หลงรักสามีมาเฟีย

บทนำ เสียงร่ำไห้โศกเศร้าเคล้าน้ำตาของคนมาร่วมงานขาวดำ รวมไปถึงควันสีทะมึนที่ลอยอ้อยอิ่งจากปล่องเมรุสู่ท้องฟ้าปลอดโปร่ง ต่อให้เป็นวันที่อากาศดี ไม่ร้อนแผดเผาทุกสิ่งให้แห้งกรอบอย่างเช่นทุกวัน ทว่าบรรยากาศในงานศพกลับดูอึมครึมเต็มไปด้วยความเสียใจจากเหล่าบรรดาญาติสนิทมิตรสหายของผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว น้ำเหนือกอดรูปของคุณลุงผู้เป็นที่รักไว้อย่างแนบแน่น เธอสะอื้นและสั่นคลอนเป็นบางจังหวะที่คิดถึงใบหน้าของคุณลุง โดยที่มีคนข้างกายคอยลอบมองเป็นระยะอย่างเป็นห่วง “ท่านไปสบายดีแล้ว อย่าคิดมาก” น้ำเสียงเจือความอบอุ่นทำให้ดวงตากลมสวยรื้นหยาดน้ำตาเงยมองกันเพียงชั่วครู่ ใบหน้าของเขายังคงดูราบเรียบเป็นปกติ ยากต่อการคาดเดาใจว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ทั้งที่เธอควรเป็นคนพูดคำนั้นแท้ๆ “เหนือสงสารคุณลุง ฮึก..” “เกิด แก่ เจ็บ ตาย มันคือสัจธรรมชีวิต พ่อพี่ไปแบบไม่ต้องทุกข์ทรมาน ไม่ต้องทนเจ็บออดๆ แอดๆ อีก ท่านไปสบายแล้วน้ำเหนือ” ภูผาปรายตามองหญิงสาวข้างกาย ใบหน้าหวานสวยเปื้อนเปรอะไปด้วยหยาดน้ำตา เธอกลืนก้อนสะอื้นลงคอก่อนเบนสายตาที่มีแต่ความโศกเศร้ามองดูวิวข้างทาง เขาเองก็เสียใจไม่ต่างจากเธอ แต่ถ้าไม่เข้มแข็งเข้าไว้แล้วจะเอาแรงที่ไหนปลอบโยนคนที่ความรู้สึกเปราะบางกว่า รถหลายคันทะยอยขับเข้ามาภายอาณาบริเวณบ้านเชิงดอยหลังใหญ่ที่มีเจ้าของบ้านเป็นผู้นำทาง ทุกคนล้วนแล้วแต่เป็นเพื่อนสนิทกันทั้งนั้น “เหนือขอเอารูปกับอัฐิคุณลุงไปเก็บก่อนนะคะ” หญิงสาวเจ้าของดวงหน้าหวานใสเอ่ยขออนุญาตกับภูผา เขาเห็นถึงความอ่อนแอและไม่พร้อมจะคุยกับใครของน้ำเหนือ จึงพยักหน้าเป็นการตามใจ “พ่อมึงหมดห่วงแล้วนะ” มือสากจากคนที่นั่งข้างกันอย่างมาร์ตินตบบ่าเพื่อนสนิทเบาๆ อย่างให้กำลังใจ “ไม่คิดว่าเสร็จจากงานแต่งมึงจะเป็นงานศพลุงไตรเลย ใจหายว่ะ” คิเรย์หนุ่มลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นหนึ่งในเพื่อนสนิทอีกคนกล่าวพร้อมถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ท่านไปสบายดีแล้ว พวกมึงเลิกคิดมากกันได้ละ เดี๋ยวไอ้ภูผามันก็เครียดเอาหรอก” มาร์คัสแฝดพี่ของมาร์ตินเอ่ยขึ้นบ้าง “กูทำใจได้แล้วว่ะ แต่ว่าน้ำเหนือนี่สิ” ดวงตาคู่คมปรายมองยังชั้นสองของตัวบ้าน ซึ่งหญิงสาวที่เขากล่าวถึงคงเอาแต่ซุกตัวร้องไห้อยู่ในห้อง “เท่าที่กูเห็น น้องซึมมากจริงๆ ว่ะ” พายัพเอ่ยตามที่เห็น ตลอดงานฌาปนกิจศพคุณลุงไตรภพ น้ำเหนือตาแดงๆ จะร้องไห้อยู่รอมร่อตั้งแต่ก่อนจะมีการวางดอกไม้จันทน์เสียอีก “อืม น้ำเหนือรักพ่อกูเหมือนพ่อตัวเอง คงทำใจได้ยากหน่อย” ภูผาระบายลมหายใจหนักหน่วง เรื่องราวที่เกิดขึ้นมันไม่ได้ซับซ้อนอะไรเลย ระหว่างทางมีทั้งความสุข อบอุ่นและขมขื่น กว่าวันเวลาจะช่วยเยียวยาแผลใจ เขาสงสารคนตัวเล็กเหลือเกิน เล่าย้อนแบบคร่าวๆ น้ำเหนือคือลูกสาวเพื่อนรักของพ่อเขา ชะตาชีวิตของเธออาภัพอับโชคมาตั้งแต่เด็กๆ ครอบครัวล้มละลายไม่พอ พ่อแม่ยังมาประสบอุบัติเหตุจากไปกะทันหัน ทิ้งเด็กหญิงในวัยแปดขวบให้ตกอยู่ในความดูแลของพ่อภูผา เขาและเธอเติบโตมาในรูปแบบความสัมพันธ์ของพี่ชายและน้องสาว ทว่าเมื่อไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ พ่อที่เจ็บป่วยด้วยโรคประจำตัวมาตลอดและคิดว่าตัวเองคงอยู่บนโลกใบนี้ได้อีกไม่นาน ท่านขอร้องให้ภูผาดูแลน้ำเหนือ ผู้หญิงที่ท่านรักเหมือนลูกคนหนึ่งด้วยการแต่งงานกับน้อง ท่านจะได้หมดห่วงและมั่นใจจริงๆ ว่าน้ำเหนือมีคนคอยดูแลเมื่อท่านจากโลกนี้ไป ภูผาไม่เคยขัดคำขอของพ่อ และเมื่อเป็นคำขอครั้งสุดท้าย เขาในฐานะลูกชายเพียงคนเดียวที่เติบโตมากับท่านสองคนย่อมทำให้ได้อยู่แล้ว มีแค่น้ำเหนือที่คิดมากเพราะจำเป็นต้องบอกเลิกแฟนที่คบกันเพื่อตอบรับคำขอของผู้มีพระคุณ ในที่สุด สถานะพี่น้องระหว่างเราก็เป็นอันยุติลง เหลือเพียงแค่สามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายอย่างท่านไตรภพต้องการ ท่านฝืนลมหายใจสุดท้ายอยู่รอดูคู่บ่าวสาวเข้าห้องหอ ก่อนที่คืนนั้นมันจะกลายเป็นคืนที่ท่านจากไปอย่างสงบโดยไม่มีห่วงอะไรมาเหนี่ยวรั้งอีก หลังเพื่อนๆ แยกย้ายกลับ ภูผาใช้เวลาส่วนตัวเงียบๆ นั่งปล่อยใจพร้อมสูดเอาควันบุหรี่เข้าปอด มองวิวทิวเขาไปเรื่อย มีความคิดหลายเรื่องราวในหัว จนกว่าจะรู้ตัวเวลาก็ล่วงเข้าหลายชั่วโมง “น้าหมี่เห็นน้ำเหนือไหมครับ” ภูผาถามแม่บ้านวัยกลางคนที่ยังคงสวมชุดดำไว้อาลัยพ่อของเขา สายตาเธอสบมองยังชั้นบนก่อนถอนหายใจเชื่องช้า “คุณเหนือยังบ่ะลงมาจากห้องเลยเจ้า” ภูผารู้เหตุผลในทันที ชายหนุ่มเดินขึ้นมายังชั้นบน ประตูห้องของน้ำเหนือไม่ได้ถูกล็อคเอาไว้ ทำให้เขาเปิดแง้มแอบดูเธอได้ ภาพที่ปรากฏคือหญิงสาวนั่งเหม่อลอยหันหลังให้เขา เธอทำเพียงแค่นั่งนิ่งๆ ไร้ซึ่งเสียงสะอึกสะอื้นอย่างที่คาดคิด คงกำลังใจลอยนึกถึงพ่อเขาอีกแน่ๆ มือข้างหนึ่งผลักประตูเปิดกว้าง แต่ดันเกิดความลังเลว่าสมควรโผล่เข้าไปดีหรือไม่ สุดท้ายแล้วภูผาก็มองหญิงสาวค้างไว้เพียงชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆ ปิดประตูอย่างเบามือและกลับลงมายังชั้นล่าง “น้าหมี่ครับ ถ้าเตรียมอาหารเย็นเสร็จขึ้นไปเรียกน้ำเหนือลงมากินด้วยนะ ผมจะเข้าไปดูในไร่หน่อย” “ป้อเลี้ยงจะปิ๊กมานอนตี้นี่ก่อเจ้า” (พ่อเลี้ยงจะกลับมานอนที่นี่ไหมคะ) “ยังไม่รู้เลยครับน้าหมี่ ผมฝากที่สั่งไปด้วยนะครับ พยายามให้น้ำเหนือลงมากินข้าวให้ได้” “ได้เจ้าป้อเลี้ยง” (ได้ค่ะพ่อเลี้ยง) ภูผาคิดว่าให้เวลาน้ำเหนืออยู่คนเดียว อยู่กับตัวเองไปก่อนคงเป็นการดีที่สุด เขายังไม่อยากไปแทรกแซงความเศร้าของเธอ หากหญิงสาวทำใจได้สักวันก็คงได้กลับมาสดใสร่าเริงดังเดิม ไร่ของภูผากว้างสุดลูกหูลูกตา แทบจะปกคลุมดอยทั้งลูกแต่เพียงผู้เดียว ทั้งไร่ชาเขียวขจีสีสดที่ปลูกโค้งวนไปตามไหล่เขา วิวทิวทัศน์สวยงามและยังมีร้านอาหารคอยให้บริการแก่นักท่องเที่ยว ถัดจากไร่ชาลงมาอีกหน่อยคือไร่ส้มที่มีทิวเขาล้อมรอบอย่างสวยงาม มองไปทางไหนก็เห็นแต่ต้นส้มผลสีสดน่ารับประทาน ไม่ใกล้ไม่ไกลจากไร่ส้มคือรีสอร์ตขนาดใหญ่และคอกม้าในฟาร์มมีไว้สำหรับแขกเข้าพัก การที่เหล่าชาวบ้านพูดว่าพ่อเลี้ยงภูผาคือเจ้าของดอยหยาดฟ้าก็คงไม่เป็นคำพูดที่เกินจริงไปนัก อิทธิพลของพ่อเลี้ยงและชื่อเสียงไร่ส้ม ไร่ชาเป็นของคู่กันไปเสียแล้ว ภูผาแวะมาเอาม้าคู่ใจมีนามว่าเจ้ายูกิ ในความหมายของญี่ปุ่นคือหิมะ เพราะตัวมันมีสีขาวปลอด รูปร่างก็สูงใหญ่สง่างาม เขาควบขี่เจ้ายูกิไปยังท้ายไร่ติดภูเขาและลำธารน้ำใส สถานที่ที่มักเอาไว้พักผ่อนหย่อนใจหรือหลบมาพักพิงเมื่อเจอเรื่องรบกวนจิตใจอย่างในตอนนี้ ภูผาผูกเจ้ายูกิไว้กับต้นไม้ใกล้ๆ ในระยะสายตายังคงมองเห็น ให้มันได้แทะเล็มหญ้าแถวนั้น ส่วนตัวเขาเข้ามานั่งจุดบุหรี่สูบบนบ้านไม้หลังน้อยริมลำธาร บ้านที่เขาและพ่อช่วยสร้างกันเมื่อนานมาแล้ว เป็นบ้านที่ยังมีกลิ่นอายความอบอุ่นของพ่ออยู่ที่นี่ ภูผาถึงได้ชอบแอบมางีบหลับบ่อยๆ เวลาผ่านไปจากบ่ายคล้อยจนถึงเย็นย่ำ แสงอาทิตย์ส้มอมเหลืองย้อมผืนฟ้าน่ามองส่องผ่านหุบเขามาถึงชานระเบียง ชายหนุ่มที่นอนยืดเท้ายืดแขนมานานนับชั่วโมงหลุดออกจากภวังค์ความคิดของตนเมื่อหูแว่วเสียงกรุ๊งกริ๊งของจักรยานคันคุ้นเคย “เหนือมาทำไม” ภูผาดีดตัวลุกขึ้นนั่ง สายตาสอดมองคนตัวเล็กที่จอดจักรยานไม่ห่างเจ้ายูกิ ตะกร้าด้านหน้ามีกล่องอาหารที่เจ้าตัวพกติดมือมาด้วย “เหนือรู้น่ะสิว่าพี่ผาจะนอนค้างที่นี่ไม่ยอมกลับบ้าน” เสียงเล็กๆ นั่นบอกกับภูผา บ้านไม้หลังน้อยมีของใช้อำนวยความสะดวกครบครัน พี่ชายของเธอถึงได้ชอบหลบมานอนที่นี่บ่อยๆ “เป็นอะไรล่ะเรา นอนที่บ้านคนเดียวไม่ชินอีกรึไง” “ใจร้าย” น้ำเหนือยู่ปากค้อนเข้าให้ “ทิ้งน้องให้อยู่บ้านคนเดียวได้ไง เหนือก็เหงาเป็นนะ” แม้น้ำเสียงจะมีแววทีเล่นทีจริง แต่ภูผามองออกว่าคนน้องพยายามเก็บซ่อนความเสียใจเอาไว้ น้ำเหนือจัดการกับสำรับอาหารที่เธอเตรียมมา ระหว่างสองหนุ่มสาวตกอยู่ในความเงียบไร้เสียงพูดคุย มีเพียงเสียงธรรมชาติยามเย็นที่รายล้อมสถานที่แห่งนี้ “เหนือไม่อยากให้พี่ผาอยู่คนเดียว มือเรียวยื่นกล่องอาหารที่ใหญ่กว่าของตนให้คนพี่ “แล้วเหนือก็ไม่อยากกินข้าวคนเดียวด้วย” ใบหน้าสวยชำเลืองมองผู้ชายตรงหน้าที่จ้องมองเธออยู่นานแล้ว ความเศร้า ความเข้าอกเข้าใจส่งผ่านดวงตาของกันและกันอย่างไม่ต้องอธิบายเป็นคำพูด ทั้งคู่นั่งทานอาหารเย็นด้วยกันอย่างเงียบๆ นับว่าเป็นมื้อแรกในรอบหลายวันที่ภูผาสังเกตเห็นว่าน้ำเหนือทานได้เยอะกว่าปกติ แค่เห็นว่าน้องกินอิ่มเขาก็พอใจแล้วล่ะ “พี่ผายังจะนอนค้างที่นี่ไหม” “นอนอะไรกันล่ะ มีเด็กมาตามซะขนาดนี้” “เหนือไม่เด็กแล้วนะ เหนืออายุยี่สิบสามแล้ว” “จ้าๆ ไม่เด็กก็ไม่เด็ก แต่ส่วนสูงเราไม่เคยโตตามอายุเลยนะ” “พี่ผาอะ!” ภูผาหัวเราะร่าอารมณ์ดีที่แหย่น้องสาวได้สำเร็จ เขาอยากให้น้องกลับมาสดใสเร็วๆ และดูเหมือนว่าการพูดคุยกันของเราสองคนคือทางออกที่ดีที่สุด “กลับกันเถอะ ใกล้มืดแล้วเนี่ย” “พี่ผานำไปก่อนเลย เดี๋ยวเหนือขี่จักรยานตามหลัง” คนตัวสูงหันมองจักรยานคันสีน้ำตาลที่มีขนาดใหญ่กว่าเจ้าของมันพอสมควร ระยะทางระหว่างท้ายไร่และบ้านเชิงดอยนับกว่าไกลเอาเรื่อง อีกอย่างหากให้น้ำเหนือปั่นจักรยานกลับ กว่าจะถึงก็ดึกดื่นและกินแรงพอสมควร “ไม่ต้องหรอก เหนือทิ้งจักรยานไว้ที่นี่ เดี๋ยวพี่ค่อยให้คนเข้ามาเอา” “อ้าว แล้วเหนือจะกลับยังไงล่ะ” ภูผายิ้มก่อนส่งสายตาไปทางเจ้าม้าหนุ่มสีขาวที่ยืนสะบัดหางเคี้ยวหญ้าอย่างเพลิดเพลิน “พี่ผาจะให้เหนือขี่เจ้ายูกิเหรอคะ” “อื้ม มาเถอะก่อนจะมืดค่ำไปมากกว่านี้” ภูผาปลดเชือกที่ผูกเจ้าม้าคู่ใจก่อนหันกลับมามองคนตัวเล็กที่ยืนเก้ๆ กังๆ อย่างน่าเอ็นดู “เหนือจะขึ้นยังไงอะพี่ผา เหนือว่า…ว้าย!” คำพูดถูกกลืนหายไปในลำคอ แทนที่ด้วยเสียงหวีดร้องเมื่อตัวเธอลอยขึ้นจากพื้นอย่างง่ายดายประหนึ่งเป็นตุ๊กตา ภูผาอุ้มหญิงสาวขึ้นนั่งบนหลังเจ้ายูกิได้สำเร็จ ก่อนจะเหวี่ยงขาตัวเองขึ้นมาซ้อนด้านหลังหญิงสาว มือกระชับสายบังเ**ยนพร้อมกับบังคับให้เจ้ายูกิเริ่มวิ่งเหยาะๆ ตลอดเส้นทางมุ่งหน้ากลับบ้าน น้ำเหนือนั่งตัวเกร็งและแทบไม่กล้าหายใจแรงด้วยซ้ำ ทั้งที่หัวใจของเธอมันออกจะเต้นแรงอย่างบ้าคลั่ง “เหนือกลัวเหรอ” “คะ?” “พี่ถามว่ากลัวเหรอ” “มะ…ไม่ ไม่ค่ะ” แต่การที่เขายื่นหน้ามากระซิบใกล้ๆ เธอจนกลิ่นน้ำหอมผู้ชายลอยเตะจมูก แบบนี้เธอกลัวยิ่งกว่า กลัวว่าหัวใจไม่รักดีของตัวเธอมันจะวกกลับไปชอบเขาอีก ชอบแบบที่เคยชอบเมื่อหลายปีก่อน แล้วกว่าจะทำใจให้เลิกชอบเขาได้ก็ใช้เวลานานโขเหมือนกัน