Chains of Love : โซ่รักหัวใจมาเฟีย

คิริว อัศวเวทย์… เจ้าพ่อหนุ่มมาเฟียทายาทตระกูลใหญ่ ชายหนุ่มผู้ที่เดินผ่านใครก็ต้องเงียบสงบด้วยออร่าของอำนาจ เขาควบคุมธุรกิจด้วยมือสะอาดและภาพลักษณ์เรียบร้อย แต่เบื้องหลัง… ใครกล้าหักหลังหรือกล้าล่วงอำนาจของเขา… คิริวไม่ลังเลที่จะกำจัด คิริวเป็นลูกชายคนโตของ คุณธาดา อัศวเวทย์ และ คุณพัชนี อัศวเวทย์ พ่อผู้แข็งแกร่งและเด็ดขาด เป็นหัวใจของอาณาจักรมืดที่กว้างใหญ่ แม่ผู้สง่างาม เยือกเย็น และสายตาที่สามารถมองทะลุใจคนได้ในพริบตา และ คาริสา น้องสาวคนเล็ก… แสบ แรง และไม่เคยกลัวใคร แม้แต่พี่ชายสุดเยือกเย็น นอกจากครอบครัวที่เต็มไปด้วยพลังและอำนาจแล้ว คิริวยังมี บอดี้การ์ดส่วนตัวสองคน คือ เดย์และไนท์ ฝาแฝดผู้เป็นทั้งเพื่อนสนิทและเงามืดที่คอยปกป้องเขา เดย์เป็นพี่ชาย รับหน้าที่ดูแลคิริวในทุกเรื่องอย่างเข้มงวดและรอบคอบ ไนท์เป็นคนน้อง ใจเย็นแต่แข็งแกร่ง และมักอยู่เคียงข้างคิริวอย่างไม่ห่าง สามคนนี้สนิทกันมาก… เพราะเดย์และไนท์เป็นเด็กกำพร้า พ่อของคิริวรับเลี้ยงและฝึกฝนให้เป็นบอดี้การ์ดตั้งแต่ยังเด็ก ทุกสายสัมพันธ์เต็มไปด้วยความไว้ใจ ความภักดี… และบางครั้งก็เต็มไปด้วยความเงียบงันที่บอกได้เพียงว่า พวกเขาพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องเขา นี่คือชีวิตของคิริว… เจ้าพ่อหนุ่มที่ใครก็อยากรู้จัก แต่ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เกินจำเป็น ——— - สำนักงานใหญ่ Akravet Holdings – กรุงเทพฯ - ปัง! เสียงฝ่ามือตบลงบนโต๊ะห้องทำงานหรูหราอย่างแรงจนแก้วน้ำสั่นไหว “มึงก็รู้ว่าพ่อกูอยากได้พื้นที่ตรงนั้นที่ลำปาง! กูรู้ว่าที่ดินเป็นของมึง แต่ช่วยกูหน่อยไม่ได้เหรอวะ?” น้ำเสียงของ อเล็กซ์ อนันตกุล หนักแน่น แฝงแรงกดดันราวกับไม่ใช่คำขอ แต่คือคำสั่งกลาย ๆ คิริวนั่งเอนหลัง ดวงตาคมกริบจับจ้องเพื่อนสนิทที่เขารู้จักมาตั้งแต่สมัยมหาวิทยาลัย สายตานิ่งลึกเหมือนกำลังอ่านทุกความคิดของอีกฝ่าย “กูบอกมึงไปแล้วว่ากูไม่ขาย แล้วพ่อกูก็ไม่ยอมด้วย” น้ำเสียงเรียบเย็น แต่เต็มไปด้วยอำนาจ ทำให้อเล็กซ์รู้ทันทีว่าคำตอบไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ อเล็กซ์หน้าเครียด แต่พยายามควบคุมสีหน้า “คิริว มึงฟังกูนะ… พื้นที่ตรงนั่นแม่งไม่มีอะไรเลยเว้ย กูแค่ต้องการเอามาสร้างบ่อน คาสิโน มันเป็นพื้นที่ที่กูกับพ่อกูชอบมาก มึงจะขายเท่าไรกูไม่เกี่ยงราคาเลย แต่ช่วยหน่อยไม่ได้หรอว่ะ” คิริวขมวดคิ้วเล็กน้อย ดวงตาเยือกเย็นสอดส่ายมองอเล็กซ์ราวกับจะบอกว่า ทุกคำพูดถูกอ่านออกหมดแล้ว “กู… ไม่… ขาย” น้ำเสียงหนักแน่น แฝงความเด็ดขาด “มึงน่าจะรู้จักจักกูดีนะ ไอเล็ก… ว่ากูพูดคำไหน คำนั้น” ความเงียบตกลงระหว่างพวกเขา แต่ในความเงียบนั้น… เต็มไปด้วยแรงกดดันที่บ่งบอกได้ว่า ใครก้าวข้ามเส้น… คงไม่มีใครรอดพ้นมือของคิริว “ไอไนท์!” คิริวตะโกนเรียกบอดี้การ์ดที่ยืนรออยู่หน้าห้อง ไนท์ที่ได้ยินเสียงเรียก รีบผลักประตูเข้ามาทันที “ครับ… คุณคิริว” สายตาของไนท์แข็งกร้าวแต่เรียบเย็น เขาไม่เคยละสายตาจากเจ้านายแม้เพียงวินาทีเดียว “ส่งแขก กูอยากอยู่เงียบ ๆ” คิริวเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น แฝงแรงกดดันชัดเจน จนแม้แต่เพื่อนสนิทอย่างอเล็กซ์ก็อดไม่ได้ที่จะเงียบลง ไนท์ก้มหัวเล็กน้อยเป็นสัญญาณเข้าใจ ก่อนจะหันไปมองอเล็กซ์ “เชิญครับ… คุณอเล็กซ์” รอยยิ้มเรียบ ๆ ของเขาไม่อ่อนโยน แต่เยือกเย็นและแฝงอำนาจ การเคลื่อนไหวทุกอย่างสง่างามและมีวินัย ชี้ชัดว่าแขกทุกคนได้รับการต้อนรับเพียงด้วยมารยาท แต่ใครฝ่าฝืนกฎ… คงไม่รอดพ้นมือพวกเขา คิริวยืนนิ่ง ดวงตาคมกริบจับจ้องอเล็กซ์อย่างไม่ละสาย และไนท์เคียงข้างอยู่เงียบ ๆ พร้อมทุกสถานการณ์ อเล็กซ์ก้าวออกจากห้องด้วยท่าทีอึดอัด สายตาจับจ้องคิริวจนแทบมองไม่พ้น แต่ก็ไม่กล้าทำอะไรเกินจำเป็น พออเล็กซ์พ้นประตูไป เดย์ที่ยืนอยู่หน้าห้องคิริวก็ผลักประตูเข้ามา สายตาของเขาจับจ้องเจ้านายอย่างระมัดระวัง แต่พร้อมจะปฏิบัติตามทุกคำสั่ง “ไอไนท์ จับตาดูไอเล็ก กูว่าแม่งไม่ยอมปล่อยกูไปง่าย ๆ หรอก” คิริวเอ่ยทันที ดวงตาคมกริบจับจ้องไปยังไนท์ที่ยืนอยู่ข้างเขา “ครอบครัวอนันตกุลของมันก็เป็นมาเฟีย มึงก็ระวังมันไว้หน่อย อย่าประเมินมันต่ำไป” ไนท์ก้มหัวเล็กน้อย น้ำเสียงเรียบเย็นตอบกลับ “ครับ… คุณคิริว” คิริวผ่อนคลายไหล่เล็กน้อย ก่อนจะหันไปมองบอดี้การ์ดทั้งสอง “อยู่ด้วยกันสามคน… พูดกันธรรมดาก็ได้” น้ำเสียงเรียบ ๆ แต่เต็มไปด้วยความมั่นคง “เออ ไอเดย์ อีกสองอาทิตย์คาริสาจะกลับมาเรียนต่อที่นี่ มึงช่วยไปอยู่ดูแลน้องกูด้วยละ” คิริวพูดพร้อมยักไหล่ มือข้างหนึ่งเกาะขอบโต๊ะเหมือนจะเน้นย้ำเรื่องสำคัญ “ทำไมต้องกูวะ มึงไม่ให้ไอไนท์ไปแทนกูอ่ะ” เดย์ตอบเสียงเข้ม ดวงตาสอดส่ายไปรอบ ๆ เหมือนกำลังคิดหนัก “โอ๊ย…เฮีย ผมไม่เอาด้วยหรอก เฮียเดย์นั้นแหละ เหมาะแล้ว” ไนท์รีบปฏิเสธทันที มือยกขึ้นปัดปัดเหมือนจะปัดความรับผิดชอบ คิริวยักคิ้วมองเดย์อย่างเจ้าเล่ห์ “เออน่า มึงก็ช่วย ๆ กูดูคาริสาหน่อย นี่มันก็ผ่านมาหลายปีแล้ว ป่านนี้น้องกูคงเลิกชอบมึงไปแล้วมั้ง” เขาพูด พลางยกมุมปากขึ้นเป็นรอยยิ้มแฝงความขี้เล่น เดย์พ่นลมหายใจออกแรง ๆ สะบัดหัวไปมา “มึงแม่ง…บังคับกูอยู่เรื่อยเลยว่ะ ใช้ให้กูไปบังกระสุนแทนมึงยังง่ายกว่าด้วยซ้ำ!” เขาพูดด้วยน้ำเสียงครึ่งโมโหครึ่งขำ มือยกขึ้นเสยผมอย่างหงุดหงิด แต่สายตายังจับจ้องไปที่คิริว ราวกับท้าทายให้เขาโต้กลับ คิริวยักคิ้ว ยิ้มเจ้าเล่ห์ “กูยังอยากให้มึงอยู่นาน ๆ นะ” เขาพูดพลางพิงโต๊ะ มือเกาะขอบโต๊ะเหมือนรอชมปฏิกิริยาของเพื่อน เดย์มองหน้าคิริว เงยคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะถอนหายใจแรง ๆ “กูอยู่กับน้องมึงก็ไม่ต่างกับคนบ้าเท่าไรหรอก…” น้ำเสียงครึ่งโมโหครึ่งเหนื่อย เหมือนจะเตือนคิริวว่าการบังคับเพื่อนแบบนี้ไม่ง่ายเหมือนพูด อยู่ ๆ เสียงของไนท์ดังขึ้นเตือนคิริว “เฮียริว คืนนี้เฮียต้องไปงานประมูลเพชรของคุณวนิดานะ” คิริวพยักหน้าเล็กน้อย “อืม กูจำได้ มึงกับพี่มึงไปเตรียมตัวเถอะ กูจะกลับไปบ้าน ขอเข้าไปคุยกับพ่อสักหน่อย” สายตาของเขามุ่งตรง แต่ยังแฝงความคิดอะไรบางอย่างอยู่ เดย์ลุกขึ้นพูดขึ้นบ้าง “กูเตรียมรถไว้แล้ว” คิริวเพียงพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะเริ่มจัดสูทให้เข้าที่ ล้วงมือเข้ากระเป๋ากางเกง แล้วก้าวออกจากห้องทำงานด้วยท่าทางมั่นใจ คิริวเดินออกจากห้องทำงาน เลขาหน้าห้องรีบลุกขึ้นยืน ก้มหัวให้ทันทีด้วยท่าทางสุภาพ “คุณปี เดี๋ยวช่วยแจ้งให้แม่บ้านเข้าไปทำความสะอาดห้องให้ผมด้วยนะครับ” คิริวสั่งด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ แต่หนักแน่น “ได้ค่ะ เดี๋ยวปีจัดการให้ค่ะ คุณคิริวกลับดี ๆ นะคะ” เลขาหน้ายิ้มบาง ๆ พลางก้มหัวอีกครั้ง คิริวเพียงพยักหน้าเล็กน้อยแล้วก้าวออกไป เสียงรองเท้ากระทบพื้นสร้างจังหวะเงียบ ๆ ในห้องทำงานที่กลับคืนสู่ความสงบ