06 (Vanquish Love 2) กำราบรักยัยซุปตาร์ - Rairin -Kevin
1787 คำ
06
(แพนิค!!...)
Per.
"ก็ไม่ได้ขอให้ช่วยหนิ ต้องขอบคุณด้วยเหรอ?" ไรลินกอดอกพูดใส่แพทย์หนุ่มอย่างรำคาญสุดๆ
"...."เควินท์มองหญิงสาวที่พูดจาไม่น่ารักใส่ตนเองด้วยนัยน์ตาดุ นับวันไรลินที่เขาเอ็นดูมาตั้งแต่เด็กๆ กับมีนิสัยร้ายกาจ เหวี่ยงวีนไม่สนหัวใครเลย เขาไม่อยากจะเชื่อ ว่าหญิงสาวเติบโตมาจะกลายเป็นคนเช่นนี้ไปได้
ก๊อกๆ ดีที่มีเสียงเคาะประตูมาทำลายบรรยากาศที่กำลังมาคุของคนทั้งสอง
"รถเข็นได้แล้วค่ะ"
"เหอะ" ไรลินที่ยืนกอดอกหงุดหงิดอยู่ ก็หันหน้าหงึกๆมองพยาบาลสาวที่เข็นรถเข็นเข้ามา
"คุณไรลินนั่งเลยนะคะ เดี๋ยวดิฉันเข็นรถให้ค่ะ" พยาบาลเอ่ยด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม เพราะเธอนี่แฟนคลับตัวยงของซุปตาร์สาวเลย
"ไม่เป็นไร เดินเองได้" ไรลินตอบด้วยเสียงติดหงุดหงิด
"อ่ะ..เอ่อ" พยาบาลสาวทำหน้าเริ่มอึกอัก ส่งสายตาไปทางเควินท์
"ลงไปนั่ง พี่จะเขียนใบสั่งยาให้" เควินท์พูดด้วยเสียงเบื่อหน่าย เพราะเอือมเต็มทีกับนิสัยวีนเหวียงหญิงสาว
"จิ๊!.." ไรลินที่เห็นสายตากดดันดุๆของเควินท์ ก็ทำกระฟัดกระเฟียดยอมลงไปนั่งในรถเข็น ด้วยหน้าบึ้งๆ
"ฝากด้วยครับ" เสียงสุภาพกับรอยยิ้มบางๆเอ่ยบอกพยาบาลสาว
-_~ ไรลินที่นั่งอยู่บนรถเข็นก็ขมวดคิ้วยุ่ง ในใจลึกๆ.รู้สึกน้อยใจไม่น้อย ทีกับคนอื่นเขากับพูดดีมีรอยยิ้มให้แต่กับเธอเขากับทำเย็นชาใส่
ใช่สิเธอมันไม่น่ารักหนิ
ต่อมา...
"อร้าย..คุณน้องไรลินของพี่" ซินดี้ที่นั่งรออยู่กับเจแปนก็รีบพุ่งปี่เข้ามาหาหญิงสาว
"เดี๋ยวผมเข็นรถให้น้องเองครับ" เจเปนว่ากลับพยาบาลสาวด้วยน้ำเสียงสุภาพ
"ค่ะ..อย่าลืมรับยาทางด้านนั้นนะคะ^^" พยาบาลสาวกล่าวด้วยรอยยิ้ม
"ไม่ต้องค่ะ ให้พี่ซินดี้เข็น" ไรลินพูดขึ้นมา เพราะเธอเบื่อหน่ายที่จะเป็นข่าวกับเจแปนเหลือเกิน แค่ข่าวเธอเป็นคู่จิ้นกับเขาก็ปวดประสาทจะแย่อยู่แล้ว
"งั้นก็ได้ครับ" เจแปนยกยิ้มสุภาพเอ่ยออกมา โดยมีซินดี้ทำหน้าที่เข็นรถ มาบริเวณตรงที่จุดรับยา
"เดี๋ยวผมไปเอายาให้น้องเองครับ"
"คร้า..ขอบคุณมากนะคะ" ซินดี้กล่าวด้วยหน้ายิ้มแย้ม ส่วนไรลินก็นั่งทำหน้าเบื่อโลก ไม่ได้เอ่ยพูดจาอะไร
"คุณแม่คร้า...พี่ไรลินๆ หนูอยากถ่ายรูป" เด็กผู้หญิงวัยกำลังน่ารัก เป็นแฟนคลับตัวน้อยๆของไรลิน ชี้ไปที่ซุปตาร์สาวอย่างตื่นเต้น
"งั้นเราไปขอพี่เขาถ่ายรูปกันค่ะ..แม่ก็อยากถ่าย" หญิงวัยสามสิบต้นๆเอ่ยกับลูกสาวตัวน้อย พากันจูงมือไปตรงซุปตาร์สาว
"คุณไรลินคะ...ฉันกับลูกขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ"
"...." ไรลินปลายตานิ่ง มองสองแม่ลูก โดยมีซินดี้ทำหน้าหวั่นเพราะกลัวหญิงสาวจะระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่
"หนูอยากถ่ายรูปกับพี่ไรลินค่ะ พี่ไรลินคือไอดอลหนู" เด็กน้อยพูดด้วยความเริ่งร่าต่อหน้าซุปตาร์สาว
"ฉันเกลียดเด็ก" ไรลินกัดฟันพูดเบาๆ ก่อนจะยกยิ้มหวานๆพยักหน้าให้สองแม่ลูก ยอมให้เข้ามาถ่ายรูป
"มาค่ะๆเดี๋ยวซิ้นดี้ถ่ายให้นะคะ" ซินดี้รับกล้องจากสองแม่ลูกด้วยรอยยิ้ม ค่อยรู้สึงปลอดโปร่งใจหน่อย ที่ไรลินเก็บอารมณ์หงุดหงิดได้ ไม่นั้นวายวอดแน่
แชะ!! แชะ!!
"ขอบคุณนะคะ หนูชอบพี่ไรลินมากๆเลย" เด็กน้อยคว้ามือซุปตาร์สาวมาจับ
"ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ" ไรลินลูบหัวเด็กน้อยอย่างฝืนกลั้นสุดฤทธิ์
"เราสองคนแม่ลูก ขอตัวก่อนนะคะ" แม่ของเด็กน้อยกล่าวออกมา จูงมือลูกหันหลังเดินออกไป
"จิ๊ น่ารำคาญ" ไรลินสบถด้วยหน้าหงึกๆ ประจวบกับเจแปนเดินกลับมาจากรับยาพอดี
"กลับเลยนะครับ"
"ค่ะ อยากกลับจะแย่แล้ว เบื่อ คนเยอะ!" ไรลินตอบดาราหนุ่ม และฝันที่จะกลับบ้านของหญิงสาวก็สลาย เมื่อมีเหล่าหมอกับพยาบาลวิ่งกรูกันรวมตัวเข้ามา
"พวกเราเป็นแฟนคลับคุณไรลิน ขอถ่ายรูปด้วยได้ไหมคะ" พยาบาลชุดขาวที่ถือกล้อง เอ่ยขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น
"ช่ายๆ ตัวจริงสวย น่ารักมากๆเลย"~
"ไม่คิดว่าจะได้เจอ แต้มบุญมากๆ.."~
"สวยมากๆอะ ออร่าลูกพระเจ้าชัดๆ.." ~
เสียงเหล่าพยาบาลและหมอที่พูดคุยกับล้อมหน้าล้อมหลังซุปตาร์สาว ทำให้เป็นจุดสนใจเพิ่มคนให้วิ่งมารุ่มดูเพิ่มเป็นจำนวนเยอะ
"พี่ซินดี้...ละ..ลินหายใจไม่ออก" ไรลินเริ่มเหงือแตกพรากๆ อาการแน่นหน้าอกกำเริบโดยอัตโนมัติ ยิ่งเธอได้ยินเสียงผู้คนดังๆเข้ามาในหู อาการแพนิคก็เริ่มทำงาน
"ใจเย็นนะคะ..ถอนหายใจลึกๆ" ซินดี้กระซิบเบาๆข้างใบหูไรลิน เพราะถ้าหญิงสาวแพนิคนั้น...ก็จะ
"ฮึก...กรี๊ดดดดด ออกไป!" ไรลินกรี๊ดร้องอย่างคุมสติตัวเองไว้ไม่อยู่ จนเหล่าหมอพยาบาลและผู้คนมากมายถอยกรูห่างจากตัวซุปตาร์สาวด้วยความตกใจ
"กรี๊ดๆ กรี๊ด ออกไป!"
"ฮึก! อึก!" ไรลินร้องไห้พร้อมจับบริเวณหน้าอกที่แน่นๆ โดยมีเจแปนยืนเอาตัวคอยบังให้
"เอ่อ..ขอโทษจริงๆนะคะ..น้องแพนิคค่ะ...ช่วยถอยออกไปก่อนนะคะ" ซินดี้พูดกับทัพเหล่าแฟนคลับ ที่กำลังพากันอัดถ่ายวิดีโอซุปตาร์สาว
"แพนิคจริงๆอะ..หรือทำเพราะไม่อยากถ่ายรูปกับพวกเรา" พยาบาลอีกคนพูดด้วยใบหน้าไม่พอใจ พลอยให้หลายๆคนพากันพูดซุบซิบไปต่างนาๆ
"เมื่อกี้อย่าให้เม้าท์ ในห้องฉุกเฉินอะ ชีอาละวาดหนักมากค่ะ หนักจนคุณหมอเควินท์ ต้องอุ้มนางย้ายห้อง" พยาบาลอีกคนกล่าว
"ฉันว่าเรียกร้องความสนใจชัวร์...วันนี้เห็นนิสัยแล้วบอกตรงๆ บายค่ะ"
"พวกเราไปกันเถอะ บูดไม่ไหว" แต่ก่อนที่เหล่าพยาบาลและหมอจะเดินออก ก็ต้องพากันตกใจ เมื่อเจอร่างสูงในชุดกาวน์ของเควินท์ที่ทำหน้านิ่งๆนัยน์ตาดูเหมือนไม่พอใจบางอย่าง ยืนอยู่ด้านหลัง
"ค่ะ..คุณหมอ"
"ไปทำงานของพวกคุณซะ" เสียงนิ่งขรึมของเควินท์เอ่ยสั่ง ทำให้หมอคนอื่นรวมถึงพยาบาล พากันรีบก้มหัว
และก่อน..ที่พวกพยาบาลและหมอจะเดินออกไป เสียงนิ่งดุของท่านประธานใหญ่อย่างคริส ก็ดังขึ้น
"เดี๋ยวก่อน"
"พ่อ" เควินท์เรียกคนเป็นพ่อนัยน์แววตานิ่งๆ
"ทะ..ท่านประธานใหญ่" เสียงกระอึกกระอักของพยาบาลอีกคนดังขึ้น
เมื่อกี้ พวกคุณ ไม่มีจรรยาบรรณของความพยาบาล และหมอเลยนะ" คริสที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่อีกด้าน เอ่ยต่อว่าออกมา
"พวกเราขอโท..."
"ตอนนี้ผมไม่ฟังคำแก้ตัวอะไรทั้งนั้น พวกคุณทุกคนที่อยู่ตรงนี้ เตรียมตัวเข้าประชุมกับผมด้วย" คริสเอ่ยตำหนิ ถึงนัยน์ตาจะนิ่งเรียบ แต่โทนเสียงดูไม่พอใจเป็นอย่างมาก
"ขอบพระคุณมากนะคะ..พอดีคุณน้องไรลินเป็นแพนิคค่ะ ไม่ได้ตั้งใจทำนิสัยแย่ใส่พี่ๆ พยาบาลและคุณหมอหรอกค่ะ" ซินดี้เอ่ยบอกคริสที่เดินเข้ามาพร้อมกับร่างสูงของเควินท์
"หนูลิน" คริสเอ่ยเรียกหญิงสาวด้วยเสียงอ่อนโยน เพราะเขาเห็นไรลินมาตั้งแต่แรกเกิด ย่อมเอ็นดูไม่น้อย
"ค่ะ...คุณลุง" ไรลินเงยหน้าที่ยังมีเม็ดเหงือกับตาแดงๆมองหน้าคริส ยกมือไหว้
"หึ โตขึ้นตั้งเยอะเลยนะ" คริสลูบหัวไรลินยิ้มๆ พลางปลายตามองลูกชายจอมนิ่งของตนเอง
"พ่อฝากไปส่งน้องด้วยสิ" คริสพูดกับลูกชายยิ้มๆ ก่อนจะหันหน้ากลับมามองไรลินและซินดี้
"ให้พี่เขาไปส่งหนูลินนะ..พี่เขาเป็นหมอ เผื่อหนูลินอาการยังไม่ดีขึ้น จะได้รักษาทัน" คริสว่าออกมา
"...." ไรลินเหลือบมองหน้านิ่งขรึมของเควินท์ จะให้เธอเอ่ยปฎิเสธคริสก็ไม่ได้ เพราะเป็นคำสั่งผู้ใหญ่ แต่เธอแค่ห่วง ว่าเขาจะไม่เต็มใจนี่ล่ะสิ
"เควินท์ไปส่งน้องด้วย วันนี้ที่โรงบาลไม่มีเคสด่วนอะไรหรอก ไม่ต้องพะวง" คริสว่ากับลูกชายคนโปรดก่อนจะเดินออกไป
"ครับ...พ่อ เควินท์ตอบคนเป็นพ่อด้วยเสียงราบเรียบ พลางปรายหางตาแอบมองหน้าไรลินนิ่งๆ
"หนูลิน งั้นพี่กลับก่อนนะครับ" เจแปนนั่งยองๆกล่าวบอกหญิงสาว
"ค่ะ" ไรลินตอบสั้นๆ อย่างไม่ได้ใส่ใจนัก เพราะมัวแต่รอบมองใบหน้านิ่งขรึมของเควินท์
"งั้นไว้เดี๋ยวพี่โทรหานะคะ..คุณน้อง" ซินดี้ว่าขึ้นมาอีกคน และเดินออกไปพร้อมกับเจแปน ทำให้เหลือเควินท์ที่ยืนทำหน้าเรียบนิ่งอยู่ประจันหน้าเต็มๆ
"...."
[Part. Rairin]
หน้าเบื่อ..ทำไมรถติดอย่างนี้ ต้องมาติดอยู่ในรถสองต่อสองกับนายเควินท์นานๆ เฮ้อ! เบื่อ ง่วง เซ็งๆ วันนี้มันเป็นวันบ้าบออะไรของฉันนะ
"จิ๊..เบื่อๆ" ฉันโพล่งออกมาท่ามกลางบรรยากาศรถที่เงียบๆ
"ง่วงก็นอน...อย่าทำฟึดฟัดใส่พี่"
"ใครง่วง..." ฉันหันไปกอดอก พูดใส่คนหน้านิ่งขรึม ที่จับพวงมาลัยรถอยู่ ถ้าลุงคริสไม่สั่งนะ อย่าหวัง ว่าจะนั่งรถมาด้วย เชอะ!
"ตามใจ แล้วอย่ามาทำหงุดหงิดใส่พี่อีกนะ.."
"...." ฉันไม่ได้หงุดหงิดใส่ซะหน่อย ก็แค่เซ็งๆที่ต้องมาเจอรถติดๆ เซ็งกะหงุดหงิดเนี่ยเหมือนกันไหมนะ..แต่ชังเถอะ
ติ้ง!! เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันเลยหยิบขึ้นมา เปิดไอจีดู และฉันก็ต้องปรี้ดแตกเมื่อเห็นคลิปตัวเองเต็มหน้าฟืด
"อะไรกันเนี่ย มาด่าฉันทำไม!" ฉันว่าด้วยความโมโห ฉันเป็นคนสาธารณะแล้วไงอ่า มาด่าฉันเสียหายเรียกจิกหัวอีก! โอ้ย เฮงซวยจริงๆเลย
"มีอะไร?" คนตัวโตถามขึ้นมา
"ก็โดนด่านี่ไงเล่า คนพวกนี้ไม่เข้าใจเหรอไง ว่าโรคแพนิคๆ มันดูดัดจริตตรงไหน!"
"...."
________________
- ผู้เขียน
