ไอ้หมาเด็ก 10 ง้อเด็ก
1862 คำ
CHAPTER 10
"หงุดหงิดอะไรเล่า.. ไปกินรังผึ้งมาจากไหนเนี่ยทำไมต้องดุด้วย “
น้ำฟ้าพึมพำเสียงแผ่ว เธอละสายตาจากศึกรบแล้วหันไปหางานตรงหน้าแทน
ศึกรบเงียบไม่ตอบ ไม่พูดไม่จา
อาการงี้คืองอน
แต่เป็นคนที่งอนแล้วไม่หายหน้าแต่จะนั่งอยู่ข้าง ๆ ให้รู้ว่างอน
“ศึกรบ”
เงียบ
“นี่.. ศึกรบ”
น้ำฟ้าเรียกย้องชายข้างบ้านที่นั่งข้าง ๆ แต่กลับไร้เสียง
“ศึกรบขา~ งอนพี่เหรอ”
น้ำฟ้าเอ่ยอย่างออดอ้อน เธอจิ้มแขนหนาที่มีรอยสักไปมา
น้ำฟ้ายกแขนศึกรบมาวางบนตักตัวเองแล้วลูบแขนนั้นเบา ๆ เหมือนเป็นการอ้อนให้ศึกรบหายงอน
“ศึกรบ~ หายงอนนะเดี๋ยวพี่ซื้ออมยิ้มให้”
ไม่ได้ผลแฮะ น้ำฟ้ากัดปากอย่างใช้ความคิด
เธอทาบมือตัวเองลงไปกับมือของศึกรบ
มือเธอเล็กมากในขณะที่มือศึกรบใหญ่มาก
ขนาดมือที่ต่างกันทำให้พี่สาวคนนี้รู้สึกตัวเล็กตัวน้อยไปเลย
“โกรธทำไมเล่า หายโกรธสิง้อแล้วเนี่ย”
ศึกรบจ้องคนพี่ตาขวาง เธอกุมมือศึกรบไว้ ประสานมือทั้งสองเข้าหากันแล้วยกยิ้มจนเผยใบหน้าที่แสนลุ่มหลง
ศึกรบจ้องน้ำฟ้า เขาลากสายตาตั้งแต่ใบหน้าลงมาถึงเสื้อแขนยาวทรงครอปที่มีซิปหน้า
วันนี้พี่สาวตรงหน้าสวย เสื้อแอบเซ็กซี่เพราะเห็นเนินอกแม้จะเป็นแขนยาวก็ตาม แค่ใส่คู่กับกางเกงยีนพี่ตรงหน้าก็สวยเสมอ
ศึกรบบีบมือเล็กที่กุมเอาไว้เบา ๆ เขาขยับใบหน้าลงมาซุกหน้าอกอวบอิ่มที่เด่นหราผ่านเสื้อสีขาวที่ขับให้เห็นความอวบอิ่มของหน้าอกสวยตรงหน้าเขา
ลุ่มผมดำคลอเคลียอยู่ตรงคางสวย ศึกรบกดจูบลงไปกึ่งกลางร่องอกของน้ำฟ้า มือที่ว่างอีกข้างรูดซิปเสื้อน้ำฟ้าลงไปช้า ๆ
“ศึกรบ เพื่อนนายอยู่”
“ไม่มีคนมอง”
ตรงที่น้ำฟ้านั่งเป็นมุมอับ คนที่มองมีแค่ศึกรบส่วนคนอื่นไม่ได้หันมาโฟกัสด้วยซ้ำ
คนน้องว่าอย่างเอาแต่ใจ เขารูดซิปลงมาถึงกลางร่องอก ศึกรบไล่จูบหน้าอกอวบที่ล้นออกมาจากบรา
“อย่าไปคุยกับผู้ชายคนไหนอีก”
เสียงอู้อี้พึมพำเบา ๆ ในขณะที่คลอเคลียอกพี่สาวไม่เลิก
“ต้องคุยสิ พี่ก็ต้องมีแฟนนะ”
น้ำฟ้าแย้ง แต่ทว่าคนที่คลอเคลียอยเปลี่ยนเป็นขยับมือขึ้นมาบีบเคล้นหน้าอกสวยจนเธอครางเสียงแผ่ว
“คิดจะมีจริง ๆ งั้นสิ”
ศึกรบรู้ว่าพี่สาวติดตัวเองมากแค่ไหน เธอไม่สนใจผู้ชายคนอื่นเลยนอกจากตามติดเขา และไม่ต่างกับที่เขาเองก็ตามติดเธอ
“ทำไมอะ พี่สาวโสด สวย ซิง”
น้ำฟ้ายังติดตลกแต่เด็กที่ซุกนมเริ่มไม่ตลก
“เดี๋ยวแม่งทำให้ไม่ซิงจะได้เลิกคิดจะมี”
แววตาที่ศึกรบเงยหน้าขึ้นมามองหน้ากันแน่วแน่และจริงจัง
ใบหน้าน้ำฟ้าร้อนผะ ผ่าว
ไอ้เด็กคนนี้.. ปากดีเหลือเกิน..
เธอบึนปากแล้วตีมือที่เอาแต่บีบนมเธอไม่เลิก
“เด็กบ้า อย่ามาปากเสีย “
ศึกรบบิดยิ้ม แต่เป็นรอยยิ้มร้ายก่อนจะซุกไซร้หน้าอกราวกับเป็นหมาน้อยที่กำลังออดอ้อน
เขารูดซิบลงมาจนถึงใต้ราวนมแล้วจ้องริมฝีปากสวยที่กำลังจะสั่งห้าม
ศึกรบจูบปากพี่สาวคนสวยเบา ๆ แล้วผละออกมาสบตากัน
“ศึกรบ เลิกซน”
"น้ำฟ้าปราม เธอเริ่มหายใจไม่ทั่วท้องที่เขาเอาแต่นัวเนียไม่เลิก
เขาจ้องหน้าอกอวบอิ่ม ทำเหมือนจะรั้งบราลงไปแต่ทว่ากลับมีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“ศึกรบ มึงมาดูหน่อยว่ากูหาเนื้อหาโอเคยัง”
เป็นเสียงอาร์มที่เรียกชื่อเขาจนน้ำฟ้าผลักศึกรบออกแล้วรูดซิปตัวเองขึ้นมา
“ไอ้ศึกรบอยู่ไหน”
อาร์มถามหากับกรณ์ที่ตั้งหน้าตั้งตาทำงานในส่วนของตัวเอง
“มันก็นั่งอยู่ข้างกู อ้าว.. หายไปไหนแล้ว”
“ไปหาเพื่อนได้แล้ว”
“แต่ผมอยากดูดนมพี่”
ไอ้เด็กคนนี้..
น้ำฟ้าทุบอกแกร่งเต็มกำมือ
"“เลิกแกล้งพี่ได้แล้ว ไปหาเพื่อนเลย!”
เธอผลักศึกรบออกไปแล้วหันไปโฟกัสกับงานทั้งที่สติที่มีอยู่กระจัดกระจายไปคนละทิศคนละทางแล้ว
"ศึกรบนะศึกรบ นับวันยิ่งนัวเนียกันหนักขึ้นกว่าเดิม!
หลายชั่วโมงต่อมา
“พี่ไปดื่มด้วยกันนะครับ ผมเป็นเจ้ามือเองครับ”
ตอนนี้เวลาเกือบสามทุ่มทุกคนพร้อมใจกันว่าจะไปนั่งดื่มที่ผับหลังจากที่ตั้งหน้าตั้งตาทำงานกันอย่างจริงจังหลายต่อหลายชั่วโมง
“พี่ฟ้าไปด้วยกันนะคะ มีผู้หญิงเพิ่มมาอีกหนึ่งคุยถูกคอดีค่ะ”
"อิงโก๊ะยิ้มหวานให้น้ำฟ้า เธอชอบใจที่น้ำฟ้าคุยสนุกและปรึกษาได้ทุกเรื่อง ต่างกับเรนที่เป็นเพื่อร่วมกลุ่ม
เธอไม่เอาใครเลยนอกจากศึกรบ
"ศึกรบ เราโดนฝาขวดน้ำบาดอะนายช่วยดูให้หน่อยได้มั้ยเรากลัวเลือด”
ว่าแล้วเรนก็เดินออกมาจากในครัว เธอน้ำตาคลอแล้วกุมนิ้วชี้ที่มีรอยฉีกขาดตรงข้อนิ้ว
เรนเดินตรงไปหาศึกรบแล้วยื่นนิ้วที่มีเลือดไหลออกมาให้ศึกรบดู
“อาร์ม มึงมีสำลีกับน้ำเกลือมั้ย”
ศึกรบจับนิ้วเรนขึ้นมาดู แผลเป็นรอยบาดที่ลึกพอสมควร
น้ำตาสีใสไหลลงมาอาบแก้มสวย เธอตัวสั่นเทาเมื่อเห็นเลือด
“มี ๆ แป๊บ ๆ”
อาร์มเดินไปหยิบกล่องยามาให้ศึกรบ ทุกคนรวมตัวกันในห้องรับแขก ศึกรบห้ามเลือดเรนด้วยสำลีแล้วค่อย ๆ ล้างแผลเธออย่างเบามือ
เรนเป็นเพื่อนที่รุ่นพี่อย่าคธาฝากดูแล
คธาเป็นรุ่นพี่ที่ศึกรบสนิทด้วยศึกรบเลยรับปากว่าจะช่วยดูให้เพราะเรนเป็นคนค่อนข้างบอบบาง
“เรียบร้อยแล้ว อย่าให้โดนน้ำ”
ศึกรบปิดแผลให้เรียบร้อย ทุกคนนั่งรอรวมถึงน้ำฟ้าที่ยาแก้ปวดออกมาจากกระเป๋าตัวเองแล้วยื่นให้เรนไป
“พี่มียาแก้ปวดค่ะ น้องเรนเอาไปกินเลยนะคะอาการเจ็บจะได้บรรเทาลง”
เรนเคลื่อนสายตามองยาที่น้ำฟ้ายื่นมาให้ เธอยกยิ้มอย่างบางเบาแล้วรับยานั้นเอาไว้ก้อนจะเอ่ยคำขอบคุณออกมา
“ขอบคุณค่ะ”
พูดขอบคุณสั้น ๆ เธอก็ละสายตาจากน้ำฟ้าแล้วหันมาหาศึกรบทันที
“เราขอติดรถศึกรบไปผับด้วยได้มั้ย เมื่อเช้าพี่คธามาส่งเรายังไม่อยากให้พี่เขามารับเพราะพี่คธาต้องไม่อนุญาตแน่ ๆ ถ้าเราขอไปเที่ยวผับ”
เรนหันไปส่งสายตาอ้อนวอนให้ศึกรบใจอ่อน
เธอเขย่าแขนที่เต็มไปด้วยรอยสักเบา ๆ เพื่อให้ศึกรบใจอ่อน
“อื้ม ได้”
ศึกรบจำต้องตกปากรับคำเพราะไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่โต
ทุกคนเก็บงานที่ทำกันแล้วลงไปยังลานจอดรถเพื่อขึ้นรถแล้วเดินทางไปผับที่นัดหมายกัน
น้ำฟ้า ศึกรบและเรนเดินมาถึงลานจอดรถแต่ทว่าน้ำฟ้ายังไม่ทันได้เปิดประตูรถข้างขนขับเรนก็ชิงเปิดแล้วเดินขึ้นไปนั่งก่อน
น้ำฟ้าชะงัก เธอแอบตกใจแต่ไม่อยากคิดมากจึงยอมเปิดประตูหลังแล้วเตรียมจะเดินขึ้นรถไป แต่ทว่าศึกรบกลับจับมือเธอเอาไว้เสียก่อน
“พี่ทนหน่อยนะ แป๊บเดียว”
คำพูดศึกรบเหมือนเป็นการปลอบประโลมความรู้สึกเล็ก ๆ ที่หลบซ่อนอยู่ข้างใน
น้ำฟ้าพยักหน้าแล้วครางรับว่า ‘อื้ม’ แล้วขึ้นรถไป
“เรนต้องขอโทษพี่ฟ้าด้วยนะคะ เรนนั่งหลังเป็นเพื่อนไม่ได้เพราะเรนมักจะเมารถเวลานั่งข้างหลังค่ะ”
เรนหันมาคุยกับน้ำฟ้าเมื่อทุกคนขึ้นรถกันหมดแล้ว
น้ำฟ้ายกยิ้มอย่างเป็นมิตร เธอเป็นคนจิตใจดีที่ทักจะมองข้ามเรื่องแย่ ๆ ไป เธอเลยมักจะถูกเอาเปรียบเสมอ
“ไม่เป็นไรค่ะ น้องเรนตามสบายเลยอย่าคิดมากค่ะ”
“ค่ะ”
เรนยิ้มบาง ๆ แล้วหันกลับไปนั่งตัวตรงเหมือนเดิม
เธอหันไปมองศึกรบ แอบมองหลายต่อหลายครั้งเลยทำให้คนที่อยู่ข้างหลังอย่างน้ำฟ้าเห็นทุกอริยาบท ไม่ว่าจะใบหน้าที่แดงก่ำ หรือแววตาที่แสดงออกว่าเธอกำลังสนใจศึกรบอยู่
“พี่ฟ้า”
น้ำฟ้าพยายามทำให้ตัวเองหลุดโฟกัสด้วยการหันหน้าไปทางอื่น แต่แล้วกลับถูกศึกรบเรียกหาเธอเลยต้องขยับมาข้างหน้าแล้วหันไปหาน้องชายข้างบ้านที่หันมาหาเธอตอนที่จอดรอไฟแดง
“ผมให้โควตาพี่ไม่เกิน 2 แก้ว พรุ่งนี่พี่ต้องทำงาน”
น้ำฟ้าเป็นคนคออ่อนแต่ชอบดื่มเกินตัวจนเมาไม่มีสติ พอถูกเตือนเธอก็เผลอยื่นมือไปบีบแก้มศึกรบโดยลืมว่ามีคนอื่นนั่งอยู่ด้วย
“รู้แล้วน้า คราวนี้พี่จะไม่ยอมให้นายเอาไปฟ้องแม่แล้ว”
“ไม่ให้ฟ้องก็ทำตัวดี ๆ”
ศึกรบปราม เขาไม่สลัดใบหน้าออกไปด้วยซ้ำทั้งที่โดนพี่สาวข้างบ้านบีบแก้มอย่างมันเขี้ยว
“พี่ก็ดื่มแค่ตอนมีนายอยู่เท่านั้นแหละ เพราะพี่รู้ว่านายดูแลพี่ได้”
สองคนมองหน้ากันและเป็นน้ำฟ้าที่หัวเราะออกมาเมื่อเห็นใบหน้าหน่ายใจของคนน้องที่แสดงท่าทีออกมาอย่างเปิดเผย
“สองคนดูสนิทกันมากเลยนะคะ..”
ท่ามกลางสองสายตาที่สบกันอยู่ จู่ ๆ เสียงเรนก็เอ่ยแทรกขึ้นมาจนน้ำฟ้าต้องผละมือออกจากแก้มศึกรบเพราะพึ่งนึกได้ว่ามีคนอื่นอยู่ด้วย
“ค่ะ สนิทจนมองเห็นอีกด้านที่คนอื่นไม่เห็น”
น้ำฟ้าเผยสีหน้าเจ้าเล่ห์แล้วหันไปหาเรนที่รอคำตอบจากปากสวยที่เปรยออกมา
“เห็นแบดแบบนี้จริง ๆ แล้วศึกรบกลัวจิ้ง อื้อ..”
น้ำฟ้าพูดไม่ทันจบก็ถูกศึกรบยื่นมือมาปิดปากเธอเอาไว้แน่น เขาดันลิ้นกับกระพุ้งแก้มอย่างอดกลั้นความมันเขี้ยวที่มีอยู่เต็มประดา
“เก็บเป็นความลับระหว่างผมกับพี่ก็พอ ไม่ต้องบอกคนอื่นดิ”
ศึกรบไม่ได้คิดด้วยซ้ำว่าคำพูดเมื่อครู่จะทำให้เรนชะงักไปเลย
เธอเป็นแค่คนอื่นสำหรับเขางั้นเหรอ
ไม่จริงหรอก ศึกรบน่ะ.. ต้องสนใจเธอสิ
แค่เธอเท่านั้น
- ผู้เขียน
