ข้ามิได้กลับมาเพื่อมีชะตาเช่นเดิม

"น้องหญิง เจ้ากินยาแล้วหรือยัง" "เจ้าค่ะ ท่านพี่" "เช่นนั้นก็นอนพักเสียนะ ห่มผ้าดีๆด้วย" "เจ้าค่ะ" ท่านโหว หานจัวหย่ง เดินออกจากห้องของฮูหยินใหญ่ กู้เย่อิ๋ง ที่ยามนี้มีอาการมิค่อยสู้ดีนัก เนื่องจากนางเพิ่งเสียบุตรในครรภ์ของนางไป และมีอาการตกเลือด หมอที่ดูอาการ ก็ได้แต่ส่ายหน้าแล้วบอกให้ทำใจ "ซาซา!" เสียงเรียกจากด้านนอก แน่นอนว่าเป็นเสียงของท่านโหว ที่เรียกหาสาวใช้ของนาง "คุณหนู ข้าคงอยู่ดูท่านไม่ได้ ท่านพักผ่อนให้ดีนะ ไม่ต้องกังวล หากท่านเป็นอะไรไป ข้าจะช่วยดูแลท่านโหวแทนท่านเอง เพราะที่ผ่านมา ก็เป็นข้าที่จัดการแทนท่านมาตลอด" เย่อิ๋งฝืนข่มอารมณ์ความเจ็บปวด แต่ก็ไม่อาจซ่อนบังไว้ได้มิด น้ำตาไหลร่วงหลั่งทางหางตาทั้งสองข้าง มือน้อยที่สั่นเทา ค่อยๆ ยกดึงผ้าขึ้นมาปิดห่มด้วยเหน็บหนาวและอ่อนแรง การสูญเสียบุตรในครรภ์คงมีเพียงนางคนเดียวที่โศกเศร้าอาดูร ส่วนผู้เป็นบิดา เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่าเด็กคนนี้คือทายาทคนหนึ่งของตระกูลหาน เพียงเลือดก้อนเดียวที่เขาไม่คิดจะเสียดาย ยังเสพสุขต่อไปได้ โดยมิได้รู้สึกละอายใจเลยสักนิด "ซาซา มาได้แล้ว!" เสียงหานโหวเรียกซ้ำ ซาซาจึงยิ้มบางเพื่อลาคุณหนูของตนไปปรนนิบัตินายใหญ่จวนนี้ ทิ้งเย่อิ๋งให้นอนหนาวหายใจรวยรินเพียงลำพังอย่างโดดเดี่ยว ท่านพ่อ ท่านแม่ ลูกโง่คนนี้ อกตัญญูต่อพวกท่านนัก หากชาติหน้า ได้เกิดเป็นลูกท่านอีก ข้าจะไม่เกียจคร้านจนกลายเป็นคนโง่งมเช่นนี้ ข้าจะปกป้องทุกอย่างที่เป็นของข้า ปกป้องทุกคนไม่ให้พวกคนชั่วมาเอาเปรียบรังแกได้ ข้า...จะ...ไม่ยอม...โง่น่ารังเกียจอย่างนี้...อีก!" สิ้นคำนางก็สิ้นลม ทุกสิ่งนิ่งไร้การเคลื่อนไหว ห้วงแห่งจิตอ้างว้างมืดดำ มีเพียงเสียงสะอื้นไห้จากจิตชั้นใต้สำนึก ที่ดังก้อง ฟ้องกำกับห้วงอารมณ์โศกตรมคับแค้นให้พอรู้ ว่ารากเดิมที่จากมานั้น เป็นเช่นไร ภาพอดีตพลันผุดขึ้น ความรู้สึกดังถูกห่าฝนธนู กระหน่ำปักกลางอก เจ็บปวดไร้แรงทัดทานต้านไหว เจ็บใจในการกระทำของตัวเอง "เย่อิ๋ง เจ้าคิดว่าหัวไวแล้วไม่ต้องเรียนหรือไร กว่าพ่อเจ้าจะพาครอบครัวเรามาถึงจุดนี้ได้ ไม่ใช่เรื่องง่ายเลยนะ" "รู้แล้วๆ ท่านแม่อย่าบ่นนักเลย ข้าอ่านหมดแล้วจริงๆ ไม่เชื่อถามซาซาดูสิ" มารดานางมิอยากให้นางเป็นสตรีที่หวังพึ่งพาแต่สามี จึงพยายามเคี่ยวเข็นให้รู้วิชาการค้า ฝึกทักษะการสังเกตคน เพื่อที่จะยืนหยัดด้วยตนเองได้ ในยามที่จวนตัวไร้ที่พึ่ง แต่นางกลับเกียจคร้านไม่ใส่ใจ ด้วยเพราะคิดว่า เงินพวกนี้ของนางนั้น ใช้เช่นไรก็ไม่หมด ย่อมไม่มีความจำเป็นที่ต้องขวนขวายหาเพิ่มให้เหนื่อย แต่วันนี้นางได้รู้แล้ว ว่านางคิดผิด ไม่ว่าจะหนังสือวิชาตำราใด นางก็จะยกให้ ซาซา สาวใช้ของนางเป็นคนทำแทนเสมอ ทำให้ความรู้ความสามารถของซาซา ก้าวล้ำแซงหน้านางที่ยังคงหลงคิดว่าตนหัวไว ไม่จำเป็นต้องเรียน จนคืนวันผันผ่าน ซาซาก็สามารถจัดการงานน้อยใหญ่แทนเย่อิ๋งได้ ซ้ำยังสามารถคัดลายมือ ให้เหมือนกันกับผู้เป็นนายได้อย่างแนบเนียนราวกับว่าเป็นลายมือของคนคนเดียวกัน .. "คิดถูกแล้ว ที่ส่งมอบรายชื่อลูกค้าให้ข้า พ่อแม่เจ้า ก็ควรจะได้พักผ่อน ไม่ต้องมาเหนื่อยกับการงานการค้าพวกนี้อีก ให้พวกท่านได้เสพสุขในช่วงบั้นปลายชีวิต อย่าห่วง กิจการครอบครัวเจ้า ข้าจะดูแลแทนเอง" เย่อิ๋งรู้ได้ทันทีว่า หนังสือยินยอมยกอำนาจการค้าทั้งหมด ที่มอบส่งถึงมือท่านโหวนั้น เป็นซาซาที่เป็นคนจัดการ กิจการตระกูลกู้ จึงถูกฮุบเอาไปอย่างง่ายดาย เรื่องราวทั้งหมด มันเริ่มมาจากจดหมายรัก ที่นางวานให้ซาซาเป็นคนเขียนให้ ของขวัญแทนใจ ที่ซาซาเป็นคนเลือก ทุกสิ่งอย่างที่ซาซาทำให้ท่านโหวจัวหย่ง แท้ที่จริงแล้วซาซา นางทำเพื่อตัวเอง ปูทางให้ได้มามีอำนาจในจวนโหวแห่งนี้อย่างสมบูรณ์ .. "ท่านพี่ ท่านกำลังจะเป็นพ่อคนแล้วนะ จวนเราจะมีเจ้าตัวน้อย เรียกข้าว่าท่านแม่ และเรียกท่านว่าท่านพ่อ ท่านดีใจหรือไม่" เย่อิ๋งพลันนึกถึงวันที่นางบอกข่าวดีกับเขา "แม้ปราบกบฎชั่ว 'หลินเจิ้นซี' ได้แล้ว แต่ราชสำนักก็ยังวุ่นวาย ข้าไม่มีเวลามาคุยเล่นกับเจ้าหรอกนะ ไว้ข้าจะซื้อขนมดอกไห่ถังที่เจ้าชอบมาให้ก็แล้วกัน" "เรื่องลูกของเรา ท่านถือเป็นเรื่องไร้แก่นสารอย่างนั้นหรือ ฮึ ข้าเข้าใจแล้ว อ่อ...อีกอย่าง ขนมนั่นข้ามิได้ชอบ ซาซาต่างหาก ที่ชอบ" สองคนข้างกายแอบมีใจคิดคดทรยศ จนวันนางป่วยหนักใกล้ตายจึงตาสว่าง เมื่อซาซา รู้ว่าเย่อิ๋งตั้งครรภ์ นางก็ขยันหายามาบำรุง กว่าจะรู้ว่ามันคือยาพิษ นางก็สูญเสียบุตรอันเป็นที่รักของนางไปเสียแล้ว "ลูกแม่ อภัยที่แม่โง่งม ไว้ใจคนมากไป ไม่อาจปกป้องเจ้าได้ อภัยให้แม่ด้วยนะ ลูกรัก" วิญญาณอ้างว้างล่องลอยไปเหนือจวน เสียงสะอื้นในใจคนตาย ระคนคลอกับเสียงครางร้องกระสันซ่านของคนเป็น "ใต้พื้นฟ้านี้ ไยจึงมีแต่เรื่องราวน่าขันเช่นนี้ ข้าผู้ทุกข์ทรมานอย่างหาที่สุดมิได้อยู่ตรงนี้ สวรรค์ ท่านอยู่บนนั้น มองเห็นข้าบ้างหรือไม่!"