เพลิงวายุ(วายุ & มุกดา)

บทที่ 6 เลขาจำเป็น 1.3

"อื้มม..." เสียงครางหวานของเธอทำเอาวายุตื่นตัว กายแกร่งทาบลงที่ร่างของเธอก่อนจะซุกใบหน้าไปที่ซอกคอจูบไซ้คลอเคลียด้วยอารมณ์ที่ถูกกระตุ้น

แต่ยังไม่ทันที่เรื่องจะเลยเถิดไปไกล แขนเรียวก็ทิ้งตัวลงมาอย่างไรเรี่ยวแรงทำให้วายุเงยหน้าขึ้นก่อนจะเห็นว่าเธอหลับไป พอเห็นว่าตนเองทำอะไรลงไปเขาก็สบถออกมาด้วยความหัวเสีย

"บ้าชะมัด! เป็นเหี้ยอะไรวะเนี่ยกู.."

วายุส่งเสียงเยาะเย้ยตนเองที่หลงมัวเมาไปกับหญิงสาวก่อนจะก้มลงไปที่ริมฝีปากบางและขบริมฝีปากของเธอด้วยความหมั่นไส้อย่างแรงจนปากแตก จนเห็นเลือดซิบออกมา จากนั้นเขาก็ผละออกจากเธออย่างไม่ไยดี

"อ๊ะ.."

ส่วนมุกดาที่โดนกัดเธอก็ร้องออกมาเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมา

รุ่งเช้ามุกดาตื่นมาด้วยความรู้สึกหนักหัว ก่อนจะหน้าเบ้เพราะเจ็บที่ริมฝีปากมือบางยกขึ้นแตะเบาๆ ก่อนจะร้องซี๊ดเมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมา

"อื้อ..ซี๊ด เจ็บๆ เหมือนจะปากเป็นแผลเลยแฮะ! ไปโดนอะไรมานะ.." เธอบ่นพึมพำกับตัวเองพยายามคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนแต่เธอก็จำไม่ได้ มือบางยกขึ้นทุบหัวที่ปวดตุ๊บๆ ก่อนจะเห็นว่าชุดที่ยังใส่อยู่เป็นชุดเก่า สงสัยเมื่อคืนจะเมามากเธอลุกขึ้นแล้วเข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัวเปลี่ยนเป็นชุดใหม่

จากนั้นเธอก็เดินมาที่ประตูมือบางบิดประตู พอเห็นว่าไม่ได้ล็อกเธอก็เปิดออกแล้วโผล่หน้าออกไป สายตามองไปรอบๆ เมื่อไม่เห็นใครเธอก็รีบเดินลงทันทีแต่พอลงมาถึงชั้นเธอก็เห็นสาวใช้เดินไปมา พร้อมกับบอดี้การ์ดที่ยืนประจำจุดและนี่เป็นสิ่งที่ทำให้เธอไม่คิดหนีเพราะยังไงก็หนีไม่ได้อยู่แล้ว

เธอถามสาวใช้ว่าห้องอาหารไปทางไหนก่อนจะเดินตามสาวใช้มายังดีที่มีอาหารให้เธอกิน แต่พอเห็นอาหารว่าเป็นอะไรเธอก็หน้าเบ้

ข้าวต้มเปล่ากับไข่เค็มที่วางอยู่ตรงหน้าเป็นอาหารที่เธอไม่เคยกินมาก่อนแต่ถึงยังงั้นเธอก็กินด้วยความจำใจ

หลังจากกินข้าวเสร็จ เธอก็ถามหาวายุพอรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนเธอก็เดินไปทันที

ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูทำให้คนที่กำลังนั่งทำงานอย่างเคร่งเครียดเงยหน้าขึ้นก่อนจะมองเวลาและรู้ว่าไม่น่าจะใช่ลูกน้อง เพราะหากเวลาเขาตั้งใจทำงานเมื่อยังไม่ถึงเวลาจะไม่มีใครมารบกวนเด็ดขาด

และคนที่อยู่หน้าห้องนั้นก็เป็นใครไปไม่ได้

"เข้ามา!" วายุตะโกนตอบก่อนที่ประตูจะเปิดออกและร่างเล็กของใครบางคนก็เดินเข้ามา

วายุวางปากกาลงแผ่นหลังหนาเอนลงกับพนักพิงแล้วยกมือขึ้นกอดอกมองหญิงสาวที่ก้าวเข้ามา

"ออกไปซะ!" มุกดาที่กำลังเดินเข้ามาด้านในถึงกับชะงักเพราะเสียงเข้มของเขาแต่เธอก็ยังก้าวต่ออย่างไม่เกรงกลัว ถึงแม้ในใจจะหวาดกลัวก็ตาม ในที่สุดเธอก็เดินมาหยุดที่หน้าโต๊ะทำงานเผชิญหน้ากับชายหนุ่ม

"คุณวายุ เมื่อไหร่คุณจะปล่อยฉันไปสักที!" เธอถามขึ้นด้วยน้ำเสียงติดแข็ง ใบหน้าเชิดหยิ่งมองสบตาแข็งกร้าวของเขาอย่างไม่ยอมแพ้ วายุมองคนตรงหน้าที่ทำท่าราวกับนางพญา แต่สายตากลับไหวระริกต่างจากท่าทาง ดูก็รู้ว่าเธอกำลังกลัว หึ!!ช่างกล้า ดวงตาคมกริบกวาดตามองร่างเล็กตรงหน้า พลันนึกถึงความหวานจากรสจูบและกลิ่นกายหอมเย้ายวนกับน้ำเสียงหวานๆ ที่ครางใส่เขาเมื่อคืนก็ทำเอากายแกร่งปวดหนึบ เขาต้องทนข่มกลั้นอารมณ์ของตัวเอง ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้นไปได้ ผู้หญิงคนนี้คือคนที่มึงจับมาเพื่อแก้แค้นนะไอ้ยุ สันกรามคมขบกันเป็นสันก่อนจะกัดฟันพูดออกมาจากการสะกดกลั้นอารมณ์ของตัวเอง

"บอกให้ออกไป!!"

"ไม่ออก..ถ้าจะให้ออกก็ต้องปล่อยฉันไป!!" ร่างเล็กสวนกลับอย่างไม่กลัว แต่ใครจะรู้ว่าในใจของเธอหวาดหวั่นเพียงใด

วายุมองร่างเล็กที่ตะโกนโวยวายไม่หยุด ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นแฝงไปด้วยความข่มขู่

"ถ้าไม่ออกไปตอนนี้ ได้นอนอ้าขาบนโต๊ะตัวนี้แน่!"

สีหน้าท่าทางที่จริงจังทำเอามุกดาเริ่มกลัว เธอก้าวถอยหลังออกห่างด้วยท่าทางเลิ่กลั่กเพราะไม่ใช่ไม่รู้ความหมายคำที่เขาพูด

เธอรีบหมุนตัวเดินออกจากห้องแล้วพูดบ่นออกมาเสียงเบาแต่ถึงอย่างนั้นวายุก็ยังได้ยิน

"ไอ้บ้า..ไอ้โรคจิต!!" หลังจากที่มุกดาออกไปแล้ววายุก็หลับตาลงสะกดอารมณ์ที่พลุ่งพล่านอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน พอสงบสติได้เขาทำงานต่อโดยไม่สนใจคนที่เพิ่งออกไป

ส่วนมุกดาหลังจากเดินออกมา เธอก็ออกไปเดินเล่นด้วยความเบื่อหน่าย ดวงตาคู่สวยมองไปตามกำแพงสูงที่ปิดมิดชิดที่ไม่คิดว่าจะสามารถแอบปีนหนีออกไปได้ ยกเว้นว่าเธอจะเป็นแมวหรือนกร่างเล็กถอนหายใจอย่างปลงตกก่อนจะเดินไปรอบๆ บ้านสำรวจไปเรื่อยโดยมีลูกน้องของวายุเดินตามเธอไม่ห่าง

ถึงเธอจะรำคาญแต่เธอก็ไม่อยากทนอุดอู้อยู่แต่ในห้องทำให้จำใจมองข้ามคนพวกนั้น ดีแค่ไหนแล้วที่เขาไม่จับเธอขังเอาไว้ในห้องใต้ดินหรือห้องใต้หลังคาเหมือนกับในละคร

จากนั้นเธอก็คิดแผนการขึ้นมา ถ้าเธอมัวอยู่แต่ที่นี่ไม่มีทางที่เธอจะหนีไปได้แน่เธอพยายามคิดหาทางหนีอยู่ตลอด พอผ่านมาช่วงระยะเวลาหนึ่ง เธอก็เห็นวายุเดินลงมาจากห้องทำงาน มุกดาที่นั่งเตร็ดเตร่อยู่ที่ห้องรับแขกก็เดินไปหาเขาทันที

"คุณวายุฉันขอออกไปซื้อของใช้ข้างนอกได้มั้ย" มุกดาปรับเสียงให้ฟังดูอ่อนน้อม แล้วมองวายุอย่างมีความหวัง วายุจะเดินออกไป หันมามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาสงสัย

"เธอต้องการอะไรจดใส่กระดาษมาให้ลูกน้องฉันไปซื้อให้ก็ได้" เสียงเข้มเอ่ยก่อนจะเดินผ่านหน้าไป แต่มุกดาก็วิ่งไปดักหน้าไว้ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงกึ่งอ้อนวอน

"คุณวายุของบางอย่างมันเป็นของใช้ส่วนตัวฉันต้องไปซื้อเอง จะใช้ลูกน้องผู้ชายคุณได้ยังไงกัน ยังไงฉันก็เป็นผู้หญิง!"

วายุมองคนตรงหน้าด้วยสายตาประเมินก่อนจะพยักหน้า แล้วพูดคำที่มุกดารอฟังพอได้ยินเธอก็ทำหน้าดีใจชัดเจนแต่คำพูดต่อมาก็ทำให้เธอรู้สึกหวาดหวั่นไม่น้อย

"อย่าคิดหนี ถ้าฉันจับได้เธอไม่มีทางได้อยู่อย่างสงบแน่จำคำพูดของฉันไว้!!" พอพูดจบวายุก็พยักหน้าให้บอดี้การ์ดที่ให้รับหน้าที่เป็นคนเฝ้าหญิงสาว ก่อนจะเดินออกไป

"เชิญครับคุณมุก" ชัชชัยที่ทำหน้าที่คอยประกบหญิงสาวพูดขึ้น ส่วนมุกดานั้นเอาแต่ดีใจที่ได้ออกไปด้านนอกจนไม่ได้ฟังคำที่เขาพูดขู่

ไม่นานชัชชัยก็พาเธอมาถึงห้างแห่งหนึ่ง เป็นห้างขนาดกลางไม่ได้ดูหรูหราอะไรเพราะเธอรู้ว่าที่นี่เป็นเกาะหนึ่งในจังหวัดทางภาคใต้

"ไม่ทราบว่าคุณมุกต้องการซื้ออะไรครับ" หลังจากเดินเข้ามาในห้างชัชชัยก็ถามขึ้น

"ฉันต้องการชุดเพิ่มพาไปโซนเสื้อผ้าหญิงก็แล้วกันค่ะ"

"ถ้าอย่างนั้นตามผมมาทางนี้ครับ" ชัชชัยบอกก่อนจะเป็นฝ่ายก้าวนำโดยมีมุกดาเดินตามและมีลูกน้องอีกสองคนที่เดินตามหลังมุกดาทำให้ตอนนี้มุกดาก็ไม่สามารถแยกตัวออกไปไหนได้

แต่ถึงยังงั้นเธอก็มีแผนอยู่ในใจแล้ว

"เดี๋ยวฉันขอเลือกชุดชั้นในก่อนก็แล้วกัน พวกคุณไม่ต้องทำมาหรอก ขอความเป็นส่วนตัว" มุกดาพูดพร้อมกับเดินไปที่โซนชุดชั้นในชัชชัยที่เห็นแบบนั้นก็ไม่กล้าเดินตามเพราะอย่างไรเสียเธอก็เป็นผู้หญิงแล้วเขากับลูกน้องเข้าไปประกบใกล้ก็ไม่ได้ไหนจะคนอื่นที่มองมาอีก ชัชชัยกับลูกน้องอีกคนจึงได้แค่มองตามเธอเดินไปเดินมาในโซนเสื้อผ้า

มุกดาที่เห็นว่าลูกน้องของวายุอยู่ไกล เธอก็แอบหยิบสิ่งของที่เธอต้องการ เพียงไม่นานของทุกอย่างที่เธอต้องการก็มาอยู่ในมือก่อนที่เธอจะเดินไปที่หน้าเคาน์เตอร์ยื่นของให้พนักงาน แต่ตอนนี้สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้นคือเธอลืมไปว่าตอนนี้เธอไม่มีเงินติดตัวสักบาท ในตอนที่พนักงานกำลังคิดเงินเธอก็หน้าซีดกับยอดเงินที่ปรากฏตรงหน้า

ก่อนจะเห็นบัตร Black Card ยื่นผ่านหน้าเธอไปให้พนักงาน เธอมองตามเจ้าของบัตรก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่งอก

"รูดได้เลยครับ" ชัชชัยตอบพร้อมยืนรอ อย่างสงบก่อนที่ทุกอย่างจะเรียบร้อยมุกดาก็แย่งหยิบถุงออกมาถือไว้แล้วหันมาบอกกับชัชชัย

"ชุดชั้นในฉันถือเองได้"