หนี้รักนายพริษฐ์

คฤหาสน์สุดหรู...ใจกลางเมืองกรุง “กรี๊ดดดดดดดดด!!! ช่วยด้วย!!!” เสียงกรีดร้องของหญิงสาวคนหนึ่งดังลั่น ดวงตากลมโตเบิกกว้างมองชายหนุ่มที่กำลังคร่อมร่างของเธอเอาไว้ ความตื่นกลัวตกใจจนทำอะไรไม่ถูก มือไม้ปัดป่ายไปมาผลักไส และพยายามกระถดตัวหนีคนร่างใหญ่ แต่ทว่าก็ไม่สามารถสู้แรงชายได้ “ร้องไปสิ! ร้องไป! ไม่มีใครมาช่วยเธอได้หรอก...รดา! แม้แต่ไอ่พงศ์ผัวหน้าโง่ของเธอมันก็ไม่มีวันได้ยิน ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันอยากเห็นหน้ามันนัก...ตอนที่เห็นเธอเป็นของฉัน!” สายตาคมกริบดุดันจับจ้องไปที่ร่างงามอันขาวโพลน ความปรารถนาในตัวหญิงสาวเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ‘เจนภพ’ รักเธอคนนี้มานานนับสิบปี แต่ทว่าเขากลับไม่ได้ครอบครองเธออย่างที่ควรจะเป็นเพราะเธอดันเลือก ‘พุฒิพงศ์’ เพื่อนของเขาแทน “ปะ-ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ ฮือ ฮือ คุณภพ...ฉันไม่ได้รักคุณ ฉันมีลูกมีสามีแล้ว ได้โปรด…ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ ฮือ ฮือ” ‘กนกรดา’ หญิงสาววัย 34 ปียกมือไหว้อ้อนวอนชายหนุ่มตรงหน้าเธอ “ฉันขอความรักกับเธอกี่ครั้งแล้ว...รดา! แต่เธอกลับปฏิเสธฉันไปคบกับไอ่พงศ์! ไอ่เพื่อนเลวของฉัน...วันนี้!...เธอจะได้รู้ว่า...เธอคิดผิด! ที่กล้าท้าทายอำนาจของไอ่ภพคนนี้!” เจนภพแสยะยิ้มออกมาอย่างคนที่ถือชัยชนะในมือ เขารู้สึกพึงพอใจที่เห็นหญิงสาวหน้าเผือดสีลงในพริบตา ไม่ว่าจะผ่านมากี่สิบปี เธอคนนี้ก็ไม่เคยมีเขาอยู่ในสายตาสักครั้ง! หนำซ้ำยังมีใจให้กับเพื่อนสนิทของเขาอีก “ไม่!! ได้โปรด! ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ ฮือ ฮือ คุณภพ” แววตาตื่นตะลึงมองเขาอย่างลนลาน เธอไม่คิดว่าเหตุการณ์อันเลวร้ายในวันนี้จะมาถึงตอนที่สามีของเธอไม่อยู่ เจนภพกล้าบุกเข้ามาถึงในบ้าน และยังลากเธอขึ้นมายังห้องนอนของเธออีกด้วย “ปล่อยเหรอ!! ปล่อยแน่! แต่หลังจากที่ฉันเอาเธอเสร็จแล้ว! ต่อไปนี้ไอ่พงศ์มันจะได้รู้เสียที ว่าเพื่อนของมันก็มีเมียคนเดียวกันกับมัน ฮ่า ฮ่า” รังสีอำมหิตร้อนแรงแผ่ออกกระจายไปทั่วร่างใหญ่พร้อมกับเผยรอยยิ้มแสยะและแววตาราวกับสัตว์ป่าที่หิวกระหาย “ไม่! กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!!!” เสียงร้องของกนกรดาดังก้องลั่นบ้าน เหล่าบรรดาสาวใช้ต่างแตกตื่นตระหนกหวาดกลัว ไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปยุติเหตุการณ์อันน่ากลัวนั้นได้เลย สายโทรศัพท์ต่อสายถึงคุณผู้ชายของบ้านนับร้อยสาย แต่ทว่าก็ไร้วี่แววการติดต่อกลับ “ไม่นะคะคุณหนูธัญญ์ คุณหนูธาราอย่าเข้าไปนะคะ” “ฮือ ฮือ ไม่! ปล่อย! ธัญญ์จะไปช่วยแม่ ฮือ ฮือ” ‘พริษฐ์’ หรือ ‘ธัญญ์’ เด็กน้อยวัยสิบขวบพยายามดีดดิ้นสะบัดตัว เพื่อที่จะออกไปช่วยผู้เป็นแม่ “ธัญญ์...ฮือ ฮือ อย่าไปเลยนะ เราช่วยแม่ไม่ได้หรอก ฮือ ฮือ เดี๋ยวพ่อก็กลับมา...พี่ดาวโทรหาพ่ออีกสิคะ...เร็วค่ะ ฮือ ฮือ” ‘พรินทร์’ หรือ ‘ธารา’ หนูน้อยวัยสิบขวบฝาแฝดผู้พี่พยายามยื้อน้องชายเอาไว้ ท่ามกลางความตื่นตระหนกและหดหู่แก่สายตาของสาวใช้ในบ้าน 20 นาทีต่อมา... “ฮ่า ฮ่า พวกมึงมายืนรอดูหนังสดกันอยู่หรือไง!!” เจนภพเดินลงมาพร้อมกับกระชากเสียงหัวเราะและพูดจาหยาบคายเหยียดหยามคนตรงหน้า “แก!!” ร่างเด็กน้อยปรี่ตรงเข้าไปหมายจะใช้แจกันที่อยู่ในมือทำร้ายคนตรงหน้า ปึก!! ร่างเด็กน้อยกระเด็นกระดอน “ธัญญ์!! ไม่นะ! ลุงอย่าทำอะไรพวกเราเลยนะคะ ฮือ ฮือ” “คุณหนู!! ออกมาเถอะค่ะ” แววดาวรีบไปคว้าตัวเด็กทั้งสองเอาไว้ “แก! ไอ่เด็กบ้า! คิดจะทำร้ายฉันเหรอ! แกไปดูแม่แกดีกว่านะ...แต่...เอ...ต่อไปแกก็คงต้องเรียกฉันว่า พ่อ อีกคนแล้วสินะ...ฮ่า ฮ่า เรียกพ่อสิ...ฮ่า ฮ่า” ถุย!! น้ำลายของเด็กน้อยถูกพ่นใส่หน้าคนที่อ้างว่าเป็นพ่อทันที พร้อมกับกำปั้นน้อยๆ เทกระหน่ำลงไปบนร่างใหญ่ไม่ยั้งเพราะความโกรธจนถึงขีดสุด! “แก!! ไอ่เด็กเวร!” เท้าใหญ่ฟาดลงตรงกลางลำตัวของเด็กน้อยสุดแรง จนร่างเล็กกระเด็นไปกระแทกกับโซฟาตัวใหญ่ “กรี๊ดดดดด!!! ไม่นะ! หนูขอร้อง!! อย่าทำน้องหนูเลยค่ะ ฮือ ฮือ” ผู้เป็นพี่สาวรีบวิ่งเข้าไปรับและเอาตัวเข้าบดบังผู้เป็นน้องทันที สาวใช้ทั้งสามรีบวิ่งตามประกบพร้อมกับยกมือไหว้ร้องขออย่าง อกสั่นขวัญแขวน “ขอร้องเถอะค่ะนาย!!” แววดาวสาวใช้วัยสามสิบปียกมือไหว้พร้อมกับก้มกราบลงกับพื้น เพื่อร้องขอผู้มีอำนาจตรงหน้า “แก!!” ร่างใหญ่กำลังปรี่เข้าไปหมายจะทำร้าย แต่ทว่าลูกน้องของเขาก็เข้ามาห้ามไว้เสียก่อน “นายครับ...ไปกันเถอะครับ ตอนนี้ไอ้พุฒิพงศ์มันกำลังกลับมานะครับนาย...” “อืม...เหรอ...ดี!! แก! บอกพ่อแกไว้เลย ว่าแม่ของแกโดนฉันเอาไปแล้ว ฮ่า ฮ่า ฮ่า สะใจจริงโว้ย!!!” เพลิงโทสะเจิดจ้าในนัยน์ตาดุดันคล้ายต้องการสังหารคนอยู่ในดวงตาของเด็กน้อย ถูกส่งรัศมีแรงกล้าไปยังคนที่กำลังเดินจากไปด้วยเสียงหัวเราะดังสนั่น “ธัญญ์อย่าตามไปเลยนะ เราทำอะไรเขาไม่ได้ ฮือ ฮือ” มือที่คอยกอดประคองน้องชายกระชับเอาไว้แน่น เกรงว่าน้องชายตัวเองจะวิ่งไปและโดนคนผู้นั้นทำร้ายอีก ห้องนอนใหญ่... “ฮือ ฮือ แม่ครับ แม่!” เด็กน้อยโผเข้าหาผู้เป็นแม่ เมื่อขึ้นไป และพบแม่กำลังทรุดกายอยู่ข้างเตียงนอนอย่างน่าเวทนา สภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง “มะ-แม่คะ ฮือ ฮือ คุณแม่” “คุณผู้หญิงคะ!!” “...” ไร้การตอบสนอง มีแต่สายน้ำที่รินไหลออกจากหางตาทั้งสองจนอาบนองหน้า สภาพของกนกรดาตอนนี้ยับเยิน ปากแตก ตามร่างกายเป็นรอยแดงช้ำไปทั่วเรือนร่าง ความเจ็บปวดทางร่างกายของเธอนั้นหนักหนาที่สุด แต่มันก็ไม่เท่ากับจิตใจของเธอที่โดนย่ำยีจากชายใจร้ายอำมหิตผู้นั้น “รดา!!!” พุฒิพงศ์ร้องเรียกผู้เป็นภรรยาจนสุดเสียง ร่างสูงพรวดเข้าไปอย่างไม่รอช้า ภาพที่เห็นบีบหัวใจของเขาอย่างที่สุด .................... วันต่อมา... “คุณผู้หญิงไม่ลงมาอีกหรือแวว” พุฒิพงศ์เหลือบมองขึ้นไปข้างบน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานทำให้เขาคับแค้นใจเป็นที่สุด พุฒิพงศ์กลับไปเอาคืนกับเพื่อนของเขา แต่ก็โดนตอกกลับมาอย่างน่าเจ็บใจ ผัวะ!! เสียงกำปั้นใหญ่กระแทกมาที่ใบหน้าของเขา สองแขนของเขานั้นถูกตรึงเอาไว้โดยชายฉกรรจ์ร่างใหญ่ทั้งสอง “แกคิดจะมาเอาคืนคนอย่างฉันเหรอ...ไอ่พงศ์! เมียแกมีใจให้ฉันเองแกไม่รู้เหรอ...แกโง่! หรือแกล้งโง่กันแน่วะ!! ฮ่า ฮ่า” “แต่แก! บุกไปทำร้ายเมียฉันที่บ้าน!” “ใช่! ก็ไปตามคำเชิญของเมียแกไง! เธอบอกว่าแกไม่อยู่ ตอนแรกก็เล่นบทถึงใจอยู่หรอก แต่ไปๆมาๆ ดันอยากเล่นบทโดนข่มขืนซะงั้น ฉันไม่เข้าใจเธอเลยว่ะ ฮ่า ฮ่า” “แก! อย่าใส่ร้ายรดาแบบนี้นะ!!!” “ใส่ร้าย!! แกคงโง่จริงๆ นี่แกเชื่อเมียแกขนาดนี้เลยเหรอวะ แหม...แต่ก็เอาเหอะ เมียแกฟิตเป็นบ้าเลยว่ะ ฮ่า ฮ่า เอาฉันหมดแรงไปหลายยกเลย...ฮ่า ฮ่า” “แก!! ฮึ่ม!! ไอ่ภพ!!!” ผัวะ!! กำปั้นชุดใหม่กระแทกลงมา “แกจำเอาไว้นะไอ่พงศ์! คนหยั่งแก! ไม่มีทางจะมาเทียบฉันได้หรอกจำไว้!! ฮ่า ฮ่า สะใจโว้ย!!” “กะ-แก!” “ฮ่า ฮ่า ฮ่า” “...” “ยังค่ะคุณผู้ชาย...ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว คุณผู้หญิงไม่ยอมทานอะไรเลยค่ะ ไม่พูดไม่จาเอาแต่ร้องไห้ค่ะ” แววดาวรู้สึกหดหู่อย่างที่สุดกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น คุณผู้หญิงร้องไห้ตลอดเวลาราวกับคนเสียสติ ส่วนเด็กทั้งสองก็นั่งเฝ้าผู้เป็นแม่อยู่ไม่ห่าง ภาพที่เห็นน่าสงสารยิ่งนัก อีกทั้งคุณผู้ชายก็ยังกลับมาในสภาพหน้าบวมปูด “อืม...เดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอกสักหน่อย” พุฒิพงศ์รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ทิ่มแทงใจของเขาอย่างที่สุด ความแค้นที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับเจนภพนั้นมีมาอย่างยาวนาน สิบกว่าปีมาแล้ว เขาเป็นเพื่อนสนิทของเจนภพ แต่เพราะฐานะทางการเงินของเขาด้อยกว่า เขาเลยต้องทำงานให้กับเจนภพตลอด จนมาวันหนึ่งเขาคิดจะตั้งตัว เลยถอยออกมาทำธุรกิจของตัวเอง ทำให้เจนภพไม่พอใจ อีกทั้งยังบาดหมางกัน เพราะดันไปชอบผู้หญิงคนเดียวกัน คือ กนกรดา เจนภพบอกให้เขาหลีกทางให้ พุฒิพงศ์ก็ยอมให้ทั้งที่ยังรัก แต่ทว่าเขาไม่อาจฝืนหัวใจของตัวเองได้นาน อีกทั้งกนกรดายังมีใจให้กับเขา เลยทำให้พุฒิพงศ์กับกนกรดาแต่งงานกัน ท่ามกลางความโกรธแค้นของเจนภพ เจนภพตามระรานเขา ทำให้เขากับกนกรดาต้องหนีไปอยู่ต่างประเทศนานหลายปี จนเขากับกนกรดามีลูกฝาแฝด ชายหญิงสองคน พุฒิพงศ์จึงกลับมาใช้ชีวิตที่บ้านเกิด เพราะคิดว่าเพื่อนของเขาคงให้อภัยเขาแล้ว แต่ทว่าเหตุการณ์กลับไม่เป็นอย่างที่เขาคิด เจนภพกลับตามราวีเขาไม่หยุด เล่นงานเขาทุกอย่างทั้งธุรกิจ และเรื่องส่วนตัวจนถึงปัจจุบัน... ติ๊ด! ติ๊ด! เสียงสมาร์ทโฟนดังขึ้น “คุณผู้ชายคะ แย่แล้วค่ะคุณผู้หญิงเป็นลมหมดสติค่ะ” “อืม...เรียกรถพยาบาลเลย เดี๋ยวฉันจะรีบไป” พุฒิพงศ์กระดกแก้วที่มีน้ำสีเหลืองอำพันนั้นจนหมด เขามานั่งดื่มเพื่อคลายความเครียดที่เกิดขึ้น โรงพยาบาล... “แม่ครับ...แม่เจ็บตรงไหนครับ” พริษฐ์จับมือผู้เป็นแม่เอาไว้น้ำตาอาบไหลทั้งสองแก้ม แต่แม่ของเขากลับนิ่งเงียบไม่มีแม้คำพูดใดๆ หลุดออกจากปากผู้เป็นแม่เลยสักคำ “แม่คะ...” พรินทร์มองแม่ของเธอที่ลืมตามองเพดานนิ่ง น้ำจากตาไหลเป็นทางยาวตลอดเวลา ใจหนูน้อยเจ็บปวดอย่างที่สุด ภาพความเจ็บปวดของแม่มันทำให้หนูน้อยเจ็บปวดไม่ต่างจากผู้เป็นแม่เลยสักนิด “คุณผู้หญิงคะ...โธ่…ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้นะ...จันทร์แรมโทรหาคุณผู้ชายหรือยัง” “โทรแล้วค่ะพี่...แต่...เอ่อ...เสียงคุณผู้ชายเหมือนจะเมาเลยค่ะพี่แววดาว” “เฮ้อ...ทั้งที่คุณผู้หญิงไม่สบายก็ยังจะออกไปดื่มอีก” สามวันต่อมา... “ทำไม! คุณไม่ตอบผมมา...รดา...ที่คุณนิ่งเพราะคุณเสียใจหรือเพราะคุณรู้สึกผิดกันแน่!” ความผิดหวังและความเจ็บปวดใจพุ่งเข้ามาฉีกกระชากวิญญาณของพุฒิพงศ์อย่างโหดเหี้ยม เขาหยุดความรู้สึกแบบนี้ไม่ได้เลย เขายอมรับว่าตัวเขาเองนั้นยังนึกถึงคำพูดของเจนภพอยู่ตลอดเวลา “ฉะ-ฉันบอกคุณไปแล้วไงคะ ว่าฉันโดนข่มขืน! คุณยังจะต้องการความจริงอะไรจากฉันอีก...” ท่ามกลางน้ำตาที่รินไหลออกมาไม่ขาดสาย กนกรดาจ้องมองชายอันเป็นที่รักด้วยแววตาที่เจ็บปวดขมขื่นอย่างที่สุด ‘สุดท้ายแล้ว...เขาก็ระแวงเธอ’ “ผมอยากรู้ว่าทำไมไอ่เจนภพมันถึงรู้ว่าผมไม่อยู่บ้าน และมันยังบอกว่าคุณชวนมันมา” คำพูดซ้ำๆ เดิมๆ ของเจนภพยังก้องอยู่ในหัวของพุฒิพงศ์ตลอดเวลา ความเจ็บปวดคล้ายถูกมีดนับพันนับหมื่นเล่มกรีดลงกลางในก็ไม่ปาน “ทะ-ทำไม...คะ-คุณถึง...พูด บะ-แบบนี้คะ” หยาดน้ำตายังคงร่วงเผาะไม่ขาดสาย ลำคอตีบตันและ พยายามสะกดความรู้สึกอันแสบร้อนที่สุดเอาไว้ ความรู้สึกผิดหวังพลันถาโถมสู่กลางใจ “คุณบอกผมมาสิ...รดา...ว่าวันนั้นคุณไม่ได้ยินยอมไปกับไอ้เจนภพจริงๆ ภาพที่มันส่งมาให้ผมดู คุณเห็นหรือเปล่า” พุฒิพงศ์ส่งสมาร์ทโฟนที่มีภาพเปลือยของกนกรดากับเจนภพส่งให้เธอดู บางภาพนั้นมันไม่ได้บ่งบอกว่าเธอโดนเจนภพบังคับเลย มันทำให้พุฒิพงศ์รู้สึกระแวงภรรยาของตนเองเป็นอย่างมาก “มะ-ไม่! พะ-ภาพนี้ ไม่ใช่รดาแน่นอน! ไม่ใช่! ไม่!!!! กรี๊ด!!” เสียงกรีดร้องของกนกรดาดังลั่น น้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลทะลักออกมาพร้อมกับสติที่ดับวูบลง... ..........................