แพ้รักหัวใจชีค

@ สนามบินสุวรรณภูมิ ที่สนามบินสุวรรณภูมิสองร่างกอดกันกลมหนึ่งร่างเป็นสาวสวยรูปร่างสูงโปร่งผิวขาวเครื่องหน้าได้มาจากผู้สูงวัยผู้เป็นป้าแท้ๆอายุประมาณห้าสิบต้นๆ หญิงสาวที่มีใบหน้ารูปไข่สะสวยคมคายแบบไทยแท้แม้สวยไม่มากแต่มองไม่เบื่อคิ้วเข้มจมูกโด่งรั้นริมฝีปากบางสวยได้รูปผิวขาวเนียนต ผมยาวประบ่าซอยสไลด์เข้ากับกรอบหน้าทำผมสีคาราเมลดูอ่อนโยนอ่อนหวาน "อยู่ที่โน่นรักษาเนื้อรักษาตัวด้วยนะลูกนะ" "ค่ะคุณป้า" ฉันซาบซึ้งไม่ไหวก้มลงกอดผู้เป็นป้า แอบส่งสายตามองหาว่าจะมีใครมาสมทบอีกไหม โกโก้เพื่อนสนิทเพียงคนเดียวที่อยู่เคียงข้างกันมาตลอด "บาหลีแกไม่ต้องกลัวนะฉันจะโทรหาแกบ่อยๆ" "บอสน่าจะส่งฉันไปแทนแกนะว่าไหมบา" ชายหนุ่มผู้มีรูปร่างอ้อนแอ้นจีบปากจีบคอ จากวันนั้นจนถึงวันนี้นายโก้หนุ่มน้อยเฟรชชี่จากเชียงใหม่รูปร่างสูงโปร่งผิวขาว ก็กลายเป็นโกโก้ในปีสองนับจากนั้นเธอก็มาพร้อมจริตของสาวเต็มพิกัดมากกว่าฉันที่เป็นผู้หญิงเสียอีก "อ้าว!! แล้วทำไมไม่บอกบอสล่ะฉันไม่อยากไปเลยแก" "ที่นั่นข้าวของแพงหูดับ ข้าวจานละตั้งหลายร้อย บ้านเราสี่สิบบาทก็อิ่มแล้วเงินเดือนไม่รู้จะพอใช้หรือเปล่าเลย" "เถอะน่าชะนีน้อย...ดีไม่ดีนะแกอาจจะได้ท่านชีคเป็นหลัวก็ได้เนอะ" "ไม่เอานะ..ป้าไม่เอาหนูต้องดูดีๆนะลูก"คุณป้าที่ออกตัวแรงลูบหลังหลานสาวเบาๆสีหน้าดูจะไม่ยินดี "ค่ะ..คุณป้าไม่ต้องห่วงค่ะ" ฉันนึกถึงผู้ชายที่นั่นเห็นมีแต่คนไว้หนวดไว้เคราเฟิ้มเชียวแล้วยังเปิดโอกาสให้ผู้ชายมีเมียได้ถึงสี่คนแล้วก็ทำให้ท้อใจ อดไม่ได้ที่จะนึกถึงบุรุษรูปงามที่มีรูปร่างกำยำสมชายชาตรีใบหน้าคมเข้มเจ้าของนัยน์ตาสีเทาเหลือบทองที่ชอบมองมาทางเธอบ่อยๆแต่หนวดเคราเข้มครึ้มนั่นกลับทำให้ขนลุกอย่างบอกไม่ถูก นึกแล้วขนลุกพรึ่บจนต้องเอามือมาลูบไว้แล้วสลัดภาพในหัวทิ้งไป "กลับมาป้าจะนัดดูตัวลูกชายเพื่อนป้าดีๆหล่อๆให้นะลูก" "แล้วแต่คุณป้าเลยค่ะ" หญิงสาวตามใจผู้เป็นป้าหลังจากดื้อรั้นมานานตอนนี้หมดหวังกับคนรักทั้งหลายที่ผ่านมาทั้งหมดทั้งมวล "ไม่อยากไปเจอยัยข้าวฟ่างกับกวีเลย..โกโก้" "อย่าได้แคร์เพื่อนถือซะว่าทิ้งของเกรดต่ำไปให้หมามันแดกแล้วกันนะ" "อืม..." ฉันพยักหน้าเห็นด้วยจากนี้ต้องเข้มแข็งให้ได้ด้วยตนเองเสียแล้ว "พ่อกับแม่เขาติดธุระกันเหรอคะไม่เห็นมากันเลย" ฉันมองทางแล้วมองทางอีกคิดว่ายังไงครอบครัวที่ถึงแม้จะไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ตัวฉันที่เป็นลูกคนหนึ่งก็น่าจะมีเยื่อใยกันบ้าง "ไม่มาก็ไม่เป็นไรนะลูกไม่ต้องคิดมากนะ" ป้าบัวชมพูหรือป้าบัวผู้ที่รับเธอไปอุปการะตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัยเธอสงสารหลานสาวคนเล็กนักที่ไม่เป็นดั่งใจพ่อแม่ไม่เรียนหมอเหมือนพวกพี่ๆเค้าแต่ชอบขีดเขียนวาดงานศิลปะจนสอบได้คณะมัณฑนศิลป์ดั่งใจฝัน "ค่ะ..คุณป้า" ฉันที่มีป้าอยู่เคียงข้างกันมาตลอดปรึกษาได้ทุกเรื่องแม้กระทั่งความรัก "มาแล้วค่า มากันแล้ว" โกโก้ส่งเสียงเมื่อเห็นว่ามีอีกสี่คนที่กระหืดกระหอบมา มองไปที่เพื่อนสาวก็เห็นรอยยิ้มผุดขึ้นที่ใบหน้าตื่นเต้นแทนฉันจนออกนอกหน้า "มากันแล้ว"..... "พ่อ..แม่" "พี่ธันวา พี่เมษา" "มาจริงๆด้วย" หญิงสาวมองไปทางครอบครัวน้ำตาก็รื้นขึ้นมา "โทษทีพี่ตื่นสายไปหน่อยเมื่อคืนเข้าเวรน่ะ" พี่ธันวาพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อดูใบหน้าคมคายนั้นความหล่อเหลาทั้งหมดทั้งมวลได้มาจากตุลาผู้เป็นพ่อ "สวัสดีค่ะพ่อ สวัสดีค่ะแม่" ฉันโผเข้าหาอ้อมกอดที่ไม่คิดว่าจะได้รับมานานแสนนาน "ไปกี่เดือนล่ะ"แม่ถาม "ปีนึงค่ะ" "ปีนึงเลยเหรอบาหลี นานจัง" เมษาผู้มีใบหน้าละม้ายผู้เป็นน้องสาวโผเข้ากอด ในบริเวณใกล้เคียงกันชีคฮาซันยืนมองอย่างสงบเยือกเย็นแม้เขาต้องโดนวิพากวิจารณ์ในทางที่ไม่ดีไปบ้างเขาก็ไม่ถือสาเพราะนั่นมันเรื่องที่ช่วยไม่ได้ การที่มีคนพูดถึงแสดงว่าเขานั้นมีความสำคัญอยู่บ้างรอคอยอย่างใจเย็นต้องให้เวลากับหญิงสาวเพื่อการร่ำลา "อืม..ครอบครัวใหญ่" เขานับนิ้วในใจว่ากลับไปครั้งนี้คงต้องรีบซื้อเครื่องเพชรสำหรับสุภาพสตรีเท่าที่เห็นนับได้สามคน ส่วนสุภาพบุรุษทั้งสองคงเป็นนาฬิกาที่ดีและแพงที่สุดน่าจะเหมาะสม หมั้นก่อนแล้วค่อยแต่งตามธรรมเนียมสายตาคมทอดมองภาพตรงหน้าอย่างมีความหมาย ชีคฮาซันหมายหมั้นปั้นมือโดยไม่รู้หญิงสาวนั้นกลัวเขาจะแย่อยู่แล้ว ภาพการแสดงความรักตรงหน้าทำให้ใจเขาโหวงเหวง คงมีเพียงเขาที่อยู่ลำพังกับมารดาไม่มีญาติพี่น้องในต่างแดนแต่นับจากนี้เขาจะสร้างครอบครัวขึ้นมาเป็นของเขาเองให้จงได้ "บาหลี......" หญิงสาวที่เขาถูกตาต้องใจเมื่อสองปีที่แล้วในงานประกาศผลรางวัลสถาปนิกและมัณฑนากรยอดเยี่ยมแห่งปี เมื่อหญิงสาวขึ้นรับรางวัลมัณฑนากรยอดเยี่ยมในปีนั้น เขาก็ได้ผนึกภาพหญิงสาวไว้ในใจนับต่อจากนั้น การว่าจ้างบริษัทของหญิงสาวออกแบบและก่อสร้างโครงการเกาะในฝันที่อยู่ข้างกันกับหมู่เกาะต้นปาล์มจึงเกิดขึ้น โดยเกาะของเขาเป็นส่วนที่ท่านพ่อยกให้และทุ่มเงินมหาศาลเพื่อสร้างวิลล่าขายให้กับมหาเศรษฐีในราคากว่าห้าล้านดีแรห์มถ้าคิดเป็นเงินไทยก็ประมาณสี่สิบกว่าล้านเกือบห้าสิบล้านบาทจำนวนสองร้อยเกาะ ในหนึ่งเกาะเล็กๆนั้นจะปลูกบ้านเกาะละหนึ่งหลัง มีพื้นที่ไว้พาสัตว์เลี้ยงเดินเล่นอีกด้วยโดยบ้านของลูกค้าเขาใช้มัณฑนากรจากอังกฤษฝีมือดี ส่วนบ้านของเขาที่จะใช้เป็นเรือนหอต้องเป็นหญิงสาวคนนี้เท่านั้น....บาหลี "ไปกันเถอะครับได้เวลาแล้ว" เขาเดินตรงไปทางหญิงสาวและครอบครัวโดยที่ไม่ลืมแนะนำตัวยื่นมือไปสัมผัสกับพ่อและพี่ชายของเธอด้วยท่าทางที่บ่งบอกถึงความมีรังสีของผู้นำอยู่ในตัวน่าเกรงขาม "ผม..ฮาซันยินดีที่ได้รู้จักครับ" เขาแนะนำตนเองแต่สายตากลับจับจ้องไปที่ร่างอรชรตลอดเวลาจนหญิงสาวหน้าร้อนผ่าวบอกไม่ถูก "ผมตุลา...พ่อของบาหลีครับ" "ผมธันวา ...พี่ชายครับ" เมษาที่เห็นว่าเป็นชายหนุ่มรูปหล่อก็อดไม่ได้ที่จะทำความรู้จักจึงยื่นมือสัมผัสบ้าง หล่อมากงานดีงานเข้มเบ้าหน้าแบบนี้โอ๊ยอิจฉายัยบาหลีจัง หญิงสาวคิดในใจแต่สื่อสารออกมาทางสายตาอย่างเปิดเผย ดูพี่สาวฉัน "เมษาค่ะ" "โกโก้ค่ะ"ชายไม่แท้ดูจะมีความสุขมากกว่าเพื่อนมีความคิดเช่นเดียวกันกับเมษาเพ้อจนตาลอย รูปร่างกำยำกล้ามเป็นกล้ามแน่นไปทุกสัดส่วน อย่างอื่นไม่รู้ว่าจะแน่นเหมือนกันไหม..... "ไม่ต้องห่วงนะครับผมจะดูแลคุณบาหลีเป็นอย่างดี" เขาพูดจากใจจริงเป็นที่สุดต่อจากนี้เขาเท่านั้นที่จะเป็นคนที่พิเศษสำหรับหญิงสาว "ฝากด้วยนะคะ" ป้าบัวที่ดูจะเป็นห่วงมากกว่าใคร "เดินทางดีๆนะลูก" ในที่สุดแม่ก็เข้ามาโอบแล้วมอบสร้อยพระให้หนึ่งเส้นสวมให้อย่างอ่อนโยน "หลวงพ่อจาดห้อยคอไว้ตลอดนะลูก" "ขอบคุณค่ะแม่" "หนูไปก่อนนะคะ...ทุกคน" "บายโกโก้" หญิงสาวสวมกอดทีละคนเป็นครั้งสุดท้ายแล้วตัดใจเดินตามเขาไปยังบริเวณขาออกของสนามบินสู่ไครัตตรวจสอบเอกสารแล้วมองไปทางด้านหลังอย่างเศร้าสร้อย @ บนเครื่องบิน การเดินทางไปไครัตครั้งนี้ใช้เวลากว่าหกชั่วโมง คงถึงไครัตที่เวลาประมาณหกโมงครึ่งในตอนเย็น ชั้น Business Class ที่สะดวกสบายหรูหรา หญิงสาวมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยสายตาเลื่อนลอย ข้างๆกันเป็นฮาซันชีคแห่งไครัตสงบเยือกเย็นตลอดเส้นทางเขาบริการถามไถ่อาหารการกิน หลังจากอาหารเช้าและอาหารกลางวันที่สั่งเป็น seafood Meal เขาก็เอาด้วย "บาหลี.." เขาเรียกชื่อหญิงสาวเหมือนคนอื่นมาด้วยกันถือว่าสนิทกันแล้ว...เรียกได้ "ค๊ะ" "คุณหิวไหม? " "หิวค่ะ..." ผู้หญิงไทยปากตรงกับใจหิวก็บอกหิวไม่เฟคไม่รักสวย "คุณอยากกินอะไรผมจะสั่งให้" เขาเปิดเมนูอาหารแล้วทำท่าจะสั่งมองมาทางหญิงสาว "หืม..." คนคอยรอคำสั่งก็ค้างสายตาไว้อย่างนั้น "สลัดค่ะ.ขอน้ำแอปเปิลด้วยค่ะ." "อ้อ...ผมเอาแบบคุณด้วย" คุณคะ......คุณท่านชีคใจคอจะไม่คิดเอาเองบ้างเลยเหรอคะ...ลอกข้อสอบตลอดฉันคิดในใจมองใบหน้านั้นที่ทำให้รู้สึกคันยุบยิบบอกไม่ถูก เขาสั่งอาหารเสร็จแล้วนั่งรออย่างสำรวม ด้วยกฏระเบียบทางศาสนาที่ไม่อาจโดนตัวหญิงสาวได้แม้ในใจเขาไม่คิดเป็นเช่นนี้เมื่อได้อยู่ใกล้ชิดกันแบบนี่้เขาก็แทบอยากจะโอบหญิงสาวเข้ามาไว้ในอ้อมกอดแบบคู่รักเสียให้ได้ ผู้หญิงไทยค่อนข้างหวงตัวเขารู้....จะบุ่มบ่ามไม่ได้แน่นอน "ขอบคุณค่ะ" ฉันขอบคุณเขาไปแล้วยิ้มอ่อนโยน อย่างน้อยที่ไครัตก็มีเขาอีกคนที่น่าจะพอพึ่งพาได้ ส่วนสองคนนั้น ห่างกันได้ยิ่งดี ชาตินี้ตายไปก็ไม่ต้องมาเผาผีคุยกันแต่เรื่องงานก็เพียงพอแล้ว เคยได้ยินเหล่าดาราเซเลบเคยพูดแบบสวยๆตอนเลิกกับคนรักว่า เลิกกันแล้วยังเป็นเพื่อนกันได้ แบบนั้นไม่ใช่ฉัน ลาขาด....... อาหารว่างผ่านไปไม่รู้จะทำอะไรดีจึงนอนดูหนังหลังจากที่เลือกอยู่นานในที่สุดก็เลือกซีรี่ย์เกาหลีที่กำลังฮิตอยู่ในขณะนี้มาดู ฉันนั่งยิ่มน้อยยิ้มใหญ่ตัวแทบม้วนเป็นเกลียวเมื่อถึงฉากหวานส่วนท่านชีคก็ไม่เห็นจะดูจอของตัวเองหรือว่าเขาจะไม่มีอารมณ์สุนทรีย์แล้วยังเอียงมาทั้งตัว ถ้าไม่มีที่วางของกั้นกลางเขาคงมานั่งเก้าอี้ตัวเดียวกันแล้วกระมัง "จอเสียเหรอคะ" ฉันถามอย่างอยากรู้เอียงตัวไปมองจอของเขา ท่านชีคทำสีหน้าอ่านยากทั้งที่โดนจับได้ขนาดนี้เขาก็ยังรักษามาดสุขุมได้อย่างแนบเนียน "ผมไม่รู้จะดูอะไร" "เลือกให้ไหมคะ" เขาส่ายหน้ายืนยันที่จะดูเรื่ิองเดียวกับของหญิงสาว "ของคุณสนุกดี" "แมนหรือเพื่อนหญิงวะชีค" หญิงสาวเผลอพูดเป็นภาษาไทยกับตนเอง "what" เขาได้ยินแต่เสียงของภาษาที่ไม่คุ้นเคยลอยลมมาจึงถามอย่างสงสัย "ไม่มีอะไรค่ะ" ฉันเป่าลมออกจากปากคงต้องพูดอังกฤษกันทุกคำล่ะมั้งไม่อย่างนั้นเขาต้องคิดว่าถูกนินทาเป็นแน่แท้ ฉันเข้าใจว่าขีวิตของเขาคงไม่มีเวลามาดูหนังดูละครเหมือนคนทั่วไป คงจะยุ่งแต่กับงานพอเลิกงานก็ต้องให้ความสุขกับลูกกับเมียทั้งหลายของเขาให้เท่าเทียมกัน จากนั้นซีรีย์เกาหลีก็ได้มองคนที่เอาแต่หลับไปตลอดทางจนถึงแอร์พอร์ตของเมืองไครัต จบตอนแรกแล้วขอกำลังใจด้วยนะคะ ออนไรท์