อดีตซุปตาร์หวานใจยัยจารุณี

‘นี่เป็นโอกาสสุดท้ายของเธอ…ลันตา พี่ให้โอกาสเธออีกแค่ครั้งเดียว ถ้ายังทำงานพลาดอีกเตรียมตัวเก็บของออกไปได้เลย’ นี่คือคำประกาศิตที่ทำให้เธอต้องมายืนอยู่ตรงนี้ …จังหวัดแม่ฮองสอน… “แกไหวแน่นะลันตา” เพื่อนสาวที่ทำงานสถานที่เดียวกันมีบรรณาธิการเดียวกัน แต่ต่างกันที่ ‘มีนานุช’ ทั้งสวยทั้งเก่งทั้งฉลาด เรื่องว่าครบครันของหญิงสาวที่ควรจะเป็น “แกไม่ต้องหวงฉัน เรื่องแค่นี้สบายมาก” “ไม่ไหวก็บอกนะ ฉันขอพี่เมย์ไปช่วยแกเอง” พี่เมย์ หรือบรรณาธิการเจ้าของเพจ ‘ตามมาค่ะซิส’ สาวรุ่นลายครามวัยสี่สิบเก้ากะรัตไม่ยอมแก่ หน้าตึงโบท็อกซ์ทุกสามเดือนที่คาดโทษเธอไว้ “ไม่ต้องเลย ขืนแกมาช่วยฉัน…ชื่อของลันตาคงกระเด็นออกจากบริษัทเป็นแน่ เหอะ ฉันอยากหัวไวแบบแกบ้างจัง” คนเป็นรองได้แต่ท้อใจในโชคชะตา เกิดมาเป็นเด็กกำพร้าทำอะไรก็ไม่เคยสมหวังสักอย่าง สมัยเรียนมหาวิทยาลัยมีนานุชเพื่อนสาวคนสวยที่โตมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าด้วยกันก็มีแต่คนมารุมจีบ พอจบออกมาก็กลายเป็นดาวเด่นเพราะผลการเรียนที่ติดหนึ่งในห้าของนักศึกษาเกือบร้อยคน มีแต่คนแย่งตัวกันไปทำงาน และที่เธอได้งานนี้ก็เพราะมีนานุชต่อรองไว้ว่าให้รับเธอด้วยถึงจะยอมทำงานให้ …เฮ้อ เป็นรอบที่ร้อย… “หยุดเลย หยุดเอาตัวเองมาเปรียบเทียบกับฉันสักที คนเรามีดีไม่เหมือนกัน…แกขาลุย ส่วนฉันไม่ค่อยกล้าสู้คน” “นี่สินะ คนหน้าตาดีโลกจะใจดีแบบสามร้อยเปอร์เซ็นต์” “เอาน่า แกแค่ไม่แต่งตัว ขืนลุกขึ้นมาแต่งหน้าทาปากสวยกว่าฉันแน่ๆ…มาๆ ฉันอวยพรให้เองหลับตานะ” “ขอเจ๋งๆ เลยนะ” ลันตาหลับตาลงแล้วยกมือขึ้นมากุมประสานกันไว้ตรงหน้าอก “ขอให้โลกใจดีกับแก งานรุ่ง งานปัง สมหวังในสิ่งที่คิด เพี้ยงๆๆ ได้ผู้ได้งาน เลิศๆ ไปเลยจ้า” “เดี๋ยวแค่งานพอ…แต่เอ๊ะ ได้ผู้ก็ดีนะ” ลันตาหัวเราะให้กับเพื่อนสาว…ขอบคุณในคำอวยพร รู้สึกมีกำลังใจมากขึ้นทีเดียว “ฉันรู้แกไม่หนีฉันไปมีแฟนหรอก” “ฉันสิต้องกลัวแกหนีไปมีแฟน สวยก็สวย…ไม่คิดจะมองใครเลยหรือไง” น่าแปลกที่ไม่ว่าจะมีผู้ชายมาขายขนมจีบให้มีนานุชเท่าไร เพื่อนสาวก็ไม่เคยชายตามองใครเลยสักคน “ฉันเป็นห่วงแกนะ มีอะไรโทรหาฉันเลยนะเว้ย…เบอร์ฉุกเฉินยังเป็นเบอร์ฉันใช่ไหม” “แน่นอน ต้องเป็นเบอร์เธออยู่แล้วมีนานุชคนสวย” หลังจากวางสายเพื่อนสาว ลันตาก็เป่าปากเบาๆ อย่างให้กำลังใจตัวเอง “สู้ แกทำได้ลันตา” หญิงสาวเริ่มต้นชีวิตการทำงานเป็นนักข่าวสายบันเทิง แม้จะทำมาร่วมสามปี แต่เธอก็ยังทำงานผิดพลาดมาตลอดอย่างข่าวล่าสุดที่พระเอกซีรีส์วาย ‘คิว ศิวัฒน์’ ทำสาวนอกวงการท้อง เธอก็วิ่งทำข่าวอยู่หลายครั้ง แต่ที่ผิดพลาดที่สุดเกินว่าจะรับได้ก็คือข่าวของเธอนั้นล่าช้ากว่าเพจออนไลน์อื่นจนแทบจะเรียกได้ว่าไม่ติดฝุ่นกันเลยทีเดียว กว่าที่เธอจะได้ข้อมูลว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร บรรณาธิการก็โทรมาต่อว่าเสียยกใหญ่ที่คู่แข่งอย่างเพจ ‘เสิร์ฟเผือกร้อน’ ลงข่าวให้อึกทึกครึกโครมจนยอดเข้าชมถล่มทลาย ‘พี่อุตส่าห์ให้โปรเจ็คใหญ่เธอนะลันตาเห็นว่าเป็นขาลุยแต่ก็ยังทำงานช้าจนพลาดอีก จะให้ไปขายสวยเดินทำข่าวตามห้างตามงานแต่ง หน้าก็ไม่ได้อีก…หัดแต่งตัวแต่งหน้าแบบมีนานุชซะบ้างสิ’ ‘โธ่ มันไม่เหมือนกันนี่ค่ะ’ หญิงสาวตาละห้อยมองผู้เป็นเจ้านาย ‘โปรเจ็คใหญ่ๆ เธอก็ทำมันพัง โปรเจ็คเล็กๆ ก็ไม่คุ้มเงินเดือนอีก…พี่จะเอาไงกับเธอดีเนี่ย’ บรรณาธิการสาวได้แต่เคาะนิ้วลงบนโต๊ะทำงานอย่างใช้ความคิด ลูกน้องสาวคนนี้เรียกเงินเดือนแพงหูฉี่เมื่อเทียบกับสิ่งที่ทำได้…ผิดพลาดไปหมด ผิดพลาดตั้งแต่รับเธอเข้ามาทำงานแล้วเนี่ย ‘อย่าไล่ลันตาออกเลยนะคะ สัญญาว่าจะไม่ทำงานพลาดอีกค่ะ’ ‘โอกาสสุดท้ายของเธอ…ทำข่าวนี่ซะ ก่อนที่เพจอื่นจะเอาไปกิน’ รูปอดีตซุปตาร์หนุ่มถูกโยนลงบนโต๊ะ…อดีตซูเปอร์สตาร์ที่ไม่มีใครให้ความสนใจแล้วเนี่ยนะจะเป็นตัวตัดสินชีวิตการทำงานของเธอ…เฮ้อ! ป้ายแขวนคอแสดงตัวตนการเป็นเหยี่ยวข่าวสาวถูกถอดยัดลงใส่กระเป๋าสะพายหลัง ลันตาหายใจเข้าลึกๆ กระชับสายกล้องที่คล้องคอให้แน่น ก่อนจะเดินไปรับรถที่จองไว้ รถเก๋งทรงญี่ปุ่นขนาดกะทัดรัดสีดำเป็นยานพาหนะที่เธอจะใช้ในครั้งนี้ เมื่อสอดตัวเข้าไปนั่งในรถตรงตำแหน่งคนขับเรียบร้อยแล้ว จุดมุ่งหมายคือ…สถานวิปัสสนาน้อยอินคำ แค่ดูจากแผนที่ก็รู้แล้วว่าถนนคดเคี้ยวแค่ไหน กว่าจะถึงก็ร่วมสองชั่วโมง “ทำไมไม่ตัดถนนตรงๆ หรือระเบิดภูเขาไปเลยนะ” หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆ อีกครั้งก่อนจะดันเกียร์ลง เหยียบคันเร่ง แล้วขับรถออกไปจากสนามบินด้วยความเร็วที่พอจะทำได้ เสียงล้อบดถนนดังเอี๊ยด!! “ชุบปีดู ชุปชุปปีดู โวะโอะโอ” ลันตาฮัมเพลงไปตลอดทางพร้อมกับเสียงเพลงที่เปิดแข่งดังสนั่น เธอต้องรีบไปถึงสถานวิปัสสนาก่อนที่ท้องฟ้าจะมืด อากาศข้างนอกเริ่มเย็นลงเรื่อยๆ ถนนหนทางเริ่มคดเคี้ยวไปตามแนวสันภูเขา ต้นไม้สูงใหญ่รกครึ่มเต็มสองข้างทาง ถ้าเกิดเหตุร้ายขึ้นเธอคงทิ้งชีวิตไว้ที่นี่เป็นแน่ “แต่ฉันจะไม่ยอมแพ้…แล้วเจอกัน ธาม ธีกานต์” “ปิ๊กบ้านก่อนเน้อ” “หื้อไปดีมาดีเน้อแม่อุ๊ยคำเกี๋ยง” “อู้คำเมืองเก่งขนาด” “ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกครับ อาศัยจำจากชาวบ้านแถวนี้เอาครับ…เจ้า” ธาม ธีกานต์ อดีตซูเปอร์สตาร์หนุ่มผู้โด่งดังที่กำลังช่วยหลวงตากวาดลานวิปัสสนาหันไปยิ้มให้หญิงชรารุ่นยายที่มาช่วยทำกับข้าวให้คนมาปฏิบัติธรรม กิจวัตรประจำวันของชาวบ้านที่นี่นอกจากจะทำบุญใส่บาตรแล้ว การทำอาหารก็เปรียบเสมือนการมาสมาคมกันในหมู่ผู้สูงวัยมีทั้งชายและหญิง แม่อุ๊ยคำเกี๋ยงในชุดผ้าพื้นเมือง นุ่งผ้าถุงทอมือมีผ้าสไบสีขาวผืนเล็กพาดไหล่ ในมือถือตะกร้าหวายเชี่ยนหมากหัวเราะกับคำพูดลืมตัวของชายหนุ่ม ก่อนจะกวักมือเรียกหลานสาววัยสิบขวบที่มาเล่นกับเด็กๆ แถวนั้นให้กลับบ้านได้แล้ว “เฮาปิ๊กบ้านก่อนเน้อพี่ธาม” เสียงเล็กเอ่ยลา ‘ดอกปีป’ ในชุดผ้าพื้นเมืองเช่นเดียวกับผู้เป็นยาย แต่ท่าทางแก่นแก้วเกินเด็กผู้หญิง ใส่เสื้อแขนกุด มวยผมเล็กตรงกลางศีรษะปักดอกเอื้องตาเหินส่งกลิ่นหอมไปถ้วนทั่ว หันมายิ้มให้ก่อนจะเดินตามผู้เป็นยายไป “กลับบ้านดีๆ เน้อ ละอ่อนน้อย…แม่อุ๊ยคำเกี๋ยง” วิถีชีวิตที่เรียบง่ายทำให้ธาม ธีกานต์หลงใหลในกลิ่นอายของความสบายๆ ทำอะไรเชื่องช้าไม่รีบร้อนเหมือนชีวิตในเมืองหลวงก่อนหน้านี้ เขาตัดสินใจหักดิบจากซูเปอร์สตาร์ที่กำลังโด่งดังถึงขีดสุดราวกับพลุแตกหนีมาใช้ชีวิตเรียบง่ายที่สถานปฏิบัติธรรมแห่งนี้ พร้อมกับเงินในบัญชีที่ใช้ทั้งชีวิตก็ไม่หมดจากการทำงานหามรุ่งหามค่ำตลอดชีวิตศิลปินที่ผ่านมา เรียกได้ว่าเก็บทุกเม็ด ไปทุกงาน แต่พอถึงจุดหนึ่งก็เริ่มเหนื่อยล้าและการพักร่างกายที่ดีที่สุดก็คือการได้สูดอากาศที่บริสุทธิ์ จังหวัดแม่ฮองสอนจึงเป็นสถานที่ที่เขาเลือกมาพักกาย…และพักใจ ในอดีตเมื่อสองปีก่อนเขาคือ ธาม ธีกานต์ นักร้องที่คนรู้จักทั่วประเทศในวัยยี่สิบปลายๆ กับท่าเต้นสุดฮิตที่ไม่ว่าจะออกเพลงอะไรมาคนก็ร้องได้ทั่วบ้านทั่วเมือง และยิ่งไปกว่านั้นเมื่อเขาหันมาแสดงละคร ภาพยนตร์ หรือแม้แต่เดินแบบ ชื่อของเขาก็ยิ่งติดตลาดมากขึ้นจนถูกขนานนามว่าจะมาแทนที่ซูเปอร์สตาร์รุ่นพี่ที่เป็นดาวค้างฟ้ามานานกว่าสี่สิบปี “เป๋นจะใดพ่อง เริ่มชินแล้วหรือยังโยมธาม” หลวงตาที่สถานปฏิบัติธรรมเอ่ยถาม “อยู่ได้ครับหลวงตา ได้นั่งสมาธิ เดินจงกรม สวดมนต์ ก็รู้สึกผ่อนคลายจิตใจสงบมากขึ้นครับ” “ดีแล้วล่ะ คนเราทำงานมาหนักมาทั้งชีวิตถึงไม่หนักกายก็หนักใจ ได้ผ่อนคลายก็ถือว่าดีมากทีเดียว” “ครับ หลวงตา” “คนที่นี่น่ารักเป็นกันเอง ถ้าอยู่ได้ก็อยู่ไปนานๆ นะ” ธาม ธีกานต์พอรู้ประวัติมาบ้างว่าท่านก็เป็นคนกรุงเทพเหมือนกันกับเขา แต่พอได้บวชเรียนก็อยู่ยาวมาหลายพรรษาจนสิริอายุครบหกพรรษา และไม่ได้กลับไปที่บ้านเกิดอีกเลย ส่วนตัวเขาก็คิดจะลงหลักปักฐานที่นี่เหมือนกัน บ้านไร่ที่เขาต้องการใช้ชีวิตอย่างสงบสุขไร้นักข่าวมาวุ่นวาย บ้านไม้สนชั้นเดียวสไตล์เอเฟรม หลังคายาวตรงจนเกือบถึงพื้น หน้าบ้านและริมหน้าต่างมีกระถางดอกไม้เมืองหนาวอย่างต้นฟอร์เก็ตมีน็อต ดอกจิ๋วสีฟ้าสวยปลูกประดับให้ความสดชื่นกลมกลืนไปกับธรรมชาติ รอบบ้านมีต้นสนสูงเรียงสวย ยิ่งถ้าวันไหนหมอกลงจางๆ ราวกับอยู่ในความฝันจนเขาไม่อยากตื่นและลุกออกจากเตียงกันเลยทีเดียว …นี่แหละชีวิตในวัยเกษียณตั้งแต่อายุสามสิบ ให้เงินทำงาน… ---------------------------------------