สั่งสอน
1432 คำ
“กลับไปรอที่ห้องนะ ถ้าตินไปซื้อของเสร็จแล้วจะรีบกลับ” ชายหนุ่มบอกแฟนสาวหลังจากเรียนเลิกแล้วมาส่งแฟนสาวที่หน้าคอนโด
“ทำไมไม่ให้นิตาไปด้วยล่ะติน?”
“ตินว่าจะแวะไปทำธุระต่อด้วยนะ อาจจะนาน”
“อ่อ ถ้างั้นเดี๋ยวนิตาไปรอบนห้องนะ” เธอพยักหน้าตอบกลับมาพร้อมยิ้มกว้างให้ชายหนุ่ม
“ดูแลตัวเองดีๆ นะ แล้วตินจะรีบกลับ” ชายหนุ่มดึงแฟนสาวมาหอมแก้มหลายๆ ทีด้วยความหวงแหน
“แล้วเจอกัน” แฟนสาวเปิดประตูลงจากลงรถโดยที่มีสายตาของชายหนุ่มมองตามจนลับตาไป
เขาเหยียบคันเร่งออกมาจากตรงนั้นพร้อมมุ่งตรงไปที่หน้าบ้านของใครสักคนที่เขาอยากจะจัดการในตอนนี้ รถหรูราคาแพงถูกขับมาจอดที่ชุมชนแออัดแห่งนึงที่แฟนสาวของเขาเคยอยู่ เขาแค่อยากมาดูให้เห็นกับตาว่าพ่อเลี้ยงโกหกหรือพูดจริง ถ้าแม่ของนิตาป่วยจริง เขาก็ไม่ได้ใจไม้ใส้ระกำอะไรที่จะห้ามลูกกับแม่ไม่ให้มาเจอกัน แต่ถ้าพวกเขาหลอกเพื่อที่จะเอานิตามาเป็นเครื่องมือ เขาก็คงมีวิธีจัดการในแบบของเขา เพราะเขารู้ดีว่านิตาคงไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของคนพวกนั้น
ปึ้ง!! เสียงปิดประตูรถดังสนั่นพร้อมกับชายหนุ่มที่ก้าวขารถจากรถคันโปรด สายตาของเขาสอดส่องมองไปรอบๆ ตัวบ้านของแฟนสาว ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปในบ้านจนถึงวิสาสะ
“แกว่ายัยนิตาจะมามั้ย?” นี่คือเสียงของพ่อเลี้ยงที่ดังขึ้น ในระหว่างที่ชายหนุ่มยืนอยู่หน้าประตูบ้านของเธอ เขาหยุดนิ่งเพื่อรอฟังว่าคนข้างในจะพูดคุยอะไรกันต่อ
“ปล่อยนิตาไปเถอะนะพี่ อย่าทำลูกเลย” เสียงของแม่นิตาดังขึ้น ชายหนุ่มกดยิ้มที่มุมปากเมื่อรู้ว่าสิ่งที่พ่อเลี้ยงพูดมามันไม่จริง
“แกจะมาเป็นคนดีอะไรตอนนี้ หนี้ท่วมหัวเขาจะตามมาฆ่าวันไหนยังไม่รู้เลย”
“ปล่อยลูกฉันไปเถอะ....”
“ฉันขายมันให้เสี่ยกำพลไปแล้ว ถ้าเสี่ยกำพลรู้ว่าเราจะเบี้ยว ไอ้เสี่ยมันฆ่าปิดปากพวกเรา....” แม่ของนิตาพูดไม่ทันจบ เสียงของเลี้ยงก็พูดแทรกขึ้นมา
ปัง!!! เสียงถีบประตูดังขึ้นเมื่อชายหนุ่มทนฟังต่อไปไม่ไหว เขาได้ยินทุกคำพูดเลว ๆ ที่พูดถึงนิตา พ่อเลี้ยงของนิตากำลังจะขายนิตาให้ไอ้เสี่ยที่ไหนก็ไม่รู้ ซึ่งแน่นอนว่าชายหนุ่มจะไม่ยอมเด็ดขาด
“ออสติน!!” พ่อกับแม่ของนิตาร้องขึ้นเมื่อเห็นว่าคนที่มาเป็นออสตินไม่ใช่นิตา
“ไหนบอกว่าป่วย?” ออสตินถามขึ้นแต่ความจริงเขารู้ทุกอย่างหมดแล้วล่ะ
“.....” ไม่มีคำใดหลุดรอดออกมาจากปากของทั้งสองคน
“คิดจะทำอะไร?” ออสตินถามแค่นั้นก่อนที่จะเดินเข้าไปหาพ่อเลี้ยงของนิตาอย่างเอาเรื่อง
“มันไม่ใช่เรื่องของแก นิตาเป็นลูก ฉันจะทำยังไงกับมันก็ได้”
ผั๊วะ!!ผั๊วะ!! หมัดของชายหนุ่มกระทบลงบนใบหน้าของพ่อเลี้ยงอย่างแรงหลายๆ ที เมื่อเขาทนฟังต่อไม่ไหว ก่อนที่เขาจะกระชากคอเสื้อของพ่อเลี้ยงให้เดินตามออกมาที่หน้าบ้าน
“พอแล้วออสติน ถือว่าน้าขอได้ไหม?” แม่ของนิตาร้องเดินมาขวางพ่อเลี้ยงที่นอนอยู่ที่พื้น
“......” ออสตินเงียบก่อนที่จะมองแม่นิตาอยู่แบบนั้น เขาก็พอมองออกว่าแม่ของนิตาก็ยังคงจะรักนิตาอยู่บ้าง แต่ต้นเหตุทั้งหมดมันมาจากพ่อเลี้ยงชั่ว ๆ ของเธอ
พลั่ก!!! ตุบ!!! ผั๊วะ ผั๊วะ!! เสียงหมัดเสียงฝีเท้าของชายหนุ่มกระทบบนร่างกายของพ่อเลี้ยงด้วยความเดือดดาลถึงขีดสุด ถ้าไม่เห็นแกนิตาเขาจะทำมากกว่านี้
พรึ่บ!! เพล้ง!! เสียงดังสนั่น ทำให้ชาวบ้านที่อยู่แถวนั้นต้องหันไปมองเป็นตาเดียวเมื่อเห็นชายวัยกลางคนนอนจมกองเลือดอยู่ที่หน้าบ้าน โดยที่มีชายหนุ่มยืนเหยีบที่อกพร้อมพ่นควันบุหรี่ออกมาแบบไม่แคร์สายตาของคนรอบข้างที่กำลังมองมา
"ถ้ายังไม่เลิกคิดชั่วกับนิตา คราวหน้ามึงเจอหนักกว่านี้" ชายหนุ่มก้มลงพ่นควันบุหรี่ใส่หน้าพ่อเลี้ยงของนิตาที่นอนสะบักสะบอมอยู่ที่พื้น พร้อมใช้บุหรี่จี้ไปที่ตัวของพ่อเลี้ยงเพื่อดับมัน แล้วเดินออกมาขึ้นรถหรูราคาแพงที่จอดอยู่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เป็นเพราะเขาเห็นแก่แม่ของนิตา เขาเลยเลือกที่จะแค่สั่งสอน
ออสตินขับรถมาจอดที่คอนโดพร้อมทำท่าทางทุกอย่างให้เรียบนิ่งเป็นปกติ เขาไม่ต้องการให้แฟนสาวรู้ว่าเขาเพิ่งไปทำอะไรมา
แกร่ก!! ชายหนุ่มเปิดประตูเข้าไปพร้อมสอดส่องมองหาแฟนสาวไปรอบๆ ห้องแต่ก็ไม่เจอแม้แต่เงา เขาบอกให้เธอรออยู่ที่ห้องแต่เธอกลับหายไป
มือหนาควานหาโทรศัพท์อย่างร้อนรนเพราะเป็นห่วงว่านิตาจะเป็นอันตราย แต่เขาต้องกระวนกระวายมากกว่าเดิมเมื่อเขาติดต่อนิตาไม่ได้ เธอปิดเครื่อง
NITA TALK....
แกร่ก!!! เสียงฉันที่เปิดประตูเข้าห้องหลังจากที่เพิ่งกลับมาจากสมัครงานที่ร้านสะดวกซื้อ แต่ฉันก็ต้องรีบยกมือปิดจมูกเอาไว้ เพราะกลิ่นบุหรี่มันลอยคลุ้งไปหมด
“ไปไหนมา?” ออสตินถามขึ้นในขณะที่ฉันกำลังเดินเข้าห้องมา ปากของเขาคาบมวนบุหรี่เอาไว้ ก่อนที่เขาจะพ่นควันออกมาต่อหน้าฉัน ถ้าเขาทำแบบนี้แสดงว่าเขากำลังเครียดหรือไม่ก็กำลังไม่พอใจ
“ไปสมัครงานมา” ฉันตอบกลับไป
“ไม่มีปากหรือไง ทำไมไม่บอก!!”
“เอ่อ.....”
“ถามว่าไม่มีปากหรือไงทำไมไม่บอก?” เขาพูดด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม
“นิตาลืม แล้วแบตโทรศัพท์มันก็หมดด้วย” ฉันตอบด้วยน้ำเสียงที่สั่นๆ เพราะตอนนี้ฉันรู้ว่าออสตินกำลังโกรธไงละ
ฉันค่อยๆ เดินเข้าไปหาออสตินที่นั่งอยู่บนโซฟาแบบกล้าๆ กลัวๆ เพราะฉันรู้ดีว่าเขาน่ะอารมณ์ร้ายกว่าใคร ฉันมองหน้าเขาด้วยความรู้สึกผิดจริงๆ ฉันซื่อบื้อเองที่ลืมบอกเขา
“ทำไมต้องโกรธด้วยเล่า” ฉันถามออกไป ก่อนที่จะทิ้งตัวนั่งลงบนตักของออสติน
“ก็เพราะเป็นห่วงไง” เขาตอบแบบเคืองๆ หันหน้าหนีฉันแต่ทว่ามือของเขาน่ะกอดรัดเอวฉันไว้แน่นซึ่งการกระทำของเขามันตรงกันข้ามกับคำพูด
“ขอโทษนะติน หายโกรธเถอะนะ” ฉันก้มลงเอาหน้าซบกับอกเขาพร้อมทำน้ำเสียงออดอ้อน
“......” เขาเงียบไม่พูดอะไรออกมา
“จะให้นิตาทำยังไงก็บอกมาสิ” ฉันบ่นงุบงิบในลำคอ
“ให้ทำแบบนั้นได้หรือเปล่า?” เขาหันมามองหน้าฉันเป็นเชิงขออนุญาต ซึ่งฉันรู้ความหมายที่เขาพูดว่ามันหมายความว่ายังไง
“ถ้ายอมจะหายโกรธหรือเปล่า?” ฉันถามกลับ
“หายโกรธ ถ้านิตาเป็นคนขึ้น”
“ติน!!” ฉันใช้มือตีไปที่อกของเขาเบาๆ เมื่อเขาพ่นคำหยาบโลนออกมาโดยไม่กระดากปากเลยสักนิด
“ว่าไงจะขึ้นไม่ขึ้น?” เขาจ้องหน้าฉัน
“......”
“ถ้าไม่ขึ้นให้ ก็ไม่หายโกรธ”
“......” ฉันเงียบไม่ตอบอะไรกลับไป
“แล้วอย่ามาง้อทีหลังก็....” พูดจบเขาก็สะบัดหน้าหนีฉัน ให้ตายเถอะทำไมเป็นคนแบบนี้
“เอามาซิ” ฉันแบมือขอบางอย่างจากเขา นั้นก็คือของป้องกันมันคือถุงยางอนามัย
“ไม่มี ยังไม่ได้ซื้อ” เขาตอบกลับมา
“......”
“แค่ครั้งเดียวไม่เป็นไรหรอกน่า” เขาพยามทำน้ำเสียงงุบงิบโน้มน้าวใจฉันเพื่อที่จะให้ยอมเขา
“แต่ครั้งนี้ที่แล้วตินก็พูดแบบนี้นะ”
“ครั้งนี้สุดท้ายจริงๆ” เขาทำตาปริบๆ เอาหน้ามาซุกไซ้ที่หน้าอกของฉัน สุดท้ายฉันก็ต้องยอมใจอ่อนอีกเหมือนเคย
“......”
- ผู้เขียน
