ครับ" ชายหนุ่มรับปากไปอย่างนั้น เขาเบื่อจะฟังอาจารย์เซ้าซี้มากกว่า เพราะคนอย่างเขาไม่มีทางที่จะดูแลคนอย่างมัน ไม่มีวันแน่นอน " อีกตั้งหนึ่งปีที่กูจะต้องเจอมันทุกวัน กูจะทนได้หรือเปล่าวะ ไอ้สัส!" เขาบ่นน้ำเสียงหงุดหงิด ส่วนกายและแทนไทต่างก็รู้ดีว่าเพื่อนของตนกับพีทไอ้หนุ่มหน้าละอ่อนรู้จักกันมาตั้งแต่มัธยม แต่มีอีกเรื่องหนึ่งที่อคิณเก็บไว้มานานไม่เคยบอกใคร และไม่เคยคิดที่จะบอกให้ใครให้รับรู้ แค่ครั้งเดียวเขาก็จำได้ดีมาจนถึงทุกวันนี้ไม่เคยลืม "กูว่าสนุกดีออก ชีวิตมึงมีสีสันขึ้นเยอะ" แทนไทเพื่อนที่นั่งข้างไอ้กาย พูดพลางอมยิ้ม ป๊าบ!! "สีสันพ่องมึงดิ ไอ้สัส!" ชายหนุ่มตบหัวเพื่อนไปหนึ่งที จนไอ้แทนไทหน้าคะมำ "สม!! สนุกพวกมึง แต่ชิบหายที่กู" ก่อนจะหันไปมองไอ้หน้าหวานที่มันเดินมานั่งแถวล่าง มันนั่งลงแล้วหันมามองด้วยเขาสายตาเย็นชาอีกครั้ง ทั้งคู่ประสานสายตากันนิ่ง ไม่รู้ว่าต่างฝ่ายต่างคิดอะไรอยู่