เพียงฉันที่คุณไม่โปรดปราณ

“ฉัตรชวา คุณจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้” คนขับสาวในชุดเดรสสั้นสายเดี่ยวสีดำเหยียบคันเร่งด้วยรองเท้าส้นสูงปลายแหลมเกือบสิบนิ้วจมมิดเท้าเพื่อเร่งแซงรถหรูมาเซราติคันข้างๆ ที่ขับฉวัดเฉวียนผลัดกันแซงไปมา เธอตัดสินใจจบเกมครั้งสุดท้ายมือบางกำพวงมาลัยแน่นหักรถปาดหน้าคู่กรณีจนรถของอีกฝ่ายข้ามเกาะกลางถนนไปชนเข้ากับรถสิบล้อที่ขับสวนทางมาพอดี แสงสะท้อนจากกระจกมองข้างพร้อมเสียงประสานงาดังสนั่น คนทำผิดชะลอรถด้วยหัวใจที่สั่นไหว มือบางยกขึ้นปาดน้ำตา เชิดหน้าก่อนจะเหยียบคันเร่งอีกครั้ง “มันจบแล้ว…” น้ำลายเหนียวๆ ถูกกลืนลงคอ …ถ้าเขาไม่ตายเธอกับลูกก็ต้องตายอยู่ดี… สองเดือนก่อนหน้า… “เกี๊ยวแต่งงานกับพี่นะ” “คุณพ่อกับคุณแม่บอกเกี๊ยวแล้วค่ะ” ฉัตรชวาในชุดสูทสีขาวครีมยื่นกล่องกำมะหยี่สีแดงสดที่มีแหวนเพชรน้ำงามสองกะรัตให้หญิงสาวตรงหน้า…กณิสรา ผู้หญิงที่เขาแอบรักมาตั้งแต่เธออายุสิบหกปี สาวน้อยข้างบ้านในวันนั้นสู่ว่าที่เจ้าสาวของเขาในวันนี้เมื่อนิ้วนางข้างซ้ายของเธอถูกตีตราจองด้วยแหวนเพชรของเขาก็อดที่จะปลาบปลื้มใจไม่ได้ “นี่ครับสำหรับว่าที่เจ้าสาวคนสวยของพี่” ช่อดอกลิลลี่สีขาวถูกยื่นให้กณิสราที่ส่งรอยยิ้มบางเบาให้ว่าที่เจ้าบ่าว เธอไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่ารักเขาจริงหรือไม่ รู้เพียงแต่ว่าเขาช่วยชีวิตเธอไว้ในวันที่จมน้ำเมื่อแปดปีก่อน…ทุกคนต่างบอกแบบนั้นแต่เธอว่ามันไม่ใช่ ผู้ชายที่ตามเทียวไล้เทียวขื่อมาตลอดแปดปีในเมื่อเธอไม่มีใครและครอบครัวของเขาเองก็เป็นที่พึ่งยามครอบครัวของเธอทุกข์ยาก แม้จะเพิ่งตกลงคบกับฉัตรชวาคนนี้ได้เพียงแค่สามปีตามเสียงสนับสนุนของผู้ใหญ่ที่เห็นดีเห็นงามกับความรักในครั้งนี้ เธอก็ไม่อาจปฏิเสธได้จึงปล่อยเลยตามเลย ชีวิตที่ไม่ค่อยได้เลือกอะไรด้วยตัวเองแม้แต่คนรักก็ไม่มีสิทธิ์เลือกเมื่อคำว่าความอยู่รอดของครอบครัวมันค้ำคออยู่…หน้าที่ของลูกสาวเพียงคนเดียวของบ้าน บุพการีของเธอบอกแบบนั้น “ไหนๆ เราก็จะเป็นสามีภรรยากันแล้วคืนนี้เกี๊ยวไปค้างกับพี่ที่บ้านนะ…หรือเกี๊ยวอายพ่อกับแม่พี่จะเป็นที่คอนโดก็ได้นะ” “เราตกลงกันแล้วนะคะ ว่าเป็นคืนแต่งงานเท่านั้น” “แต่…” “ไม่มีแต่ค่ะ” น้ำเสียงหนักแน่น กษิสราหรือว่าที่เจ้าสาวของเขาที่ไม่เคยเปิดโอกาสหรือแม้แต่จะให้โอกาสเขาได้ทำอะไรไปมากกว่าจับมือ หอมแก้ม หรืออยู่ในที่รโหฐานกันสองต่อสองคนเลย อย่างมาทานข้าวข้างนอกก็จะเลือกสถานที่ที่มีผู้คนพลุกพล่านและต้องไม่ใช่โรงแรมหรือร้านอาหารบนดาดฟ้าของโรงแรม …จะรักนวลสงวนตัวไปถึงไหน ถ้าเป็นผู้หญิงอื่นคงนอนรออ้าขาให้เขาบนเตียงแล้วเพียงแค่เขาสะกิด… “เกี๊ยวจะกลัวอะไร คุณอาทั้งสองไม่ว่าหรอกถ้าเกี๊ยวจะให้พี่บ้าง” “แต่เรายังไม่แต่งงานกันนี่ค่ะ…รอหน่อยนะคะอีกแค่ไม่กี่เดือนเอง” กณิสราที่พอรู้มาบ้างว่าคุณพ่อกับคุณแม่ของเธอตกลงเรื่องงานแต่งกับครอบครัวของฉัตรชวาและเตรียมฤกษ์ไว้หมดแล้ว…และว่าที่เจ้าสาวอย่างเธออาจจะรู้เรื่องนี้เป็นคนสุดท้ายด้วยซ้ำ …ตลกร้าย… “นะเกี๊ยวนะ” มือหนาที่ใส่นาฬิกาเรือนเหยียบแสนยื่นมาลูบหลังมือเธอด้วยแววตาเว้าวอนอย่างน่าสะอิดสะเอียดจนต้องขยับมือหนี “เกี๊ยวว่าเกี๊ยวอิ่มแล้วเรากลับบ้านกันดีกว่า” “เกี๊ยว พี่เป็นผู้ชายถ้าไม่ทำกับแฟนแล้วจะให้ไปทำกับใคร…ซื้อกินงั้นเหรอ” “ก็ได้ค่ะ เกี๊ยวไม่ติด” “เกี๊ยว” จากลูบหลังมือเปลี่ยนมาเป็นคว้าข้อมือบางของเธอไว้แล้วบีบเบาๆ แต่เธอเจ็บ ผิวขาวๆ แดงเห่อ “ปล่อยนะ พี่วาคงเมาแล้วเราแยกกันกลับนะคะ” กณิสราสะบัดข้อมือหนีแล้วลุกออกจากร้านอาหารโดยไว “เกี๊ยว…” ฉัตรชวาที่กำลังจะตามออกมาแต่ถูกบริกรของร้านดึงตัวไว้ให้ไปจ่ายค่าอาหารทั้งหมดเสียก่อน กณิสราจึงมีเวลาหนีออกมาจากสถานการณ์ที่น่าอึดอัดใจ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉัตรชวาพยายามขอมีอะไรกันกับเธอแม้จะหลีกเลี่ยงได้ทุกครั้งแต่คืนแต่งงานในอีกสองเดือนข้างหน้าคงหนีไม่พ้น แหวนแต่งงานถูกถอดใส่ลงในกระเป๋าถือบนหน้าตัก พร้อมกับถอดสายตามองออกไปข้างนอกรถแท็กซี่อย่างเหนื่อยใจ “เป็นอะไรแม่หนู” เสียงถอนหายใจเกินสิบครั้งจนคนขับอดถามไม่ไหว “คุณลุงเคยเหนื่อยใจไหมคะ” “คนจนแบบลุงก็เหนื่อยใจทุกเรื่องแหละโดยเฉพาะเรื่องเงิน ไม่พอใช้บ้าง ไม่พอกินบ้าง…แล้วแม่หนูล่ะ” “นั่นสิคะ เงินคงสำคัญมากจริงๆ” “สำคัญสิแม่หนู มีเงินมีข้าวกิน มีบ้านดีๆ อยู่ ถ้าไม่มีเงินนะก็หมาข้างถนนดีๆ นี่แหละ” “ค่ะ” บ้านที่กำลังล้มละลาย ถ้าไม่ได้ครอบครัวของฉัตรชวามาช่วยไว้ครอบครัวของเธอก็คงต้องไปนอนข้างถนนจริงๆ นั่นแหละ “ใครว่าเงินไม่ใช่พระเจ้าอย่างน้อยก็บันดาลข้าว บันดาลยารักษาโรคดีๆ มีสิทธิ์การรักษาที่ดีเมื่อเจ็บป่วยไม่ต้องไปนอนรอความตาย” “ค่ะ” “เอ้าถึงบ้านแล้วแม่หนู หลังใหญ่โตเชียว” หมู่บ้านคนรวยที่คนภายนอกเรียกแบบนั้น บ้านหรูที่ราคาเกินห้าสิบล้าน แต่ใครจะรู้ว่าคนในบ้านกรอบแทบแห้ง ลำพังเพียงแค่ร้านเบเกอร์รี่เล็กๆ ที่เธอเปิดก็ไม่พอยาไส้…แต่เธอว่าไม่จริงถ้าคุณพ่อกับคุณแม่ของเธอยอมขายบ้านหลังนี้เอาเงินไปใช้หนี้จากธุรกิจที่ขาดทุนย่อยยับและหาซื้อบ้านราคาปานกลางพออยู่อาศัยก็บรรเทาความทุกข์ยากลงไปได้บ้าง แต่บุพการีของเธอไม่ต้องการลดตัวเองจากศักดิ์ศรีที่ค้ำคออยู่ เธอจึงต้องกลายเป็นความหวังของการกลับมามีหน้ามีตาในสังคมจอมปลอมอีกครั้งโดยการแต่งงานกับฉัตรชวาและหนี้ทั้งหมดถือเป็นโมฆะ “กลับมาแล้วเหรอคะคุณหนูของอ่อน” “กลับมาแล้วค่ะ” หญิงสาวยิ้มเนือยๆ ส่งกระเป๋าถือให้แม่นมที่ดูแลเธอมาตั้งแต่แบเบาะ นมอ่อนประคองเธอเดินขึ้นบ้าน ชุดเดรสแขนกุดสีขาวกระโปรงยาวครึ่งน่องถูกรูดซิปลงจนถึงเอว “ไปอาบน้ำนะคะจะได้สบายตัว” “ขอบคุณนมอ่อนมากนะคะที่ดูแลเกี๊ยวมาตลอด” กณิสราเข้าไปกอดหญิงวัยชราด้วยความรักเดียวที่พอจะทดแทนคุณได้ “คุณหนูของอ่อนมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่าคะ” “เกี๊ยวจะต้องแต่งงานแล้วนะคะ…เกี๊ยวไม่อยากแต่งเลย” “ไม่เอาไม่พูดแบบนั้นนะคะ ถ้าคุณท่านทั้งสองมาได้ยินเข้าบ้านแตกแน่ๆ” “เกี๊ยวอยากให้คุณพ่อคุณแม่ขายบ้านหลังนี้ อีกหน่อยถ้าไม่มีเกี๊ยวแล้วใครจะช่วยนมอ่อนทำงานบ้านคะ…แม่บ้านคนอื่นๆ ก็ออกไปหมดแล้ว” “โธ่ คุณหนูของอ่อนมีกระจิตกระใจนึกถึงแม่บ้านแก่ๆ คนนี้” “เพราะนมอ่อนคือครอบครัวของเกี๊ยวนะคะ” หลังจากที่ธุรกิจของผู้เป็นพ่อล้มละลาย ค่าใช้จ่ายภายในบ้านก็ต้องประหยัดขึ้น และแม่บ้านก็คือสิ่งแรกที่หายไปกลายเป็นกณิสราที่ตื่นขึ้นมาทำงานบ้านเล็กๆ น้อยๆ รวมถึงอาหารเช้าและอาหารเย็นด้วย เสาร์อาทิตย์ก็เลือกที่จะไปเปิดร้านสายหน่อยเพราะอยู่ช่วยนมอ่อนปัดกวาดเช็ดถูไม่ให้คนสูงอายุทำงานหนักจนเกินไป “ไปอาบน้ำเถอะค่ะ นมอ่อนขัดผิวให้นะคะ” “นมอ่อนไปนอนเถอะค่ะ วันนี้เกี๊ยวเหนื่อยๆ ไม่อยากอาบน้ำนานค่ะ” “งั้นพักผ่อนนะคะคุณหนูของอ่อน” “ค่ะ ฝันดีนะคะ” หญิงสาวลูบต้นแขนของตัวเองเบาๆ มองคนที่รักเหมือนแม่คนที่สองเดินออกไปจนลับตา…ประตูถูกปิดลง คุณแม่ของเธอเคยเสนอเงินให้นมอ่อนก้อนหนึ่งให้ไปตั้งตัวด้วยเห็นว่าอยู่ดูแลกันมาหลายปีเมื่อครั้งที่กำลังจะล้มละลาย แต่นมอ่อนของเธอไม่มีญาติที่ไหนจึงขออยู่ด้วยแม้จะไม่ได้รับเงินเดือนก็ตาม ขอแค่แลกกับที่อยู่ที่กินแค่นั้นพอ “เหลือเวลาอีกสองเดือนแล้วสินะ” กณิสรายกมือขึ้นปาดน้ำตาก่อนจะเดินไปหยิบรูปโพลารอยด์ในกล่องสมบัติใบเล็กบนหัวเตียงนอนขึ้นมาดู รูปที่ฉัตรชวาเคยถ่ายให้เธอตอนไปเที่ยวไร่องุ่นของครอบครัวเขาที่จังหวัดเชียงใหม่ด้วยกัน ฉลองที่เธอสอบติดมหาวิทยาลัยและเขาก็ขอเธอเป็นแฟนครั้งแรกในวันนั้น แต่ดูเหมือนฉัตรชวาว่าที่เจ้าบ่าวของเธอคนนี้จะจำอะไรไม่ได้ด้วยซ้ำ ‘พี่ไม่มีกล้องโพลารอยด์นะ ไม่เคยใช้ด้วย’ ‘พี่จำไม่ได้อะเกี๊ยว พี่ขอเกี๊ยวเป็นแฟนใหม่นะ’ ‘พี่ไม่เคยปล่อยให้ตัวเองเป็นแผลเป็นเลย ไม่ใช่สิพี่ไม่เคยปล่อยให้ตัวเองเป็นแผลด้วยซ้ำ’ และอีกมากมายที่ดูเหมือนเขาจะลืมมันไป…