ขโมยได้ไหมหัวใจของลุง

ในเช้าวันหนึ่งก่อนฟ้าสางภายในบ้านหลังใหญ่บนเนินเขา เบื้องล่างเป็นไร่ชาเขียวขจีปลูกโค้งวนตามสันเขา ลดหลั่นเป็นขั้นบันไดสวยงาม ใกล้กันเป็นร้านอาหารและรีสอร์ต หนึ่งในอาณาจักรของพ่อเลี้ยงเธียรและแม่เลี้ยงปาลิดา ปวิชฝ่าสายฝนหิ้วร่างเมามายขอพึ่งใบบุญแม่เลี้ยง เมื่อคืนเกือบถูกยัดเยียดคำว่าหลัวไปแล้ว ถ้าเขาไม่ตัดสินใจหักพวงมาลัยเข้าบ้านแม่ล่ะก็ ป่านนี้เขาต้องโดนคุณเจนนิเฟอร์ปู้ยี้ปู้ยำไปแล้วแน่ๆ เขาแค่ชนแก้วนัวเนียในผับแค่นิดหน่อยเท่านั้นเอง สาบานได้ว่าไม่เคยคิดเกินเลยมากกว่าคู่เดทในค่ำคืนอันเงียบเหงา สาวเจ้าก็ถือเป็นจริงเป็นจังไปได้ขับรถตามเขามาถึงที่นี่ ดีเท่าไหร่แล้วที่ไม่ตามเข้าบ้านมาด้วย แม่เลี้ยงปาลิดาตั้งใจปลุกลูกชาย ยิ่งเข้าใกล้ยิ่งได้กลิ่นเหล้ากลิ่นบุหรี่คละคลุ้ง ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าปวิชไปขลุกที่ไหนมาทั้งคืน ส่ายหน้าด้วยความละอาใจเธอลงฝ่ามือที่ไหล่หนาของลูกชาย ตั้งใจปลุกเขาให้ตื่น "ตาปวิช...ทำไมมานอนที่นี่ล่ะลูก" ปวิชครางอือในลำคอเสียงอู้อี้พูดติดตลกทั้งที่ตายังหลับ "มาวครับแม่แต่ไม่เมารัก" เขาทำตลกกลบเกลื่อนรู้แหละว่าแม่คงไม่ขำด้วย แถมแม่เขาบ่นอีกว่า "ทำไมไม่ขึ้นไปนอนบนห้องล่ะลูกเอ้ย" แม่เลี้ยงปาลิดาผู้มีความงามตามวัย แม้ใบหน้าที่เคยนวลเนียนเริ่มมีจุดกระสีน้ำตาลประปราย นั่งลงตรงเบาะที่ยังว่างสบตากับสามีก็รู้ว่าคิดอะไรอยู่ในใจ ทอดสายตาไปยังลูกชายที่ติดจะเสเพลของเธอ "คุณเธียรจะเอาไงดีคะ ดาปล่อยให้ตาปวิชเหลวใหลแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้วนะคะ" พ่อเลี้ยงเธียรผู้กุมบังเ**ยนประมุขแห่งภูเคียงเดือน บุรุษผู้บุกเบิกไร่แห่งนี้ มองออกไปนอกหน้าต่าง กระจกใสมองเห็นสายฝนโปรยปรายไม่ขาดสาย เดือนกรกฎาคมฝนย่อมตกแบบนี้เกือบทุกวัน แสดงว่าเช้านี้คงเก็บใบชาไม่ได้แน่ๆ และคิดเผื่อไปถึงรีสอร์ตของปวิชวันนี้ไม่ใช่วันหยุดสุดสัปดาห์ลูกค้าของรีสอร์ตคงมีไม่มากจึงปล่อยให้ลูกชายนอนพักผ่อนให้เต็มที่ "ให้ลูกนอนไปก่อนก็ได้คุณดา สงสัยคงไม่ได้นอนมาทั้งคืน" "คุณก็ชอบตามใจแบบนี้ถึงเวลาตื่นก็ต้องตื่น จะได้กินข้าวกินปลาให้มันเป็นเรื่องเป็นราว งานการไม่ทำกันแล้วหรือไง" แม่เลี้ยงปาลิดาใช้สายตาที่บ่งบอกว่าเธอเบื่อหน่ายมาก แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากบ่นพร้อมกับมองค้อนคนที่ปิดเปลือกตาสนิท และแล้วนางก็ต้องทำใจยอมรับ... บรรยากาศแบบนี้อะไรมันจะดีไปกว่า การชักชวนสามีจิบชาร้อนในวันที่ฝนตกพรำๆ ขณะที่กำลังตักเค้กชาเขียวเข้าปากนึกถึงเรื่องสำคัญเกี่ยวกับลูกชายคนกลางของนาง ขึ้นมาได้แบบปัจจุบันทันด่วน "คุณเธียรคะไหนๆตาติก็มีครอบครัวไปแล้ว คราวนี้ถึงคิวตาปวิชเสียทีนะคะ" พ่อเลี้ยงเธียรเลิกคิ้ว ความกังวลฉายชัดในแววตามองไปที่ร่างสูงนอนเหยียดยาวบนโซฟา ไอ้ลูกคนนี้มันเอาแต่ใจ เรื่องคลุมถุงชนคงมีโอกาสน้อยเต็มที ลูกชายคนนี้คงไม่ยอมง่ายๆหรอก "ปวิชมันจะยอมเหรอคุณดา" แม่เลี้ยงปาลิดาหมายมั่นปั้นมือ นึกไปถึงครอบครัวของยุวดีเพื่อนสนิทที่เพียบพร้อมไปทุกสิ่งเหมาะแก่การดองกันเป็นที่สุด "ไม่ยอมก็ต้องยอมดาพูดคำไหนคำนั้น ยังไงก็ต้องแต่ง" จวบจนเวลาผ่านไปเกือบเก้าโมงเช้า ปวิชผู้ดึงเอายีนส์เด่นจากผู้เป็นพ่อมาทั้งหมด เขามีทุกสิ่งที่สาวๆต้องการไม่ว่าจะเป็นความหล่อเหลาจมูกโด่งเป็นสันสวย ริมฝีปากเป็นกระจับน่าเอาริมฝีปากบางๆไปแตะ ดวงตาคมสีสนิมที่ไม่ว่าสาวคนไหนยามเมื่อสบตากับดวงตาคู่นี้แล้วมีอันต้องเคลิ้มฝันทุกคนไป อกกว้างเต็มแน่นไปด้วยมัดกล้ามทั้งกำยำทั้งบึกบึน เขาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตสามสี่เม็ดเห็นไรขนสีน้ำตาลเซ็กซี่ แบบนี้เหล่าสาวน้อยสาวใหญ่ถึงได้อยากพลีกายให้เชยชมไม่เว้นในแต่ละวัน "อืม...สายแล้วทำไมแม่ไม่ปลุกล่ะครับ" แม่เลี้ยงปาลิดาดันหลังให้ลูกชายลุกเสียที เพื่อจะได้คุยเรื่องธุระสำคัญของเธอ "ลุกขึ้นแม่มีเรื่องจะคุยด้วย สำคัญมาก" ปวิชขมวดคิ้วหนาจนแทบจะชนกัน นานๆแม่เขาจะมีเรื่องสำคัญแสดงว่าต้องสำคัญเอามากๆ ใช้สองแขนยันตัวลุกนั่งอยากรู้อยู่เหมือนกันว่าแม่เขาทำไมต้องทำเสียงเข้มใส่ สีหน้าก็ดูจริงจังเกินไปมาก ตอนนี้เขาพร้อมจะฟังทั้งที่ยังมึนไม่หาย ปวดหัวตุบๆเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงๆ ถ้าได้ยาพาราซักสองเม็ดก็คงดีไม่น้อย แต่เอาไว้ก่อน "ว่ามาเลยครับเรื่องสำคัญของแม่" แต่เมื่อได้ยินประโยคที่รอคอย เขาไม่อยากเชื่อเลยว่านี่มันเรื่องเซอร์ไพรส์หรือว่าเวรกรรมกันแน่ จู่ๆแม่เลี้ยงปาลิดาก็อยากให้เขามีBabyGirl ตามรอยพี่ติพี่ชายคนโตไปแบบติดๆ ฮ้า!... "ว่าไงนะครับแม่ ผมจะต้องแต่งงานกับใคร" "ลูกสาวเพื่อนแม่น้องเขาทั้งสวยทั้งเก่ง เหมาะสมกับลูกด้วยประการทั้งปวง" ถ้าเหมาะสมด้วยประการทั้งปวง แสดงว่าเธอต้องเก่งเรื่องบนเตียงด้วย ความนึกคิดของเขามันไม่เคยจะพ้นเรื่องพรรค์อย่างว่าสักนิด ปวิช...ตัวอ่อนพิงหลังกับโซฟาจิบน้ำเย็นๆ เผื่อว่าร่างกายจะได้สดชื่นขึ้นมาบ้าง รู้สึกได้ว่าตอนนี้สมองเขาเหมือนคนสมองบวมที่โดนหมัดหนักๆ รัวใส่ "น้องโยชื่อเล่นชื่อจริงแม่จำไม่ได้ ตอนเด็กๆลูกจำได้ไหมบ้านเขามีไร่กาแฟบนดอยใหญ่สุดลูกหูลูกตาตอนนี้เขาเปิดรีสอร์ตด้วยนะ มีพี่ชายหนึ่งคนชื่อตาโย่ง" ปวิชวางมาดถูคางไปมา ไร่กาแฟเขาเคยไปครั้งหนึ่งนานมากแล้วน่าจะประมาณมัธยมต้น ความทรงจำลางๆเห็นภาพเด็กหญิงตัวเล็กมอมแมมเปียผมสองข้าง มือขวาถือปืนเอ็มสิบหกของเด็กเล่นและรถแบ็คโฮตักดินพลาสติกในมือซ้ายอีกข้าง ตามเนื้อตามตัวเต็มไปด้วยฝุ่นดิน เขาชอบคนสวยคนน่ารักก็ได้ แต่ต้องไม่ขี้เหร่ ที่จริงเด็กผู้หญิงต้องกอดตุ๊กตาแต่งตัวน่ารักๆถึงจะถูก ส่วนไอ้พี่ชายตอนนั้นก็เกือบได้วางมวยกับเขามาแล้ว ตอนนี้ก็คงกวนบาทาเพิ่มอีกพันเท่าแน่ๆ ไม่ต้องเดา เมื่อภาพความทรงจำแจ่มชัดนึกขึ้นได้เขารีบโบกมือปฏิเสธทันที "ไม่เอาแม่ผมไม่เอา ต้องไม่สวยแน่ๆ" ปวิชเขาเป็นคนรวยที่มีสมองตรงไปตรงมาและถูกเสมอ ถึงเขาจะเจ้าชู้แต่ไม่สะเปะสะปะไร้แก่นสาร สรุปแล้วเขาคือคนช่างเลือกอีกคนหนึ่ง "ไม่สวย...ผมไม่เอาครับแม่" แม่เลี้ยงชักเริ่มอารมณ์เสีย ลูกเธอทำไมถึงไม่เชื่อฟังกันบ้าง "น้องสวยแม่บอกว่าสวยก็สวยซิ แม่เคยโกหกแกด้วยเหรอฮะ" เขารีบแย้ง "ไม่สวย...ขี้เหร่ตั้งแต่เด็กจะเอาอะไรมาสวยครับแม่" ***** ห้องครัวรีสอร์ตภูเคียงเดือน "ฮัดเช้ย! ฮัดเช้ย!" โยเกิร์ตที่ก้าวเข้ามาเป็นหัวหน้าเชฟคนใหม่ เอามือป้องปากไม่ให้ละอองฝอยกระจายตัวในอากาศ จามออกมาสองครั้งติดขณะกำลังยัดถาดพิซซ่าเข้าเตาอบ ทำเสียงฟืดฟาด ฟุตฟิต "ใครนินทาเราวะ" ข้างกันเป็นเชฟรูปร่างอ้วนกลมใบหน้าประดับไปด้วยรอยยิ้มตลอดเวลา หยิบยื่นกระดาษทิชชู่ให้สองสามแผ่น เอ่ยเสียงนุ่ม "สงสัยมีคนคิดถึงแน่ๆเลยครับ จามติดกันสองครั้งขนาดนี้" โยเกิร์ตรับกระดาษทิชชู่จากมือเขาแล้วเช็ดที่มุมปาก "ขอบใจนะขุนช้าง" "ไม่เป็นไรครับซังกุง เรื่องแบบนี้ขุนช้างยินดีทำให้ต่อให้ต้องบุกน้ำลุยไฟช้างก็ไม่หวั่น" ขุนแผนเชฟอีกคนตักน้ำซอสราดบนปลานิลตัวใหญ่ที่ทอดจนกรอบเป็นสีเหลืองทองน่ากิน พูดว่า "ไอ้ขุนช้างมึงน้อยๆหน่อยเกินหน้าเกินตากู" ตั้งแต่โยเกิร์ตมาอยู่ที่นี่ ห้องครัวแสนหรรษาแห่งภูเคียงเดือนรีสอร์ต อันมีขุนช้างที่เขาเรียกกันเป็นเชฟลำดับที่1 ขุนแผนเป็นเชฟลำดับที่2 พนักงานหั่นหมูหั่นผักสาวสวยมีนามว่าจูนหรือเนปจูนแม่ดาวมฤตยูที่น่ากลัว พนักงานล้างจานอีกสองคนเป็นชาวพม่าชื่อเยตูกับนูตี และพนักงานเสริฟสามสาวแม่ผลไม้ตามฤดูกาลมีนามว่าชมพู่ แตงโม ลำใย ฉันไม่เคยพบเคยเจออะไรแบบนี้มาก่อน มันหรรษาเสียยิ่งกว่าอะไร ไม่น่าเชื่อว่าครัวแห่งนี้จะรื่นรมย์แบบไม่พัก ฉันรีบห้าม ไม่รู้เป็นอะไรสองคนนี้ทำไมถึงชอบขัดกันแบบในละครไปได้ ฉันเป็นหัวหน้าเชฟนะไม่ใช่นางวันทองเสียหน่อย ทำเสียงดุแบบไม่จริงจังนัก "เอาเถอะๆ พรุ่งนี้วันหยุดยาวเราเตรียมทำชุดหมูกระทะไว้รอลูกค้าดีกว่า" เป็นขุนช้างรีบเอาหน้าตามเคย "คร้าบ...ซังกุง ช้างไม่มีปัญหาอยู่แล้วซังกุงให้ทำอะไรช้างทำได้หมด" สรุปว่าถึงแม้พี่ช้างจะไม่หล่อเท่าขุนแผน แต่ก็ช่างเอาใจชวนให้อารมณ์ดีได้ทั้งวัน ***** ตัดกลับไปที่บ้านแม่เลี้ยงปาลิดา หลังจากงานแต่งของปิติจบไป แม่เลี้ยงปาลิดาที่ดูจะโล่งอกโล่งใจที่ลูกชายคนโตได้ออกเรือนมีเมียเป็นตัวเป็นตนเสียที ทุกวันพระใหญ่ก็มักออกไปแสวงบุญตามวัดยากจนต่างๆอยู่บ่อยๆ ยิ่งเป็นการกระชับความสัมพันธ์กับเพื่อนๆให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้นไปอีก "แกจะว่างไปดูตัวน้องวันไหน บอกแม่มาจะได้นัดทางนั้นไว้แต่เนิ่นๆ" "จะได้รู้ว่าสวยหรือไม่สวย" เขาจะทำยังไงดี มองไปที่พ่อขอความช่วยเหลือก็ทำหมางเมิน แบบนี้กลัวเมียล่ะสิทำท่าเหมือนพี่ติไม่มีผิดเพี้ยน ยังไงซะเขายังไม่อยากหาห่วงผูกคอตอนนี้ คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเหมือนตอนที่อารมณ์เสียใส่ลูกน้อง "ผม...ผมยังไม่พร้อม" แม่เขาอารมณ์เสียกว่าตวาดใส่ "เมื่อไหร่แกจะพร้อม สามสิบสี่จะสามสิบห้าเข้าไปแล้ว" "ทีพี่ติสามสิบหกแม่ยังเฉยๆเลย ไม่รู้แหละผมไม่อยากมีเมียตอนนี้ ว่าแต่น้องโยโย่ที่แม่ว่าอายุเท่าไหร่แล้วครับ" "ยี่สิบสี่จะยี่สิบห้า ทำไม แกถามทำไม" "ขึ้นคานไปเถอะผมไม่เอาลงมาหรอก ไปอยู่กรุงเทพตั้งนานใช่ไหมครับแม่ ยังไม่มีแฟนถ้าสวยคงไม่ตกมาถึงผมหรอกใช่ไหมครับ" พูดจบคนหล่อที่เดิมมักพูดจาหวานหู ยกมือไหว้ผู้ให้กำเนิดก่อนเผ่นแน่บ "สวัสดีครับแม่ สวัสดีครับพ่อ" เขาไม่ฉุกคิดสักนิด ว่าหญิงสาวอาจจะหวงตัวก็เป็นได้ ถึงได้ไม่มีแฟน ก่อนไปไม่ลืมจิ้มขนมจีบเข้าปาก "อร่อยครับแม่ ว่างๆผมจะให้เชฟคนใหม่ขอสูตรไปทำหน่อย" แม่เลี้ยงปาลิดาทอดสายตามองตามแผ่นหลังลูกชาย ที่มุดเข้ารถสปอร์ตเคลื่อนตัวไปที่รีสอร์ตใกล้กัน จากนั้นไม่ถึงครึ่งชั่วโมง บ้านพักแห่งนี้มีแขกมาเยือนถึงประตูบ้านอีกครั้ง "ก๊อก...ก๊อก...ก๊อก...ฉะหวัดดีคับ" "น้องไอติม มาแล้วคับ" ออนไรท์