เธอมองเห็นฉันสินะ
1521 คำ
** คำเตือน❗️เรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นจากจินตนาการของนักเขียน มีเรื่องที่เกี่ยวข้องกับความเชื่อและสิ่งลี้ลับเหนือธรรมชาติ ขอให้ผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านครับ🩷
( อะแฮ่ม )
“ ใคร! ”
“ ใครบ้าอะไรของนายปล่อยนะ ”
“ นี่ไม่ทันไรก็แอบเอาผู้ชายเข้ามาซ่อนแล้วหรอ มันอยู่ไหน! ”
ปึก
“ นายอย่ามาบ้านะ ไม่มีใครทั้งนั้นนั่นแหละ ถึงต่อให้มีมันก็ไม่เกี่ยวกับนาย เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วนายเป็นแฟนเพื่อนฉัน กรุณาให้เกียรติเพื่อนฉันด้วย อย่ามาเข้าใกล้ฉันอีก ”
ก่อนที่ทุกอย่างจะบานปลายชายปริศนาในห้องของฉันได้ทำเสียงขัดจังหวะขึ้นมาก่อนเลยทำให้ฉันสามารถหลุดพ้นจากอ้อมกอดของไคได้ ก่อนจะผลักไคให้ออกห่างจากตัว ฉันเพิ่งสังเกตเห็นได้ว่า ชายปริศนาคนนั้นกำลังยืนพิงประตูกระจกบานใหญ่กอดอกมองมาที่เราสองคนประหนึ่งกำลังดูละครหลังข่าวอยู่
“ เธอจะหนีฉันไปได้สักกี่น้ำไอล่า ”
“ ไอ้ ”
“ ไค ไอล่า ”
“ มะนาว! ”
“ หืมมาอยู่กันในนี้นี่เอง ทำอะไรกันอยู่หรอ ”
“ ปะ เปล่าน่ะ ฉันให้ไคช่วยยกของมาไว้ในห้องให้น่ะ ”
“ หรอ ดีๆใช้ไคได้ตามสบายเลยนะ แฟนฉันแข็งแรงมาก ”
ไคปรับสีหน้าจากเดิมที่ดูน่ากลัวแปลเปลี่ยนเป็นนิ่งเฉยแล้วอีกการอมยิ้มที่มุมปากแสร้งเป็นคนอ่อนโยนใจดีแบบที่ชอบทำเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น ผู้ชายคนนี้น่ากลัวมาก
“ วันนี้ขอบใจแกกับแฟนแกมากนะ เดี๋ยวที่เหลือฉันจัดการเอง พวกแกกลับกันเถอะเดี๋ยวดึก ”
“ แกอยู่ได้ใช่ไหม ”
“ ได้สิ เดินทางปลอดภัยนะ เดี๋ยวฉันลงไปส่ง ”
“ โอเคจ้ะ ”
เห้อ ฉันได้ลงไปส่งมะนาวกับไคเรียบร้อยแล้วรีบอาบน้ำนอนก่อนดีกว่าพรุ่งนี้ต้องไปทำงาน ฉันจัดการเอามาในห้องนอนถอดเสื้อผ้าออกจนหมดก่อนจะเดินด้วยกายเปลือยเปล่าหยิบผ้าขนหนูแล้วเดินตรงเข้าไปยังห้องน้ำทันทีโดยลืมไปเลยว่าในห้องนี้ไม่ได้มีเพียงฉันคนเดียวที่อาศัยอยู่
ฉันใช้ชีวิตวนลูปอยู่กับคอนโดใหม่และที่ทำงานได้เกือบเดือนแล้ว ตื่นเช้าไปทำงาน กลับมาก็ทำอะไรง่ายๆทานหรือบางวันก็ทานมาก่อนกลับเข้าคอนโด ส่วนชายปริศนาในห้องของฉันเขาก็ทำตัวปกติใช้ชีวิตของเขาไปวันๆ ส่วนใหญ่เขาจะชอบนั่งอ่านหนังสืออยู่ตามมุมต่างๆของห้องเหมือนกับว่าฉันเองที่ไม่มีตัวตน และฉันเองก็ใช้ชีวิตของฉันไปเหมือนเขาไม่มีตัวตนเช่นกัน
วันนี้เป็นเช้าของอีกวันที่ฉันกำลังจะออกไปทำงานเหมือนอย่างเช่นเคย ฉันยังคงเห็นเขานั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โต๊ะมุมนึงของระเบียงห้องเช่นเคย แต่ที่ต่างออกไปคือวันนี้เขาสวมแว่นด้วย หล่อจังเลยแฮะ ฉันได้แต่คิดชื่นชมเขาในใจ ถ้าฉันได้เจอเขาตอนมีชีวิตคงตกหลุมรักกับเบ้าหน้าฟ้าประทานนี้ตั้งแต่แรกเห็นเลยมั้ง แต่ที่แปลกคือเขาไม่เหมือนวิญญาณที่เสียชีวิตแล้วแบบทั่วๆไปเหมือนกับที่ฉันเคยเจอมาน่ะสิ เขาเหมือนคนที่ดวงจิตแค่ออกจากร่างแต่ยังไม่เสียชีวิตเท่านั้น
“ พี่ๆ สวัสดีค่ะ ”
“ อ่าวไอล่า หวัดดีจ้ะ ”
“ มีเรื่องอะไรกันหรอคะ เห็นพนักงานเราจับกลุ่มคุยกันตั้งแต่เช้า ”
“ มีข่าวลือน่ะสิว่าท่านประธานเราป่วยหนัก ”
“ ขนาดนั้นเลยหรอคะ ”
“ ก็ใช่น่ะสิ ปกติท่านประธานเข้าบริษัทที่ลิฟต์หลักจากลานจอดรถเราเลยไม่เคยได้เห็นหน้าตาของเขา แต่วงในว่ากันว่าท่านประธานไม่ได้เข้าบริษัทมาสามเดือนกว่าแล้ว ”
“ นานขนาดนั้นเลยหรอคะ ถ้าท่านประธานเป็นอะไรไปจริงๆบริษัทเราจะเป็นยังไงต่อคะ ”
“ ก็คงให้น้องชายต่างแม่ท่านมาดูแลแทนล่ะมั้ง เรื่องนี้ยังไงก็ต้องดูต่อไป โถ่เอ้ยมีคนบอกว่าท่านประธานหล่อมากแท้ๆ ฉันเองก็อยากเจอท่านสักครั้งเหมือนกันนะ ”
“ พวกคุณคงว่างกันมากสินะครับถึงได้มีเวลามาพูดคุยเรื่องไร้สาระกันอยู่ ”
“ คุณผู้ช่วย! ”
“ เอาเวลาไปตั้งใจทำงานดีกว่าไหมครับหรือให้ผมทำให้ต้องหางานใหม่ดี ”
“ ขะขอโทษค่ะพวกเราจะไม่ทำแบบนี้อีกค่ะ ”
“ ดีครับ ผมหวังว่าพวกคุณจะไม่พูดเรื่องของท่านประธานตามใจชอบอีก ”
“ ค่ะๆ พวกเราจะจำไว้ค่ะ! ”
ตึก ตึก ตึก
คุณผู้ช่วยหรือคุณเจมส์เป็นคนสนิทของบอส พูดจบเขาก็เดินตรงไปยังลิฟต์ทันที ปกติเขาก็ไม่ได้ใช้ลิฟต์ตัวนี้นะแต่วันนี้ทำไมมาทางนี้ล่ะ พวกเราเกือบจะซวยกันแล้วสินะ
“ เห้อ เกือบไปแล้วพวกเรา กลับไปทำงานกันดีกว่าไอล่า ”
“ ค่ะพี่ ”
เห้อ วันนี้ช่างเป็นวันที่ยาวนานซะจริงเลย ทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้นะ คนอาจจะคิดว่าได้แต่งตัวแต่งหน้าสวยๆทำงานในห้องแอร์จะสบาย แต่การที่ต้องยืนบนส้นสูงทั้งวัน ปั้นหน้ายิ้มทั้งๆที่เหนื่อยใจจะขาด ไหนจะต้องรับมือกับพวกแขกคนสำคัญๆที่มือไวยิ่งกว่าปลาหมึกอีก ไหนจะเรื่องที่เจอคุณเจมส์ผู้ช่วยท่านประธานเมื่อเช้าอีกเกือบจะต้องหางานใหม่ซะแล้ว ฉันจะอดทนไปได้สักแค่ไหนนะ โชคดีที่เงินเดือนที่นี่ค่อนข้างสูง คำว่าไอเลิ้ปมันนี่มันเบยค้ำคอของฉันอยู่น่ะสิ เห้ออาบน้ำแล้วมานอนดูซีรีส์ดีกว่า
ครืด ครืด ครืด
ติ๊ด
“ ว่าไงมะนาว ”
( หวัดดีแกเป็นไงบ้าง )
“ ก็เรื่อยๆน่ะ แล้วล่ะแกเป็นไงบ้าง ”
( ก็เรื่อยๆ คิดถึงแกเลยโทรมาหาน่ะ ว่าแต่แกดูเรื่องนั้นรึยัง.. )
ฉันกับมะนาวคุยนั่นนี่กันไปเรื่อยๆเปื่อยๆอยู่เป็นชั่วโมงจนกระทั้งเรากำลังจะวางสายกัน ฉันถึงเพิ่งนึกขึ้นได้
“ มะนาวแกเคยเจอประธานบริษัทของฉันไหม ”
( ประธานบริษัทลูซน่ะหรอ ไม่เคยนะแต่ก็ได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับเขาอยู่บ่อยๆ ว่าแต่มีอะไรหรอ )
“ เปล่าหรอกเห็นมีข่าวลือที่บริษัทของฉันน่ะว่าท่านกำลังป่วยหนักกำลังจะเสียชีวิต ฉันเลยอยากรู้ว่าแกได้ยินข่าวคราวมาบ้างหรือเปล่า ”
ชายคนนั้นที่ก่อนหน้านี้นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ระเบียง แต่ทำไมจู่ๆเขาก็เข้ามาในห้องนอนของฉันกันนะ แล้วเหมือนเขากำลังจ้องมองมาที่ฉันอีกด้วย ปกติถ้าฉันแก้ผ้าหรือว่าใส่ชุดนอนวาบหวิวแบบที่ชอบใส่ประจำเขาก็จะไม่แม้แต่เฉียดเข้ามาใกล้ฉันเลย แต่ครั้งนี้เหมือนเขาเข้ามาใกล้มากจนฉันเริ่มหวั่นใจ ฉันต้องทำเป็นมองผ่านๆไม่เห็นเขาก่อนจะดึงผ้าห่มขึ้นมาปิดช่วงอกฉันที่มีเพียงชุดนอนสายเดี่ยวซีทรูบางๆปกปิดอยู่เท่านั้น
( ก็มีแว่วๆมาเหมือนกันนะ )
“ งั้นก็แปลว่าถ้าประธานฉันเป็นอะไรไปจริงๆน่ะสิ ถ้าเป็นแบบนั้นคนอื่นก็ต้องเข้ามาดูแลแทนน่ะหรอ ”
( เห็นว่าเป็นงั้นนะ น้องชายต่างแม่เขาจ้องจะฮุบกิจการพี่ชายอยู่แล้วด้วยนี่นา คนทำอะไรไม่เป็นชิ้นเป็นอันดีแต่ผลาญเงินกับผู้หญิง ถ้าไม่ใช้จังหวะนี้ก็คงไม่มีโอกาสแล้วปะแก )
( หึ )
( ไอล่า แกอยู่กับใครน่ะ ทำไมฉันได้ยินเสียงผู้ชายหัวเราะ )
“ มะไม่มีนะฉันอยู่คนเดียว ”
ไม่รู้ทำผู้ชายปริศนาคนนั้นถึงค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆ
( ไม่ ฉันได้ยินจริงๆนะ )
“ แกคงหูฟาดแล้วมะนาวฉันไม่ได้ยินอะไรเลย ”
( แต่ว่าฉันได้ยินจริงๆนะ )
“ มะนาว นี่ก็ดึกมากแล้วฉันว่าแกไปนอนเถอะ ฉันก็เริ่มง่วงแล้วด้วยแหละ ”
( แกมีพิรุธนะไม่ได้ซ่อนผู้ชายไว้ที่ห้องใช่ไหม )
“ ไปกันใหญ่แล้วแก ไปๆฉันจะนอนแล้ว ฝันดีนะแก ”
( โอเคๆ แกก็ฝันดีนะ ไว้นัดเจอกัน )
“ โอเคแกไว้เจอกัน ”
ติ๊ด
ทั้งๆที่ฉันกับเพื่อนวางสายไปแล้วแต่ผู้ชายปริศนาคนนั้นยังคงเดินเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆจนหยุดอยู่ที่ข้างเตียงนอน ฉันทำได้แค่แกล้งทำเป็นไม่เห็นแล้วพยายามทำตัวปกติแล้วล้มตัวเพื่อข่มตานอนแต่กลับสัมผัสได้ว่าเตียงข้างๆมันยวบลงพร้อมกับเสียงนุ่มทุ่มแต่ทรงพลังเอ่ยขึ้นจนฉันไม่กล้าที่จะปล่อยผ่าน
( เธอ มองเห็นฉันสินะ )
- ผู้เขียน
