กรงรักกับดักมาเฟีย

บทนำ ร่างกายชื้นเหงื่อ บรรยากาศรอบห้องเร่าร้อน สองอย่างนี้คือของคู่กันยามเมื่อสิ่งที่เรียกว่ากิจกรรมเข้าจังหวะกำลังโหมกระหน่ำใส่อย่างดุเดือด ความร้อนผ่าวขยับเข้าออกกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ริมฝีปากอุ่นเร่าประทับทำรอยไม่รู้กี่หน มือสากบีบขยำสะโพกนุ่มตั้งแต่เปลี่ยนท่าเมื่อยี่สิบนาทีก่อน บ้างก็ฟาดให้เป็นรอยจนทั้งเสียวทั้งเจ็บ หากแต่ก็ชอบ แอ่นสะโพกสวนกลับให้ฟาดซ้ำๆ “อ๊ะ เสียว~” เสียงครางสั่นพร่าร้องบอกเป็นรอบที่เท่าไรไม่อาจนับได้ สมองต้องประมวลผลให้ทันตามแรงส่งกระแทกที่ทำเอาร่างเล็กสั่นคลอนทุกจังหวะ มันพร้อมช่วงชิงสติที่เหลือน้อยนิดของเธอไปได้ทุกเมื่อ แรงขยับรุนแรงขึ้นทุกครั้ง คนคลานสี่ขาแทบตัวไถลนอนราบจมไปกับเตียง สองแขนค้ำยันสั่นหงึกหงัก ร่างกำยำของเขาทำเธอหัวสั่นหัวคลอนทุกครั้งไป “เฮีย เอามุกแรงๆ” พร่ำขอในสิ่งที่เขาก็มอบให้ถึงอกถึงใจอยู่แล้ว เสียงอ่อนเสียงหวานกระทบโสตประสาทอีกคนเมื่อไร จัดให้เธอลึกสุดใจจนถึงสวรรค์ มันดีจนไม่อยากนับว่าเสร็จสมไปกี่ครั้ง คงต้องให้กล่องถุงยางเป็นพยาน “ระ..แรงอีก อ๊า!” กลายเป็นคนเสพติดรสชาติเซ็กส์ของเขา รุนแรงถึงใจแบบนี้เธอชอบนัก “ร่าน” เพียงเสียงแหบซ่านหลุดจากปากหยักลึกคำเดียว ช่องทางรักของหญิงสาวบีบตัวรัดแก่นกายแน่นจนคนตัวสูงกัดฟันเห็นสันกรามนูนเด่นชัดกว่าเก่า เขาเองก็ทรมานไม่ต่างจากเธอ ฝ่ามือหนารั้งเอวคอดกิ่วเข้าหาตัวมากขึ้น ร่างกายเบียดเสียดกันจนจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียว เสียงกระทบกระแทกดังต่อเนื่องไม่มีขาดตอน ไม่มีคำว่าหยุดจนกว่าจะพากันไปแตะขอบสวรรค์ อีกเพียงนิด… “เฮีย..มุกใจจะขาดแล้ว” เซ็กซี่เป็นบ้า “แอ่นสะโพกสวนกลับมาแรงๆ อื้มมม..แบบนั้น” ขออะไรไปเธอทำให้ทุกอย่าง โคตรเป็นงานอย่างไม่ต้องให้บอกให้สอนเยอะ ต่อให้เสร็จมาแล้วไม่รู้กี่รอบแต่ดูเหมือนครั้งนี้จะทวีความรุนแรงกว่าครั้งก่อนหน้า คงอาจเป็นเพราะมันคือครั้งสุดท้าย…ของวันนี้ แรงขยับสะโพกโหมกระหน่ำ โรมรันใส่ช่องทางเล็กไม่มีแรงตก ยังคงเรียกเสียงครางหวานซ่าบซ่านได้ทุกเมื่อ กระตุ้นอารมณ์ใคร่ให้ก่อตัวราวพายุหมุน สิ่งที่ถูกป้อนเข้าใส่ร่องอ่อนนุ่มเฉอะแฉะครั้งแล้วครั้งเล่า เกิดเป็นเสียงหยาบโลนดังระงมกรอกหู และเพียงไม่นานต่อจากนั้น… “มุกอยากกินน้ำของเฮีย” เฮือกสุดท้าย ท้ายที่สุด…ร่างใหญ่กำยำคลายฝ่ามือหยาบที่บีบจับเอวคอด เปลี่ยนมาเป็นถอดดึงเกราะป้องกันให้หลุดจากท่อนลำทันก่อนที่มันจะได้พ่นอะไรๆ ออกมา หญิงสาวหลับตาพริ้มพร้อมเสียงครางหวาน พรั่งพรูลมหายใจอึดอัดในขณะที่สะโพกกลมกลึงแอ่นกระตุกเมื่อรู้สึกโล่งจนสัมผัสลมเย็นของแอร์ นัยน์ตาสวยหวานฉ่ำช้อนมองคนตัวสูงอย่างออดอ้อนในตอนที่เขาขยับเข้ามาใกล้ มือแกร่งสาวรูดความเป็นชายถี่ยิบ ปากออกคำสั่งให้เธอเตรียมพร้อม และเธอก็รู้ว่าควรทำอย่างไร “อื้อออ…หวานจัง” “แม่ง อ่าส์!” ของเหลวบางอย่างพวยพุ่งใส่โพรงปากอิ่มที่อ้าปากรอรับอย่างเต็มใจ ใบหน้าสวยเซ็กซี่ยั่วยวนมากจนเขาอดไม่ได้ ส่งท่อนเนื้อให้เธอดูดเลียทำความสะอาดแลดูตะกละตะกละตะกลาม “ถ้าไม่อยากโดนจับตอกสดๆ อีกรอบก็หยุดดูดได้แล้ว” หากไม่ห้ามเห็นทีคงดูดจนแก้มตอบ เอาจนกว่ามันจะเหี่ยวเลยก็ได้ ปากสวยจุ๊บลาเบาๆ ก่อนช้อนสายตาขี้เล่นแฝงความเซ็กซี่มองสบตาคนตัวสูงกว่า ราวกำลังขอบางอย่างที่รู้ๆ กันดีราวกับเป็นธรรมเนียมระหว่างเรา “จุ๊บ..อื้มมม” ริมฝีปากร้อนเร่าเบียดแนบมอบสัมผัสถึงอกถึงใจให้คนตัวเล็ก จูบที่มักเกิดขึ้นทุกครั้งหลังกิจกามสวาทจบลง “ไปล้างตัว” ถอนริมฝีปากจากกันอ้อยอิ่งก่อนลุกจากเตียงเดินแก้ผ้าโทงๆ ไปหยิบชุดคลุม ไม่ลืมยื่นอีกชุดให้ร่างบางระหงได้ใช้ห่อคลุมร่างกายของเธอเอง “ขอบคุณค่ะ” ‘มุกดา’ ขยับยิ้มเอ่ยบอกก่อนหลีกเร้นกายหายเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระในส่วนของตัวเอง โดยที่รู้ว่าเศษซากอะไรก็ตามที่เธอและเขาทิ้งเอาไว้ เขาจะจัดการเก็บกวาดด้วยตัวเองทุกครั้ง ไม่เคยตกเป็นหน้าที่ของเธอ ใช้เวลาจัดการตัวเองไม่ถึงสิบห้านาที ร่างสะสวยในสภาพนุ่งห่มผ้าขนหนูผืนน้อย แทบปิดอะไรไม่มิด โดยเฉพาะเนินอกขาวผ่องแทบล้นทะลักออกมายั่วน้ำลายคนมองให้ตบะแตกอีกสักรอบ “ดูดบุหรี่อีกแล้ว” ถือวิสาสะเดินเข้าหาเขาและขยับตัวนั่งแปะบนตัก สองแขนเรียวเล็กคล้องคอหลวมๆ “เมื่อไหร่จะเลิกคะ” “ถามแต่เรื่องเดิมๆ ไม่เบื่อบ้างรึไง” กลับถูกเขาดักคอพร้อมตวัดสายตาเรียบนิ่งมองผ่านอย่างไม่ค่อยแยแส “มุกแค่เป็นห่วงสุขภาพของเฮีย” “รู้ว่าหวังดีแต่ไม่ต้องการ ถ้าไม่ให้ฉันดูดบุหรี่จะให้ดูดอะไร นมเธอ?” กดสายตาลงต่ำมองเนินอกขาวอวบ “เบื่อแล้ว” “ปากบอกว่าเบื่อแต่เฮียก็ชอบไม่ใช่เหรอ” แม้จะขัดเคืองเล็กน้อยที่เขาพูดจาไม่เข้าหู แต่ก็ย้อนถามกลับอย่างไม่ยอมแพ้ ‘เบื่อ’ อย่างนั้นเหรอ ก็เห็นซุกหน้าจมอกทำของเธอช้ำทุกรอบ เขามันเป็นพวกปากอย่างใจอย่างทำไมเธอจะไม่รู้ “หึ แก้ขัดงั้นๆ” คำพูดคำจามีแววเยาะหยัน ปากหนาพ่นควันบุหรี่ลอยอ้อยอิ่งครั้งสุดท้ายก่อนจะดับทิ้งเหลือเพียงซาก หากไม่ติดที่คนตัวเล็กอยู่ด้วย ก็คงสูบจนหมดมวน ‘คิเรย์’ หยิบสมาร์ตโฟนที่วางอยู่บนโต๊ะด้านหน้า สไลด์เข้าแอพพลิเคชันหนึ่ง มีรูปกระเป๋าแบรนด์เนมชื่อดังคอลเลคชั่นใหม่ ตัวกระเป๋าทำจากหนังลูกวัว สีเทาบลูเกรย์ เขาส่งให้คนตัวเล็กดูชัดๆ พร้อมกับคำถามหยั่งเชิง “สวยมั้ย” “สวยดีค่ะ” มุกดาตอบตามความเป็นจริง เงยหน้าสบตาคนถามราวกับรู้อยู่แล้วว่าเขาคิดอะไร “เฮียจะซื้อให้มุกเหรอ” “ไม่ใช่จะ แต่ซื้อไปแล้ว ของน่าจะมาถึงพรุ่งนี้” คิดไว้แล้วเชียว เขาทำแบบนี้กับเธอตลอด “เฮียไม่ถามมุกหน่อยเหรอว่าอยากได้รึเปล่า” “ฉันให้อะไรก็รับๆ ไปเถอะ หรือว่าไม่ชอบสีนี้ อยากได้สีอื่น คอลเลคชั่นอื่น?” เขาลิกคิ้วถาม ผิดกับเธอที่ได้แต่ลอบถอนหายใจอย่างปลงตก เธอไม่เคยอยากได้อะไรจากเขาเลย เพราะทุกครั้งที่เรามีอะไรกันเขามักซื้อข้าวของแพงๆ เหล่านั้นให้เธอเสมอ มันดูเหมือนทุกครั้งที่เซ็กส์ระหว่างเราจบลง นั่นคือสิ่งแลกเปลี่ยนที่เขาต้องจ่าย อย่างกับเธอเสนอตัว เขาเลยสนองด้วยข้าวของเหล่านั้น ทำราวเธอขายตัวทั้งที่จริงเธอเต็มใจและไม่ต้องการอะไรเลย นอกซะจาก… “มุกไม่อยากได้กระเป๋า มุกแค่อยากค้างกับเฮีย” เวลา..เธอขอแค่เวลาที่เราสองคนได้อยู่ด้วยกันก็เท่านั้น ขอแค่นี้ไม่ได้มากมายอะไรเลย “ไม่ได้ คืนนี้มีนัด” กดเสียงทุ้มต่ำตอบกลับทั้งที่ปกติก็แทบจะไม่ให้มุกดานอนค้างด้วยกันอยู่แล้ว นอกเสียจากว่าอะไรๆ ระหว่างเราที่ทำกัน มันจะหนักหน่วงจริงๆ ซึ่งนั่นก็น้อยครั้งและแทบไม่เกิดขึ้นอีกเลย “มีนัดเหรอคะ เฮียนัดกับใครเหรอ มุกถามได้ไหม” แม้ใจแป้วเพราะโดนปฏิเสธแต่มุกดาก็เตรียมใจไว้แล้ว เอาจริงๆ ก็โดนปฏิเสธแบบนี้ทุกรอบ เธอควรทำใจให้ชินสักที แต่ไม่รู้ทำไมถึงไม่เคยชินเลยสักครั้ง มันปวดหน่วง เจ็บแปลบในหัวใจมาตลอด.. คิเรย์กรอกน้ำเปล่าเข้าปากให้ร่างกายสดชื่น เขามองใบหน้าหวานแฝงความเซ็กซี่ขี้อ้อนของคนตัวเล็ก หน้าสวยที่แก้ม อมชมพูเปล่งปลั่ง เนียนใสราวกระจก นัยน์ตาคู่งามมองทีไรก็ชวนเคลิบเคลิ้มทุกครั้ง ไหนจะแพขนตางอนยาวเสริมให้ดวงตาคู่นั้นสวยสะกดราวต้องมนต์ จมูกโด่งได้รูปเป็นธรรมชาติ ริมฝีปากอวบอิ่มสีชมพูที่เขารู้สัมผัสว่าเนียนนุ่มแค่ไหน ทั้งที่เธอก็สวยมากขนาดนี้ แต่ทำไมกันนะ…คิเรย์กระพริบเปลือกตาไล่ความคิดไม่เข้าท่าให้เตลิดไกล “ฉันนัดกับเพื่อน” คำตอบของเขาทำคนตัวเล็กโล่งอก อย่างน้อยๆ ก็ไม่ใช่ผู้หญิง… “ถามทำไม หึง?” “ค่ะ มุกหึงและหวงเฮียมาก อยากรู้ว่าเฮียนัดกับสาวที่ไหนรึเปล่า” คำพูดตรงไปตรงมากระตุกหัวใจคนฟังไม่น้อย หากแต่เพราะเป็นคนแบบนี้ เป็นคนที่ปากไม่ค่อยดีสักเท่าไร “ถ้าฉันนัดผู้หญิงจริงๆ มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอนะมุกดา อย่าลืมสิว่าเธอกับฉัน เราไม่ได้เป็นอะไรกัน หรือว่าเธอลืมข้อตกลงของเรา” บ้า..ใครจะไปลืมข้อตกลงหดหู่ที่เขาเป็นคนตั้งขึ้นมากันล่ะ มันฝังเข้าเซลล์สมองเธอไปแล้ว แต่ทำไมนะ…ทำไมไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัวสักที มุกดาเจ็บหน่วงไปทั้งใจแต่ยังฝืนยิ้มให้เขา เธอเพิ่งจะมีความสุขแท้ๆ อย่าให้เรื่องไม่เข้าท่าที่เกิดจากความน้อยเนื้อต่ำใจของตัวเองมาทำให้อารมณ์เสียกันเลยจะดีกว่า “งั้นก่อนที่เฮียจะไปหาเพื่อน เราไปหาอะไรทานด้วยกันดีไหมคะ เฮียจะได้ไปส่งมุกด้วย” ในใจลึกๆ พอจะรู้คำตอบ แต่ยังมีความหวังว่ามันจะเป็นไปในทางที่ดี “ไม่ได้ อย่าเรื่องมากได้คืบจะเอาศอก เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบไปไหนมาไหนกับเธอ ลุกไปใส่เสื้อผ้าได้แล้ว” เสียงคมดุทำตัวหญิงสาวหดลีบ ใบหน้าที่ปั้นยิ้มค่อยๆ จางหายและถูกแทนที่ด้วยความเศร้าหมอง “ค่ะ” เธอตอบรับคำเสียงแผ่วเบาก่อนจะเดินจากมาเพื่อจัดการตัวเอง จัดการความรู้สึกตัวเอง เขาไม่ใช่คนใจร้ายหรอกที่ปฏิเสธเธอตรงๆ แบบนั้น อันที่จริงก็นับครั้งไม่ถ้วนที่เขาปฏิเสธ เขายืนหยัดชัดเจนในความรู้สึกตัวเองมาตลอด มีแต่เธอนี่แหละที่อยากมีตัวตน อยากก้าวข้ามความสัมพันธ์ไร้สถานะ จนหลายๆ ครั้งก็ทำให้เขาอึดอัดและจบที่การทะเลาะอยู่ร่ำไป เธอไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้น รู้ว่ายังไงเป็นได้แค่คนใน หลืบในซอก ไม่มีสิทธิ์แสดงตัว ได้แต่หวังว่าวันหนึ่งเฮียคิเรย์จะคิดเหมือนกับเธอบ้าง แม้ว่าเขาไม่เคยแสดงออกเลยก็ตาม ไม่เป็นไร…เธอมันเป็นหญิงแกร่ง แค่นี้ทนไหว น้ำหยดลงหินทุกวัน หินยังกร่อน มุกดาอ่อยเฮียคิเรย์ทุกวัน เฮียเดินหนีพร้อมบอกว่ารำคาญ เธอเจอมาเยอะแล้ว แค่นี้สบายๆ