can(e)dy mafia จะบ้าตาย ดันรักยัยมาเฟีย

“ไอ้หมา เดี๋ยวก่อน!!” เสียงผู้ชายตะโกนสุดเสียงดังตามหลังฉันมา “เฮ้ย รอด้วย” รอบ้ารอบออะไรฉันคิดในใจพร้อมวิ่งให้เร็วที่สุดเพราะตอนนี้มันสายไปครึ่งชั่วโมงแล้วนะสิ กรี๊ด!! ทำไงดี โดนลงโทษหรือเปล่าวะ ต้องเต้นเหรอ หรือวิ่งรอบสนาม โอ๊ย แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว ไก่ย่าง ไก่ย่าง ไก่ย่าง ไก่ย่างถูกเผา มันจะโดนไม้เสียบ โอ๊ะ! มันจะถูกไม้เสียบ เสียบตูดซ้ายอ๊า! เสียบตูดขวาอ๊า! ร้อนจริงๆ ร้อนจริงๆ ร้อนจริงๆ วัดสายตาจากระยะไกลบ่งบอกถึงการเต้นแร้งเต้นกาพร้อมกับสเต็ปเต้นวัยประถมนั่นมัน... มันไม่มีเพลงอื่นแล้วหรือไง “น้องครับ น้องอยู่คณะนี้รึเปล่า” รุ่นพี่คนหนึ่งถามขึ้นเมื่อเห็นฉันเดินเข้ามา “มันมีคณะ 'นี้' ด้วยเหรอคะ?” ฉันจงใจเน้นคำว่า'นี้' ไม่ได้จะกวนประสาทนะแต่ปากมันดันเร็วกว่าสมองเท่านั้นเอง “หึๆ น้องเป็นคนตลก นี่คือคณะนิเทศครับ แล้วน้อง..” รุ่นพี่คนเดิมพูดเว้นวรรคไว้ “ค่ะ หนูอยู่นิเทศฯ” ฉันตอบกลับไปทันที “เปล่าครับ พี่ถามชื่อน้องต่างหากครับ” คำตอบนั้นมันทำให้ฉันหน้าแตกเป็นเสี่ยงๆ อายชะมัด ทุกคนต่างปิดปากหัวเราะคิกคักมันยิ่งทำให้ฉันอยากมุดดินหนีและอยากเป็นอากาศทันที ฮือๆ ไม่น่าไปกวนเขาก่อนเลย “ฮ่าๆ ไอ้วิว ไปแกล้งน้องเขาทำไม” รุ่นพี่อีกคนพูดขึ้น ใช่ไหมคะ จะแกล้งหนูทำไมอะ “น้องเชิญแนะนำตัวตามสบายเลยครับ” พี่วิวคนที่ฉันกวนไปเมื่อสักครู่เอ่ยปากพูดพร้อมกับผายมือไปทางเพื่อนๆ ที่นั่งมองฉันเหมือนตัวตลกอยู่ตรงหน้า “นางสาววนิษรา อินธเสน หวานค่ะ” “น้องหวานนะครับ เชิญหาที่นั่งไม่สบายได้เลยครับ” พี่วิวพูดอีกครั้ง เหอะๆ ดูก็รู้ว่าไม่สบายตามปากพี่วิวเพราะมันเป็นพื้นหญ้าเปียกๆ นะสิ “ค่ะ” เดินอ้อมไปแถวหลังสุด ตัวเองมาช้าแท้ๆ ดีแล้วแหละที่พี่ไม่ลงโทษอะ ไอ้เราก็อุตส่าห์กลัวตั้งนาน “ดอซ แกเรียนที่นี่เหรอ จำเพื่อนได้ไหม?” หญิงสาวหน้าตาน่ารักออกแนวหมวยๆ ถามขึ้น “อ้าวยิ้ม ใครจะจำไม่ได้ละ เฮ้ย! พลอย คิดถึง กอดๆๆ” ฉันพูดอย่างตกใจพร้อมกับเข้าไปกอดเพื่อนรักทั้งสองคน ขอแนะนำเพื่อนทั้งสองก่อนเลยละกัน ยิ้ม เป็นคนขาวหน้าตาน่ารัก ตาโต จัดว่าอยู่สวยในระดับหนึ่ง พลอย ฉลาดเรียนเก่ง พวกเราชอบลอกการบ้านมัน ส่วนดอซหรือหวานก็คือฉันนั่นแหละ ซึ่งไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงเรียกแบบนั้น เวลา 11:45น. “น้องๆ ครับก่อนที่พวกน้องจะไปทานข้าวกันเรามาหาพี่เทคกันดีกว่า พี่จะให้น้องหยิบกระดาษขึ้นมาคนละหนึ่งแผ่น แล้วอ่านออกเสียงดังฟังชัดว่าในกระดาษนั้นมีข้อความว่าอะไรนะครับ เริ่มจากคนแรกเลยครับ” พี่วิวอธิบายเกี่ยวกับจับฉลากของพี่เทคครั้งเดียวจบโดยไม่สนใจว่าน้องๆ ว่าฟังหรือไม่ฟัง ก่อนจะให้คนหน้าสุดออกไปจับฉลากคนแรก ส่วนฉันอยู่คนสุดท้าย เหมือนไม่ต้องจับหรือว่าลุ้นอะไรเพราะมันต้องเหลือใบเดียวอยู่แล้วนะสิ! ฮือ~ อยากจะลุ้นเหมือนกับคนอื่นๆ บ้างอะ ทำไมไม่เข้าใจคนสุดท้ายละ “อ่านออกเสียงดังๆ นะครับ อ่านเลยครับน้อง” ผู้ชายคนแรกเดินไปหยิบกระดาษในกล่องขึ้นมาหนึ่งแผ่น ก่อนจะคลี่ออกมาอย่างช้าๆ “พี่หล่อ พี่รวย พี่ใหญ่ครับ” ชายคนแรกอ่านข้อความข้างในกระดาษพร้อมทำหน้าเหวอเล็กน้อย “อะไรใหญ่วะ” พี่วิวพูดติดตลก ทุกคนหัวเราะเสียงดังกับคำใบ้ของพี่เทค ใครช่างคิดนะ แล้วของฉันจะเจอยังไงละเนี่ย ไม่น่าคิดเลย มันจะใหญ่สู้กับคนแรกหรือเปล่านะ “คนต่อไป” . . ตอนนี้เหลือเราเพียงสามคนเท่านั้นที่ยังไม่ได้จับนั้นก็คือ ฉัน ยิ้มและพลอยก่อนจะโดนพี่ๆ เรียกให้ไปยืนข้างหน้าพร้อมกันและหยิบกระดาษนั่นพร้อมกันอีก! “รวย?” ยิ้มหยิบขึ้นมาพร้อมกับอ่านคนแรก “สวยหล่อ นะจ๊ะ อิ้อิ้” ตามด้วยพลอยเป็นคนต่อมา “คนสุดท้ายนะครับ น้องหวานอันนี้ยากมากๆ พวกพี่ไม่มีใครอ่านออกเลยนะ ถ้าอ่านออกพี่จะปล่อยให้ไปกินข้าวเลยนะครับ พี่ให้เวลาอ่าน10วิ. นะครับ พร้อม เริ่ม!!” เฮ้ย!! ให้เวลาตั้งสมาธิหน่อยสิคะ! ฉันยังไม่ได้คลี่กระดาษเลยนะ แล้วทำไมต้องพูดอย่างมีลับลมคมในด้วย! มันจะยากแค่ไหนกันเชียวจึงค่อยๆ คลี่กระดาษออกมาเพื่ออ่านมัน อะไรกันเนี่ย! “ฮ่าๆ” รุ่นพี่ทุกคนหัวเราะกับท่าทางของฉันก่อนจะเริ่มนับทันที 1 2 3 4 5.. “เอาละน้องหวานมันอ่านว่าอะไรครับ” พี่วิวเร่งอีกครั้ง แต่ฉันอยากกัดลิ้นตัวเองให้ตายไปจากตรงนี้จริงๆ นี่มันอะไรกันวะเนี่ย!!! “อ่อ..” อ่านว่าอะไรวะเพราะมันดันกลับหน้ากลับหลังและก็คว่ำ “แป๊บหนึ่งค่ะ...” ฉันจึงคว่ำกระดาษพลิกไปพลิกมาด้วยความลนลาน “เร็วครับ” อย่าเร่ง! เอาวะ! เป็นไงเป็นกันอ่านๆ ไปเหอะ! “เดชเดชวรางค์กูรณ์” รุ่นพี่ทุกคนเงียบกริบ จนได้ยินแต่เสียงเพลงของคณะข้างๆ แทน ส่วนฉันได้แต่ยืนมึนงงกับพฤติกรรมที่ต่างออกไปโดยสิ้นเชิง “ผิดเหรอคะ” ฉันถามขึ้นมาทำลายความเงียบที่กำลังเข้ามาปกคลุม เหอะๆ ถ้าผิดนี่อายเลยนะ “เอ่อ..ไปกินข้าวได้ครับน้อง แต่พี่มีนัดอีกนะครับ พี่ให้เวลาน้องๆ ทานข้าวและหาพี่เทคให้เจอ แล้วเจอกันที่เดิมเวลา 14:00นาทีนะครับ” พวกเราต่างแยกย้ายกันไปทานข้าว ฉันยิ้มและพลอยกำลังไปโรงอาหาร “เจอรุ่นพี่10ครั้ง ไหว้10ครั้ง เจอ100ครั้ง ไหว้100ครั้ง ใครไม่ทำตาม อย่าหาว่าพี่ไม่เตือนนะครับ” พวกเราได้ยินเสียงจากคณะหนึ่งที่กำลังรับน้องอยู่ใกล้ๆ ทำให้เราหยุดมองเหตุการณ์ตรงหน้า “ไอ้กะเทย มึงมานี้ ทำนมมาแล้วนี่หว่า สวยนะเนี่ย ถอดออกมาดูหน่อยดิฮ่าๆ” น้ำเสียงแหบพร่าเอ่ยอย่างดูถูกกระแทกเข้ามาในหูของฉันเต็มๆ มันทำให้หันไปมองเหตุการณ์รุ่นพี่คนหนึ่งกำลังกระชากเสื้อรุ่นน้องที่เป็นเพศที่สามอย่างบ้าคลั่ง จนทำให้เสื้อขาดวิ่นโดยมีเพื่อนๆ จะเข้าไปช่วยแต่โดนกีดกันซะก่อน “ไอ้เต้ หยุด อย่าทำน้อง” มีรุ่นพี่ได้แต่ห้ามแต่ไม่ได้เข้าช่วย เพราะอะไรนะเหรอ เพราะคนที่ชื่อเต้ตัวใหญ่กว่าทุกคนในที่นั่นนะสิ! “ยิ้ม เสื้อคลุมมา” ยิ้มยื่นเสื้อคลุมมาให้อย่างงงๆ “เอาไปทำอะไร” พลอยถาม ฉันไม่ได้ตอบคำถามของสองคนนั้นแต่สองเท้ากำลังเดินไปหารุ่นพี่ที่กำลังจะทำอนาจารกับสาวประเภทสองคนนั้นอย่างสนุกสนาน แต่ฉันไม่สนุกด้วย!! “หวาน อย่าเข้าไป!!” ยิ้มกับพลอยร้องห้ามไว้แต่ไม่ทันแล้ว ฉันมาถึงตัวรุ่นพี่คนนั้นเรียบร้อย ขวับ!! คว้าคอเสื้อด้านหลังของไอ้อ้วนพร้อมกับเหวี่ยงมันออกไปและเอาเสื้อคลุมปิดท่อนบนให้กับเธอ “ลุก!” ดึงร่างที่สะบักสะบอมให้ลุกขึ้น “มึงเสือกไรวะไอ้น้อง” รุ่นพี่คนนั้นตะโกนใส่หน้าอย่างหยาบคาย “ไม่ได้เสือกแต่ทนไม่ได้ มีไรไหม” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงท้าทาย เกลียดนักเกลียดหนาไอ้พวกชอบทำร้ายคนอื่นที่ไม่มีทางสู้ จะบอกให้ว่ามันไม่เท่หรอกนะ! มันดูน่าสมเพชมากกว่าด้วยซ้ำ!! “อยากโดนด้วยหรือไง” พูดจบมันกระโจนเข้ามาหาอย่างเร็ว พึ่บ!! แผ่นหลังของชายคนหนึ่งมาอยู่ข้างหน้าฉันบังไว้เพื่อไม่ให้ชายตรงหน้าทำอะไรได้แต่ใครจะไปรู้ว่ามือฉันมันก็เร็วเหมือนกัน ดันคว้าคอเสื้อรุ่นพี่คนนั้นไว้แน่นโดยมีแผ่นหลังบังไว้อยู่ ชายที่อยู่ข้างหน้าแกะมือฉันออกจากคอเสื้อ “ห้าวจริงๆ นะเรา” แล้วหันมาพูดนิ่งๆ อ้าว! รุ่นพี่คณะเดียวกันนิ จำหน้าพี่เขาได้แต่ดันจำชื่อไม่ได้อะ "มึงยุ่งอะไรวะ ไอ้ธี” พี่เต้ถามเสียงฉุน ลองมาฉุนใส่ฉันใหม่สิ! รับรองว่าจะตบให้ปากแตก! “กูไม่ชอบกับสิ่งที่มึงทำ” พูดจบพร้อมกับจับมือฉันออกไปโดยไม่ลืมที่จะพาเธอมาด้วย สาวประเภทสองอะไรเนี่ย ผิวนุ่มชะมัด ขาวออร่าจับ โอ๊ย! สวยมากค่ะ อิจฉาเบาๆ พี่ธีพาฉันออกมาจนถึงเพื่อนที่รออยู่อย่างกระวนกระวาย “ดอซ ยังบ้าเหมือนเดิมเลยนะ” ยิ้มบ่นออกมาเพราะมันรู้ว่าฉันเป็นคนยังไง ใครดีมา ดีตอบ! ใครร้ายมา ร้ายกลับพันเท่า!! เมื่อเห็นคนอื่นเดือดร้อนต้องเข้าไปช่วย! “ตกใจหมดเลย” พลอยพูดเสริม “ขอบคุณค่ะพี่ธีที่ช่วย” ฉันกล่าวอย่างซึ้งใจ “ไม่เป็นไรครับอย่าห้าวอีกละและหาพี่เทคให้เจอเร็วๆ นะครับ” พี่ธีพูดพร้อมเอามือยีหัวฉันเล่นแต่ฉันเบี่ยงหลบอย่างไว จนพี่ธีทำหน้าสงสัย ก็ไม่ชอบให้ใครที่ไม่รู้จักมาลูบหัวนี่นา “หนูต้องหาด้วยเหรอคะ” ฉันพูดออกไปด้วยรอยยิ้ม รู้อยู่แก่ใจว่าใครคือพี่เทค “พี่ไปก่อนนะ” พี่ธีรีบเดินหนีไปอย่างรวดเร็ว โรงอาหาร “หวาน เรามีเพื่อนใหม่มาแนะนำ” พลอยเอ่ยขึ้นพร้อมกับเพื่อนใหม่2คนข้างหลัง “เราชื่อออย ส่วนนี่ชื่อมาย” คนชื่อออยแนะนำตัวพร้อมกับบอกชื่ออีกคน "เราชื่อหวานนะ" ฉันสั่งยิ้มกลับไปก่อนจะมองหน้าเพื่อนรุ่นเดียวกันที่โดนรุ่นพี่รังแกเมื่อสัดครู่ เธอชื่อว่ามิ้น มองผ่านๆ คือผู้หญิงจริงๆ และสวยมาก “มิ้น หาตั้งนานอยู่นี้นี่เอง” ชายสองคนเดินมาหามิ้นด้วยสีหน้าหงุดหงิด ฉันจำสองคนนี้ได้ คนที่จะเข้าไปช่วยมิ้นแต่โดนรุ่นกีดกันเอาไว้ สงสัยจะเป็นเพื่อนมิ้นแน่ๆ “เฮ้ย ขอโทษนะเว้ยที่ช่วยไม่ได้อะ” ชายคนแรกพูดขึ้น “ขอโทษเว้ย” ตามด้วยชายคนที่สอง “มิ้นไม่เป็นอะไรเลย หวานช่วยไว้น่ะ” มิ้นบอกกับทั้งสองคนก่อนจะหันมามองฉันด้วยสายตาสดใส แหม...เพิ่งจะโดนรังแกยังมีหน้ามายิ้มให้โลกทั้งใบสดใสขึ้นมาอีกนะ “นั่งก่อนสิ” ฉันชวนชายสองคนให้นั่งลงเพราะพวกเขากำลังคุยข้ามหัวฉันอยู่นะสิ! ชายสองคนจึงนั่งลงข้างมิ้นทันที “ฉันจะย้ายคณะไปนิเทศ” ชายคนแรกพูดขึ้น “ฉันย้ายด้วย มิ้นเอ็งต้องย้าย ฉันบังคับ” ชายคนสองบอก “รวยรึไง ย้ายไม่ใช่ง่ายๆ นะเว้ย” ออยถาม “พ่อไอ้แซมเป็นอธิการบดีที่นี่นะ” ชายคนที่สองบอก “รวย จบนะ” พลอยพูด "ฉันโทรบอกพ่อแล้ว พ่อให้ฉันกับพวกเรามาอยู่คณะนิเทศวะ” “งั้นก็คณะเดียวกันดิ” มายบอก “จริงเหรอหวาน” มิ้นถามพร้อมเขย่าแขนฉันที่กำลังอ้าปากกินข้าว "อืม" ฉันตอบออกไปพร้อมกับตักข้าวเข้าปากเพื่อดับความหิว “เย้ ดีใจจัง มีคนปกป้องแล้ว” มิ้นเกาะแขนฉันพร้อมกับซบลงบนไหล่บางด้วยท่าทางน่าเอ็นดู “ใครบอกจะปกป้อง เก่งแต่สกิลปากอย่างเดียว ถ้าพี่ธีไม่มาช่วยฉันก็เละอะ” ฉันพูดออกไปเพื่อปิดบังความจริงตัวตนของตัวเอง "เหรอคะ น้องดอซคนโหด" พลอยพูดด้วยน้ำเสียงเสแสร้ง "จ้ะ" ฉันตอบกลับไป พลอยและยิ้มจะรู้เพียงว่าฉันน่ะสู้กับทุกคนที่เข้ามาวุ่นวายหรือหาเรื่อง ส่วนมากฉันก็แค่ตบตีให้เห็นว่าทำได้เพียงเท่านี้จริงๆ แต่ในความเป็นจริงฉันสามารถทำอะไรได้มากกว่านั้น ตัวตนที่แท้จริงของฉันที่ไม่เคยมีใครรู้... 14:00นาที “สวัสดีตอนบ่ายๆ ครับน้องๆ เป็นยังไงกันบ้างครับ อาหารอร่อยไหม?” พี่วิวกล่าวทักทายอย่างเป็นกันเองอีกครั้ง “บ่ายนี้เรามีสมาชิกมาเพิ่ม3คนครับ เชิญมาแนะนำตัวด้วยครับ” พี่วิวพูดจบทั้งสามจึงลุกขึ้นเดินไปข้างหน้า “ผมแซม” “ผมเจ” “มิ้นค่ะ”  “น้องทั้งสามคนยังไม่มีพี่เทคนะครับ พี่จะให้น้องจับแล้วหาคำตอบนะครับ พี่ให้เวลาหลังจากเพื่อนๆ หาพี่เทคเจอแล้ว และน้องต้องหาให้เจอด้วย เข้าใจนะครับ เชิญนั่งได้” พี่ธีอธิบายยาวเหยียดแทบจะหมดลมหายใจ “เอาละครับน้องๆ ทุกคนลุกขึ้นแล้วเดินไปหาพี่เทค ไปยืนข้างหน้าพี่เทคเลย ถ้าใครผิดโดนทำโทษนะครับ” “ระวังมีพี่เทคปลอมนะครับน้องๆ สาวๆ สวยๆ ระวังนะครับ” ฉันได้แต่ยืนเฉยๆ ไม่ขยับและยืนอยู่ท่ามกลางคนที่กำลังวิ่งตามหาพี่เทคกันอย่างยุ่งเหยิง แต่มีใครบางคนกำลังยืนอยู่ด้านหลัง ฉันถึงกับสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อมีแรงสะกิดมาจากด้านหลัง พอหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นพี่เทคของฉันนั่นเอง “พี่ธี” พี่เทคฉันนั้นเอง “ไม่หาพี่เทคเหรอ เดี๋ยวพี่เทคน้อยใจนะ” “น้อยใจหนูเหรอคะ” ฉันถามออกไปด้วยรอยยิ้ม “ปะ..เปล่าซะหน่อย” พี่ธีชะงักเล็กน้อยแล้วก็เดินหนีฉันไปเสียดื้อๆ เลย ฉันเดินตามพี่ธีไปที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ที่สามารถนั่งได้หลายคน แก๊งพี่ธีเต็มไปหมดเลย มียิ้ม แซม มายและก็เจรวมอยู่ด้วย “น้องเทคของพี่ฟิว” รุ่นพี่คนหนึ่งเดินอ้าแขนพร้อมจะกอดรัดฟัดเหวี่ยงร่างเล็กให้จมคาอกเขา ฟึ่บ! ฉันรีบยกมือห้ามด้วยความตกใจและเบี่ยงตัวหลบด้วยความเร็ว ก่อนจะเดินมาหยุดตรงหน้าพี่ธี “ไม่ใช่พี่ฟิวค่ะ” สายตามองหาพี่ธี “แต่เป็นพี่ธีต่างหาก” “แน่ใจนะว่าเป็นพี่อะ” พี่ธีถามพร้อมยกขวดน้ำขึ้นมาดื่ม “แน่นอนค่ะ พี่เทค” ยิ้มหวานเอียงคอเล็กน้อย “แค่กๆๆ” พี่ธีถึงกับสำลักน้ำที่ดื่มเข้าไป เพื่อนๆ ถึงกับเหวอเล็กน้อยแต่ยังฟอร์มจัดเก๊กหน้าหล่ออยู่เหมือนเดิม “ใครใช้ให้ยิ้มแบบนั้นอะ ขนาดเพื่อนเป็นผู้หญิงยังเขินแทนเลย” ยิ้มบอกก่อนจะเดินมาตีต้นแขนฉันรัวๆ “ยิ้มแบบปกตินี่” ฉันแย้งขึ้นพร้อมทำหน้ามุ้ย “อืม ยิ้มสวยดีนะ” พี่วิวพูดขึ้น “หมายถึงรอยยิ้มของหนูหรือว่าเพื่อนหนูคะ” ฉันเอ่ยแซวพี่วิวเพราะตั้งแต่ตอนทำกิจกรรมฉันเห็นว่าพี่เขาจ้องแต่ยิ้มตลอดเวลา "ตกลงพี่ธีจะรับหนูเป็นน้องเทคไหมคะ" ฉันถามออกไป "ยิ้มอีกครั้งสิ" พี่ธีบอกพร้อมกับฉันแจกรอยยิ้มให้เขาดูอีกครั้ง "พี่รับเป็นน้องเทคนะครับ" "ขอบคุณค่ะ" พี่ธีน่ารักจังเลย....