mybadboy3
1988 คำ
"แดกข้าวเสร็จแล้วมาทำความสะอาดห้องกูด้วย"
เสียงตะโกนมาจากชั้นบนบ่งบอกอารมณ์ของคนในห้องได้เป็นอย่างดี เฮ้อ! ต่อไปนี้เขาต้องเจออะไรมั่ง นี่มันเป็นแค่การเริ่มต้นเท่านั้น
พีทขึ้นไปทำความสะอาดห้องใหญ่ โดยมีร่างสูงนอนอยู่บนที่นอนกระดิกขาเล่นโทรศัพท์อย่างสบายอารมณ์ มืออีกข้างก็หยิบอาหารเข้าปากและแอบชำเลืองมองอีกคนเป็นครั้งคราว
พีทเก็บกวาดอยู่เงียบๆโดยไม่สนใจ เมื่ออีกคนจงใจแกล้งเขาชัดเจน อคิณแกล้งเมื่อเห็นว่าพื้นห้องสะอาดเขาก็จะทิ้งเศษอาหารลงพื้นเพื่อให้ชายหนุ่มได้ทำความสะอาดใหม่อีกรอบ พีททนไม่ไหวเพราะเก็บกวาดไปมาหลายรอบแล้ว ถ้าขืนเป็นแบบนี้ให้ทำทั้งวันทั้งคืนก็คงไม่เสร็จ จึงยืนเท้าสะเอวมองหน้าคนต้นเหตุที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้อยู่บนที่นอนนุ่ม อีกทั้งยังทำหน้ายียวนกวนประสาท
แต่แทนที่อคิณจะหยุด เขากลับทำทีไม่สนใจ ยังคงแกล้งคนตัวเล็กสารพัด ทั้งกินทิ้งลงพื้น ทั้งทำน้ำหก ตรงไหนสะอาดก็ไปทำให้สกปรก ป่วนอยู่อย่างนั้นจนมืด แต่สุดท้ายพีทก็ต้องจำยอมและก็ไม่ได้ปริปากบ่นสักคำ เพราะสุดท้ายยังไงตนก็ต้องได้ทำอยู่ดี จนในที่สุดร่างใหญ่ที่แกล้งเขาก็เผลอหลับไปเอง พีทยืนมองคนตัวโตที่หลับอยู่บนที่นอน
อคิณป็นชายหนุ่มหล่อจัดคนหนึ่งเลยทีเดียว แต่ทำไมนิสัยถึงได้แย่เอาแต่ใจไม่หายสักที เป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กจนโต ไม่รู้ว่าโตมาแบบไหนกัน แต่จะว่าไปแล้วป้าเขาเองนั่นแหละที่เลี้ยงมาอย่างตามใจ ชายหนุ่มเดินไปหยิบโทรศัพท์จากมือเขาเก็บไว้ให้เรียบร้อยก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ก๊อกๆๆ
เสียงเคาะประตูกกลางดึกปลุกให้ร่างบางงัวเงียตื่นขึ้นมาอย่างงุนงง สะลึมสะลือขานรับดังๆ ก่อนจะก้าวลงจากเตียงเพื่อไปเปิดประตู
"ครับ"
พอเปิดประตูออกก็พบคนตัวโต ยืนหน้าบอกบุญไม่รับอยู่หน้าห้อง พีทพูดจาสุภาพและให้เกียรติอคิณเสมอ ที่ทำเช่นนี้เพราะถือว่าเป็นการให้เกียรติลูกของผู้มีพระคุณ ป้านิ่มสอนไว้ตลอด แต่คำพูดดีๆแบบนี้ไม่เหมาะที่จะพูดกับคนตรงหน้าจริงๆ โคตรขัดกับนิสัย ไม่รู้จะทนนิสัยของอีกคนได้นานสักแค่ไหน
"ชักช้า กูหิว ไปหาอะไรมาให้กูกิน" สั่งเสร็จก็เดินกลับห้องไม่รอฟังคำตอบ นิสัยโคตรเอาแต่ใจตัวเองที่สุด พีทได้แต่คำรามในลำคอเพราะทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้
เวลาให้กินก็ไม่กินต้องมาลำบากคนอื่น พีทหันมองดูนาฬิกาบนฝาผนังห้อง บ่งบอกเวลาเที่ยงคืนกว่า ชายหนุ่มโคลงศีรษะให้กับอีกคนที่ต้องทำตัวเป็นเด็ก แต่ก็ยอมเดินลงมาทำอาหารเมนูง่ายๆให้เขา
เมื่อตอนเย็นก็ขึ้นไปทำความสะอาดให้ เจ้าของห้องไม่ยอมให้คนอื่นทำ ยกเว้นเขาคนเดียว ไม่รู้จะเกลียดอะไรนักหนา คนที่ต้องเป็นฝ่ายเกลียดน่าจะเป็นเขามากกว่า แกล้งคนอื่นจนหลับทั้งที่ในมือยังถือโทรศัพท์เล่นเกม พีทเลยได้โอกาสย่องออกมา
ใช่ว่าเขาอยากจะมาวุ่นวายกับอคิณอีก แค่ขัดคำสั่งของป้ากับคุณท่านไม่ได้เท่านั้นเอง ชายหนุ่มหนีการปะทะหน้ากันมาตั้งแต่มัธยม แต่ก็ดันได้เรียนอยู่ห้องเดียว หลายครั้งที่เขาพยายามตีตัวออกห่างแล้ว แต่ยิ่งหนีเหมือนยิ่งเจอ สำหรับตัวเขาถึงแม้จะจน แต่เขาก็ไม่เคยทำตัวเสมอผู้เป็นนาย
พีทเคาะประตูห้องก่อนจะผลักแล้วเดินเข้าไปในห้องนอนของอคิณแล้ววางข้าวไข่เจียวหมูสับเมนูง่ายๆให้คนตัวโตบนโต๊ะ
"กูไม่กิน ทำมาให้ใหม่ใครจะไปแดกลง"
อคิณมองอาหารตรงหน้าแล้วปัดจานข้าวทิ้ง หันมาสั่งเสียงดุ
"แล้วทำไมตอนเย็นคุณถึงไม่ยอมทาน เวลานี้มันก็ดึกมากแล้ว จะให้ผมทำอาหารขึ้นโต๊ะมันก็ไม่ใช่เวลาไหม"
คนตัวเล็กมีน้ำเสียงไม่พอใจเหมือนกัน ขมวดคิ้วมุ่นมองคนตรงหน้าอย่างไม่กลัว เขาเองก็หงุดหงิดไม่น้อย ทำงานบ้านก็เหนื่อยมามากพอแล้ว กำลังจะงีบหลับก็ต้องมาโดนปลุกเพื่อมาทำกับข้าวให้ทานตอนเที่ยงคืนกว่า มันใช่เวลาไหม
"กูต้องสนไหม?" อีกคนถามกลับอย่างยียวนหน้าตากวนประสาทไม่เบา
"กูอยากจะกินตอนนี้มึงไปจัดการมา หรือลืมว่าตัวเองเป็นใคร"
แม่ง!!ย้ำจริง พีทมองหน้าคนเป็นเจ้านาย รู้ว่าอีกคนต้องการจะแกล้งเขาเท่านั้น
"แต่อาหารสดในตู้ไม่มี เด็กๆเค้าจะไม่ซื้อมาเก็บไว้เยอะ เพราะมันจะไม่สด ตอนเช้าถึงจะไปจ่ายตลาด" ร่างบางอธิบายเพื่อที่จะให้เขาคล้อยตาม แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผล เมื่ออีกคนไม่เห็นด้วย อีกทั้งยังหงุดหงิดใส่หน้าอีก
"มึงจะรู้ดีไปกว่ากูได้ไง ถ้าไม่มีมึงก็ออกไปซื้อมาให้กู กูให้เวลามึง 30 นาทีจะทำหรืออกไปซื้อก็แล้วแต่มึง แต่บอกไว้ก่อนว่าความอดทนกูมีแค่นั้น ถ้ากูไม่ได้กินภายในเวลาที่กำหนด มึงเตรียมเจ็บตัวเลย"
เที่ยงคืนกว่าแล้วแต่พีทต้องมาเข้าครัวทำอาหารตามของสดเหลือในตู้ไปเสิร์ฟไอ้คนนิสัยเสียที่นอนรออยู่ในห้อง เขาทำไปบ่นไป อร่อยไม่อร่อยก็ช่างแม่ง!! ชายหนุ่มโมโหแค่วันแรกเขาก็โดนซะแล้ว
สามสิบนาทีผ่านไป
"ของสดที่มีทำได้แค่นี้แหละ" พีทกระแทกเสียงก่อนจะเดินไปวางอาหารที่โต๊ะ
"เดี๋ยว!!อย่าพึ่งวาง"
อคิณลุกขึ้นยืนดูอาหารสามอย่างหน้าตาน่ากินพอใช้ ร่างสูงมองหน้าคนตัวเล็กที่ตอนนี้หน้ามันเยิ้ม เหงื่อผุดตามใบหน้า หันมามองเขาหน้าบึ้งตึง เจ้าตัวคงรู้ว่ากำลังโดนเขาแกล้ง แต่เขาเองไม่ได้สนใจ ในเมื่อเขาอยากจะแกล้งเขาก็จะทำแบบนี้ไปเรื่อยๆ
"กูเปลี่ยนใจไม่กินละ กลัวอ้วน มึงรีบยกออกไปเลยเดี๋ยวห้องกูเหม็น"
"เชี้ย!! นี่แกล้งใช่ไหม" พีทอดที่จะสบถไม่ได้มองหน้าอีกคนอย่างไม่พอใจ
"มึงว่าใคร เชี้ย!!"
ร่างใหญ่ใช้มือหนาบีบคางอย่างแรงดันร่างเล็กกระแทกใส่ผนังห้องนอนเต็มแรง จนพีทจุกหน้านิ่วเพราะความเจ็บ ร่างเล็กพยายามดิ้น แต่คนตรงหน้าตัวใหญ่และแข็งแรงกว่า ยิ่งขัดขืนพยายามมากเท่าไร อคิณยิ่งเพิ่มความแรง เจ็บจนน้ำตาแทบเล็ด
"หึหึ ทีหลังอย่ามาสะเออะว่ากู ไอ้สัส!!" เสียงดุขมวดคิ้วหนา ใบหน้าเกรี้ยวกราด
"มึงต้องทำทุกอย่างที่กูต้องการ จำไว้!!"
ว่าเสร็จก็ผลักร่างเล็กจนเซเกือบล้ม แล้วชายหนุ่มก็เดินออกนอกห้อง สักพักเสียงสตาร์ทเครื่องยนต์ดังกระหึ่มขึ้นก่อนเจ้าของรถจะขับออกไป
พีทรู้สึกเจ็บจากแรงกระแทก ก่อนจะยกอาหารออกไปจากห้องนอนของอีกคนอย่างเจ็บใจ
เช้าวันต่อมา
"อคิณยังไม่ตื่นเหรอ"
พีทยกกาแฟและน้ำชาหอมกรุ่นมาวางไว้บนโต๊ะให้ผู้สูงอายุ ที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องรับแขก พร้อมทั้งนั่งลงข้างล่างอย่างถ่อมตน พลันนึกถึงเหตุการณ์ค่ำคืนที่ผ่านมา หลังจากนั้นอคิณก็ขับรถออกไปข้างนอกแต่ยังไม่ได้ยินเสียงรถวิ่งกลับเข้ามาเลย นี่ก็เก้าโมงกว่าแล้ว
"วันนี้ ฉันจะเดินทางไปต่างประเทศ ยังไงฝากเราดูแลทุกอย่างที่นี่ด้วยนะ ฉันรู้ว่าเราจัดการได้"
ชายสูงวัยที่นั่งตรงหน้าเขา เป็นผู้มีพระคุณและส่งเสียเขามาตั้งแต่ยังเล็ก พีทกำพร้าพ่อแม่มีเพียงป้านิ่มที่เลี้ยงดูมา แต่ท่านก็มีภาระดูแลลูกอีกหนึ่งคนคือพี่ภีม คุณท่านจึงขอดูแลแบ่งเบาภาระป้านิ่ม ตั้งแต่นั้นมาท่านก็แทนตัวเองว่า “พ่อ” มาโดยตลอดแต่เขาก็ไม่เคยเรียกท่านว่าพ่อเลยสักที
"ครับ แต่ผมอาจทำได้ไม่ดี"
'ฉันไม่เคยมองอะไรพลาด"
ชายสูงวัยขยี้หัวทุยคนตรงหน้าด้วยความเอ็นดู เด็กหนุ่มที่เขาส่งเสียมาตั้งแต่เด็กๆ ตอนนี้โตเป็นหนุ่มหล่อหน้าตาดี เด็กคนนี้มีจิตใจดี มีความมุ่งมั่นเด็ดเดี่ยว กตัญญูรู้คุณ และมีความรับผิดชอบ ผิดกับอคิณซึ่งเป็นลูกชายคนเดียวที่ยังทำตัวเกเร เอาแต่เที่ยวไปวันๆ อีกแค่ปีเดียวก็ต้องมาบริหารงานที่ต้องใช้ความรับผิดชอบสูงแต่เขายังมองไม่เห็นทางที่ลูกชายตัวดีจะทำได้
"ลูกของฉันมันก็ไม่เอาถ่าน"
"ใครมันจะดีเลิศเลอประเสริฐศรีเหมือนไอ้ขี้ข้าของพ่อล่ะ"
เสียงชายหนุ่มอีกคนเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจที่เข้ามาเห็นภาพตรงหน้าพอดี พ่อของเขาแสดงออกถึงความรักที่มีต่อมัน ไอ้เชี้ยพีทกำลังนั่งคุกเข่าอ้อนผู้เป็นบิดาของเขา หรือว่าสิ่งที่เขากำลังสงสัย เสี่ยที่เลี้ยงมันจะเป็น “พ่อ” ของเขาเอง
"มึงมาอ่อยอะไรพ่อกูแต่เช้า"
ชายหนุ่มจ้องพีทด้วยดวงตาดุกร้าว ก่อนจะหันไปมองบิดา เขาไม่ได้เป็นเด็กขี้อิจฉาหรือหวงพ่อ แต่การกระทำเมื่อกี้จะให้เขาคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลย มันก็แค่หลานป้านิ่ม พ่อของเขาจะเอ็นดูอะไรนักหนา
"ไอ้ลูกเวร!!" ชายสูงวัยดุลูกชายเสียงดัง
"ฉันจะไปดูงานต่างประเทศอาจไปหลายเดือน แกอยู่ที่นี่ ก็อย่าเที่ยวทำตัวเกเรสร้างปัญหาให้มันมากนัก รู้จักมีความรับผิดชอบมั่ง" ผู้เป็นบิดาบอกลูกชาย ก่อนจะหันไปหาชายหนุ่มอีกคน
"ส่วนพีท พ่อฝากดูแลไอ้เด็กที่ไม่รู้จักโตคนนี้ด้วยนะ อดทนไว้นะลูก"
“พ่อ!!”
อคิณเรียกพ่อตัวเองอย่างไม่พอใจ เมื่อเห็นว่าบิดาตำหนิตนต่อหน้าอีกฝ่าย และชมอีกฝ่ายต่อหน้าตนด้วย
พีทยืนขึ้นเต็มความสูงหันไปมองคนที่ยืนทำหน้าบึ้งตึงด้วยใบหน้าเรียบเฉย ผมเผ้าของเขาถูกเสยลวกๆ ใบหน้าอิดโรยเหมือนคนไม่ได้นอน เสื้อผ้าหลุดลุ่ยมืออีกข้างถือเสื้อคลุมพาดบ่าไว้
"แล้วนี่อย่าบอกนะว่าแกพึ่งจะกลับมา" ผู้เป็นบิดามองสภาพลูกชายคนเดียวอย่างเอือมระอา
"ไปค้างบ้านผู้หญิงคนไหน สภาพเหมือนไปฟัดกับหมามา ยังไงก็ระวังโรครู้จักป้องกันตัวเองบ้าง"
"ผมก็ต้องออกไปมีความสุขนอกบ้านบ้าง" ร่างสูงยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ เขาเที่ยวแบบนี้บ่อยจนกลายเป็นเรื่องปกติ ก่อนจะมองหน้าคนที่ยืนมองอยู่ไม่ห่าง
"อย่าให้กูรู้นะว่ามึงคิดอะไรอยู่ อย่ามาทำเชี้ยๆที่บ้านของกูละกัน" ชายหนุ่มเดินมาหยุดตรงหน้าร่างบาง ก่อนจะพูดเสียงลอดไรฟันให้ได้ยินกันเพียงแค่สองคน
"ถ้ามึงยังล้ำเส้น มึงจะได้เห็นว่านรกมีจริง"
- ผู้เขียน
