HOT BROTHER! พี่ไม่จริง

EP0 ‘พี่เจ้าชาย’ JAOCHAI (chat) Neptune: ก๊อกๆ มีใครอยู่มั้ยน้า JAOCHAI: อะไร Neptune: ตอบช้า!!! JAOCHAI: มีอะไรเนป พี่เรียนอยู่ Neptune: เนปอยู่ใต้ตึกเรียนพี่เจ้าชาย JAOCHAI: มาทำไมวะ Neptune: เอาขนมมาให้~ JAOCHAI: ไม่เอากลับไปเลย เรียนอยู่ Neptune: เนปรอจนกว่าพี่เจ้าจะเรียนเสร็จ JAOCHAI: ไม่ต้องรอ ไม่ได้อยากกิน Neptune: ไม่รู้ไม่ชี้ Neptune: เนปนั่งส่องหนุ่มรอนะ Neptune: คณะพี่เจ้ามีแต่คนหล่อๆ ทั้งนั้นเลยน้าเนี่ย Read @ใต้ตึกคณะวิศวกรรมศาสตร์ ร่างสูงในชุดเสื้อช็อปประจำคณะวิ่งลงจากตึกเรียนตรงมาหาร่างบางที่นั่งรอเขาอยู่ใต้อาคารอย่างรีบร้อนจนเหงื่อซก เสียงหอบหายใจของเขาทำเอาคนตัวเล็กที่นั่งรออยู่ตกใจจนต้องหันมามอง “พี่เจ้ารีบวิ่งมาหาเนปเหรอคะ บอกว่าไม่รีบไงเนปรอได้~" ‘เนปจูน’ สาวน้อยร่างบางที่นั่งรอ ‘เจ้าชาย’ ชายหนุ่มที่เธอส่งข้อความไปหาเมื่อสักครู่เอ่ยทักหนุ่มหล่อสุดฮอตแห่งคณะวิศวกรรมศาสตร์ที่เพิ่งวิ่งลงบันไดมา เธอคิดเข้าข้างตัวเองไปแล้วว่าเขารีบมาหาเธอทั้งที่ก่อนหน้านี้บอกไม่ให้เธอรอ คนปากแข็ง! "ใครใช้ให้มา" เจ้าชายไม่ปฏิเสธในสิ่งที่คนน้องพูดเขาตวัดสายตามองเนปจูนตาขวาง ก่อนหน้านี้ยัยเด็กแสบส่งข้อความบางอย่างมาซึ่งมันดันมากระตุ้นอารมณ์เขาซึ่งเจ้าชายก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเรียกว่าอะไร ตอนแรกเขาจะไม่ลงมาแล้วนะแต่พอเนปจูนบอกว่าหนุ่มๆ คณะเขาหล่ออย่างนั้นอย่างนี้เจ้าชายก็รีบวิ่งออกจากคลาสเรียนมาเลยจนคนอื่นๆ ในคลาสเรียนแปลกใจ "ใจสั่งมาค่ะ" เนปจูนตอบออกไปพร้อมกับยิ้มให้คนพี่อย่างสดใส สายตาหลายคู่ของคนในคณะจดจ้องมาที่ทั้งคู่บ้างก็ชื่นชมบ้างก็อิจฉา ก็เนปจูนกับเจ้าชายน่ะเคมีเข้ากันจนใครหลายคนคิดว่ากำลังคบกันอยู่ ผู้ชายก็หล่อผู้หญิงก็ทั้งสวยทั้งน่ารักแอบเซ็กซี่อีกต่างหาก ถ้าคบกันจริงๆ ต้องมีคนอิจฉาเยอะมากแน่ๆ แต่ติดตรงที่ทั้งสองไม่ได้เป็นแฟนกันนี่สิ... "เฮ้อ ไหนขนมเอามาแล้วกลับคณะไปเลย" “หงึ รีบไล่จังนะเพิ่งเจอหน้ากันเอง : (” คนตัวเล็กทำหน้างอ เธออุตส่าห์ยอมเข้าเรียนสายเพื่อจะได้มาเจอหน้าชายผู้เป็นที่รักของเธอแต่ได้เจอแป๊บเดียวก็โดนไล่ซะแล้ว "อย่าลีลาเนป ไม่มีเรียนหรือไง" "มีค่ะ แต่ถ้าพี่เจ้าอนุญาตเนปโดดเรียนมานั่งมองหน้าพี่เจ้าได้ทั้งวันเลยอะ" เจ้าชายถึงกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ ยัยเด็กนี่เป็นคนยังไงกันนะถึงอยากตามมานั่งเฝ้าเขาเรียนเนี่ย ไม่ห่วงอนาคตตัวเองบ้างเลย “ไม่ต้องเลย ไปเรียนได้แล้ว" "งื้อ ขอห้านาทีได้มั้ย เนปยังไม่หายคิดถึงพี่เจ้าเลยไม่ได้เจอหน้ากันตั้งห้าชั่วโมง" ห้าชั่วโมงแต่รู้สึกเหมือนห้าวัน เนปจูนรู้สึกว่าเวลามันผ่านไปช้าจริงๆ นะเวลาที่ไม่เจอหน้าพี่เจ้าชายน่ะแต่เวลาอยู่กับพี่เจ้าชายทีไรเวลาผ่านไปเร็วทุกทีเลย “เวอร์จริงๆ เด็กนี่" "เนปไม่เด็กแล้วนะ! อยู่ปีหนึ่งแล้ว! โตแล้วด้วย" คนตัวเล็กเถียงพร้อมกับทำแก้มพองลมอย่างหงุดหงิด คนพี่ชอบหาว่าเธอเด็กอยู่เรื่อยเลยแล้วก็ชอบย้ำกับเธอนักหนาว่าไม่ชอบเด็ก ซึ่งมันโคตรจะน่าหงุดหงิดเลย! เด็กแล้วไงจะทำให้หลงเด็กจนโงหัวไม่ขึ้นเลยคอยดู ฮึ่ม! "โตแค่ไหนกันเชียวตัวก็แค่นี้" ถึงในใจจะนึกขำกับท่าทางของคนตัวเล็กที่ไม่พอใจทุกครั้งที่โดนเขาหาว่าเป็นเด็กแต่เจ้าชายก็ยังคงไม่เลิกแหย่จนคนน้องกอดอกสะบัดหน้าใส่อย่างงอนๆ ก่อนจะหันกลับมาตอบเขาซึ่งทำเอาคนฟังอึ้งไปเลย "โตพอที่จะเป็นเมียพี่เจ้าได้ก็แล้วกัน!" หมับ! "อื้ออ พี่เจ้า! บีบปากเนปทำไม ถ้ามันช้ำจนจูบพี่ไม่ได้จะทำยังไงเนี่ย!” เนปจูนโวยวายลั่นเมื่อโดนเจ้าชายบีบปากเข้าให้ คนบ้า! บีบมาได้ถ้าเกิดมันช้ำจนจูบไม่ได้ขึ้นมาจริงๆ จะเสียใจนะ! “แก่แดด! อย่าไปพูดแบบนี้กับใครนะ" "ทำไมอ่า หวงเหรอๆ" "เปล่า สงสารคนฟัง กลับไปเรียนได้แล้วไป" คนปากแข็ง! แบบนี้เขาเรียกหวงชัดๆ ถึงพี่เจ้าชายจะไม่ยอมรับแต่เนปจูนก็สามารถสัมผัสได้ค่ะว่าพี่เจ้าชายหวงเนปจูน คิคิ “กลับก็ได้ แล้วเย็นนี้จะได้เจอกันมั้ยอะ" "จะเจออะไรนักหนา เบื่อหน้า” "โอเค ไม่เจอก็ได้! เนปไปแล้วนะ บายๆ คนซึน!" เบื่อกันนักก็ไม่ต้องเจอ! จะคอยดูแล้วกันว่าเขาจะทนคิดถึงเธอได้นานแค่ไหน วันนี้ ‘จีบ’ แค่นี้ก่อนก็ได้ขี้เกียจง้อแล้วเบื่อคนปากแข็ง พูดจบเนปจูนก็เดินออกมาเลยแต่เดินออกมาได้ไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดชะงัก... “อ๊ะ! พะ พี่เจ้า อะไรเนี่ย" อยู่ดีๆ เจ้าชายก็เดินตามมาจับมือเธอแล้วดึงให้เดินตามทำเอาคนที่ยังไม่ทันตั้งตัวงงไปหมด “เฉยเหอะน่า" นอกจากจะไม่หันมามองเธอแล้วเจ้าชายยังกระชับกุมมือเล็กไว้แน่นออกแรงดึงให้เธอเดินตามเขาออกจากคณะโดยเร็วที่สุด "จะไปส่งเนปเหรอ?" เนปจูนกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามเจ้าชายเอ่ยถาม ใบหน้าหวานอมยิ้มไปด้วยเมื่อเดาใจเขาออก ก็เป็นแบบนี้ไงแล้วจะให้เนปจูนตัดใจยังไงไหว เจ้าชายทำตัวให้เธอหวั่นไหวได้ทุกวันขนาดนี้ “ว่าไงคะ?” เจ้าชายไม่ตอบแต่เดินจ้ำเอาๆ เพื่อที่จะได้ไปถึงคณะของเนปจูนที่อยู่ไม่ไกลจากคณะเขาสักที เหตุผลที่ต้องเดินมาส่งแบบนี้ก็เพราะว่าวันนี้ยัยตัวดีใส่กระโปรงทรงเอมาซะสั้นเลย ผู้ชายแถวนั้นมองกันใหญ่ปล่อยให้เดินกลับคนเดียวเขากลัวว่าเธอจะไม่ถึงคณะน่ะสิ ไม่ได้หวงอะไรหรอกนะแต่จะปล่อยให้คนรู้จักโดนมองด้วยสายตาจาบจ้วงแบบนั้นก็ดูใจร้ายเกินไป แค่นั้นจริงๆ ไม่ได้หวงเลย . . "ไปไหนมาวะไอ้เจ้า วิ่งหูตั้งมาเชียว” “สัส! กูไม่ใช่หมา" หลังจากส่งเนปจูนเสร็จเจ้าชายก็รีบวิ่งกลับมาเรียน พอเข้ามาในคลาส ‘ไมล์’ เพื่อนของเขาก็ทักขึ้นทันที "นั่นถุงอะไรวะ" ถุงขนมในมือของเจ้าชายไม่สามารถลอดพ้นสายตาของ ‘มาร์’ เพื่อนอีกคนไปได้ "ขนม" "มึงลงไปซื้อขนมมา? ปกติไม่เห็นชอบแดก" "ไม่ได้ซื้อ" "เอ้า แล้วขนมมาได้ไง?" "เนปเอามาให้" เจ้าชายรู้เลยว่าพอตอบชื่อยัยตัวแสบไปต้องตามมาด้วยเสียงแซวของเพื่อนแน่ๆ "เชี่ย น้องเนปจูนคนสวยของกูมาเหรอทำไมมึงไม่บอกกู" ‘พอร์ช’ เพื่อนอีกคนโวยขึ้นบ้าง เขาน่ะแฟนคลับตัวยงของน้องเนปจูนเลยนะ แต่เพื่อนชั่วอย่างไอ้เจ้าชายกลับได้หัวใจของน้องไปมันน่าเจ็บใจนัก เขาหล่อน้อยกว่าเจ้าชายตรงไหน! "อ่อ ก็คือลงไปเอาขนม แล้วทำไมไปนานจังวะ" เพื่อนตัวดียังคงไม่หยุดซักไซ้เขา ถามไปแกะขนมของเขาที่เนปจูนเอามาให้กินไปด้วย "กูเดินไปส่งน้องที่คณะมา" “น่อว~ บอกไม่ชอบไม่ใช่ไทป์แต่เดินไปส่งคือไรวะ" ได้ทีเพื่อนก็แซวใหญ่ พวกเพื่อนๆ ของเจ้าชายรู้ดีว่าเนปจูนน่ะตามจีบเจ้าชายมาสองเดือนแล้ว ก็ตั้งแต่ที่เธอเข้ามหาลัย... บังเอิญว่าคอนโดของทั้งสองคนอยู่ห้องข้างกัน ไม่รู้เจ้าชายไปทำอิท่าไหนคนน้องถึงได้ตกหลุมรักจนมาตามจีบขนาดนั้นแล้วบังเอิญว่าเนปจูนน่ะเป็นญาติกับ ‘มาร์’ พอเธอรู้ว่าเจ้าชายเป็นเพื่อนกับพี่ชายเธอก็เข้าทางคนพี่ให้มาร์ช่วยติดต่อหาทางให้เธอได้ใกล้ชิดกับเจ้าชายบ่อยๆ เพิ่งจีบเขาได้แค่สองเดือนแต่ทำตัวสนิทเหมือนรู้จักกันมาสองปีเลยยัยเด็กคนนี้ "หุบปากแล้วตั้งใจเรียนหนังสือไป แม่มึงส่งมาเรียนนะเผื่อลืม" “พูดถึงไม่ได้เลย มันเป็นหวงแหละ" "ถ้ากูเป็นเนปจูนกูเลิกจีบไอ้เหี้ยนี่ไปนานล่ะ เล่นตัวชิบหาย" ไมล์พูดขึ้น คนสวยๆ แบบเนปจูนมีคนเข้าหาเยอะแยะแต่ยังมาตามจีบผู้ชายซึนๆ ปากแข็งแบบเจ้าชายอยู่นี่ไม่ธรรมดาจริงๆ แล้วไอ้นี่ก็เล่นตัวชิบหายไงเป็นเขานะจะรับรักตั้งแต่วันแรกเลย “ช้ามากระวังหมาคาบไปแดกนะเว้ย" "ก็แล้วแต่ดิ กูไม่อะไรอยู่แล้ว" เจ้าชายพูดเหมือนไม่ใส่ใจแล้วหันไปสนใจที่อาจารย์สอนต่อ บอกแล้วไงว่า ไม่-ชอบ-เด็ก! เนปจูนจะเลิกจีบเขาก็ช่างดิ ก็ไม่ได้บังคับให้ใครมารักอยู่แล้ว