I LIKE YOU ทฤษฎี (รัก) ลับ

“พะ พี่ตั้ม...” “อ้าวขิม มาส่งพี่ด้วยเหรอ?” ฉันพยักหน้าให้กับพี่ตั้ม รุ่นพี่ของฉันที่หล่อและสุขุม หน้าตาดี และที่สำคัญตรงสเปกกับฉันทุกอย่าง ตอนนี้ฉันกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเขาด้วยหัวใจที่สั่นระรัว ใบหน้าหล่อของเขายิ้มให้ฉันอย่างจริงใจ เพียงแค่สบตาครั้งใด หัวใจของฉันก็ไม่เคยหยุดเต้นเลยสักครั้ง “พี่ตั้ม ขิมมีเรื่องอยากจะบอกพี่” “เหรอ เรื่องอะไรล่ะ ว่ามาเลย” พี่ตั้มจ้องมองฉันเพื่อรอว่าฉันจะพูดอะไร แต่กลับเป็นฉันมากกว่าที่ตื่นเต้นจนขาสั่นพั่บๆ ไปหมดแล้ว ความจริงที่ฉันอยากจะบอกพี่ตั้มมานาน ตั้งแต่เราเป็นพี่รหัสน้องรหัสกัน จนตอนนี้พี่ตั้มเรียนจบ ฉันเรียนจบ แต่เราสองคนก็ยังคงติดต่อกันเสมอๆ นั่นเลยทำให้ความใกล้ชิดมันมีมากขึ้น มากขึ้น “คือว่าขิม...” “ว่า?” “ขิม...” ฉันสูดลมหายใจเข้าทันที ก่อนจะจับมือของเขามากุมไว้ พร้อมกับรอยยิ้ม ฉันหวังว่าสักวันจะได้พูดมันกับพี่ตั้ม ก่อนที่เราสองคนจะไม่ได้เจอกันอีก และถึงแม้พี่ตั้มจะไปเมืองนอกไม่กี่เดือน แต่ถ้าเกิดไปตกหลุมรักแหม่มหัวทองที่นั่นล่ะ ฉันไม่อกหักเหรอ? ฉันชอบพี่ตั้มมานานแล้ว ต่อให้แหม่มหัวทองจะสวยกว่าฉัน จะมีดูมๆ ที่ใหญ่กว่าฉัน แต่ถ้าเป็นความรักที่ฉันมีต่อพี่ตั้มแล้ว ชะนีหัวทองก็ไม่มีทางมาเทียบกับความรักที่ฉันมีต่อพี่ตั้มได้แน่นอน! “ขิม...” แต่แล้วก่อนจะได้พูดอะไร ฉันก็เกิดอาการอะไรบางอย่างที่คล้ายๆ จะหลับ... ใช่ ฉันจะหลับไง กรี๊ด! จะบ้าเหรอไงยัยขิม แกจะมาหลับต่อหน้าพี่ตั้มไม่ได้นะ เรื่องสำคัญแบบนี้ ฉันจะมาง่วงนอนตอนนี้ไม่ได้นะ “ขิม เป็นอะไรหรือเปล่า?” “ขะ ขิม คร่อก... ขิม!” ฉันพยายามเรียกสติตัวเองทันที ดวงตาพยายามที่จะเปิดกว้างขึ้น มองหน้าพี่ตั้มไว้... ข่มตัวเองไว้นะ อย่าหลับๆๆ ไม่ได้นะยัยขิม!! ถ้าแกไม่พูดตอนนี้ จะมีโอกาสพูดอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้ แกจะต้องรั้งหัวใจพี่ตั้มไว้ที่นี่ อย่าให้พี่ตั้มไปหลงกับชะนีหัวทองที่ไหนนะ! ฉันไม่ยอม “ขิม ขิม ง่วงนอนเหรอ?” “เปล่านะพี่ตั้ม คือขิมมีเรื่องจะบอกพี่!” “คะ ครับ” “ขิม! ชอบ... คร่อก Zzz” และสุดท้าย ฉันก็แพ้ภัยไปอย่างน่าเสียดาย ด้วยการ... หลับไปต่อหน้าต่อตาพี่ตั้ม ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้บอกแม้กระทั่งชอบพี่เขาเลย กรี๊ดดดดดดดด! ขิมอยากตายยยยยยย โป้ก “โอ้ย เจ็บนะเว้ย สมปอง” “กรี๊ด นังชะนีจิ๋มเน่า กล้าดียังไงมาเรียกชื่อฉันแบบนี้!” “ก็แกเขกหัวฉันทำไมเล่า กำลังหลับสบายๆ อีกอย่าง ฉันไม่ได้ชื่อจิ๋ม ขิมย่ะขิม” ฉันหาวออกมาก่อนจะมองเพื่อนสาย เอิ่ม คือ... เอาคำว่าสาวกับชายมารวมกันไง ปิงปองหรือสมปอง เป็นเพื่อนของฉันที่สนิทกันตั้งแต่เรียนม.ปลาย จนจบมหาลัย แต่ตอนนี้พวกเราจบมาได้แค่เดือนเดียว และตอนนี้ก็เลยทำหน้าที่เป็นปลิงเกาะพ่อแม่กินอยู่ อีกอย่างฉันก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร งานหาไม่ยากหรอก เพียงแต่ว่า พ่อกับแม่เลือกที่จะให้ฉันอย่าเพิ่งหา เดี๋ยวจะเกิดปัญหาที่ใหญ่โต โดนไล่ออกก่อนจะได้เงินเดือนนะสิ “แกนี่โชคดีนะ ไม่ต้องหางานทำ ผิดกับฉันที่ต้องหางานทำ ไม่งั้นโดนพ่อเตะจนหายเป็นตุ๊ดแน่...” “ฉันก็เบื่อนะ จะทำอะไร ก็ทำไม่ได้ ขนาดจะบอกชอบพี่ตั้ม ยังทำไม่ได้เลย” “เฮ้ยขิม มันไม่ใช่ความผิดแกสักหน่อยนะเว้ย ฉันว่าเป็นเพราะไอ้อาการประหลาดๆ ของแกมากกว่านะ” “ใช่ ไอ้อาการบ้าบอคอแตกเนี่ยล่ะ ทำให้ฉัน ฮึก แงๆ” ปิงปองมองหน้าฉันแล้วเบ้ปากทันทีอย่างหงุดหงิด ไอ้อาการที่ว่าของฉัน มันจะเป็นอะไรไปได้ล่ะ มันคืออาการที่ฉันวิเคราะห์เองว่า ตัวเองจะหลับได้ทุกที่ทุกเวลา... ใช่ มันคืออะไรฉันก็ไม่รู้ ฉันเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เรียนมหาลัย จะว่าฉันพักผ่อนไม่เพียงพอ ก็ไม่ใช่ คนเราควรนอนไม่ต่ำกว่า 8-10 ชม. แต่สำหรับฉัน 24 ชม. เลยนะ นั่นเลยเป็นเหตุที่ทำให้พ่อกับแม่ฉัน เลือกที่จะให้ฉันอยู่กับบ้าน ดีกว่าไปหางานทำ เพราะถ้าไปทำงานแล้วเผลอไปหลับ มีหวังฉันตายก่อนจะได้ทำงานอีก “ฉันเสียใจ ที่ไม่ได้บอกชอบพี่ตั้ม ไม่รู้ว่าป่านนี้ไปหลงชะนีหัวทองหรือยังง่ะ” “นี่แกก็เวอร์ไปปะ พี่ตั้มไปทำงานนะเว้ย อีกอย่างเดี๋ยวก็กลับมา ฉันว่าแกต่างหากที่ควรจะหาวิธีรักษาอาการของแกที่เป็นอยู่... ไม่งั้นพ่อกับแม่แกได้ขึ้นเครื่องบินจากเหนือมาหาแกแน่ ลำพังอยู่คอนโดกับฉันก็ดีไป” “ง่ะ แกจะให้ฉันรักษาตัวเองยังไงล่ะปิง ฉันไม่รู้ว่าเวลาไหนที่ตัวเองเกิดอาการง่วงขึ้นมา ขนาดกินข้าววันนั้น ฉันยังหลับจนหน้าลงไปจูบกับแกงเขียวหวานเลยนะ” ฉันทำปากจู๋ทันที มองปิงปองที่ลุกจากโซฟาหน้าทีวีมานั่งข้างฉัน ใบหน้าสวยน่ากลัว (บอกมันไม่ได้นะ) ถึงจะมีส่วนหล่อบ้างจ้องมองฉันอย่างนิ่งๆ “ถ้าฉันไม่อยู่ ใครจะคอยดูแลแกเนี่ย?” “กะ แกจะไปไหนสมปอง!” “อย่าเพิ่งตกใจ ฉันต้องไปสัมภาษณ์งานที่ต่างจังหวัด และถ้าได้ขึ้นมา ฉันอาจจะทำงานที่นั่นเลย” “แก...” “อย่าเพิ่งร้องไห้สิยะ ก็ถ้าทำงานที่นู้นแล้วเขาให้ย้ายมาประจำที่นี่ได้ก็โอเค แต่ต้องผ่านงานสักสามเดือนก่อน” “ปิง” ปิงปองมองหน้าฉันอย่างหงุดหงิด แต่ก็ดึงฉันไปกอดทันทีอย่างแนบแน่น ยัยกะเทยหัวโปก แกจะทิ้งเพื่อนอย่างฉันหรือไงเนี่ย ไม่ได้นะ! ยัยก๊อตซิล่า (ไม่กล้าด่าออกมา) “แต่ไม่ต้องห่วง ฉันหาเพื่อนให้แกได้แล้วล่ะ” “เอ๋? ใครกัน” “ถ้าแกเห็น แกอาจจะดีใจก็ได้ที่เห็นมันนะ” “?” “คนที่จะมาช่วยรักษาอาการของแกที่เป็นอยู่ตอนนี้ไง” ฉันเบิกตาโพลงด้วยความตกใจ (ไม่ตกใจหรอก ทำให้เวอร์ไปอย่างนั้นล่ะ) แต่ใครกันล่ะที่จะมาช่วยรักษาอาการหลับตลอดเวลาของฉันได้ มันจะมีเหรอ? “แกคงไม่ได้ เอาหมอผีมาปราบฉันนะ” “โหย ชะนีจิ๋มเล็ก... แกคิดได้ไง ฉันจริงจังนะยะเรื่องแกเนี่ย”