๒๑
ใบหน้าคมคร้ามกร้านแดดทว่าออกจะกร้านกว่าบุรุษทั่วไปธรรมดาอยู่เสียหน่อย นั่งลงบนตั่งไม้ตัวยาวบริเวณหน้าบ้านพักคนงานหลังน้อย แต่ไม่ต้องเบียดเสียดอยู่อาศัยกับผู้ใด สายตาเรียบเฉยคู่นั้นจ้องมองชายหนุ่มอายุราวยี่สิบกลาง ๆ นั่งคุกเข่าพนมมือไหว้พร้อมดอกไม้ธูปเทียนและหมากพลู จะเป็นใครไปได้หากไม่ใช่ ‘ทิศเหนือ’ ภายหลังชำระล้างร่างกายให้สะอาดหมดจดตามเดิมพร้อมพิธีเรียกขวัญแบบล้านนาเสร็จสิ้น บุตรชายพ่อเลี้ยงแม้นเมืองผู้นี้จึงตกตะกอนได้บางอย่าง เขาเร่งรุดตามหาหมอปะกำประจำปางช้างแห่งนี้เพื่อมาขอขมาลาโทษ ในสิ่งที่ตนเองเคยกระทำล่วงเกินแลจาบจ้วง ด้วยท่าทางสำนึกผิดและอ่อนน้อมถ่อมตน
หลังได้รู้ข่าวจากมารดาว่าดงพญาขามแห่งนั้น แม้แต่นายพรานผู้ชำนาญทาง ต่างส่ายหน้าไม่มีผู้ใดกล้ากล้ำกลายพื้นที่ระแวกนั้น มีเพียงคชคณ หมอช้างหน้าใหม่ที่กล้าบุกเดี่ยวเข้าไปช่วยเหลือ ก่อนจะมารู้ภายหลังอีกว่าเอื้อนจันทร์ลักลอบตามไปด้ว
