๒๒
“แม่งูจงอางจ๋า...วาจานี้มึงเรียกร้องหากูคราก่อนยังจำได้หรือไม่” น้ำเสียงเหี้ยมของอิสตรีแววล่อยกระทบโสตประสาทอันพรั่นพรึงของชายหนุ่มผู้หนึ่ง วันพิพากษากำหนดชี้เป็นชี้ตายของเขามาถึงในที่สุดตามประกาศิตที่นางพรรณนีเคยให้ไว้แก่พญาคชสาร
“!!?!!” ภาคตาเหลือก พยายามข่มใจที่เต้นระส่ำราวกับกลองสะบัดชัยของตนให้สงบนิ่ง ในสถานการณ์ที่คนธรรมดาอย่างเขายากคาดเดา
ร่างกายผ่ายผอมยืนทึมทื่อไม่ไหวติง ขณะถูกอสรพิษลำตัวมหึมาบีบรัดไล่ขึ้นมาตั้งแต่ขาน่องจรดแผงอก เดิมทีร่างกายของเขาก็มีเพียงหนังหุ้มกระดูกอยู่แล้ว ไร้เนื้อหนังเป็นปราการขวางกั้นความเจ็บปวดจากการถูกบีบรัด เกล็ดแข็งมันวาวสีเงินยวงตลอดลำตัว ตั้งแต่หัวจรดหางมหึมายิ่งกว่าล้อยางรถยนต์ นัยเนตรอสรพิษสีชาดเข้มข้น จ้องใบหน้าอิดโรยของชายหนุ่มผู้เคราะห์ร้ายตาเป็นมัน
พื้นห้องปูประกอบด้วยไม้ปาเก้ ปรากฎเหล่าอสรพิษสีน้ำตาลเหลือบดำ ท่าทางดุร้ายและเกรี้ยวกราด ส
