กว่าจะรัก (20+)

บรรยากาศภายในชั้นเรียน ที่คราคร่ำไปด้วยเด็กหนุ่มสาววัยเจริญพันธุ์ เสียงเจี๊ยวจ๊าวของเหล่าบรรดาเด็กวัยทีน ของโรงเรียนนานาชาติอินเตอร์ดังกระหึ่มขึ้นในเวลาใกล้เที่ยง ชุดยูนิฟอร์มเรียบหรูดูแพงสมราคาค่าเล่าเรียนต่อเทอมเกือบล้าน ซึ่งมีแต่ผู้มีอันจะกินเท่านั้นที่จะเข้ามาเรียนในที่แห่งนี้ได้ ‘ลัลน์ลลิต’ เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง อย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี คำบอกเล่าของผู้เป็นมารดา ทำให้ลัลน์ลลิตถึงกับต้องเครียดอย่างหนัก ‘พ่อของลูกกำลังจะล้มละลาย’ เด็กสาววัยสิบเจ็ดย่างสิบแปดปี ถอดถอนหายใจนับร้อยครั้ง ความฝันที่เธอจะได้เรียนมหาวิทยาลัยนับจากนี้...คงจบสิ้นลงแล้วสินะ “แกเป็นอะไรเนย์” เสียงทุ้มห้าวเอ่ยขึ้น ทำให้ร่างบอบบางสะดุ้งทันที ‘กันต์ธีร์’ เห็นเพื่อนของเขาเหม่อลอยมาหลายวันแล้ว เขาเฝ้าสังเกตเธอมาตลอด แต่ไม่มีโอกาสที่จะได้ไถ่ถาม กันต์ธีร์คิดว่า อาจจะหนีไม่พ้นเรื่องของหัวใจของเธอเป็นแน่ “อืม...ฉันมีเรื่องไม่สบายใจหลายเรื่องเลยว่ะกันต์” ลัลน์ลลิตยอมเปิดปากครั้งแรก กันต์ธีร์คือเพื่อนรักของเธอตั้งแต่สมัยอนุบาลจนถึงปัจจุบัน รวมระยะเวลาก็เกือบสิบห้าปีแล้ว “ไปหาอะไรกินกันมั้ย...ใกล้เที่ยงแล้ว” กันต์ธีร์ตัดสินใจชวนลัลน์ลลิตทันที เขารู้ว่าเพื่อนของเขาคนนี้ ต้องมีเรื่องหนักอกหนักใจอย่างแน่นอน ปกติลัลน์ลลิตจะเป็นคนร่าเริงและสดใส และมีพลังบวกตลอดเวลา มันผิดปกติวิสัยของเธอเป็นอย่างยิ่ง “อือ...ไปสิ ตอนนี้เลย” “โอเค” “นั่น! แกสองคนจะไปไหนน่ะ” “ฉันจะไปหาอะไรกินกับไอ่เนย์สองคน แกไม่ต้องไปหรอกหลิว” “อะไรวะ...แกไปกันสองคน แล้วฉันจะกินข้าวกับใครล่ะ” “ก็กินกับไอ่เรย์ ไม่งั้นก็พราวมุกไง” “แล้วนี่แกเป็นอะไรไอ่เนย์ ดูหน้าเคร่งเครียด มีเรื่องอะไรเหรอ หรือว่าไอ่เรย์มันไปแอบคั่วกับสาวคนใหม่ หรือว่าแก...” “เปล่าหรอกหลิว...ฉันปวดหัวน่ะ” “ฉันกับไอ่เนย์ขอเวลาเป็นส่วนตัวสักครู่ได้มั้ย...หลิว” “อ่ะ ก็ได้ ตามสบายเลย ฉันจะไปกินกับไอ่เรย์ก็ได้” [ร้านอาหาร] “ฉันคงไม่ได้เรียนต่อแล้วกันต์” “ทำไม” กันต์ธีร์มองใบหน้าเนียนขาวอมชมพูของสาววัยสิบเจ็ด “พ่อฉันล้มละลาย บ้านของฉันกำลังจะถูกยึด ทรัพย์สินทั้งหมดไม่เหลือแล้ว” ลัลน์ลลิตไม่รู้สาเหตุของการล้มละลายของพ่อเธอสักเท่าไหร่ รู้เพียงแต่ว่า พ่อโดนโกง และโดนลูกน้องยักยอกเงิน พ่อเสียใจมากๆ แม่ก็เอาแต่ร้องไห้ เครียดมาเกือบสัปดาห์แล้ว “เป็นเพราะอะไร” กันต์ธีร์ชะงักกับคำบอกเล่าของลัลน์ลลิต ครอบครัวของลัลน์ลลิตจัดได้ว่า เป็นมหาเศรษฐีคนหนึ่งเลยก็ว่าได้ “ไม่รู้...แม่บอกแค่ว่า พ่อฉันโดนโกง” “โดนโกง...แล้วไม่มีทางเอาคืน หรือแก้ไขได้แล้วเหรอ” ความรู้สึกห่วงใย ก่อเกิดขึ้นในใจของชายหนุ่มแทบจะทันที กันต์ธีร์ไม่คิดว่าครอบครัวของลัลน์ลลิตจะเกิดเหตุเช่นนี้ พ่อของลัลน์ลลิต หรืออานิธิศ คือนักธุรกิจหนุ่มไฟแรง ทำไมถึงล้มละลายได้ “ไม่มีทางแล้ว...สิ้นเดือนนี้พวกเราก็จะเรียนจบ ฉันคงไม่ได้เรียนต่อแล้ว...คงต้องหางานทำช่วยพ่อกับแม่น่ะ” ลัลน์ลลิตรู้สึกหดหู่เหลือเกิน ทำไมครอบครัวของเธอต้องโชคร้ายขนาดนี้นะ “แกจะไม่เรียนได้ยังไงเนย์ แล้วแกจะทำงานได้เหรอ ฉันว่าอย่าพึ่งตัดสินใจไม่เรียนเลยนะ รอฟังพ่อของแกไปก่อน อานิธิศอาจมีทางแก้ปัญหาก็ได้นะ” “ไม่มีทางหรอกกันต์ สัปดาห์หน้า ฉันก็จะย้ายไปอยู่บ้านเช่าแล้ว...แกไม่ต้องไปหาฉันที่บ้านหลังนั้นอีกล่ะ” ชีวิตของลัลน์ลลิตพลิกผันแบบกะทันหัน ลัลน์ลลิตยังไม่ทันที่จะได้ตั้งตัวอะไรเลย มันฉุกละหุกจนหน้าตกใจ ลัลน์ลลิตยังทำใจยอมรับสภาพไม่ได้เลย “ทำไมแกพึ่งมาบอกฉัน...เนย์ แกเก็บเรื่องนี้ไว้ทำไม ฉันช่วยแกได้นะ เรื่องเรียนต่อ ค่าเทอม ฉันมีเงินช่วยแกได้” กันต์ธีร์มีลัลน์ลลิตตลอด ความสนิทสนมระหว่างเขากับเธอนั้น มันเกินกว่าที่จะอธิบายได้ รู้แต่ว่ากันต์ธีร์รู้สึกดีอย่างที่สุดที่มีลัลน์ลลิต “อืม...ไม่ช้าหรือเร็ว ก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงได้หรอก และแกไม่ต้องช่วยฉัน ในขณะที่ฉันเรียนหนังสือ พ่อแม่น้องของฉันกลับลำบาก เดือดร้อน ฉันก็คงไม่มีสมาธิที่จะเรียนหรอก อีกอย่างแกไม่ต้องช่วยฉันหรอกนะ เพราะฉันก็ไม่รู้ว่า ตัวฉันเองจะหาเงินจากไหนมาคืนแก” “ไม่ต้องคืน บ้านฉันรวย แกไม่รู้เหรอ” กันต์ธีร์ไม่ได้โอ้อวดเกินจริง ตั้งแต่เขาเกิดมา ทุกคนในบ้านก็เรียกว่า ‘คุณหนู’ กันหมดแล้ว จะเรียกว่ามหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของเมืองไทยเลยก็ว่าได้ “ที่รวย...คือพ่อกับแม่แก...ไม่ใช่เงินแกสักหน่อยกันต์” “ก็เหมือนกันแหละ อนาคตพ่อของฉันก็ต้องยกสมบัติให้ฉันอยู่แล้ว เงินแค่ไม่กี่บาท ฉันไม่เอาคืนจากแกหรอกน่า” มันไม่ใช่แค่การแสดงความมีน้ำใจกับเพื่อนหรอกนะ มันเป็นความปรารถนาที่อยู่ในใจเขาต่างหากที่ทำแบบนี้ “ฉันทำไม่ได้หรอก ฉันไม่อยากเอาครอบครัวของตัวเองไปเป็นภาระของใคร ความฝันของฉันคงพับเก็บไว้ก่อน ไม่แน่อนาคตฉันอาจจะมีเงิน และกลับมาเรียนก็ได้นะ” ลัลน์ลลิตพูดปลอบใจตัวเอง มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก ชีวิตของเธอเคยเป็นคุณหนู พ่อของลัลน์ลลิตร่ำรวย มีเงินทอง ส่งเสียเธอเรียนโรงเรียนดีๆ ค่าเทอมเป็นล้าน ลัลน์ลลิตได้เรียนโรงเรียนนานาชาติระดับอินเตอร์มาตลอด ที่โรงเรียนนี้ มีแต่มหาเศรษฐีมีอันจะกินกันทั้งนั้น รวมทั้งเธอด้วย แต่ทว่าตอนนี้กลับไม่ใช่เสียแล้ว “เอางี้ ฉันจะคุยกับพ่อของฉัน เพื่อช่วยพ่อของแก” “อย่าเลยกันต์ พ่อกับแม่แก ฉันยังไม่รู้จัก อยู่ดีๆ เข้าไปหาท่าน และขอความช่วยเหลือ ท่านไม่งงเหรอ” “ก็ต้องอธิบายไง” “ขอบใจแกมากนะกันต์ อาทิตย์หน้าเป็นต้นไป ฉันคงไม่ได้มาเรียนแล้ว ยังไงแกดูแลตัวเองนะ” “ไอ่เนย์...แกจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ ฉันมีแกมาตลอด ฉันจะอยู่ยังไงวะ ใครจะให้ฉันลอกการบ้าน แล้วใครจะกินข้าวกับฉัน” ความรู้สึกที่เกินกว่าเพื่อน มักถูกแสดงออกมาโดยไม่รู้ตัว กันต์ธีร์พยายามปกปิดหัวใจของตัวเองตลอด ถ้าเขาสารภาพกับเธอ เขาอาจต้องเสียเธอไป ‘ลัลน์ลลิตมีคนที่ชอบอยู่แล้วในใจ...ที่ไม่ใช่เขา’ “ฉันไม่ได้ไปไหนกันต์ ก็แค่ไม่ได้ไปต่อ ก็เท่านั้นเอง แกจะเครียดทำไม แกมีพราวมุก มีไอ่เรย์ และไอ่หลิวอยู่นะ” “แต่มันไม่เหมือนกัน...มันไม่เหมือนฉันได้อยู่กับแกนะเนย์” กันต์ธีร์ตื่นมาเรียนทุกวันได้ ก็เพราะเธอ กันต์ธีร์เรียนได้เกรดดีๆ นั่นก็เพราะเธอ แรงบันดาลใจในการเรียนของเขาก็คือเธอ ถึงแม้เธอจะชอบเพื่อนอีกคนของเขาก็ตาม กันต์ธีร์ไม่สนใจ ขอแค่ได้อยู่ใกล้ๆ เธอก็พอ “แกอย่างอแงกันต์...ฉันไม่ได้ไปไหนไกลหรอก” ...................... [คฤหาสน์หรู] “พ่อของลูกไม่สบาย แม่พาไปหาหมอแล้ว หมอให้ยามากินตอนนี้นอนพักผ่อนอยู่ข้างบน เนย์เอาของไปเก็บก่อนลูก แล้วลงมากินข้าว แม่ทำกับข้าวไว้ให้ ก่อนลงมาเรียกน้องลงมาด้วยนะ” ใบหน้าอันซีดเซียวของผู้เป็นแม่ ที่ผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก มองไปที่บุตรสาวอันเป็นที่รักของเธอ หลังจากนี้ลูกๆ ของ ‘กุลทิพย์’ จะอยู่อย่างไร “ค่ะแม่...” ลัลน์ลลิตเข้าใจความรู้สึกของผู้เป็นแม่ได้เป็นอย่างดี ความเจ็บปวดที่เกินกว่าจะหาคำอธิบายใดมาพรรณนาได้ คงไม่มีอีกแล้ว จากนี้ชีวิตของลัลน์ลลิตต้องเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง คงมีสภาพแค่ คุณหนูตกอับเท่านั้น “ดนย์...ลูกยื่นเอกสารย้ายโรงเรียนไปหรือยัง” กุลทิพย์เอ่ยถามบุตรชายคนเล็ก ซึ่งห่างจากบุตรสาวคนโตสองปี ตอนนี้ลูกชายของเธออยู่ชั้นมัธยมตอนปลายปีที่สี่ โรงเรียนดังระดับอินเตอร์เช่นกัน “ยื่นแล้วครับแม่...และดนย์ก็ได้ที่เรียนแล้วนะครับ โรงเรียนรัฐไม่ไกลจากบ้านเช่าของเราครับแม่” ‘พัทธดนย์’ หรือ ‘ดนย์’ หนุ่มน้อยวัยสิบห้าย่างสิบหกปีเอ่ยกับผู้เป็นแม่ด้วยรอยยิ้ม แต่ภายในใจกลับแฝงด้วยความทุกข์ระทม ที่ไม่อาจเผยให้ผู้เป็นแม่รู้ได้ “แล้วเนย์ล่ะลูก...หนูบอกกับเพื่อนๆ ยังไงบ้าง” “บอกแล้วค่ะแม่ เนย์เหลือแค่สอบอาทิตย์นี้ อีกแค่อาทิตย์เดียวก็จะจบแล้วค่ะ เนย์บอกกับกันต์เอาไว้แล้วค่ะ แม่ไม่ต้องห่วงนะคะ เนย์จะหางานทำค่ะแม่” ลัลน์ลลิตไม่อยากให้แม่ของเธอต้องเครียดหนักไปมากกว่านี้ ลำพังแค่พ่อของเธอล้มป่วยไป ก็หนักหน่วงพอสมควรแล้ว ลัลน์ลลิตไม่คิดที่จะโทษผู้เป็นพ่อเลยแม้แต่นิด เธอเข้าใจเรื่องนี้เป็นอย่างดี ในตอนแรกก็อาจจะมีบ้าง แต่เมื่อเวลาผ่านไป ลัลน์ลลิตก็ทำใจได้แล้วในระดับหนึ่ง “ขอบใจเนย์มากนะลูก...ที่เข้าใจพ่อกับแม่...ดนย์ด้วยนะ” “ครับแม่...ดนย์ไม่เป็นไรเลยครับแม่ โรงเรียนไหนๆ ก็เหมือนกันแหละครับ ดนย์จะตั้งใจเรียนครับแม่” “ใช่ค่ะแม่...เนย์เอง ก็จะหางานทำช่วยพ่อกับแม่เองนะคะ” “ขอบใจลูกทั้งสองมากนะ...ขอบใจลูก” อย่างน้อยกุลทิพย์ก็ยังมีลูกที่น่ารักทั้งสองคน เธอจะต้องเข้มแข็งและผ่านจุดนี้ไปให้ได้ มีอีกเรื่องหนึ่งที่หนักหนาอย่างที่สุด ที่กุลทิพย์ยังไม่ได้บอกกับลูกน้อยของเธอเลยก็คือ วันนี้เธอได้รับทราบข่าวร้ายซ้ำสองอีกครั้ง ‘สามีของคุณเป็นโรคหลอดเลือดหัวใจตีบ ต้องทำการรักษาขยายหลอดเลือดด้วยบอลลูน ซึ่งต้องมีค่าใช้จ่ายพอสมควร เธอจะทำอย่างไรดี’ .....................