BAD ENG' วิศวะลวงใจ (ตอนพิเศษ)

BAD ENG’ : Special 01 สองปีต่อมา... @กรุงเทพมหานคร “เมียจ๋า...” เสียงทุ้มนุ่มลากยาวก้องกังวานหลังประตูคอนโดกลางกรุงเคลื่อนปิดสนิทตามแรงเฉื่อยตอนเกือบหกโมงเย็น ส่งผลให้นักศึกษาสาวปริญญาโทที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออย่างขะมักเขม้นบนพื้นกับโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟาบริเวณห้องนั่งเล่นเหลือกตามองบนพร้อมเป่าลมออกปากอย่างเหนื่อยหน่าย เพราะผ่านเพิ่งไปเพียงครึ่งชั่วโมงเท่านั้นเอง ที่นายภูตะวันโดนเธอไล่ตะเพิดออกจากห้อง แต่ดูสิ่งที่เกิดขึ้นสิ...! “เฮียกลับมาแล้ว” ร่างสูงเดินยิ้มร่ามาหย่อนก้นลงแถวๆ ขอบโซฟาด้านหลังพลางวาดท่อนแขนพาดผ่านเนินอกไปยังไหล่เล็กอีกข้าง แล้วฝังจมูกสูดดมกลิ่นหอมหวานจากแก้มนวลฟอดใหญ่ “คิดถึงผัวไหม...” “…!” ใบชาตวัดตาคาดโทษแทนคำตอบ มือน้อยๆ ผลักดันหน้าคมของเจ้าตัววุ่นวายออกห่าง ก่อนจะเอี้ยวไปต่อว่าไอ้คนไม่รู้จักความชุดใหญ่ “ก็บอกแล้วไงว่าอย่ากวน พรุ่งนี้ใบมีเทส พูดไม่รู้เรื่องเหรอ” “พักสักสามชั่วโมงได้ไหม” ชายหนุ่มที่อายุมากกว่ายี่สิบสี่เริ่มกระจองอแงเหมือนเด็กน้อยห้าขวบ แสร้งทำปากเบะคว่ำแล้วเอาหน้าถูไถหัวไหล่ของว่าที่ภรรยาออดอ้อนราวกับลูกแมวน้อยกระโดดมาสิงร่าง “นะ...นะ น้าเมีย อยากซุก อยากกอด อยากจะตายห่าอยู่แล้ว” “อย่ามาทะลึ่ง พรุ่งนี้พี่ก็มีเทสไม่ใช่รึไง” เธอขยับไหล่หลบและก้มหน้าลงกับตำรากฎหมายเล่มหนาต่อ “ก็มี แต่มันตั้งตอนบ่ายนู้น” เขาไม่เคยเหนื่อยที่จะทำเพื่อยัยตัวแสบนี่เลยสักครั้ง แม้จะต้องหอบสมองและร่างกายที่เกียจคร้านไปเรียนเป็นเพื่อนเมียก็ยอม ทว่าจะให้ลงนิติตามคงไม่ไหว เส้นเลือดในสมองเขาแตกตายก่อนได้แต่งเมียแน่ อีกอย่างก็ตั้งใจจะตามไปคุมแค่นั้นแหละ… ได้พาไปกินข้าวกลางวันบ้าง คอยแวบไปสอดส่องยามว่างบ้าง และเป็นพลขับรับส่งพ่วงด้วยตำแหน่งองครักษ์ประจำกายเฉกเช่นที่เขาเคยทำตลอดหลายปีที่ผ่านมา ว่าไม่ได้นะ…เรื่องความเสมอต้นเสมอปลาย แต่เธอก็นึกอยากติเรื่องความขี้หึง ขี้หวงที่หนักมากขึ้นทุกวันเสียเหลือเกิน และไอ้ความเอาแต่ใจนี่ด้วย! สุดท้ายได้แต่โคลงศีรษะกับตัวอักษรนับร้อยตรงหน้า “แต่ใบมีเช้า” “ชั่วโมงเดี๋ยวก็ได้...” เขาใช้ปลายนิ้วกลางลากตามแนวลำคอแฟนสาวแผ่วเบาเพื่อบิ้วอารมณ์ ซึ่งก็เกิดอารมณ์จริงๆ “พี่ตะวัน!” คนบันดาลโทสะตวาดลั่นพลางปัดมือเขาออกอย่างแรง “เมียใจร้าย!” “แล้วจะว้อนอะไรขนาดนั้น” “โห่ เธอไม่ให้ผัวเอาจะเป็นเดือนแล้วนะ ฌาริดา” ผู้ถูกกล่าวหานิ่งไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะขยับปากแย้งแบบไม่เต็มเสียงนัก “เวอร์…แค่สองอาทิตย์เอง” “ตั้ง! ต้องใช้คำว่าตั้งสองอาทิตย์!” ตะวันสวนกลับทันควัน “รอให้ลงแดงใกล้จะตายก่อนแล้วกัน ค่อยพิจารณาอีกที” พูดจบก็สะบัดหน้าหนี “ได้...” คนถูกปฏิเสธซ้ำแล้วซ้ำเล่าตอบรับด้วยน้ำเสียงกึ่งประชดประชัน พร้อมกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ราวกับมีแผนชั่วผุดขึ้นมากะทันหัน นั่นจึงเป็นตอนที่ไอโฟนถูกล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกงยีนส์ เขาจิ้มๆ กดๆ อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนใบชาจะสะดุ้งโหย่งด้วยความตกใจ อ๊ะ...อ๊ะ ดาเมะๆ อิ...อ๊ะ “...!” ดวงตากลมเบิกกว้างขณะเหลียวหลังมามองต้นต่อของเสียง ก่อนจะรีบแย่งอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ที่กำลังฉายหนังญี่ปุ่นคิขุ อาโนเนะอย่างหัวเสีย “แล้วจะมาเปิดดูอะไรตรงนี้เล๊า!” “ก็เมียไม่ให้เอา” คนเข้าขั้นหมกมุ่นกระแทกหลังใส่พนักพิงพลางเลื่อนมือขึ้นกอดอกแน่น เดิมทีเขาทำความเข้าใจว่าเธอเรียนหนักและคงเหนื่อยล้า พยายามอดทนขมกลั้นมาตั้งครึ่งเดือนแล้ว แต่เมียใจร้ายไม่เห็นใจผัวตัวน้อยๆ เลย ไม่เลยสักนิด… เหอะ! มันน่าจับมัดแล้วก็กระแทกให้จมเตียงจริงๆ ปึก! จินตนาการถึงฉากลามกได้ไม่ทันไรก็ต้องผวากลับมาสู่โลกความเป็นจริงเมื่อมือถือถูกทิ้งลงมาบนแผงอกอย่างจัง ทำคิ้วเข้มขมวดยุ่งพลางหยิบของแข็งออกและลูบบริเวณนั้นป้อยๆ “ถ้าจะดู ก็เข้าไปดูในห้องนอน แล้วถ้าอยากฟังเสียงคนร้องดังๆ ก็กรุณาใส่หูฟังเพราะมันรบกวนสมาธิฉัน เข้าจั้ย?” พอโดนเมินเฉยหนักเข้า เส้นความอดทนตึงๆ ก็ขาดผึง เขาอาศัยความไวและแข็งแรงกว่าฉุดคนเย็นชาขึ้นมาเผชิญหน้ากันบนโซฟาและโถมใส่จนล้มลงนอนทับกันในท่าล่อแหลม หมาป่าตัวร้ายไม่เว้นช่วงให้เหยื่อได้ตื่นตระหนกแม้เพียงเสี้ยววินาที จู่โจมดูดกลืนกลีบปากสวยอย่างหื่นกระหายราวกับอดอยากมาแรมปี สองมือเล็กแสนเกะกะถูกรวบขึ้นไปกดล็อกไว้เหนือศีรษะ อีกข้างก็ลากลงมาลูบไล้ปัดป่ายเรือนร่างที่สัมผัสเท่าไหร่ก็ไม่เคยเบื่อ แม้จะสำรวจมาแล้วทุกซอกมุม กลับกันเขายิ่งหลงใหลและโหยหามากขึ้นทุกครั้งที่ได้คลอเคลียใกล้ชิด จากจูบที่ดุดันตั้งแรกเริ่ม ยิ่งเร่าร้อนยามลิ้นร้ายได้สอดแทรกเข้ามากวาดชิมความหวานในโพรงปากเล็ก ซ้ำยังปรับเปลี่ยนมุมให้จูบล้ำลึกขึ้นหลังอีกฝ่ายตอบกลับมาในรูปแบบเดียวกัน ไม่นานคนบนร่างก็ผละจากริมฝีปากไล่ลงมายังปลายคางและขบเม้มฝากร่องรอยจนทั่วลำคอระหง ด้วยอารมณ์ที่เข้าใกล้รอบเดือนทำให้ร่างกายปรวนแปรไหวเอนไปตามการนำพาอย่างง่ายดาย เพียงเขาเคล้นคลึงเบาๆ ความร้อนก็ไหลเวียนพลุ่งพล่านไปทั่ว ทั้งที่ก่อนหน้ายืนยันหนักแน่นเสียงแข็ง บัดนี้ระทวยอ่อนยวบยาบไปหมด “พะ พี่...” “หือ ขอเหอะ” เขาเคลื่อนใบหน้าไปสบตาอย่างเว้าวอน พลางสอดมือเข้าไปใต้เสื้อยืดบีบขยำนมเนื้อเต่งตึงใต้บราเซีย ขณะที่ช่วงล่างจงใจกดย้ำเน้นหนักจนเธอสัมผัสได้ถึงความใหญ่โตแสนคุ้นเคยที่กำลังพร้อมแตกระเบิดเต็มที สุดท้ายเธอก็ยอมใจอ่อน... “งั้น…รอบเดียวนะ” “ครับ” ยิ้มรับอย่างตื่นเต้นพร้อมฉุดร่างเล็กให้ลุกขึ้นนั่งและจัดการเสื้อผ้าแสนรกหูรกตาด้วยความเร่งรีบ ไม่นานทั้งคู่ก็อยู่ในสภาพเปลือยเปล่าเท่าเทียม ก่อนเขาจะยกว่าที่นายหญิงขึ้นมานั่งคร่อมบนตักตัวเองซึ่งทิ้งแผ่นหลังพิงพนักโซฟา “แต่เฮียไม่ใส่คอนดอมนะ เมนเมียจะมาแล้ว” “รู้ได้ไง” “นมคัดขนาดนี้” “รู้ดี อ๊ะ!” เขาลูบไล้จุดที่แสดงถึงการเปลี่ยนแปลกของร่างกายหญิงสาวเบาๆ ก่อนจะบีบเคล้นรุนแรง ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับอีกข้างถูกครอบครองด้วยริมฝีปากร้อนอย่างตะกละตะกลาม “อื้อ...” “เมียคุมเกมได้ไหมวันนี้” เมียที่ถูกเรียกตั้งแต่ยังไม่ลั่นระฆังวิวาห์บิดเร้าพลางหลุดครางฮืออยู่บนกายกำยำ เธอสลัดสิ้นไร้ยางอายเมื่อความต้องการเข้าครอบงำจนเผลอบดสะโพกถูไถแท่งเอ็นร้อนผ่าวอย่างลืมตัว “ซี๊ด...แม่ง” ตะวันซู้ดปากมองคนสวยของเขาที่แกร่งกล้าวิชาขึ้นทุกวัน พร้อมเลื่อนมือไปประกบบั้นท้ายงอนงามบีบขยำและดันขึ้นเล็กน้อยเพื่อนให้ผู้คุมเกมนำได้จัดการการสอดประสานช่วงล่างถนัดขึ้น “อ๊ะ...อื้อ ยะ...อย่าเพิ่งสวนขึ้นมา” ใบชาร้องบอกว่าที่สามีตัวร้ายเสียงสั่นพลางระบายลมหายใจออกพรูหลังจับลำกายใหญ่โตเข้าไปได้เพียงครึ่งและดูเหมือนเขาจะใจร้อนกว่าที่คิด “ไม่ไหว...” ตะวันจับร่างบางพลิกลงนอนราบด้วยสีหน้าที่เหมือนจะบางอย่างในตัวจะแตกออกมา เขาขบกรามแน่นจนเส้นเลือดปูดโปนข้างขมับ “เฮียทำเอง” จากนั้นเจ้าป่าผู้หิวกระหายก็กระโจนเข้าสู้โพรงถ้ำฉ่ำเยิ้มพรวดเดียวมิดด้าม “อึก!...อื้อออ” มือเล็กคว้าจิกแผ่นหลังของแฟนหนุ่มแน่นยามร่างกายสั่นคลอนไปตามแรกกระแทกกระทั้น ลมหายใจเธอขาดเป็นช่วงๆ เมื่อเขาฉกจูบลงซอกคอและซึมซับกลิ่นหอมอย่างโหยหา เธอเข้าใจแจ่มแจ้งแล้ววันนี้ว่าไม่ควรละเลยความต้องการของเพศผู้ให้สะสมเพิ่มพูนจนแทบล้นทะลักขนาดนี้ “บะ เบาหน่อย ใบจุก” เสียงทักท้วงกระท่อนกระแท่นหาได้เข้าสู่โซนประสาทที่คละคลุ้งไปด้วยไฟราคะไม่ เขาเกร็งสะโพกให้เคลื่อนไหวดุดันและต่อเนื่อง ไม่ผ่อนแรงในเธอได้พักหายใจเลยสักวิ ไม่นานก็ทำช่องท้องเธอปั่นป่วน จนถึงจุดที่ไม่อาจทัดทานความวาบหวามที่คนรักมอบให้อย่างรุนแรงและหนักหน่วงได้ กระทั่งเลือดลมภายในพากันจับตัวเป็นกลุ่มก้อนแตกระเบิดพร้อมความรู้สึกร้อนวูบจากลาวาที่พุ่งทะลักเข้ามา “อ๊ายยย...” “โอววว...ฮู้ววว์” ใบหน้าคมครึ่งซีกกดแนบลงกับเนินอกชื้นเหงื่อและไหวขึ้นลงแรงด้วยที่ยังปรับแรงดันในกายได้ไม่คงที่นัก “อาทิตย์หน้าหยุดยาว เรากลับบ้านกันเนอะ” “อือ แต่ไม่ให้ขับรถไปนะ เฮียจะเหนื่อย” “โอเคครับ”